Back to binary form.

Όλες αυτές τις μέρες που μένω σπίτι και δεν βγαίνω λόγω της δουλειάς που σου είπα, είχα την ευκαιρία να τα πω λίγο με τον εαυτό μου. Δεν φλυάρησα, ούτε ανέλυα με τις ώρες τις σκέψεις μου κοιτώντας το ταβάνι. Καμία σχέση.

Όλες αυτές τις μέρες λοιπόν, που βλέπω ελάχιστο κόσμο για κανά σουβλάκι, κανά σινεμά ένιωσα πιο δυνατή. Σαν να να μάζεψα δυνάμεις. Εγώ και ο εαυτός μου. Δεν είχα ανασφάλειες.

Σήμερα το πρωί, ξύπνησα - κάπως αργά το παραδέχομαι δεν είχα όρεξη να δουλέψω- χουζούρευα στα πορτοκαλί σεντόνια και από το μυαλό μου περνούσαν σκέψεις και οι γνωστές msn συνομιλίες ( τελικά, όντως υπάρχει το timing στη ζωή. Να μπαίνει κόσμος στη ζωή σου μια συγκεκριμένη στιγμή για να σου περάσει, άθελά του, κάποια μηνύματα).

Είμαι 33. Δεν είμαι παιδί. Δεν είμαι μικρή. Δεν είμαι και μεγάλη. Όμως μεγαλώνω. Με την καλή έννοια. Δεν θέλω να επιτρέπω στον εαυτό μου να χρησιμοποιεί πια τη φράση "δεν ξέρω" όταν με ρωτάνε για συγκεκριμένα πράγματα τι θέλω τελικά. Δικαιούμαι σαφώς να μην ξέρω πολλά, αλλά όχι να χρησιμοποιώ αυτή τη φράση με το παραμικρό για να αποφύγω εγώ να δω τη ζωή μου κατάματα. Με λίγα λόγια είναι, νιώθω, καιρός για επιλογές και βήματα. Stay tuned.

Η νέα σεζόν, που αρχίζει όπως είπαμε και παλιά, το Σεπτέμβρη θα μου φέρει κάποια πράγματα που είχα πει το καλοκαίρι ότι ήθελα. Έλεγα σε δύο φίλες μου, αρχές του καλοκαιριού, όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι μου, πως "αφού δεν κάνω σεξ, θα κάνω check in". Και να που, προέκυψαν ταξίδια. Της δουλειάς και μη. Μήπως εκείνη την ώρα άνοιξαν οι ουρανοί και περάστηκε το μήνυμά μου;

Βαρέθηκα τα απωθημένα. Βαρέθηκα τις φιλίες που δεν με κάνουν να αισθάνομαι καλά. Σήμερα διάβαζα την pax και στις πρώτες γραμμές είπε κάτι παρόμοιο. Οι φίλοι είναι στη ζωή μας για να περνάμε καλά. Όχι για να μας προκαλούν ανασφάλειες και να νιώθουμε ότι μας λογοκρίνουν με ένα βλέμμα τους ( ναι έχω κάτι στο μυαλό μου). Όταν αξίζει δεν πονάει και είναι εύκολο ( σε αντίποδα των Πυξ Λαξ).

Μια φίλη μου, όταν της είπα πως θέλω να είναι η καθημερινότητά μου, ένα βράδι καθώς είχα μια έκρηξη συναισθημάτων (οκ έφταιγε και το gin n tonic), μου είπε ότι βρίσκομαι σε "προ-σχεσιακό στάδιο". Δεν το σχολίασα, ούτε τώρα πρόκειται. Είμαι.

Αυτά. Πάλι δεν δούλεψα. Το απόγευμα. Τώρα πάω επιτέλους στο πατρικό μου, να δω την οικογένεια που ξέχασα, τα σκυλιά μου, να ρίξω μια βουτιά και να επιστρέψω στη βεράντα για δουλειά 10 ωρών. Δεν είναι τόσο κακό το σενάριο ε;

Υ.Γ1 Αυτές τις μέρες ακούω μόνο kosmos 93.6. Τσέκαρέ το.

Υ.Γ2 Πεθύμησα πολύ τα "υστερόγραφα" με υπονοούμενα :)

Y.Γ3 Όταν τελειώσω με όλη αυτή τη δουλειά, θα φεύγω από το γραφείο στις 4 και θα πηγαίνω παραλία. Καθημερινές. Στόχος!

