A good year

Μισή ώρα πριν τελειώσει αυτή η μέρα, των γενεθλίων μου.

Υπόσχέθηκα απολογισμό.

Ήταν μια καλή χρονιά.

Έκανα λίγα πράγματα για μένα που επιβαλλόταν να τα κάνω εδώ και καιρό. Μια πιο υγιεινή ζωή και σχεδόν έξι μήνες χωρίς αλκοόλ. Τα κατάφερα!

Κοίταξα πιο προσεκτικά γύρω μου και είδα ποιοι άνθρωποι με αφορούν και ποιοι όχι. Δεν χρειάστηκε να κάνω κινήσεις. Οι άνθρωποι που αξίζουν μένουν. Οι άλλοι σιγά σιγά ξεθωριάζουν.

Δούλεψα πολύ. Το αποτέλεσμα φάνηκε στην εικόνα μου προς τα έξω. Όμως εγώ ξέρω πως έχω δρόμο ώσπου να πω, πως αυτό που κάνω μου ομορφαίνει τη ζωή ( ναι είμαι ρομαντική, ακόμα πιστεύω πως η δουλειά μπορεί να στο κάνει αυτό - αν σε βοηθήσει να αναπτύσσεις το μέσα σου).

Εξερεύνησα περισσότερο τα θέλω μου. Δεν βρήκα λύσεις - έχω δρόμο ακόμα. Όμως τουλάχιστον δεν βλέπω τόσο συχνά το δέντρο πια, αλλά το δάσος.

Έπαθα πολλές κρίσεις ηλικίας. Τι άλλο να σχολιάσω τώρα...

Διαπίστωσα ότι υποκινείς και δεν κυνηγάς. Ειδικά όσο αφορά στις σχέσεις με ανθρώπους. Αυτό χρειάζεται μαγκιά και πολλή τέχνη. Άρχισα να το 'χω.

Είμαι η τουλίπα, είμαι 34 και είμαι καλά.

Υ.Γ1 "Away from my land" - μουσική υπόκρουση σε μια καλοκαιρινή βεράντα. Ναι αγαπημένε μου, ένιωθα πως ήμουν εκεί μαζί σου.

Υ.Γ2 Το χθεσινό πάρτι γενεθλίων ήταν ουσιαστικό. Όπως και τα τηλεφωνήματα που έπεσαν και δεν έπεσαν.

Και η αντιστροφη μέτρηση αρχίζει

Ως τη μέρα που θα φύγω - δηλαδή Δευτέρα, θα γράφω εδώ.

Επίσης σήμερα είναι η τελευταία μέρα των 33 μου. Από αύριο 3-4!

Απόψε , κατά τα χαράματα και μετά το καθιερωμένο πάρτι για καλούς φίλους, θα κάνω τον απολογισμό μου.

Πάντως επέζησα των 33. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Άμα σου λέω πως μετά τα 30 βλέπεις καθαρά να με ακούς. Φυσικά το άλλο ειναι πως τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Και τα καλά αλλά και τα κακά. Αλλά αυτό θα το πούμε σε λίγες ώρες.

Είμαι σε mood διακοπών. Το μυαλό μου είναι ήδη εκεί στο άλλο ημισφαίριο. Τα ονειρά μου έχουν χρώμα πορτοκαλί. Σκέψου να πήγαινα περισσότερες μέρες τι θα γινόταν. Πάντως οι φίλοι μου είναι ήρωες. Τους έχω σπάσει τα νεύρα με παραδοσιακά τραγούδια της χώρας.

Τέλος θέλω να πω, πως δεν βγάζω άκρη με τον πίνακα της ΑΗΚ και τις διακοπές ρεύματος. Δεν ξέρω τι ομάδα είμαι! Νόμιζα ήμουν 12, τελικά δεν παίζει μου είπε μια φίλη. Και εκεί που πάω να αποφασίσω, δεν μου κόβουν το ρεύμα εκείνη την ώρα, οπότε ξανά από την αρχή.

Άμα σου λέω να πάμε Κούβα...τουλάχιστον εκεί είναι αυθεντικά κουμουνιστικό το καθεστώς.

