Blood (y) Days

Πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου να με ρωτήσει κάτι για μια δουλειά. Της απάντησα ότι θα μάθαινα από την τάδε φίλη η οποία ζει Αθήνα.

Μητέρα: - Είναι Ελληνίδα;

Τουλίπα: - Όχι είναι από Κύπρο αλλά μετακόμισε πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα.

Μητέρα: - A, μάλιστα.

Τουλίπα: - Ναι έχουμε αρκετά κοινά. Μπορεί και να πάω και γω που ξέρεις.

Μητέρα:- Ποτέ και πουθενά. Ξέρω εγώ.

Τουλίπα:- ...

Κατάλαβες τι έκανε; Έβγαλε πόρισμα και χρησιμοποίησε ή μάλλον εκμεταλλεύτηκε τον τίτλο της ως μάνα για να το επικυρώσει. Τι να πω άλλο;

Τώρα θα μου πεις, θα πας Αθήνα τελικά; Τι να πω πλέον, ρεζίλι έχω γίνει.

Αλλά δεν ειναι αυτό. Είναι το πόρισμα! Να δεις ότι τώρα από αντίδραση θα αρχίσω να στέλνω βιογραφικά. Μια ζωή τέτοια ήταν η σχέση μας. Ότι μου έλεγε, έκανα το αντίθετο.

Το σαββατοκύριακο κύλησε όμορφα και πολύ ήσυχα. Παρασκευή βράδι, στης Α. για μακαρόνια και κιμά και ιταλικό κρασί. Έφυγα από εκεί κατά τις 2.

Το Σάββατο ήμουν όλη μέρα σαν ζόμπι ( η κούραση της βδομάδας βγαίνει τελικά το Σάββατο) αλλά πάλι με έπιασε η γνωστή κρίση τι να έκανα το βράδι αφού οι μισοί είχαν υποχρεώσεις και οι άλλοι έλειπαν εξωτερικό. Όπως ήμουν λοιπόν στον καναπέ, δουλεύοντας και ρίχνοντας ματιές στο facebook ( έχω αρχίσει να το μισώ και εκείνο και τα παιχνίδια του), κτυπάει το skype. Ήταν η φίλη που μένει μακριά. Πιάσαμε την κουβέντα για κανά δίωρο.

Μου είπε τα δικά της, της είπα τα δικά μου και της είπα και για την κρίση.

Μου άνοιξε τα μάτια "Καλά τουλίπα, αφού τώρα εσύ δεν περνάς ώρα με τον εαυτό σου. Έτσι κι αλλιώς αφού το ξέρεις και εσύ πως επί της ουσίας βαριέσαι να βγεις έξω αν δεν είναι για κάτι ουσιαστικό". Είχε δίκιο. Δεν ήθελα να βγω. Βαριόμουνα. Ήξερα πως άμα έπαιρνα 1-2 τηλέφωνα θα είχα κάτι να κάνω το βράδι. Αλλά όχι, δεν με ιντρίγκαρε τίποτα.

Έτσι έμεινα σπίτι, έκανα αυγά ποσέ , άπλωσα στον καναπέ και είδα ταινία.

Και ερωτεύτηκα.

Αχ, γιατί δεν με προειδοποίησε κάποιος για τον Edward Cullen; Αχ τι βρικόλακας...πω πω τι να πω. Είμαι ερωτευμένη με έναν 17χρονο βρικόλακα. Που παίζει σε μια εφηβική ταινία ( Twilight). Τελικά ρε παιδί μου, μπας και είμαι 16;

Δηλαδή, μια ζωή με αποκαλούσαν " πολύ ώριμη για την ηλικία της" κλπ. Και έπρεπε να κτυπήσω τα 30 για να αποφασίσω να δω τη ζωή πιο ανάλαφρα και πιο αθώα. Άσε που τα εικοσάρια είναι way cooler από τους συνομίληκους μου ( είμαστε η γενιά της βολεμένης μούχλας)

Υ.Γ1 Μήπως τελικά οφείλουμε στον εαυτό μας, ώρες στον καναπέ με βιβλίο/dvd και απομόνωση;

Υ.Γ2 Δεν λέω ότι θα μετακόμιζα μόνιμα αλλού, αλλά 1-2 χρόνια στο εξωτερικό δεν θα με χαλούσαν καθόλου.

"Going deep inside my mind"

Νιώθω πλέον πως δεν μπορώ να γράψω πραγματικα ότι θέλω στο blog. Μου έχει λείψει η ανωνυμία του 2006.

Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν έχω και κάτι συνταρακτικό να πω αυτή την περίοδο. Η ζωή μου είναι ανοικτό βιβλίο.

Δουλεύω πολύ, προσπαθώ να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου καλά, σκέφτομαι το μέλλον μου, θα ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, να αλλάξω παραστάσεις.

Βγαίνω σχετικά τακτικά και μιλώ με τον κόσμο που θέλω. Αυτό που είπε η Pink Fish στο προηγούμενο ποστ το σκεφτόμουνα συχνά αυτές τις μέρες και είπα να το εφαρμόσω. Σκέφτηκα ποιοι πραγματικά επιδιώκουν να είναι στη ζωή μου. Διαπίστωσα πως είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αποφάσισα να προσπαθήσω να είμαι παρούσα στη ζωή τους.

Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως η ζωή είναι ουσιαστικά "ο'τι κάτσει". Αν κυνηγήσεις πολύ κάτι και δεν σου κάθεται, δεν θα γίνει ποτέ. Συμφωνείς;

Μια φίλη με ρώτησε πριν από μερικές βδομάδες "υπάρχουν στιγμές που καταπιέζεις τα θέλω σου για να κάνεις τα πρέπει;"

Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, ήμουν σιγουρη ότι θα έβρισκα κάτι.

Τελικά δεν νομίζω να υπακούω και πολύ στα "πρέπει". Ή που έχω αμνησία ή που τελικά έχω γραμμένα τα "πρέπει". Των άλλων. Τα δικά μου μια χαρά τα υπακούω.

Λοιπόν για να μην λέω τα ίδια και τα ίδια - τα τελευταία ποστ ήταν η χαρά της αερολογίας και της ασάφειας- άκου αυτό το τραγουδάκι. Φανταστικό. Ακου στίχους και τη συγκλονιστική φωνή.

Υ.Γ1 Είμαι καλά.

Υ.Γ2 Η Λευκωσία είναι τίγκα στο φως. Θα ακουστώ γραφική αλλά μ αρέσει αυτό το φωτεινό σκηνικό. Επιτέλους "ΦΩΣ".

The Da Filoi Code

Πριν λίγο καιρό είπα σε μια φίλη ότι γράφω πολύ συχνά στο blog μου, κάνοντας ένα είδος ψυχανάλυσης (aka πρήζω εσένα που διαβάζεις τις κρισάρες μου). Ήθελε να της πω τη διεύθυνση να το διαβάσει. Αρνήθηκα. Ακόμα θέλει. Της έστειλα ένα κείμενο.Της έχω εμπιστοσύνη πως δεν πρόκειται να πει ποτέ σε κανένα ποια είμαι. Αλλά δεν είναι αυτό.

Είναι περισσότερο το γεγονός πως όταν γράφεις τα σώψυχα σου, δεν θες να τα διαβάζουν οι φίλοι ή οι γκόμενοι σου, γιατί μετά περιμένουν να τους τα αναλύσεις in person.

Για παράδειγμα, σε ρωτάει ο άλλος " Είσαι καλά;" και συ απαντάς μέσα στην καθημερινότητα και το χαβαλέ " ναι όλα καλά". Την ίδια περίοδο όμως, γράφεις στο blog σου ότι τα έχεις παίξει και ότι σε προβληματίζουν διάφορα. Όταν αυτός ο φίλος διαβάσει θα υποθέσει πως ή του λες ψέματα ή τον έχεις γραμμένο και δεν του λες τα σώψυχα σου. Και μετά κάτσε εξήγα πως είναι πιο εύκολο να τα γράφεις και να σε διαβάζουν άγνωστοι ιντερνετικοί φίλοι παρά να τα λες σε αυτούς που σε ξέρουν ήδη.

Είναι σαν ψυχανάλυση. Είναι πιο εύκολο να πας σε ένα ψυχολόγο να του πεις " Μου ρχεται να πεθάνω" και να του σκάσεις 50-60 ευρώ παρά σε ένα φίλο σου που και θα λυπηθεί και , μεταξύ μας τώρα, μέσα στην καθημερινότητα του, δεν θα ασχοληθεί μαζί σου όση ώρα θες.