Άλλοθι; Λες; Μπα...

Δύο είναι οι φράσεις που μισώ να ακούω αυτές τις μέρες κάθε χρόνο. Η πρώτη είναι το "καλό χειμώνα". Λες και δεν έχουμε ζέστη ως τα τέλη Οκτωβρίου. Γιατί δεν λέμε τότε "καλό καλοκαίρι" από το Μάρτη; Η δεύτερη και χειρότερη είναι το "κεφάλια μέσα". Αγαπημένη φράση των περιοδικών. Ακούγεται σαν απειλή. Δηλαδή τι; Κεφάλια μέσα στη μαύρη τρύπα; Στο καλάθι; Που;

Από τη μέρα που ήρθα όμως, δυστυχώς αυτή τη φράση άρχισα να την εμπεδώνω. Πολλή δουλειά βλέπεις. Στο γραφείο αλλά και εκτός. Είμαι μπροστά από την οθόνη από το πρωί μέχρι το βράδι. Πήγα για ένα ποτό στην New την Κυριακή όταν επέστρεψα και αυτό ήταν. Από τη Δευτέρα τη βγάζω στο μπαλκόνι να δουλεύω.

Δεν πρέπει να παραπονιέμαι όμως. Τη δουλειά την έξτρα, εγώ τη ζήτησα. Και θα είναι καλό για το μέλλον.

Όμως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και μου κακοφαίνεται που έχω ακυρώσει δύο έξω και λέω συνέχεια σε φίλους "Ναι να βρεθούμε. Σε δυο βδομάδες". Αλλά πρέπει να σκάσω.

Κάθομαι τα βράδια στη βεράντα να δουλέψω, δημιουργώ περιβάλλον και μετά αρχίζει το κωλοβάρεμα στο facebook, καμιά κουβέντα στο msn, σερφάρισμα σε blog, youtube και πάει λέγοντας. Όλη η κούραση της χρονιάς βγήκε τώρα.

Και μετά είναι και το άλλο. Έχω τραγικό πονοκέφαλο. Από το πρωί μέχρι το βράδι. Κατεβάζω παναντόλ, ντεπόν και είμαι οκ για κανά δίωρο. Μετά ξαναρχίζει. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Μην γελάς. Τα gin n tonic και το κρασί που έχω κατεβάσει τη βδομάδα στον Πρωταρά, ήταν απλά πολλά. Χθες το βράδι, τόσο πονοκέφαλο είχα που πήγα στις 11 και έφτιαξα ένα gin n tonic. Και μου πέρασε! Λες να είμαι αλκοολική; Φυσικά, μετά πήγα και κοιμήθηκα. Που να αντέξω. Τελικά σήμερα διαπίστωσα πως ο πονοκέφαλος είναι από το κομπιούτερ. Εκεί που ατένιζα το ηλιοβασίλεμα στην παραλία και κολυμπούσα στο βυθό με τα μάτια ανοικτά, είμαι από τις 9 μπροστά από μια flat οθόνη. Δεν λέει.

Άντε ακόμα δυο βδομάδες. Θα αντέξω κλεισμένη σπίτι; Θέλω να βγω! Και δεν μπορώ και να προγραμματιστώ. Είναι non stop η δουλειά γιατί είναι πολλή. Απλά πρέπει να πειθαρχήσω. Πρέπει. Πρέπει. Πρέπει.

Υ.Γ1 Μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία του εγκεφάλου, κάνω και σοβαρές συζητήσεις μέσω msn και skype. Κάτι για αποφάσεις ζωής λέγαμε, κάτι για το ότι αν δεν χαλαρώσω δεν θα γίνει κάτι, καιρός να δω το μέλλον μου. Ουφ, δεν θυμάμαι...(άλλοθι).

Υ.Γ2 Guilty Pleasure τραγούδι του καλοκαιριού: "Μου έλειψες" της Αποστολίας Ζώη. Χαράματα, κατά τις 7 φεύγουμε από Γκάζι. Περνάμε δίπλα από τα ΚΤΕΛ. Ο κόσμος φορτώνει βαλίτσες στα λεωφορεία. Αλλοδαποί κυρίως. Εμείς πάμε σπίτι, με πολύ ποτό στον οργανισμό μας. Ανοίγω το παράθυρο, φυσάει ένα δροσερό πρωινό αεράκι στο πρόσωπό μου. Από τα μεγάφωνα ακούγεται "Μου έλειψες και πήρα να στο πω. Δεν έπαψα ποτέ να σ' αγαπώ...".