Πάω να πλύνω ρούχα στο χέρι και να κάνω λίστα με τα χάπια που πρέπει να πάρω μαζί μου.

Τα λέμε μετά.

Παράξενοι Καιροί

Αν ακούσεις στις ειδήσεις για τον πρώτο, παγκοσμίως, θάνατο από βαρεμάρα, να ξέρεις ότι είμαι εγώ.

Αυτό το καλοκαίρι, για χίλιους λόγους δεν μου έκατσε ρε παιδί μου.

Από τη μια, ήταν όλη η στεναχώρια με τα πράγματα που έχουν γίνει, ο θυμός για το που ζούμε και από την άλλη η όρεξη μου για το απόλυτο Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Και να πεις δεν έχω πάει τη θάλασσά μου; Δεν έχω πιει άπειρες μπίρες με φίλους σε αυλές και ταράτσες, δεν έχω κάνει καλοκαιρινό φλερτ, δεν πήρα το χρωματάκι μου στην παραλία, δεν κατανάλωσα άπειρες ποσότητες αντηλιακών και λοσιόν After Sun Korres;

Ναι, όλα αυτά τα έχω κάνει.

Και πάλι ρε παιδί μου.

Με ταλαιπωρεί αυτό το καλοκαίρι. Φτάνει να σου πω, πως έχω να πάω σε μπαρ μέρες και πως περνάω περισσότερες ώρες στον καναπέ να κοιτάω το ταβάνι και να ακούω μουσική από το youtube.

Παρατηρώ τους γύρω μου αποστασιοποιημένα. Σαν να παίζουν αυτοί σε ένα έργο και εγώ σε άλλο.

Δεν με ενδιαφέρει που ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες, σε παρέες των δέκα, που είναι αραχτοί και λάητ.

Εγώ δεν είμαι έτσι και πραγματικά ποσώς με ενδιαφέρει.

Νιώθω ότι "σπαταλώ" τη ζωή μου στην αδράνεια. Αλλά μήπως καμιά φορά θες και κάτι άλλο να σε ταρακουνήσει; Δεν έχω τη δύναμη ή τη διάθεση να υποκινώ/κυνηγώ/προκαλώ καταστάσεις. Αρνούμαι. Και ας μην είναι το right thing to do.

Το μόνο που κάπως "χρωματίζει" αυτή την εποχή, είναι που διαβάζω μέρα νύκτα περιοδικά και βιβλία για το ταξίδι μου. Ευτυχώς δηλαδή, που αποφάσισα να κάνω και κάτι εντελώς εκτός ελληνικών νησιών. Κάτι διαφορετικό, εκτός από μένα και την καθημερινότητά μου. Θα πάρω αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα και θα διασχίσω δύο θάλασσες. Για οκτώ μέρες απλά θα είμαι αλλού και "αλλού".

Αυτές οι μέρες είναι και ο μόνος λόγος που ανέχομαι το καλοκαίρι του 2011.

Διαφορετικά...παράξενοι καιροί.

Υ.Γ1 Αν με ξαναπεί κανείς "κυρία" σε email και τηλέφωνα θα πεθάνω ΚΑΙ από κρίση ηλικίας.

Υ.Γ2 Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι έ;

Άκου Λοιπόν

"Άκου λοιπον" λέει η θεά Ελένη Δήμου με αυτό το επίσης θεϊκό τραγούδι που ξέθαψα χθες στο ipod μου.

Άκου λοιπόν.

Τα βρίσκω με τον εαυτό μου - και ένας Θεός ξέρει για πόσα χρόνια ανέβαλλα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω καμιά φορά δεν θες να είσαι ο εαυτός σου, με το φόβο μην τελικά ανακαλύψεις ότι δεν είσαι σαν τους άλλους γύρω. Και τι "δυστυχία" να είσαι διαφορετικός από τη μάζα.

Άκου λοιπόν εσύ.

"Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές,

Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές

Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές"

Πότε καταλαβαίνεις πως μπορείς να ανοίξεις νέους δρόμους/να μπλέξεις/να ρισκάρεις/ να φας τα μούτρα σου;

Όταν είσαι σε φάση που δεν φοβάσαι να την ξαναπάθεις.

Καλά οκ δεν θα πω άλλα βαρύγδουπα. Έχω όμως κάτι στο μυαλό μου.

Άκου λοιπόν.

Φάε τα μούτρα σου - δεν πειράζει.

Κουβέντες του αλκοόλ.

Πως είναι δυνατόν να νιώθεις ένα με χιλιάδες αγνώστους γύρω σου.

Πως γίνεται να πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Πως μπορείς να πιστεύεις ότι τελικά αλλάζεις τόσο πολύ μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.

Πως θα μπορούσες να ελεγχεις - τουλάχιστον τα πέντε πράγματα στη ζωή σου.

Μια Stella και μια Bud μετά...

Η ώρα είναι μια και τέταρτο.

Δροσερό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο. Ξαπλώνω στον καναπέ. Ακούω για δέκατη φορά τις "Χίλιες Σιώπές" της Τσαλιγοπούλου.

Χαζολογώ στο fb και το twitter.

Γαμώτο έχω δουλειά - βαριέμαι να την κάνω. Θα ξυπνήσω σε κανά πεντάωρο να δουλέψω μπας και προλάβω. Αχ, τι να κάνω.

Μου έστειλε μήνυμα ο κολλητός σήμερα. Είναι σε ένα νησί. Παρακολουθεί λέει τη ζωή μου από το FB. Σόρι, αγαπημένε μου, με όλα αυτά που γίνονται δεν με προλαβαίνω. Θέλω να είμαι στην πλατεία κάθε μέρα.

Ολα τα άλλα τα άφησα πίσω.

Σχεδόν όλα δηλαδή. Παίζω ένα παιχνιδάκι. Θα δείξει αν θα παίξει και ο άλλος.

Ετοιμάζομαι για ύπνο. Ο Γιώργος ο Ιορδάνου, μου γράφει στο twitter "action first, regrets later".

Πάντα έτσι κάνω. Και όποτε δεν το ακολουθώ, το σκυλομετανιώνω. Καλύτερα αυθόρμητος σε αυτή τη ζωή. Αλλιώς μετά είσαι απλά δειλός.

Καληνύκτα.

I've got a soul but I'm not a soldier

Δεν θα πω τίποτα άλλο περί του θέματος.

Έτσι κι αλλιώς το μόνο που έχει σημασία πια είναι οι πράξεις.

Από λόγια έχουμε χορτάσει όλοι.

Νιώθω επίσης πως ότι ακούω, ακόμα και ότι λέω και εγώ είναι κούφιο.

Λόγια του αέρα.

Επιβάλλεται να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι.

Δεν γίνεται να ζούμε έτσι. Δεν γίνεται να περάσουμε μια ζωή - όση έχουμε τελοσπάντων γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει - μέσα σε μια ήττα.

Θα τα λέμε σε πλατείες για όσο χρειαστεί.

Υ.Γ1 Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική όμως δεν έχω όρεξη για τίποτα αυτές τις μέρες. Όσες φορές δεν κατάφερα να πάω στη διαδήλωση ένιωθα πολύ άσχημα. Ούτε Πρωταρά, ούτε παραλίες. Απλά δεν μπορώ να διαχωρίσω τη ζωή μου με αυτά που έχουν γίνει.

Υ.Γ2 Και είναι τόσα άλλα που γυρνάνε στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Όχι τόσο θετικά. Τελικά αυτό το καλοκαίρι δεν μας προκύπτει και πολύ light ε;

Ημέρα Τρίτη.

Χθες το βράδι, ένιωσα πολύ περήφανη!

Που μαζευτήκαμε πολύς κόσμος.

Που διαδηλώσαμε ειρηνικά ενάντια σε μια κατάσταση τρομοκρατίας.

Που δεν δώσαμε δικαίωμα να βγαίνει ο καθένας και να μας βάζει ταμπέλες του τύπου "ακροδεξιοί".