Αυτά περί ανωνυμίας και (απόπειρας) προστασίας της.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι φίλοι μου ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτή που για να κινητοποιηθούν, να συντονιστούμε ώστε να κάνουμε κάτι από θέατρο μέχρι μπαρ, πρέπει να μεσολαβήσουν πολλά τηλεφωνήματα και να γίνει πολλή προσπάθεια. Υπάρχει η διάθεση και η όρεξη να κάνουμε πράματα " ω ναι να πάμε", "πάμε θέατρο; άντε τουλίπα κανόνισε", "ναι γουστάρω εκδρομή". Αλλά τελικά από τα 20 - από τα οποία τα 19 εγώ τα προτείνω- γίνεται το μισό. Και να πεις προτείνω να πάμε για κυνήγι κροκόδειλων ή για άγριο clubbing στο bling...

Τι στο καλό συμβαίνει; Μπορείς να μου πεις;

Ή που πάει κάτι λάθος στην μεταξύ μας επικοινωνία και την επικοινωνία γενικώς τη "σήμερον ημέρα" ή που δεν καίγονται να με δουν ιδιαίτερα.

Ουφ, είδες παραδοχή το δεύτερο σημείο; Που να πεις σε φίλο "φοβάμαι μην με έχουν γραμμένη οι φίλοι μου". Ακόμα και τώρα που το γράφω και ξέρω πως θα το διαβάσουν 2-3 φίλοι και 2-3 άλλοι που δεν θα ήθελα να διαβάζουν το blog αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό, νιώθω άσχημα. Πολύ. Σε σημείο που σκέφτομαι να σβήσω την πρόταση.

Μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το πράμα με τους φίλους σε σημείο που να γράφω όλη μέρα για αυτό στο blog και να το σκέφτομαι συχνά;

Μεγάλος γρίφος.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων" μην τον πιστεύεις. Όλους τους ενδιαφέρει να δώσουν μια συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω. Του καλού, του cool, του "τους έχω γραμμένους όλους στα αρχίδια μου", του " εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου".

Υ.Γ2 Η Σώτη Τριανταφύλλου έβγαλε νέο βιβλίο, αυτοβιογραφικό. Για να δούμε.

Το κράνμπερι κάνει θαύματα

Παρασκευή απόγευμα. Γίνεται μια μικρή διαφωνία - το θέτω πολύ κομψά- δεν έχω καμία όρεξη να πάω σε ένα πάρτι και γενικά δεν έχω και πολλή όρεξη να κάνω οτιδήποτε.

Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του laptop, κοιτάω το κενο, διαβάζω τα σχόλια σε μια ανάρτηση που έστειλα στον αγαπημένο athensville (λατρεμένο blog) και διαπιστώνω ότι γενικά κυκλοφορεί πολλή μιζέρια και γκρίνια ( για ένα λαθάκι στο κείμενο πέσανε να με φάνε). Δεν απαντώ με επίθεση, βαριέμαι, έτσι και αλλιώς έχω και γω τα δικά μου.

Τελοσπάντων, αποφασίζω να ντυθώ και να βγώ. Μπορεί και να περνούσα οκ.

Πάω στο πάρτι, βλέπω αγαπημένους φίλους και περνάμε όμορφα εκεί καμιά ώρα. Ώσπου ρίχνει την σωτήρια ιδέα μια πολύ καλή μου φίλη να πάμε για ποτό στη New Division. Ήξερε πως δεν ήμουν καλά και αν και κουρασμένη, έκανε τη θυσία. Στην πορεία έρχεται κολλητή, γνωστοί, φλερτ φίλων κλπ. Η New μισοάδεια, ήταν νωρίς ακόμα. Καθίσαμε στο βάθος, σε κάτι χαμηλούς καναπέδες, παραγγέλνω βότκα-κράνμπερι ( είναι αντιοξειδωτικό), ανάβω πουράκι και αράζω. Κοιτάζω γύρω μου. Όμορφη ατμόσφαιρα. Ο DJ έχει κέφια και βάζει από big bands μέχρι ροκ των 70s. Αθάνατη New. Τι Ζοο, Hustle και Σφηνάκια...

Η ώρα περνά, εγώ κατεβάζω τις βότκες σαν νερό και αρχίζω να τα βλέπω όλα ροζ ( το κράνμπερι θα έφταιγε). Η διάθεση αλλάζει, η παρέα μεγαλώνει, γνωρίζω νέο κόσμο, οι ατάκες δίνουν και παίρνουν. Και μετά σου λένε πως το ποτό δεν κάνει θαύματα. Φυσικά και κάνει, ειδικά άμα είσαι ώρες ώρες αντικοινωνικός.