Have you noticed?

Οι διακοπές κύλησαν σαν ρυάκι. Για να είμαι ειλικρινής, σαν ένα ρυάκι gin 'n' tonic.

Έμεινα εντός, στον Πρωταρά. Ήρθε και ένας πολύ καλός μου φίλος από Αθήνα και βγάλαμε τη βδομάδα μαζί.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η περιοχή ήταν τίγκα στον κόσμο. Τέτοια κίνηση, ούτε στην καθημερινότητα μου εδώ στη Λευκωσία δεν συναντώ. Ήταν σχεδόν γελοίο. Ουρά για να πας παραλία, ουρά για να πας σπίτι, ουρά για να πας για φαγητό.

Όμως κάναμε αρκετά από τα πράγματα που είχα στο μυαλό. Πήγαμε σε όμορφες παραλίες, κάναμε ηλιοθεραπεία, μέναμε μέχρι τις 7 εκεί ( η τέλεια ώρα) , είδα κάποιους άλλους φίλους, πήγαμε σε ωραία εστιατόρια και ταβέρνες και κάναμε γενικά, ένα χαλαρωτικό πρόγραμμα. Όλο αυτό συνοδευμένο από πολλές ποσότητες gin 'n' tonic.

Μια απόπειρα για -2 ( κλαμπ σε ξενοδοχείο) και στο νέο brewery, έπεσε στο κενό και καλύτερα. Τα πολύ στημένα και το κόνσεπτ "σαρδέλες" δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Γιατί να είναι ειδικά τώρα, στη μοναδική βδομάδα που έχω για να χαλαρώσω;

Διάβασα και δυο βιβλία. Ειδικά το ένα θέλω να στο αναλύσω, σε επόμενο ποστ. Και τα δύο όμως είχαν θέμα τον έρωτα, την αγάπη και το τι γίνεται μετά. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Το κυριότερο όμως ήταν πως για έξι μέρες δεν σκέφτηκα τα θέματα που τριγυρνάνε στον εγκέφαλό μου τον υπόλοιπο χρόνο. Σήμερα άρχισαν να επανέρχονται. Θα προσπαθήσω αυτή τη χρονιά, να μην τα σκέφτομαι. Έτσι και αλλιώς, δεν μετράνε οι σκέψεις. Μόνο οι πράξεις.

Υ.Γ1 "Lord Have you noticed that I try?/ Mom Have you noticed that I try? /Or maybe love have you noticed that, noticed that I try?" - Have you noticed? - Lolek.

Υ.Γ2 Πόσο απλή είναι η διαδικασία να οργανώνεις παρέες για πράγματα που θες να κάνεις, να δεις, να ακούσεις; Είναι ή δεν είναι;

Sunny days are here

Παγωνιέρα hi-tech. Μέσα χυμοί, νερά, λίγο κρασί. Τάπερ με σταφύλι και καρπούζι. Αντηλιακό Κορρές SPF 50 για πρόσωπο, SPF 10 για μαύρισμα. Μαγιό, παρεό. Δύο βιβλία, ένα paperback και ένα ελληνικό, light αναγνώσματα και τα δύο.

Shuffle με τραγούδια από τα πιο cool compilatiοn του φετινού καλοκαιριού. Λίγη Αφροδίτη Μάνου, λίγη Μόνικα, λίγος Vassilikos, λίγος Lolek. 4 GB είναι αρκετά για μια βδομάδα.

Laptop, καλώδια, φορτιστές, folder με σημειώσεις, μολύβια, usb. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Σούπερμαρκετ, για φρούτα, λαχανικά, κρασιά και υλικά για τα σάντουιτς της παραλίας.

Χελώνες για baby sitting, κλειδιά στη μαμά για πότισμα φυτών. Πλύσιμο και βενζίνη για αυτοκίνητο.

Αεροδρόμιο, παραλαβή κολλητού. Τηλέφωνα σε φίλους που θα είναι ήδη στις παραλίες και συντονισμός για ποτά.

Έχω ξεχάσει κάτι; Ότι να ΄ναι, ας περιμένει μια βδομάδα.

Πάω διακοπές. Φιλιά και να βάζεις αντηλιακό.