Που αποδείξαμε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο ότι δεν ανεχόμαστε αυτή τη δικτατορία που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια.

Που έχουμε την ίδια ένταση και τα ίδια νεύρα που είχαμε και πριν τρεις μέρες - ελπίζω να συνεχιστεί αυτό.

Που τα λέμε έξω απ' τα δόντια και ας δεχόμαστε απειλές.

Μπράβο κυπριακέ λαέ που ξύπνησες επιτέλους!

Ημέρα Δεύτερη.

Δεν θα πω για τα χθεσινα. Όποιος θέλει ας τα διαβάσει στο blog του AntiChristou.

Αυτό που θέλω να πω όμως είναι πως ΦΟΒΑΜΑΙ.

Φοβάμαι ότι δεν θα γίνει κάτι. Οτι θα επιρριφθούν ευθύνες σε άλλους και όχι σε εκείνους που πρέπει. Ήδη πήραμε την πρώτη "γεύση" από τα χθεσινά δελτία ειδήσεων.

Δεν θα επεκταθώ άλλο - έτσι κι αλλιώς θα ξεφυτρώσει πάλι κάποιος ανώνυμος όπως στο προηγούμενο ποστ και θα πει τα δικά του.

Με ενοχλεί που τσακώνεται κόσμος εκεί που λέμε για συσπείρωση. Εκεί που λέμε πως δεν υπάρχει νόημα ΠΙΑ να χωριζόμαστε σε κόμματα, σε παρατάξεις, σε άνδρες ή γυναίκες κλπ κλπ.

Υπάρχει περίπτωση, έστω για μια φορά να ενωθούμε και να γίνουμε δυνατοί σαν γροθιά; Μια φορά ρε παιδιά. Και ας μην το έχει η ράτσα.

Άκουσα κουβέντες. Για κόσμο - κυβερνητικό κυρίως- που δεν πήγε στις διαδηλώσεις για να μην τον δουν και χάσει τη δουλειά του.

Σε αυτό το σημείο φτάσαμε; Στην τρομοκρατία;

Φοβάμαι πως δεν τη βγάζουμε καθαρή.

Η πιο συγκινητική στιγμή χθες το βράδι η μονόλεπτη σιγή εις μνήμη του 13ου νεκρού.

Τα καταφέραμε και δεν είπε ένας κιχ.

Απόψε πάλι εκεί.

UPDATE: Τι λες κ. Χριστόφια; Ποιο πραξικόπημα, ακροδεξιοί και πράσινα άλογα; Γιατί δεν λες απλά ένα "συγγνώμη" εκ μέρους της κυβέρνησής σου αλλά και όλων όσοι ήταν μπλεγμένοι σε αυτή την υπόθεση;

Ημέρα Πρώτη.

Πήγαμε χθες στη διαδήλωση. Μια παρέα τεσσάρων φίλων και μαζί μας και ένα παιδί.

Η πρόθεσή μας, όπως και των 3,000 ( μπορεί και 5,000) κόσμου που ήταν εκεί ήταν ειρηνική.

Να σταθούμε μπροστά στο προεδρικό για να δείξουμε ότι αυτό το πράγμα που έγινε δεν θα περάσει έτσι.

Αρχίσαμε να περπατούμε από την πλατεία Ελευθερίας, φωνάζοντας μηνύματα. Ο κόσμος ένθερμος. Φτάνουμε κοντά στο προεδρικό. Μπροστά μας αστυνομία. Στην αρχή δεν γίνεται κάτι. Μετά κάτι άρχισε να πετάει στον ουρανό. Δεν δώσαμε σημασία.

Ένα από τα παιδιά μας φώναξε να καθίσουμε, γιατί δεν θα μπορούσαν να περάσουν έτσι τα αυτοκίνητα της αστυνομίας. Καθίσαμε. Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει.

Η παρουσία των αστυνομικών έγινε πιο έντονη. Μας φώναξαν, να πάμε οι γυναίκες μπροστά με τη λογική ότι δεν θα μας κτυπούσαν εμάς. Πήγαμε. Η ατμόσφαιρα ήδη μύριζε δακρυγόνα. Τα μάτια άρχισαν να καίνε.

