Η πρώτη εαρινή νύκτα (... was a good night)

Η χθεσινή βραδιά - η πρώτη του μήνα, η πρώτη της άνοιξης - ήταν πολύ φορτισμένη. Για διάφορους λόγους.

8μ.μ Στον καναπέ, λαμβάνω μήνυμα από φίλη ότι δεν θα έρθει στην Μποφίλιου, λόγω δουλειάς. Νομίζω απλά δεν ήθελε και τόσο ώστε να τρέξει να προλάβει. Κάποιες μέρες πριν οι υπόλοιπες δύο εκείνης της παρέας το ακύρωσαν. Έτσι από 7 βρεθήκαμε 4. Στο μυαλό μου το "Μέτρημα". " ...και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολλοί. Σε ένα μετρήμα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή".

9μ.μ Περιμένω τις άλλες στο πάρκιγκ του παλιού Δημαρχείου. Αργούν 40 λεπτά. Κάθομαι στο αυτοκίνητο, μιλώ στο κινητό με φίλους και νευριάζω. Νευριάζω που είμαι μονάδα.Νευριάζω που δεν μπορώ να σκεφτώ λόγους για να είμαι εδώ.

11 μ.μ. Η συναυλία έχει αρχίσει εδώ και μια ώρα. Δεν περίμενα να είναι τόσο φανταστική η Μποφίλιου. Φωνή, ύφος, ταμπεραμέντο. Μουσική και στίχοι βρίσκουν το δρόμο τους κατευθείαν στο μέσα μου. " Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα....έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο...δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα...μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω."

1.00 π.μ. Τέλος. Περάσαμε υπέροχα σε μια συναυλία που μας κράτησε το κάθε λεπτό. Με φίλους καλούς να τραγουδάμε παρέα. Στο μυαλό μου ο στίχος ‎"Τίποτα σημαντικό, Ζω μονάχα εν λευκώ..." . Ό'τι κι αν σημαίνει αυτό.

1.30 π.μ. Αφού έχω κάνει μια μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία - ήθελα κι άλλη μουσική - καταλήγω σπίτι. Καθώς ετοιμάζομαι να ξαπλώσω, ακούω ήχο μηνύματος στο κινητό. Η φίλη μου, η αγαπημένη μου κολλητή από τον καιρό του πανεπιστημίου. Πάλι είχαμε χαθεί αυτό τον καιρό, δεν έτυχε και εγώ να πάω Λεμεσό. Αλλά σήμερα, για κάποιο λόγο, την σκεφτόμουν πολύ έντονα.

Το μήνυμα έγραφε:" Τουλίπα μου γεια! Θα παραξενεύεσαι για το μήνυμα μου τόσο αργά! Σήμερα έφερα στον κόσμο το κοριτσάκι μας - παρόλο που κάναμε πολύ καιρό να μιλήσουμε σε έχω στην καρδιά μου και στη σκέψη μου συνεχώς - πάντα έλεγα να σε πάρω ή και να σου στείλω μήνυμα, όμως ήταν μια τόσο δύσκολη περίοδος της ζωής μου - όταν μιλήσουμε θα καταλάβεις. Ήθελα να μοιραστώ τα νέα μου μαζί σου και ελπίζω να με συγχωρέσεις και να με καταλάβεις. Φιλενάδα σήμερα είμαι ευτυχισμένη και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου γιατί τώρα βρήκα την ώρα να το κάνω - ολομόναχη στο δωμάτιο κλινικής".

Τόσα χρόνια κάθομαι και μετρώ. Ανθρώπους, πόσους φίλους 'εχω, πόσα βράδια θα είναι "κλεισμένα". Αυτές τις μέρες είμαι μες στα νεύρα. Που θέλω να πάω τόσα ταξίδια και δεν βρίσκω τη κατάλληλη παρέα, που στα καρναβάλια δεν θα πάμε παρέα Λεμεσό Σάββατο βράδι, που είμαι η μόνη single ανάμεσα στους φίλους μου, που αρνούμαι να τους οργανώνω εγώ. Τα παίρνω όλα τόσο προσωπικά, λες και μόνο εγώ μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία.

Και τελικά αυτή την πρώτη νύκτα της Άνοιξης, κατάλαβα ότι μόνο και μόνο που μπορείς να μπεις στη διαδικασία να μετράς - που υπάρχουν καν άνθρωποι τόσο ώστε να τους συνυπολογίζεις στις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις, είναι πολύ σημαντικό. Το άθροισμα δεν είναι ένας φιξαρισμένος αριθμός, ούτε και το πως έφτασες ως σ' αυτό το αποτέλεσμα.

Το ψαράκι στη φωτό δεν είναι τυχαίο. Είναι το ζώδιο του νέου μας μπεμπέ :)