Revisited

Τέσσερις μέρες μετά. Στο γραφείο, έχοντας ξυπνήσει από τα χαράματα για να πάρω ένα βιβλίο από το ταχυδρομείο ( το Connected) και για να έρθω γραφείο να "σπρώξω" πράγματα. Τρεις κι ο κούκος είμαστε. Ηρεμία. Μου προκαλεί ανασφάλεια το σκηνικό.

Το τελευταίο βράδι στην Αθήνα, καταλήξαμε για ένα αποχαιρετιστήριο ποτό στο Γκάζι. Παρολίγο να πηγαίναμε Κολωνάκι, αλλά μετά σκέφτηκα, να μην δω για τελευταία φορά φέτος το καλοκαίρι τους κόκκινους πύργους;

Ανεβήκαμε στην ταράτσα ενός από τα μπαράκια στην Περσεφόνης. Απλώσαμε στον καναπέ, πήραμε τα ποτά μας και είχαμε θέα πιάτο, ολόκληρη την Τεχνόπολη.

Με αφορμή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που βρέθηκε στην ίδια ταράτσα με μας, θυμηθήκαμε το παρελθόν και είπαμε, ότι αυτή η χρονιά ήταν ένα revisited. Όπως είναι τα τραγούδια που παίζουν αυτή την περίοδο οι σταθμοί και τα μπαράκια στην Αθήνα. Τίποτα καινούριο και φρέσκο. Μόνο παλιές φάσεις, να επιστρέφουν κατά καιρούς, συγκαλυμένες με νέα εμφάνιση, που δεν παύουν όμως να είναι μια από τα ίδια.

Η χρονιά, πάει να τελειώσει. Πάντα την μετράω Αύγουστο με Αύγουστο. Αυτές τις μέρες στην Αθήνα προσπάθησα να κάνω ένα απολογισμό. Μέσα από σκέψεις δικές μου καθώς περιπλανιόμουν τις μέρες στην πόλη και μέσα από κουβέντες με αγαπημένους μου φίλους τα βράδια, σε αυλάδες και ταράτσες.

Το πόρισμα; Σε κάποιους τομείς, μια από τα ίδια, σε άλλους, καινούριες καταστάσεις και κεφάλαια.

Η αλήθεια είναι πως με έχει κουράσει το revisited. Θέλω φρεσκαδούρα. Ούτε καν ανανέωση.

Στην Αθήνα με έπιασε το πείσμα ότι φέτος, θα βάλω λίγο στο πλάι τη δουλειά. Αρκετά το έχω "πιπιλίσει" το θέμα. Δεν λέω, η περσινή χρονιά ήταν κρίσιμη και βγήκε σε καλό, όσο αφορά στα επαγγελματικά. Όμως την ατάκα "δεν μπορώ , έχω δουλειά", άρχισα να τη σιχαίνομαι.

Φέτος θα δω εμένα. Θα προσπαθήσω να λύσω ένα δυο θέματα, να διαλέξω τους δρόμους που θέλω. Φέτος η χρονιά θα είναι ερωτική, είτε πρόκειται για φίλους ή για νέους ανθρώπους.

Υ.Γ1 Vassilikos, Vintage. Τι όμορφο cd! Revisited και αυτό.

Υ.Γ2 Έδωσα τελικά, ευκαιρία στην Νατάσα Μποφίλιου. Βράδι Σαββάτου, σε μια από τις όμορφες αυλές στο Γκάζι, καθόμουν στην μπάρα με τους αγαπημένους μου φίλους, κοίταζα το αναμμένο φαναράκι στην αχλαδιά και άκουγα το "Μέτρημα".

Υ.Γ3 One, εκείνος ο καφές στο Φίλιον, ήταν πολύ ουσιαστικός :)

bios και πολιτεία

Είμαι Αθήνα από χθες το βράδι. Προσγειώθηκα, πήγαμε σπίτι, άλλαξα μπλουζάκι, έγινα "νυκτερινή" ( ας είναι καλά το μολύβι και η μάσκαρα της mac) και κατηφορίσαμε προς κέντρο. Οι δρόμοι αρκετά άδειοι, οι Αθηναίοι την κάνουν σιγά σιγά. Στο cd player του αυτοκινήτου η Nina Simone. Η φωνή της ήταν το τέλειο soundtrack σε αυτό το αστικό καλοκαιρινό σκηνικό. Διασχίζαμε την Ιπποκράτους και η Νina έλεγε "Sinnerman, you oughta be prayin'...all on that day...".

