Συστατικά: Μέντα

Βάζεις 3 φυλλαράκια - όχι περισσότερα γιατί μετά θα είναι πικρό - μέντα.

Τις προάλλες ήρθε ο μπαμπάς μου να φυτέψουμε κι άλλα λουλούδια στη βεράντα. Σου έχω πει ποτέ πόση αδυναμία του έχω; Μονίμως κάνω τη δήλωση πως ο λόγος που δεν έχω γκόμενο είναι ότι ένας καλός υπάρχει σε αυτό τον κόσμο και αυτόν τον πήρε η μαμά μου. Αλλά πέρα από την πλάκα, η αλήθεια είναι ότι του έχω αδυναμία γιατί έχουμε πολλά κοινά. Τόσα πολλά που δεν ξέρω αν ο ίδιος το έχει συνειδητοποιήσει. Με τον μπαμπά μου δεν κωλώνω να μιλήσω για τα γκομενικά μου, ενώ με τη μαμά μου το αποφεύγω όπως ο διάλος το λιβάνι. Περιμένει πράγματα από μένα που εγώ δεν έχω να της τα δώσω. Και ίσως δεν της μιλάω γιατί ώρες ώρες με κάνει να νιώθω ανεπαρκής.

Τέλοσπάντων. Έρχεται ο μπαμπάς, φυτεύουμε τα λουλούδια και τα φυτά. Καθόμαστε, τα θαυμάζουμε και πίνουμε φραπέ. Καθώς ετοιμάζεται να φύγει, μου λέει, τάχαμου αδιάφορα: "Για πες τουλίπα μου, υπάρχει κάτι;" και ρίχνει το γνωστό διακριτικό χαμογελάκι. Αμέσως το πιάνω το νόημα και του λέω "σαν τι να υπάρχει; Όχι δεν υπάρχει". Σκέτο. Και δεν έλεγα και ψέματα. Ετοιμάζεται να φύγει. Ανοίγει την πόρτα με κοιτάει και συνεχίζει " Γιατί όμως;". Με ένα ύφος που δήλωνε πως δεν έβλεπε λόγο γιατί να είμαι single. Εκείνη την ώρα ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να του πω ούτε γω ξέρω γιατί, ειλικρινά. Αλλά έσκασα και είπα το συνηθισμένο αληθινό ψέμα " Μπαμπά, όταν ερωτευτώ θα παντρευτώ". Και τότε έριξε την ατάκα που δεν πρόλαβα να αποκρούσω γιατί είναι και ετοιμόλογος.

"Ξέρεις τουλίπα....Ο έρωτας είναι ντεμοντέ". Και φεύγει. Και γω μένω μαλάκας στη μέση της κουζίνας να κοιτάω την πόρτα.

Είναι ο έρωτας ντεμοντέ; Είναι "περιττός"; Μου θύμιζει την ατάκα που άκουσα ψες " Τους μεγάλους έρωτες δεν τους παντρευόμαστε".

Δεν είναι ο γάμος, ούτε η βέρα ή το νυφικό. Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου με νυφικό. Ούτε όταν ήμουνα μικρή ούτε τώρα.

Είναι η ιδέα πως μου είναι αδιανόητο να επιλέξω να ζω με έναν άνθρωπο, να κοιμάμαι δίπλα του, να γίνει ο πατέρας τον παιδιών μου και ο οποίος όμως να μην μου έκανε ποτέ εκείνο το "κλικ". Πως γίνεται να περάσω τη ζωή μου με έναν άντρα που δεν μας ένωσε ποτέ το πάθος; Έστω και για λίγο;

Δεν το χωράει το μυαλό μου. Και ρομαντική δεν είμαι.

Απλά η ζωή είναι πολύ μικρή για εκπτώσεις.

Φυσικά...όλα πρέπει να είναι στις σωστές αναλογίες. Όπως τα τρία φυλλαράκια της μέντας. Αλλιώς το όλο πράγμα πικρίζει...

Υ.Γ1 Βαριέμαι. Θέλω να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου διαγώνια, να κοιτάζω το ταβάνι και να ακούω τζαζ.

Υ.Γ2 Τις προάλλες πήγα σε ένα μπαράκι - όχι από τα δήθεν- και χωρίς να το καταλάβω φλέρταρα ασύστολα με τον σερβιτόρο. Ούτε που το κατάλαβα όμως, μου το είπαν οι φίλοι μου. Εγώ μπήκα απλά σε auto pilot. Τελείως απροκάλυπτα. Χμ, δεν είναι του τύπου μου.

Υ.Γ3 Το θέμα "διακοπές" ...merde.