Countdown... 3-2-1 ...

Σήμερα μου καρφώθηκε η ιδέα να κάνω απολογισμό. Σε δύο ώρες, γιορτάζω την επέτειο της παρουσίας μου στη γη.

Απολογισμός λοιπόν. Βαθιές αναπνοές, μια γουλιά μπίρα mojito, μουσικούλα στο itunes και αρχίζουμε.

Πέρσι αυτή ακριβώς τη μέρα δεν ήμουν καλά. Φρεσκοχωρισμένη, είχα το μαύρο μου το χάλι. Διάβασα το post το περσινό, στις 30 Ιουλίου. Ευχόμουνα στα 31 μου να γίνει κάτι συναρπαστικό, να γίνει κάτι τελοσπάντων. Σκεφτόμουνα τα ερωτικά μου μόνο, έτσι και αλλιώς εκείνη την περίοδο ήταν το μόνο θέμα που με απασχολούσε.

Τελικά έγινε κάτι συναρπαστικό; Έγινε. Κάτι μήνες μετά. Νοέμβριο προς χειμώνα. Γνώρισα κάποιο, καπάκι προσγειώθηκε στη ζωή μου το απωθημένο Νο.2, η πρώην μου σχέση επανήλθε στο προσκήνιο. Τώρα που το σκέφτομαι, πως και δεν μου έστριψε εκείνη την περίοδο, ένας Θεός το ξέρει. Το αποτέλεσμα ίσως το θυμάσαι. Έφτυσα μετά από ένα ταξίδι στο Λονδίνο, το καλό παιδί, δεν πήγε πουθενά η φάση με το απωθημένο και η πρώην σχέση τελικά αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να είμαστε φίλοι. Αυτά ως τις αρχές της άνοιξης είχαν ξεκαθαρίσει.

Εγώ ως τότε ήμουν σε φάση που δεν ήξερα αν ήθελα σχέση ή απλά φάσεις. Το μόνο σίγουρο ήταν πως είχα ψιλοκολλήσει με το απωθημένο νο.2. Πήγα Αθήνα τον Ιούνιο, δεν έγινε τίποτα απολύτως, το απωθημένο απλά δεν ήταν στην πόλη. Σεβαστό. Έτσι και αλλιώς μένω μακριά. Συγκεκριμένα 18,000 μίλια σύμφωνα με την κάρτα sunmiles της Cyprus Airways.

Στα τέλη του Ιούνη, ένα ζεστό βράδι, έπεσε το βλέμμα μου σε έναν άλλο. Όμορφο. Πήγαινα για μια περίοδο στον ίδιο τόπο που σύχναζε. Ως τώρα δεν έγινε κάτι. Με έχουν πιάσει οι ντροπές μου. Γιατί ως γνωστό, στη βράση κολλάει το σίδερο. Στις αρχές που δεν έχεις κάτι να χάσεις και δεν έχεις προλάβει να κάνεις τα γνωστά σενάρια στο μυαλό σου, πρέπει να κάνεις την κίνηση. Όχι μετά που μόνο cool και "δεν έχω τίποτα να χάσω" δεν είσαι.

Η αλήθεια είναι πως, τώρα στα 32 μου θα ήθελα κάτι με διάρκεια. Ή αν είναι κάτι ανάλαφρο, να κάνω το βήμα χωρίς να κωλώνω. Με λίγα λόγια, έχω σιχαθεί τα σενάρια, τις εικασίες και όλα τα παιχνίδια του μυαλού. Πράξεις και μόνο πράξεις μωρά μου.

Τι άλλο έγινε πέρσι; Στη δουλειά έγιναν διάφορα. Αργά και σταθερά, κάνω κάποια πράγματα που θέλω. Αυτό. Δεν έχω όρεξη και ενέργεια να δώσω περισσότερη βαρύτητα.

Φίλοι. Αγαπώ τους πραγματικούς μου φίλους. Όταν περνάς δύσκολες φάσεις βλέπεις ποιοι μένουν. Τώρα πια θέλω όχι μόνο να βλέπω, αλλά και να πράττω ανάλογα. Και δεν σημαίνει πως φίλος είναι αυτός με τον οποίο έχουμε καθημερινή επαφή. Έτσι και αλλιώς όπως έγιναν τα πράματα και η καθημερινότητα, αυτό είναι μια πολυτέλεια. Φίλος είναι...ε το νιώθεις μέσα σου. Όταν βρίσκεστε, θες να τον αγκαλιάσεις, να της πεις πόσο "της αξίζει ένας καλύτερος γκόμενος". Φέτος θα κάνω ένα μικρό πάρτι, με 20 άτομα. Αυτούς που πραγματικά θέλω να έχω κοντά μου. Θα ήθελα να είναι και κάποιοι άλλοι που μένουν Αθήνα, Βρυξέλλες, Γαλλία.

Φέτος θα ήθελα να με προσέχω περισσότερο. Θέλω περισσότερο πάθος, περισσότερη αγάπη, περισσότερα από όλα. Το μόνο που θέλω λιγότερο είναι ενοχές και regrets.

Πάω για ποτάκι με φίλη καρδιακή.

Σε φιλώ.

Υ.Γ1 Πάθος, αλήθεια, να είσαι κάπου 100%. Η ζωή είναι πολύ μικρή για ημίμετρα.

Υ.Γ2 Δεν ξέρω ποιος είσαι ή αν σε ξέρω ήδη, αλλά μην αργήσεις. Είμαι έτοιμη.

Υ.Γ3 Τούρτα με φουντούκι από το New York Sweets :)