Κατεβήκαμε Σόλωνος, περάσαμε απέναντι, μετά δίπλα από το Fresh Hotel ( το αγαπημένο μου ξενοδοχείο - ωραίες αναμνήσεις από εκεί, μιας άλλης εποχής) και καταλήξαμε BIOS. Ανεβήκαμε στην ταράτσα ( περνώντας μέσα από μια κουζίνα διαμερίσματος - χμ) και καθίσαμε στα βαρέλια-σκαμπό. Η ταράτσα ήταν τίγκα στον κόσμο. Οι άνδρες με μπλουζάκια και βερμούδες, οι γυναίκες, κάποιες με στρασάκια, άλλες πιο "εξάρχεια" φάση.

Στο βάθος η φωτισμένη Ακρόπολη. Όσο πασέ και κλισέ να ακούγεται, λατρεύω δύο εικόνες της καλοκαιρινής νυκτερινής Αθήνας: τη φωτισμένη Ακρόπολη και τους κόκκινους πύργους της Τεχνόπολης.

Αράξαμε εκεί με τις βότκες μας. Για ακόμα μια φορά, συνομιλώντας και χωρίς πολλή ανάλυση διαπιστώσαμε πως είμαστε σε παρόμοια φάση. Καιρός για αλλαγές παραστάσεων, ριζικές. Δεν μας φταίνε οι γύρω, ούτε καν τα ρούχα μας (κυριολεκτικά). Είναι το δικό μας point of view.

Επιστρέψαμε σπίτι, αυτή τη φορά ακούγοντας στη διαδρομή Ελένη Δήμου και Νύκτες στην Πανεπιστημίου.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και ένιωθα καλά. Επιτέλους ανυπομονώ να ζήσω μια μέρα.

Τι σκατά μου κάνει αυτή η πόλη;

Υ.Γ1 Η σοφή φίλη χθες μου είπε πως εδώ και ενάμιση χρόνο έχω δώσει όλο το βάρος στη δουλειά για να αποφύγω να πάρω αποφάσεις και να διαλέξω τα μονοπάτια της ζωής μου. Το ήξερα,ήδη αλλά όταν το άκουσα και δυνατά από ένα άλλο πρόσωπο, έπαθα σοκ. Και όταν είπε "ξέρεις τουλίπα, αυτό μπορεί να το κάνεις και για τα επόμενα 10 χρόνια. Δεν θα σου πει κανείς κάτι", τα είδα όλα. Όχι, όχι δεν είμαι τοσο καριερίστας. Θέλω να είμαι χαλαρή και να δοκιμάζω. Χωρίς φόβο.

Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση, το πρόγραμμα του Kosmos.

Fan-tastic!

Ο περισσότερος κόσμος που ξέρω είναι διακοπές. Εγώ και κάτι λίγοι ζούμε εδώ και μέρες το δράμα της Καταρ-Λευκωσίας.

Ψες πήγαμε με ένα φίλο να τσιμπήσουμε κάτι, αργά κατά τις 1030. Βγαίνω από σπίτι όπου ήμουν κλεισμένη στο A/C και με το που ανοίγω την εξώπορτα της πολυκατοικίας, μπαίνω σε ένα κλίμα...ένιωθα ότι ήμουν στο σύστημα απόψυξης του microwave. Θερμοκρασία 15αυγουστο στη μέση της Πλατείας Ελευθερίας στις 2 το μεσημέρι. Oh My God! Τί ήταν αυτό;

Ευτυχώς δεν έβαλα make up - θα εξατμιζόταν όλο. Μπήκα στο αυτοκίνητο, μισολιπόθυμη. Παρκάραμε έξω από το εστιατόριο, μαζέψαμε δυνάμεις, ανοίξαμε τις πόρτες του αυτοκινήτου και τρέξαμε ως την είσοδο. Ο άλλος ο τυχερός, φόραγε βερμούδα. Εγώ ένα λινό μαύρο παντελόνι το οποίο κόλλησε πάνω μου.

