Sight-seeing

Χθες το βράδι συναντήθηκα με ένα παλιό συμφοιτητή μου, βραζιλιάνο που ήρθε Λευκωσία λίγες μέρες για δουλειά.

Είχα να τον δω 12 χρόνια. Χαθηκαμε όταν εκείνος πήγε στην Αυστραλία για Master και εγώ έμεινα Λονδίνο ( κακώς χαθήκαμε γιατί έχει σπίτι στο Ρίο, πάνω στην Κόπα Καμπάνα και όπως έμαθα χθες είναι πολύ εύκολο να παρελάσεις στο καρναβάλι του Ρίου - ως γνωστό, είναι το όνειρό μου και η μόνη φιλοδοξία που έχω αυτή τη στιγμή).

Φεύγω από το γραφείο, πάω καπάκι στο ξενοδοχείο, τον μαζεύω και ψιλοσοκαριζόμαστε και οι δύο που αφήσαμε τόσα χρόνια να περάσουν χωρίς να βρεθούμε. Αυτός πιο ωραίος από τότε. Εκείνος, όταν με είδε είπε " God, tulip you haven't changed a bit", το οποίο δεν ξέρω αν είναι καλό.

Πάμε στο ταβερνάκι του Πάμπου, παραγγέλνουμε μεζέδες, όπου φυσικά τον είχα πιο πριν ρωτήσει πόσο πεινούσε. Είχε πει πολύ, οπότε άφησα τον Πάμπο να γεμίσει το τραπέζι. Ενθουσιάστηκε με τα κολοκυθάκια με τα αυγά, τα ξιδάτα αυγά του ορτυκιού, το χαλλούμι και τις σιεφταλιές. Εννοείται ότι αγάπησε το παγωτό μαστίχας με τα κομματάκια από γλυκό καρυδάκι. Δυστυχώς τα κρασάτα παϊδάκια που τα διαφημίζω παντού, ήταν σαν φρίσμπυ χθες.

Μετά - μέσα στον ψόφο- αποφασίζω να τον ξεναγήσω στην παλιά πόλη. Λοιπόν φίλοι μου, ένα έχω να πω. Κακώς έχω χαμηλό σπορ αυτοκίνητο. Θα έπρεπε να είχα αγοράσει τρακτέρ ή διπλοκάμπινο. Γιατί μόνο έτσι ανέχονται οι στενοί και γεμάτοι τρύπες δρόμοι της παλιάς Λευκωσίας.

Επίσης, προσπάθησα να εξηγήσω στον φίλο ότι η τρύπα που βλέπει θα γίνει σύντομα πλατεία από τη διάσημη Zaha Hadid ."Zaha who?", μου είπε. Τελικά μόνο εμείς την ξέρουμε και οι υπόλοιπες τριτοκοσμικές χώρες που βανδαλίζει με τα έργα της. Δεν κατάφερε τελικά να φανταστεί πως το έργο που έβλεπε στην μακέτα και που έμοιαζε με wok θα γίνει κάποτε πλατεία.

Μετά αφού ζαλίστηκε από τη διαδρομή Πύλη Αμμοχώστου - Αιγαίο- Ερμού- Φανερωμένη-Αισχύλου- Plato's και τις αμέτρητες λακούβες, παρκάραμε στην τάφρο και περπατήσαμε προς το checkpoint, τέρμα της Λήδρας. Διερωτήθηκε αν είναι τόσο άδεια η πόλη πάντα. Του είπα ότι είναι Δευτέρα - αν και ο Πάμπος ήταν τίγκα- και επίσης είναι κρύο - καλά δεν τον έπεισα, μένει Λονδίνο.

Περπατάμε που λες στη Λήδρας, όπου δεν ήξερα πως να περιγράψω το χάλι. Τις χάλια βιτρίνες, τα φαστφουντάδικα, κάτι άσχετα καταστήματα, κάτι περίεργους τύπους και εννοείται τα κτίρια από τα οποία κρέμονται ρούχα και αντένες-πιάτα.

Καταλήγουμε στο τέρμα, όπου βλέπουμε κάτι φωτό που υπάρχουν με την καταστροφή στην Αϊτή, με τη ζωή στην πόλη πριν 50 χρόνια και κάτι ασπρόμαυρες της εισβολής, που ούτε και που ήξερα πως υπήρχαν. Έβλεπε απέναντι και έπαθε ένα σοκ που είδε την τουρκική σημαία ενώ πριν μου είχε πει για το πόσο "in your face is that lit up flag up on the mountain". Βρήκαμε κάτι κτίρια που φαίνονται πάνω οι σφαίρες από την εισβολή. Σταθήκαμε λίγο στη σιωπή, κοιτάξαμε απέναντι.

Μετά επιστρέψαμε στον "πολιτισμό". Περάσαμε από τα Καλά Καθούμενα όπου ήταν κλειστά και εκεί καθόταν μια παρέα στα σκοτεινά που κάπνιζε διάφορα. Εντυπωσιάστηκε από το γυμνάσιο της Φανερωμένης και εκπλάγηκε όταν του είπα πως είναι δημόσιο σχολείο και όχι ιδιωτικό.

Επιστρέψαμε από την Ονασαγόρου, όπου του εξήγησα ότι παίζει γενικά παιχνίδι με τους "μεγάλους" και τους μικρούς καταστηματάρχες και φυσικά του έδειξα το κατάστημα του Άβο που κάνει την πιο υπέροχη χαλλουμωτή ever. Παρεμπιπτόντως, το κατάστημα ανακαινίζεται, μπορεί να βάζει wifi.

Αποχαιρετιστήκαμε, με την υπόσχεση ότι δεν θα αφήσουμε ξανά άλλα 12 χρόνια να χαθούν.