Κατά τις 1 αποφασίζουμε μέσα στη θολούρα του μυαλού μας να πάμε Σκαλί. Μεθυσμένοι, σκασμένοι στα γέλια και με πολύ καλή διάθεση καταλήγουμε εκεί.

Πώς είναι κάτι σκηνές σε ταινίες του Αλμοδοβάρ; Έτσι ήταν το σκηνικό. Ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. Μου μίλησε άσχετος κόσμος, με κέρασε ποτό μια νέα φίλη, άραξα στα σκαλιά με άλλη φίλη, είπαμε μπούρδες, πρήξαμε τον DJ να βάλει Depeche Mode.

Κατά τις 230 νομίζω, ξεκολλήσαμε. Από εκείνη τη στιγμή που έφυγα από το Σκαλί μέχρι την ώρα που προσγειώθηκα στο κρεβάτι μου, το μόνο που θυμάμαι ήταν πως ο ουρανός ήταν γεμάτος όμορφα αστέρια. Ένας από την παρέα, είπε πως στη Αθήνα δεν φαίνονται τόσο καθαρά. Χμ, δεν το πρόσεξα ποτέ. Συνήθως όταν είμαι Αθήνα κοιτάζω ευθεία και τον κόσμο τριγύρω μου.

Εννοείται πως το υπόλοιπο σαββατοκύριακο πλήρωσα ακριβά τη βραδιά της Παρασκευής.

Το στομάχι έκανε rave πάρτι και δεν μπορούσα να φάω τίποτε άλλο εκτός από μπιφτέκια.

Η Κυριακή έκλεισε με ένα πολυ γλυκό τρόπο, με αγαπησιάρικες βόλτες στην άδεια Ονασαγόρου.

Και όλα αυτά επειδή την Παρασκεύη, αποφάσισα να ανατρέψω την κατάσταση.

Υ.Γ1 Έχω πεθυμήσει μικρές δημιουργικές στιγμές. Μ΄αρέσει να έχω γύρω μου, κόσμο που προσπαθεί να είναι δημιουργικός.

Υ.Γ2 Τι λέει ο "Αφανισμός του Νίκου" του Κορτώ; Το έχει διαβάσει κανείς;

Τα ίδια και τα ίδια ( τελείως κυριολεκτικά )

Σήμερα το πρωί είχα deja vu. Στεκόμουνα στην ουρά στο Starbucks, για να πάρω grande non-fat cappuccino και skinny blueberry muffin (πως με βρίσκεις; Ως και στις παρανομίες διώχνω μακριά το κακό και ύπουλο "fat"). Καθώς λοιπόν, περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου και άκουγα στα ηχεία Norah Jones, έφαγα φλασιά.

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, ήμουν στο Starbucks, είμαι σίγουρη πως παράγγειλα τα ίδια πράγματα (μπορεί το muffin να μην ήταν non-fat όμως), έβλεπα τα χριστουγεννιάτικα φλιτζάνια και σκεφτόμουν πως θα αντιμετώπιζα τις γιορτές. Όπως και σήμερα.

Μετά, επέστρεψα γραφείο και έγραψα αυτό το post.

Σήμερα όμως κάτι άλλαξε. Κάποια πράγματα είναι αλλιώς. Νομίζω πέρσι σκεφτόμουνα τόσο πολύ το χωρισμό μου, που πραγματικά παρακαλούσα να συμβεί κάτι να με ξεσηκώσει. Το θεωρούσα άδικο να νιώθω τόσο άσχημα. Τελικά, αν θυμάσαι καλά, όχι μόνο συνέβηκε κάτι, αλλά έγιναν πολλά και με post-effect διαρκείας.

Φέτος...χμ. Παιδιά, καμία σχέση. Στο θέμα γκομενικά, είμαι καλά. Τώρα με απασχολεί τόσο πολύ η δουλειά που ως και τα άστρα μου το λένε ξεκάθαρα εδώ και μήνες " επαγγελματικά μόνο και μην διανοηθείς να σκεφτείς κάτι άλλο". Και αυτό ακριβώς γίνεται. Δουλειά και πάλι δουλειά, προτάσεις δεξιά και αριστερά και μια σκέψη να φρεσκάρω το CV μου.

Αν πρόσεξες από τα τελευταία post είμαι ξεσηκωμένη να κάνω κάτι διαφορετικό, να αλλάξω μάλλον τους κανόνες του παιχνιδιού. Οκ, γράφω τελείως αόριστα και ίσως έχω καταντήσει γραφική αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και σίγουρη τι είναι αυτό που θέλω να αλλάξω ώστε επιτέλους να γίνει κάτι.