Εν τω μεταξύ μας στείλανε μηνύματα ότι εμφανίστηκε το ΕΛΑΜ. Εγώ δεν τους είχα δει αλλά είχα ακούσει για κάποιους άλλους που μπήκανε από μια πόρτα και ρίχνανε πέτρες. Και όχι δεν ήταν 300 όπως είπαν σήμερα οι Αρχές στην τηλεόραση. Ήταν λίγοι.

Για καλό και για κακό σταθήκαμε στην αρχή της Κυριάκου Μάτση. Το πράγμα άρχισε να αγριεύει. Εμείς είχαμε εκνευριστεί. Η αστυνομία είχε άλλες διαθέσεις.

Σε κάποια φάση, πετάγεται μπροστά μας ένα τεράστιο σύννεφο καπνού. Δακρυγόνα. Ξεχυθήκαμε όλοι πανικόβλητοι προς τη Μάτση. Τα πρόσωπα καλυμμένα, τα μάτια να καίνε.

Το συγκινητικό της υπόθεσης είναι ότι προσέχαμε ο ένας τον άλλο. Άγνωστοι με ρώτησαν αν είμαι καλά, στη φάση που δεν έβλεπα μπροστά μου και έψαχνα ένα φίλο. Μόλις λιποθύμησε μια κοπέλα, τρέξανε δεκάδες παιδιά με νερό να τη βοηθήσουν.

Σταματήσαμε στη μέση του δρόμου.

Μετά διασχίσαμε τους κήπους του υπουργείου εξωτερικού και ξαναπεράσαμε μπροστά στο Προεδρικό. Είχε ήδη μαζευτεί το ΕΛΑΜ. Εκείνο που είδα ήταν ασύλληπτο. Παραταγμένοι, με μαύρες μπλούζες, να κρατάνε δάδες και να φωνάζουν συνθήματα. Μόλις διέταξαν τις κοπέλες της παραταξής τους να αποχωρήσουν και οι μπροστά φόρεσαν κράνη, καταλάβαμε ότι κάτι κακό θα γίνει. Πολύ σύντομα ξανάπεσαν δακρυγόνα.

Τρέξαμε, φύγαμε.

Η ειρηνική διαδήλωση είχε έτσι κι αλλιώς, από ώρα τελειώσει.

Απόψε θα είμαστε ξανά εκεί.

Πιο αποφασισμένοι.

Και αύριο και μεθαύριο και για όσο χρειαστεί.

Φτάνει πια να κάνουμε τις πάπιες.

Η χώρα του "λάστιχου"

Είμαι θυμωμένη. Πολύ. Και λυπημένη ταυτόχρονα.

Υπερισχύει ο θυμός όμως.

Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε κράτος, αλλά ένα νησί που κυβερνάται από ερασιτέχνες και άπληστους.

Φταίμε που τους ψηφίσαμε. Φταίμε για την νοοτροπία που έχουμε.

Την νοοτροπία του "λάστιχου". Να προσφέρονται τόσες χώρες να καταστρέψουν τα εκρηκτικά και εμείς να αποφασίζουμε ότι εμείς "ξέρουμε καλύτερα" ( όπως κάνουμε πάντα δηλαδή ως λαός). Ο τρόπος δε που το χειριζόμαστε είναι να καταβρέχουμε με μάνικες, κουβάδες, λάστιχα τις αποθήκες με τα εκρηκτικά. Με λάστιχα! Λες και πλένουμε αυτοκίνητο ένα πρωινό Κυριακής. Λες και σβήνουμε τα κάρβουνα από τη σούβλα που ανάψαμε.

Φταίμε για την τάση μας να μην σεβόμαστε την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια στο χώρο εργασίας.