Μπήκαμε μέσα, τίγκα το εστιατόριο και φυσικά στην αυλή κανείς. Λέω όνομα για την κράτηση, με κοιτάζει η γκαρσόνα - καθώς κράταγε ένα τιραμισού στο ένα χέρι-. "Δεν υπάρχει χώρος, μήπως θέλετε να καθίσετε έξω;". Πρέπει να την αγριοκοίταξα έντονα γιατί την τελευταία λέξη, μόλις που την ψέλλισε. "Δεν υπάρχει περίπτωση, εκτός και αν θέλετε να στέκεστε από πάνω μου να μου κάνετε αέρα με μια τεράστια βεντάλια". Να μην στα πολυλογώ, ο διευθυντής σκίστηκε και μας έστησε ένα τραπέζι στη μέση του εστιατορίου. Και μας κέρασε και το επιδόρπιο. Μπας και κατέβει η θερμοκρασία μας.

Πήγα σπίτι, κλείστηκα στο a/c και εκείνο το λεπτό, καταράστηκα την ώρα και τη στιγμή που δεν πήγα να γίνω καθηγήτρια ή δασκάλα. Θα είχα άδεια τρεις μήνες το χρόνο και αυτή τη στιγμή θα ήμουν κάπου εξαφανισμένη σε μια παραλία.

Τι να κάνεις τον καύσωνα αν είσαι στην πόλη και δεν σου δημιουργεί έστω κάποιες εικόνες και εμπειρίες. Για παράδειγμα:

Να ξαπλώνεις σε ωραία λευκά σεντόνια που να μοσχοβολούν, να πίνεις παγωμένο νερό με λεμόνι και να διαβάζεις Ξανθούλη ( πχ τη Εποχή των Καφέδων). Πάνω να γυρίζει ο ανεμιστήρας και να ακους ένα ρυθμικό "ζζζ...ζζζ....".

Να κάνεις σεξ. Δεν είναι σούπερ σέξι ένα κορμί που είναι λίγο ιδρωμένο και γυαλίζει; (Με αποσμητικό). Και τα κορμιά να ενώνονται και να γλιστρά το ένα πάνω στο άλλο. Μμμ...

Να είσαι σε πισίνα, στον τελευταίο όροφο ξενοδοχείου στην πόλη. Να σε σερβίρουν cosmos και φρέσκα φρούτα και να ακούς pink martini από τα ηχεία.

Αλλά επειδή τα πιο πάνω σενάρια, δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνω στην κατάσταση που είμαι, βαριέμαι τον καύσωνα. Ούτε έξω δεν θέλω να κυκλοφορώ ( οκ δεν έχω πια το χρόνο να το κάνω- βλ. προηγούμενα ποστ).

Με κούρασε ο καύσωνας. Για να πω και την αλήθεια με κούρασε το φετινό καλοκαίρι.Όλο γκρινιάζω, με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου, δουλεύω και γενικά είμαι down και στον κόσμο μου.

Τώρα να δούμε πως θα είναι στην Αθήνα. Είμαι λίγο κάπως για να πω την αλήθεια. Δεν είναι ένα συγκεκριμένο προαίσθημα, δεν είναι ότι δεν έχω πεθυμήσει τους φίλους μου. Απλά είναι κάτι...σαν να μην ανυπομονώ. Λες να γίνει κάτι κακό; Ή πάλι θα "πάρω το μάθημα μου με τα παθήματα μου;". Φτάνει!

Υ.Γ1 Γενικά είμαι σε φάση αναθεώρησης. Τρώω "χαστούκια" συνειδητοποίησης καθώς συνομιλώ με κόσμο στη δουλειά και με φίλους. Σαν να μου λέει το σύμπαν, "ωρίμασε και άλλαξε το παιχνίδι". Μου δένει το στομάχι κόμπο. Έχω φτάσει στον πάτο; Ήρθε η ώρα για πάνω;

Υ.Γ2 Πολύ γελοίο να μου χρεώνουν φάση/φλερτ με κάποιο απλά επειδή είναι στρέητ, ωραίος και στην παρέα μου. ΔΗΛΩΣΗ: ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΙΟ SINGLE ΑΤΟΜΟ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ.

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ήθελα κάποιο.

Άσε που δεν θα ξανακάνω και σεξ.

Θα πεθάνω παρθένα.

Flying High - έτσι για αλλαγή

Τα 33 λένε πως είναι σημαδιακή ηλικία. Λέγαμε με μια φίλη την παραμονή των γενεθλίων μου πως αυτή τη χρονιά, ή θα παντρευτώ, ή θα κάνω παιδιά ή θα σταυρωθώ. Δεν έχω ιδέα ποιο από τα τρία θα συμβεί. Οι γονείς μου πάντως μου δήλωσαν ευθαρσώς πως "φέτος έχω deadline". Μπείτε στη σειρά και εσείς.