Επιστρέφω στο deja vu.

Τελικά το blogging είναι χρήσιμο και σε αυτό. Γιατί αν συγκρίνεις παλιά γραπτά με τα τωρινά, μπορείς να δεις αν έχεις εξελιχθεί ή αν έχεις μείνει στα ίδια. Δεν ξέρω να σου πω τι ονομάζεται εξέλιξη. Είναι τελείως υποκειμενικό.

Μιλώντας για εξελίξεις, έχω αποφασίσει να πιέσω τον εαυτό μου, να μείνει σπίτι μερικές νύκτες και να γράψω. Τι ακριβώς, δεν έχω ιδέα. Τι λες;

Υ.Γ1 Η μεγαλύτερη μου επιθυμία σήμερα είναι να μου δώσει κάποιος εκπομπή στο ραδιόφωνο και να βάζω τη μουσική μου.

Υ.Γ2 Από πέρσι, το άλλο που θα επαναληφθεί σίγουρα είναι λίγες μέρες στην Αθήνα να δω φίλους. Όχι να περάσω τις γιορτές γιατί guess what θα μπω κουμπάρα σε ένα γάμο που θα γίνει μεταξύ Πρωτοχρονιάς και Χριστουγέννων. Τι να πω...άντε μην αρχίσω τώρα.

Acrobat

Αν υπάρχουν δύο πράγματα που δεν αντέχω στο θέατρο - με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι πρώτον τα μιούζικαλ - είναι γελοίο να λέει κάποιος τραγουδιστά τα λόγια του- και οι μονόλογοι. Ειδικά το δεύτερο, πρέπει να είναι πολύ καλή η ερμηνεία και σούπερ το κείμενο για να μην πάθω ένα μαρασμό.

Ψες το βράδι, είδα μια εξαίρεση. Ξεκίνησα από Λευκωσία στις 7 μ.μ. και έφτασα Λεμεσό για να δω μια παράσταση στο Ριάλτο.

Ηταν το θεατρικό Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α που έγραψε η ταλαντούχα και πολύ cool Λένα Κιτσοπούλου και ερμήνευε η επίσης πολύ ταλαντούχα Μαρία Πρωτοπαπά.

Ήταν από τις πολύ πολύ λίγες φορές που ένας μονόλογος "έλεγε" όσα δεν θα μπορούσε να πει μια παράσταση υπερπαραγωγή.

Μια αντι-ηρωίδα, στην ηλικία μου, 30συν, έχει μπουκτίσει πραγματικά με όλα. Δεν φοβάται να πει τα πράματα με το όνομα τους, δεν φοβάται να πει πως ναι καλύτερη η κατάθλιψη παρά να το παίζει "happy" και πως όταν λέμε " υγεία να χουμε και όλα έρχονται", επι της ουσίας, δεν έρχεται και τίποτε.

Και πως έχουμε καταντήσει να έχουμε "σπαγκάτο προσωπικότητας" ( άλλα κάνουμε και άλλα θέλουμε). Και καλύτερος ο πάτος παρά μια ήρεμη και μέτρια ζωή.

Την έβλεπα, την άκουγα και σκεφτόμουν : "λέει όσα σκέφτομαι, όσα θέλω να πω, όσα περνούν από το μυαλό μου και φοβάμαι να τα ξεστομίσω μην με πουν παράξενη και μηδενίστρια". Και είμαι σίγουρη πως πολλοί σκέφτονται έτσι αλλά φοβόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας και να το πούμε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως ζούμε μια ζωή σε καλούπια, ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, ακόμα και αν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.

Αν θες να κάνεις κάτι, προηγούνται τόσα πολλά "ΠΡΕΠΕΙ" που χάνεις την μπάλα.

Για παράδειγμα, εγώ θα ήθελα να γυρίσω τον κόσμο και να μένω μερικούς μήνες αλλού. Νιώθω ότι σκέφτομαι μαλακίες και ότι αυτό που πραγματικά "πρέπει" να κάνω στα 32 μου είναι να βρω σύζυγο και να κάνω οικογένεια. Και να σκάσω.

Όμως έτσι είναι τα πράγματα; Και πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις από την προκαθορισμένη πορεία στην Κύπρο;

Καλά τα έχουμε πει τόσες φορές αυτά. Καλή η θεωρία, αλλά σε κάποια φάση της ζωής σου (μου) πρέπει να κάνεις ( κάνω) πράξεις. Και είναι το μόνο "πρέπει" που είναι καλά να έχουμε στη ζωή μας.

