Tuesday, March 15, 2011

Νιώσε με


Μέσα στην πλήξη της καθημερινότητας και την γκρίνια του " όλα είναι τα ίδια και τίποτα καινούριο", έρχεται ένα γεγονός και σου φέρνει στο μυαλό, εικόνες από το μακρινό - και τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύχρωμο- παρελθόν.

Κυριακή βράδι, διαβάζω online ότι πέθανε ο Ρασούλης. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα τραγούδι του. "Κι όμως να που δεν ξέρω...ποιος εγώ, κι υποφέρω...νιώσε με, σώσε με... κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω". Να το λέει με εκείνη τη βραχνή φωνή, αργά και καθαρά. Σαν να θέλει να αγγίξει, με την κάθε συλλαβή, το μέσα σου.

Και καθώς το σιγοτραγουδούσα, μεταφέρθηκα νοητά, πριν από λίγα χρόνια - πλάκα πλάκα, σχεδόν δέκα- στα είκοσι κάτι μου, σε εκείνη τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου.
Δούλευα σε ένα μικρό γραφείο στην παλιά Λευκωσία, δεν είχα πολλούς φίλους, γιατί μόλις είχα επιστρέψει από σπουδές, δεν έκανα καριέρα και δεν με έπιανε η απελπισία του "όλα είναι τόσο ίδια". Είχα μια κολλητή, με την οποία μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε πρωί, για καμιά ώρα. Αυτό που θυμάμαι και που μου θύμισε ο Ρασούλης, είναι την αίσθηση που είχα, όταν περπατούσαμε με αυτή τη φίλη μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης. Είτε για να πάμε στην Οκτάνα - πόσες ώρες να λιώνουμε στους καναπέδες- είτε για να πάμε σε συναυλίες στο αρχοντικό της Αξιοθέας.

Όμορφες εικόνες! Όμορφα συναισθήματα, γλυκά σαν μέλι.
Κάναμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Πηγαίναμε πολύ σινεμά, σε πολλές συναυλίες, σε θέατρα. Ήμαστε δύο φίλες, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο "κύκλος και οι γνωστοί", χωρίς να δίνουμε δεκάρα για τη δουλειά και τα deadlines. Δεν μας άγχωνε το "πρέπει να κάνεις οικογένεια, έχεις πατήσει τα 30" .

Αν δηλαδή, κάθε φορά που δεν είμαστε στα πολύ πάνω μας, ανατρέχουμε σε εικόνες και σκηνές για να ξεχαστούμε, έστω και λίγο, για μένα είναι εκείνες οι φάσεις, στην παλιά Λευκωσία, σούρουπο, με soundtrack τις μουσικές του Μανώλη Ρασούλη.

Γιατί δεν νιώθω γαληνεμένη πια;

Υ.Γ Πριν γράψω αυτό το κείμενο, τσαντίστηκα άσχημα με κάποιο από την ομάδα μου. Του είπα κάτι, που μου θύμισε ατάκες που μου λέει ο δικός μου διευθυντής και πνίγομαι. Δεν θέλω αυτό το πράγμα, ούτε την εξουσία.
Υ.Γ2 Η πραγματική ζωή είναι αλλού.
Υ.Γ3 Στην φωτό, το Αρχοντικό Αξιοθέας - υπόσχομαι μια Κυριακή να πάω, να το φωτογραφήσω και να το ανεβάσω στο photo blog.
Υ.Γ4 ΕΡΩΤΗΣΗ/ΓΚΑΛΟΠ: Βρίσκετε οποιαδήποτε χρησιμότητα στο να δημιουργηθεί σελίδα στο Facebook για το blog μου; Να ανεβαίνουν links για νέα κείμενα, φωτό κλπ;

20 comments:

  1. αχ βρε τουλίπα μου αυτή η εξουσία είναι απ'τα πιο μισητά πράγματα. σε νιώθω κι εγώ.
    x

    ReplyDelete
  2. είμαστε πολλές στην ίδια φάση εδώ μέσα!
    Και όσο για το «Κάναμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Πηγαίναμε πολύ σινεμά, σε πολλές συναυλίες, σε θέατρα. Ήμαστε δύο φίλες, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο "κύκλος και οι γνωστοί", χωρίς να δίνουμε δεκάρα για τη δουλειά και τα deadlines. Δεν μας άγχωνε το "πρέπει να κάνεις οικογένεια, έχεις πατήσει τα 30"», με έναν κάπως «υπόγειο» συνειρμό τελευταίως όλο συνειδητοποιώ πόσο αληθινό είναι το απόφθευγμα youth is wasted on the young.