Ήταν υπόχρεοι αυτοί οι 12 άνθρωποι να πεθάνουν στο καθήκον; Επειδή δεν λήφθηκαν μέτρα ασφαλείας; Ακόμα και τώρα που μιλάμε, στρατιώτες έχουν λάβει τη διαταγή να καθαρίσουν το χώρο. Χωρίς να έχει πάει ένας εμπειρογνώμονας να ελέγξει την ατμόσφαιρα από επικίνδυνες ουσίες. Δηλαδή, κάνουμε το ίδιο πράγμα. Έχουμε την ίδια μεσανατολίτικη, γύφτικη, τριτοκοσμική στάση ακόμα και ώρες μετά από το κακό.

Γι αυτό σήμερα θα είμαστε ΟΛΟΙ στην πλατεία Ελευθερίας. Δεν θα καρφωθούμε μπροστά από την τηλεόραση να "κατηγορούμε" την κυβέρνηση. Θα πράξουμε επιτέλους. Είναι καιρός να σταματήσουμε να είμαστε άβουλα αρνιά. Γιατί αυτό έχουμε καταντήσει στην Κύπρο. Όλοι μας.

Υ.Γ Το τι "κοράκι" έχει κατακλύσει το facebook δεν λέγεται. Να ψάχνει ο άλλος, το wall του ενός από τα παιδιά και να βάζει στίχους από ένα τραγούδι που είχε βάλει ο καημένος ο στρατιώτης κάτι μέρες πριν. Γιατί; Πόση αυτοπροβολή πια...

Burn Baby Burn...

Και έρχεσαι στο γραφείο να κάνεις τη δουλειά σου. Αποφασίζεις να το δεις ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα το θέμα.

Να κτυπήσεις κάρτα, σαν καλό στρατιωτάκι. Να τακτοποιηθείς στο γραφείο, να κάνεις το πρώτο καφέ. Να δεις τη λίστα με τα to do της μέρας. Να τα οργανώσεις στο μυαλό σου. Να πείσεις τον εαυτό σου πως πως ως τις 730 θα βγάλεις πολλή δουλειά και δεν πειράζει αν είναι καλοκαίρι και οι άλλοι είναι στα Καλά Καθούμενα για μπίρες. Είσαι "μεγάλη" πια για να γυρίζεις στα καφέ.

Ανοίγεις τα mail. Έρχονται 10-15. Ανάμεσά τους, 2-3 με τη σήμανση "επείγον". Διαπιστώνεις ότι η όμορφη λίστα to do που έκανες αρχίζει να καταρρέει σαν zenga. Αρχίζεις να μην πολυαναπνέεις. Πέφτουν τα πρώτα τηλέφωνα. Όλοι θέλουν κάτι, όλοι θέλουν βοήθεια και προφανώς εσύ πρέπει να δώσεις λύσεις. Και διερωτάσαι: ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να τους μασάς και το φαγητό τους και να τους το δίνεις να το τρώνε;

Ο κόσμος γύρω σου στην τσίτα. Τα νεύρα σου συναγωνίζονται τα δικά τους. Με το παραμικρό αρπάζεστε. Σκέφτεσαι να υποχωρήσεις. Αλλά όχι δεν θα το κάνεις. Γιατί και συ πνιγμένος είσαι. Είστε σαν λιοντάρια στην αρένα. Και όποιος νικήσει.

Στο τέλος κανείς.

Βλέπεις κόσμο να χαμογελά γύρω σου - αλήθεια, παίζει και αυτό το σενάριο στη δουλειά;

Δεν θες να χαμογελάσεις. Δεν σου βγαίνει. Τα στρατιωτάκια είναι ανέκφραστα. Eίσαι και σε φάση burn out, "καμένη από χέρι" δηλαδή.

Η ώρα πάει 12. Έχεις κάνει ελάχιστα από τη λίστα σου και δεκάδες από εκείνα τα εκνευριστικά έκτακτα. Σκατά....θες να κλαις. Πάλι θα πάρεις δουλειά σπίτι. Πάλι θα κοιτάς έξω από το παράθυρο και θα διαπιστώνεις πως δεν ζεις.

Μέσα στη χαρτούρα, τα στυλό, τα καλώδια και τα τηλέφωνα που κτυπάνε διαρκώς προλαβαίνεις να σκεφτείς το όνειρο που είδες χθες το βράδυ.