Το κείμενο της παράστασης, κυκλοφορεί σε βιβλίο. Να το βρεις και να το πάρεις. Διάβασε το και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Υ.Γ1 Είναι δύσκολο να κάνεις όσα θες πράξη, αλλά αν σκέφτεσαι πως μόνο μια ευκαιρία έχεις για να είσαι ότι θες, τότε δεν είναι αρκετό για να πάρεις δύναμη;

Υ.Γ2 Ή αγαπημένη μου λέξη αυτή την περίοδο είναι το "παρωχημένο". Ζω και λειτουργώ σε τέτοιες καταστάσεις και έχω μπουκτίσει. Δεν θα ήθελα να φτάσω στο σημείο "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α".

On a sunny day downtown ( Σάββατο 7 Νοεμβρίου)

Υποσχέθηκα φωτό από τη βόλτα του περασμένου Σαββάτου. Αυτές είναι μερικές. Και οι σκέψεις που τις συνόδευαν.

Το γκράφιτι στην Πλατεία Ελευθερίας υπάρχει ακόμα. Με "εξωτερικές" παρεμβολές, όμως δίνει ένα χρώμα. Τώρα που λένε πως θα γίνουν κάποια έργα τι θα απογίνουν οι εικόνες; Προτείνω να δοθούν στο Παζαράκι στις 6 Δεκεμβρίου και να πωληθούν για καλό σκοπό.

Τι παράξενη πόρτα! Σκέψου μπροστά από το σπιτι σου να έχεις ένα σήμα που να σου απαγορεύει την είσοδο! Αυτή είναι πίσω από τη Λήδρας.

Ποιοι μένουν εδώ; Αυτό το σπίτι δεν έχει μια απίστευτη προοπτική; Τα καλύτερα σπίτια της πόλης είναι εντός των τειχών και όχι εκείνα τα τάχαμου design που μπαίνουν στα περιοδικά.

Και αυτό. Κυκλικό, τέλειο.

Δεν κατάλαβα ποιο μέρος του σπιτιού πωλείται ακριβώς. Το πάνω μόνο; Και το πάνω και το κάτω; Θα το ήθελα. Να κάνε ένα μικρό στούντιο φωτογραφιας στο πάνω μέρος και κάτω να κάνω ένα ωραίο καθιστικό με αναπαυτικούς καναπέδες, ένα μεγάλο τραπέζι στη μέση και να έρχονται οι φίλοι μου, να καθόμαστε με τις ώρες.


Και εκεί που έβγαζα μόνο κτίρια και είχα τη κάμερα στραμμένη προς τα πάνω, κατέβασα το βλέμμα μου και είδα αυτό. Κόσμος σε ποδήλατα, σαν σκηνή από τη δεκαετία μου φαίνεται. Πρόσεξε τη λεπτομέρεια στο κάτω μέρος της μπλούζας του δεύτερου!

Μια φίλη μου φώναξε "έλα να σου δείξω ένα μυστικό κήπο". Στριμωχθήκαμε ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και βρέθηκα μπροστά από μια παλιά καφέ πόρτα. Κοίταξα μέτα από τη χαραμάδα και είδα αυτό. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω όλο. Ήταν ένας πανέμορφος μυστικός κήπος :)

Φεύγοντας από την παλιά Λευκωσία και πηγαίνοντας προς το σπίτι, είδα αυτό. Αστειευτήκαμε πως είναι η "Νέα Υόρκη της Κύπρου"!

Υ.Γ1 Bonus photo, στο photoblog μου.

Υ.Γ2 " Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε". "Μεγάλωσα" από Χαρούλα. Το πήρα χθες. Έχει πολύ καιρό να ανυπομονώ τόσο να βάλω ένα cd στο player και να το ακούσω στη διαπασών.

post στα πετακτά

Σχόλασα σήμερα νωρίς από τη δουλειά - δηλαδή έφυγα με τη σκέψη πως όποιος τολμήσει να πει κάτι θα του τρίψω στη μούρη τα 12ωρα που κτυπώ εδώ και βδομάδες. Ήταν ακόμα μέρα ΚΑΙ ζέστη.