    ReplyDelete
  3. Δεν εννοώ ότι θα ήθελα να πάω πίσω, ότι δεν απολαμβάνω την ανεξαρτησία και το ξέρω-τι-μου-γίνεται των 30κάτι, αλλά αν είχα το μυαλό που έχω τώρα στα 20κάτι μου, πόσο ωραία θα ήταν ε;;

    ReplyDelete
  4. Daisy, I hate it. Και το χειρότερο όταν είμαι μέρος της.

    ReplyDelete
  5. Aurora, αν ήμαστε 20 με τα μυαλά που είχαμε τώρα είμαι σίγουρη πως θα τολμούσαμε περισσότερο, θα κάναμε περισσότερες βλακείες, θα λέγαμε "όχι" σε πολλά στερεότυπα.

    ReplyDelete
  6. Παράτα τα όλα! Γίνε το κορίτσι που ονειρευόσουν όταν ήσουν είκοσι.
    Κάνε μια αλλαγή.. μετακόμισε σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο! Βρες τη δουλειά που σου ταιριάζει!
    Ή ξεκίνα μικρές αλλαγές μέσα στη καθημερινότητα.. πιο απλό. Μην αφήνεις τη στασιμότητα που νιώθεις να μεγεθύνεται.

    Πάντα με καλή διάθεση.. Καλησπέρα! :)

    ReplyDelete
  7. Πνίγεστε ρε παιδιά γιατι πρέπει να είσαι 20 για να περνάς καλά; Ξεκολλάτε. Κάντε κάτι καλό στην Ζωή σας ένα χομπι που να το απολαμβανετε. Πάρτε παράδειγμα από την Ρηλάξ...

    ReplyDelete
  8. γιατί τότε ήσουν γαλήνια?

    ReplyDelete
  9. Σήμερα μια φίλη μου, μου είπε ότι εξουσία θέλουν οι άνθρωποι που έχουν μικρό πουλί.. Γέλασα τόσο πολύ αλλά κατάλαβα ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το λειψό του χαρακτήρα του εξουσιάζοντος. Μη μασάς. Η εξουσία είναι για τους λίγους. Τους φτηνούς. Όχι για σένα. Μη μασάς.

    ReplyDelete
  10. Oxi de xreiazesai FB account gia tin Urban Tulip. Min tin eksefteliseis toso.

    ReplyDelete
  11. Δραπέτη, Αχ τι ωραία που τα λες! Ωραίες οι θεωρίες αγαπημένε μου...στην πράξη θέλει σκέψη και να κάτσω κάτω να σκεφτώ πως θα ζω χωρίς να είμαι κλεισμένη στους 4 τοίχους ενός γραφείου.

    ReplyDelete
  12. Anonymous, Για τους λόγους που έγραψα στο κείμενο.

    ReplyDelete
  13. One, Αν έχεις την εξουσία και δεν το κάνεις λόγω ανασφάλειας όμως; Απλά γιατί μπορείς; Τέλοσπάντων...νιώθω ότι τους "προσφέρω" τη ζωή μου στο πιάτο και γω δεν απολαμβάνω τίποτα

    ReplyDelete
  14. Πρόεδρε, δεν σ άφησα επίτηδες πίσω - ξέχασα να σου απαντήσω. Ή πολύ απλά έχω θέμα με την εξουσία :P
    Θα κάνω ριλάξ αφού το συμβουλεύεις όμως θα με συντηρείς!

    ReplyDelete
  15. πολύ τα νιώθω συτά που περιγράφεις τουλιπάκι αγαπημένο.. οκτανα.. αξιοθεα.. θερινο σινεμα.. κανα καλο καθήμενο..

    και μανώλης ρασούλης στο κοσμικον κέντρο αντωνάκη λίγες μέρες μετά που άνοιξε το οδόφραγμα της λήδρας αν θυμάμαι καλά.. μοναδικές ιστορικές στιγμές..

    ReplyDelete
  16. αν μιλάτε για το προεδριλίκι μου μου το έδωσαν δεν το ζήτησα ήμουν ο μόνος ικανός... η ο μόνος μαλ... που θα έτρεχε τις υποχρεώσεις και το μπλογκ

    ReplyDelete
  17. Mary και τώρα? Υπάρχουν όλα αυτά και απλά εμείς δεν τα βλέπουμε;

    ReplyDelete