Νιώσε με

Μέσα στην πλήξη της καθημερινότητας και την γκρίνια του " όλα είναι τα ίδια και τίποτα καινούριο", έρχεται ένα γεγονός και σου φέρνει στο μυαλό, εικόνες από το μακρινό - και τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύχρωμο- παρελθόν.

Κυριακή βράδι, διαβάζω online ότι πέθανε ο Ρασούλης. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα τραγούδι του. "Κι όμως να που δεν ξέρω...ποιος εγώ, κι υποφέρω...νιώσε με, σώσε με... κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω". Να το λέει με εκείνη τη βραχνή φωνή, αργά και καθαρά. Σαν να θέλει να αγγίξει, με την κάθε συλλαβή, το μέσα σου.

Και καθώς το σιγοτραγουδούσα, μεταφέρθηκα νοητά, πριν από λίγα χρόνια - πλάκα πλάκα, σχεδόν δέκα- στα είκοσι κάτι μου, σε εκείνη τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου.

Δούλευα σε ένα μικρό γραφείο στην παλιά Λευκωσία, δεν είχα πολλούς φίλους, γιατί μόλις είχα επιστρέψει από σπουδές, δεν έκανα καριέρα και δεν με έπιανε η απελπισία του "όλα είναι τόσο ίδια". Είχα μια κολλητή, με την οποία μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε πρωί, για καμιά ώρα. Αυτό που θυμάμαι και που μου θύμισε ο Ρασούλης, είναι την αίσθηση που είχα, όταν περπατούσαμε με αυτή τη φίλη μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης. Είτε για να πάμε στην Οκτάνα - πόσες ώρες να λιώνουμε στους καναπέδες- είτε για να πάμε σε συναυλίες στο αρχοντικό της Αξιοθέας.

Όμορφες εικόνες! Όμορφα συναισθήματα, γλυκά σαν μέλι.

Κάναμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Πηγαίναμε πολύ σινεμά, σε πολλές συναυλίες, σε θέατρα. Ήμαστε δύο φίλες, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο "κύκλος και οι γνωστοί", χωρίς να δίνουμε δεκάρα για τη δουλειά και τα deadlines. Δεν μας άγχωνε το "πρέπει να κάνεις οικογένεια, έχεις πατήσει τα 30" .

Αν δηλαδή, κάθε φορά που δεν είμαστε στα πολύ πάνω μας, ανατρέχουμε σε εικόνες και σκηνές για να ξεχαστούμε, έστω και λίγο, για μένα είναι εκείνες οι φάσεις, στην παλιά Λευκωσία, σούρουπο, με soundtrack τις μουσικές του Μανώλη Ρασούλη.

Γιατί δεν νιώθω γαληνεμένη πια;

Υ.Γ Πριν γράψω αυτό το κείμενο, τσαντίστηκα άσχημα με κάποιο από την ομάδα μου. Του είπα κάτι, που μου θύμισε ατάκες που μου λέει ο δικός μου διευθυντής και πνίγομαι. Δεν θέλω αυτό το πράγμα, ούτε την εξουσία.

Υ.Γ2 Η πραγματική ζωή είναι αλλού.

Υ.Γ3 Στην φωτό, το Αρχοντικό Αξιοθέας - υπόσχομαι μια Κυριακή να πάω, να το φωτογραφήσω και να το ανεβάσω στο photo blog.

Υ.Γ4 ΕΡΩΤΗΣΗ/ΓΚΑΛΟΠ: Βρίσκετε οποιαδήποτε χρησιμότητα στο να δημιουργηθεί σελίδα στο Facebook για το blog μου; Να ανεβαίνουν links για νέα κείμενα, φωτό κλπ;