Ήσουν, λέει, σε ένα κρεβάτι με δροσερά σεντόνια. Δίπλα σου ξαπλώνει κάποιος που σου ψιλοαρέσει. Τα πρόσωπα σας είναι πολύ κοντά, τα κορμιά σας αγγίζουν το ένα το άλλο. Σε κοιτάει, τον κοιτάς. Ξέρετε που θα οδηγήσει. Ξαπλώνεις πάνω του. Έχει ωραία χείλη, ελαφρώς σκασμένα. Κάνεις να σκύψεις το κεφάλι σου και να τον φιλήσεις. Σε σταματά, "όχι ακόμα". Μένεις ακίνητη.

Επιστρέφεις στη δουλειά. Νιώθεις τύψεις που τόλμησες να σκεφτείς κάτι άλλο εκτός από τη to do list.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα όνειρό σου έγινε πραγματικότητα; Πότε ήταν η τελευταία που δεν είχες ανάγκη να ονειρευτείς γιατί απλά ζούσες;

Δεν θυμάσαι.

Up & Down

Βαριέμαι πάρα πολύ:

- Να μένω σπίτι

- Να βγαίνω

- Τα ίδια μέρη

- Τις ίδιες κουβέντες

- Τον ίδιο κόσμο

-Tις ίδιες εικόνες και παραστάσεις

Με κουράζει:

- Το φετινό καλοκαίρι και ο Ιούλης που προβλέπεται μακρύς, αργός και αδιάφορος.

- Οι Κυριακές στην παραλία. Ο κόσμος, το πήξιμο της επιστροφής.

- Που δεν ανυπομονώ για κάτι π.χ. μια συναυλία.

- Που όταν μου αρέσει κάποιος πρέπει να καταστρώσω στρατηγικό σχέδιο. Δεν γίνεται για μια γαμημένη φορά απλά να έλθει να με βρει;

- Που βγαίνω έξω, ξέρω κόσμο και απλά σκέφτομαι ότι είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες γειτονιές.

Με προβληματίζει:

- Που θέλω συνέχεια να ταξιδεύω μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να είμαι εδώ.

- Που δεν με ικανοποιούν τα μικρά καθημερινά που κάποτε με καθόριζαν και μου άρεσε.

- Που δεν βρίσκω καμία απολύτως χαρά στη δουλειά μου και που δεν έχω φιλοδοξίες.

- Που μ' αρέσουν δυο-τρεις τύποι αλλά δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μου και έτσι μπαίνω στο τριπάκι να κάνω τον Ιντιάνα Τζόουνς.Δεν θέλω να 'μαι κυνηγός...

Με εξιτάρει:

- Η ιδέα ενός φλερτ. Όχι που να έχει διάρκεια πέντε λεπτών, αλλά που να πηγαίνει ώρες, μέρες και τελοσπάντων να καταλήξει κάπου ( οριζόντια).

- Η φαντασίωση ότι παραιτούμαι και ότι κάνω κάτι δημιουργικό και για ένα μαγικό λόγο έχω και τα λεφτά να με συντηρώ.

- Το να τακτοποιήσω επιτέλους τα cd μου και το γραφείο στο σπίτι μου. Δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα παιδικό δωμάτιο ( λέμε τώρα).

Μου προκαλεί χαμόγελο στα χείλη:

- Κάτι ντινέ, κάτι ποτά σαν το ψεσινό. Όμορφα, απλά και ειλικρινά. Ξέρεις εσύ ;)

- Κάτι συνομιλίες όπου μετά διαπιστώνω ότι είναι γελοίο που μας χωρίζουν αεροπλάνα και βαπόρια. Αφού είμαστε τόσο "κοντά". Ξέρεις εσύ :)

- Κάτι μηνύματα τρελλά, αγαπησιάρικα με λέξεις που έχω πεθυμήσει.

- Το νέο cd των UNKLE, του Σεραφείμ Τσοτσόνη, των National. Αγαπώ.