Η μέρα των γενεθλίων κύλησε όμορφα. Οι εορτασμοί άρχισαν στις 7, στο πατρικό μου (με τους γονείς να λείπουν σε ταξίδι). Κάναμε σούβλες, όλοι έφεραν από κάτι και εγώ τις μπίρες, την τούρτα και το γιαούρτι. Μαζευτήκαμε γύρω στα 20 άτομα. Τόσους ήθελα. Έκανα πριν δύο βδομάδες μια λίστα και έβγαινε 30 άτομα. Δεν μπορούσα να το χειριστώ. Θες η κούραση της χρονιάς, απλά δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ.

Εκείνη τη μέρα δούλευα σπίτι ως τις 3. Η χρονιά πέρασε με πολλή δουλειά έτσι και αλλιώς. Η μέρα των γενεθλίων μου θα άλλαζε; Ξέρω πως δεν είναι και καλό αυτό που κάνω. Αλλά έτυχε να αναλάβω freelance πρότζεκτ, να πάρω προαγωγή, να θέλω έξτρα λεφτά. Το γεγονός ότι διαλύθηκε η μέση μου και το δεξί μου χέρι είναι ίσως σημάδια ότι πρέπει να βάλω ένα φρένο σε κάποια φάση, σύντομα.

Πήγα που λες στο πατρικό, έβαλα μουσική και άρχισα να ετοιμάζω την αυλή. Φαναράκια, κεράκια, φωτισμένη πισίνα, κήπος και τα σκυλιά να πηγαινοέρχονται, χαρούμενα που κάτι γινόταν στο σπίτι.

Οι πρώτοι φίλοι, οι ψήστες της σούβλας, ήρθαν στις 7. Ανοίξαμε Coronas και αρχίσαμε ψήσιμο. Ο κόσμος ήρθε στις 9. Πρόλαβα πιο πριν να κάνω μια βουτιά, αν και θα προτιμούσα τελικά να ήμαστε όλοι με το μαγιό.

Περάσαμε σούπερ. Εγώ είχα τις γνωστές σκέψεις, προσπαθούσα να τις διώξω. Γύριζα δεξιά αριστερά, τους παρακολουθούσα που περνούσαν καλά και γελούσαν δυνατά. Οι φίλοι μου. Αγαπημένοι. Εκεί. Με τον καθένα να έχω περάσει διαφορετικά πράματα, να έχουμε πει μεγάλες αλήθειες. Δώρο μεγάλο. Ίσως δεν θα έπρεπε να με πιάνουν οι μαύρες μου τόσο συχνά.

Το διαλύσαμε κατά τις 130.

Πήγα εξαντλημένη στο κρεβάτι των γονιών μου.

Το άλλο πρωί, ξύπνησα, με πολλή διάθεση βούτηξα έκανα καφέ και βούτηξα αμέσως. Βγήκα, δούλεψα στο laptop με τα σκυλιά παρέα. Η αδελφή μου ήταν μέσα και συγύριζε. Είχε καιρό να περάσουμε ώρες μαζί.

Γενικά έχει καιρό να κάνω πολλά...

Το βράδι, χθες, επέστρεψα στο διαμέρισμα. Την έβγαλα στο κρεβάτι με διαλυμένη μέση. Δεν βγήκα για ποτό όπως είχα πει σε φίλους. Έίχε και ζέστη.

Μιλούσα στο msn με μια φίλη στην Αθήνα. Μου είπε μια δυο ατάκες που με τάραξαν. Ψάχνω κάτι στην Αθήνα; Όχι. Τότε γιατί ένα απωθημένο που έχω μένει εκεί; Δεν ξέρω. Δεν θα ήταν δύσκολη μια σχέση από απόσταση; Ναι. Άρα; ...

Συνειδητοποίησα πως είναι καιρός να αλλάξω το παιχνίδι.

Να μπω πιο δυναμικά στη ζωή.

Εκείνα που θέλω να τολμώ να τα διεκδικώ. Ακόμα και αν οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε "όχι". Τουλάχιστον δεν θα μένω με την απορία.

Υ.Γ Διάβασε το σημερινό post της Marcellas.

Υ.Γ2 Αθήνα την Πέμπτη :)))