Πήρα μια σούπερ cool συνάδελφο, πήγαμε στη παλιά Λευκωσία, βρεθήκαμε στα Καλά Καθούμενα για καφέδες, πίτες με σπανάκι και γλυκάκι ( ου μου βρήκε μια καλή κοπέλλα όταν της είπα ότι αν δεν φάω γλυκό εκείνη την ώρα θα αναγκαστώ να βάλω ζάχαρη στον καφέ μου και αυτό θα ήταν απαράδεκτο) και αφού κάναμε δεκάδες κοινωνικά σχόλια, βολτάραμε και είδαμε μια έκθεση με τίτλο Beach Stories ( απέναντι από πάρκιγκ Φανερωμένης - όχι εκείνο κάτω από σχολείο, το άλλο όπως πας προς Τσαούση).

Πέρασα σούπερ.

Ο κόσμος έκανε τις βόλτες του, παιδιά διαβάζανε ή παίζανε με το laptop στα Καλά και εγώ κατάλαβα πόσο γελοίο είναι αυτό που μας συμβαίνει και ουσιαστικά δεν ζούμε τη μέρα αφού συνέχεια δουλεύουμε.

Ήταν τόσο όμορφα!

Έτσι όπως αυτό το τραγουδάκι που ακούς από τους Lemon Jelly!

Enjoy :)

Υ.Γ1 Το Σάββατο έβγαζα φωτογραφίες από το μεσημέρι μέχρι το ηλιοβασίλεμα και το απόλαυσα. Τελικά υπάρχει λόγος που ο κόσμος έχει χόμπι.

Υ.Γ2 Μπες στο site της Χαρούλας και άκουσε κάποια από τα τραγούδια της. Τι όμορφος καινούριος δίσκος. Τον τίτλο " Η αγάπη θα σε βρει όπου να σαι", θα τον κάνουμε σύνθημά μας.

Shine like a star

Αν μένεις Αθήνα πάρε οπωσδήποτε τη σημερινή Lifo- αν έχει μείνει φυσικά φύλλο. Αν μένεις Κύπρο , ελπίζω να ζήτησες από φίλους να στην κρατήσουν.

Σε αυτό το τεύχος, η Χαρούλα (για μας που την αγαπάμε, για τους υπόλοιπους Χάρις Αλεξίου) γίνεται guest editor. Τι σημαίνει; Ένα τεύχος με εικόνες, λόγια, ατάκες, όνειρα δικά της. Τι όμορφο που θα είναι!

Διάβασα τα Ημερολόγια Κουζίνας του Μιχάλη Μιχαήλ και έλεγε για την Χαρούλα πως αυτό που θα θυμάται εκείνος ήταν πως στο τέλος της βδομάδας και αφού έκανε τη δουλειά της, φόρεσε το κόκκινο παλτό της και έφυγε. Όμορφη εικόνα. Τόσο όμορφη όσο το να έχεις την τύχη να έχεις για μερικές στιγμές, δόσεις ενέργειας και έμπνευσης όπως αυτή.

Το πεθύμησα. Κάτι, κάποιος να μου πει κάτι, να μου προτείνει κάτι και γω αμέσως να τα δω όλα πολύχρωμα. Δεν μιλάω κατανάγκη για έρωτα. Μιλάω για εκείνες τις άλλες στιγμές που ίσως να έχουν σχέση με δουλειά, με κάτι που έχεις καταφέρει, με έναν στόχο που έβαλες και τον πέτυχες, με κάτι μαγικό που σου συμβαίνει και χαϊδεύει το μέσα σου.

Πολύ θα ήθελα να ήμουν με τη Χαρούλα στη Lifo. Να τη δω να εμπνέει κόσμο, να μιλάει για τη ζωή της, να τηλεφωνά σε φίλους της να συμμετάσχουν σε αυτό το επετειακό τεύχος.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν άστρο. Το πιστεύω ακράδαντα. Όχι οι κωλόφαρδοι που απλά το μαλακοσύμπαν τους τα έφερε εύκολα.

Όχι. Μιλάω για εκείνους που μπορεί να πέρασαν τα χίλια κακά αλλά έκτισαν το μέσα τους καλά και η παρουσία τους στη γη είναι δώρο γι εκείνους που είναι γύρω τους.

Θα το ήθελα πολύ να ήμουν μια από αυτούς.

Υποψιάζομαι όμως πως αν δεν κάνω εκείνο το μεγάλο βήμα που σου είπα στο προηγούμενο ποστ, δεν θα φωτιστεί ποτέ το άστρο μου.

Εσύ φοβάσαι το φως;

Υ.Γ1 Ακόμα ένα βράδι στο γραφείο με ξενύκτι, χωρίς δύναμη να πάω γυμναστήριο ή να δω τους φίλους μου. Διερωτούμαι αν όλο αυτό που ζω τώρα θα μου βγει σε καλό.

Υ.Γ2 Η Χαρούλα είναι η αγαπημένη μου. Την νιώθω βαθιά. Και νομίζω πως την καταλαβαίνω. Έχει περάσει πολλά η Χαρούλα.

Naked

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για συγκεκριμένο λόγο.
Το καταλαβαίνεις όταν, για να τους γνωρίζεις συμβαίνουν διάφορα τυχαία γεγονότα, τα οποία όμως, όταν τα σκέφτεσαι εκ των υστέρων, διαπιστώνεις πως έγιναν με μαθηματική ακρίβεια για να συναντηθεί ο δρόμος σου με τη ζωή αυτού του ανθρώπου.
Το καταλαβαίνεις επίσης, όταν σου λένε μια λέξη ή και καμία και απλά σε κοιτάνε και συ αμέσως τους «πιάνεις». Δηλαδή δεν κρύβεστε πίσω από λέξεις και από προσχήματα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου – δεν είναι και πολλοί, ούτε στα δάχτυλα του μισού χεριού δεν μετριούνται- είναι αυτή η φίλη μου , που κατά καιρούς γράφω γι’ αυτή. Αυτή που ρίχνει «Κοελικές» ατάκες και τις καταγράφω.
Αυτή λοιπόν, δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Δεν δουλεύουμε μαζί, οι δουλειές μας δεν έχουν καμία σχέση. Όταν όμως συναντηθούμε, ίσως μια φορά το μήνα, καταλαβαίνω πως δεν είναι τυχαία η συνάντηση. Πως έπρεπε να γίνει εκείνη την περίοδο και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Αυτό από τη δική μου πλευρά. Από τη δική της, μου αρκεί μόνο η ατάκα που μου πέταξε πριν κάτι μήνες και με αφόπλισε. «Εσύ με βλέπεις γυμνή».

Σε αυτήν έχω πει τα πάντα και εκείνη μου λέει πολλά που δεν έχει πει ποτέ στις κολλητές της. Άρα μεταξύ μας συμφωνούμε πως είμαστε απόλυτα ειλικρινείς γιατί πολύ απλά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε.

Με αυτή τη φίλη, βρέθηκα λοιπόν πριν από λίγες μέρες.
Είμαι σε μια παράξενη φάση. Μια η δουλειά, μια η ανάγκη μου να μην είναι όλα τα ίδια, είμαι γενικά «μουδιασμένη».
Συναντηθήκαμε. Παράγγειλε μαύρη ζαμπούκα με πάγο, άναψε τσιγάρο και με κοίταγε. Ήπια μια γουλιά από το gin ‘n’ tonic μου και έκανα τάχαμου πως κοίταγα τον κόσμο στα διπλανά τραπέζια.

Με ρώτησε για τη δουλειά. Πήγα να απαντήσω. Δεν πρόλαβα. «Δηλαδή συμβαίνει αυτό και αυτό;». «Ναι», της είπα. Με κοίταξε και τότε κατάλαβα πως για ακόμα μια φορά το έκανε! Με έβαζε σε διαδικασία να αμφισβητήσω τα πάντα και να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω και τι πραγματικά με ανεβάζει.

Πως τα καταφέρνει κάθε φορά…ποτέ δεν κατάλαβα. Έίναι η ενέργεια της μάλλον.

Μου είπε τα δικά της όνειρα, τις σκέψεις της. Καμία σχέση με το άτομο που γνώρισα πριν από έξι περίπου χρόνια.

Και μετά ήρθε η σειρά μου. «Υποσχέσου μου πως θα το κάνεις», μου είπε καθώς την άφηνα σπίτι της.

Το υποσχέθηκα. Σε αυτή και σε μένα. The time is, indeed, right.

Y.Γ1 Γράφω από το γραφείο. Έχω συνηθίσει να είμαι σαν άλογο κούρσας. Η μόνη μαλακία είναι πως δεν ντοπάρομαι με κάτι και σε κάποια φάση απλά θα καταρρεύσω.

Υ.Γ2 Επόμενος "οικιακός" στόχος: να οργανώσω απογευματινό τέϊον σπίτι. Δηλαδή, καφέ, γλυκά και πολύ κουτσομπολιό με φιλενάδες.

Υ.Γ3 Είναι η πρώτη φορά που θέλω να πάω γυμναστήριο - αλλά δεν προλαβαίνω να είμαι και κοινωνική και γυμνασμένη.