Blending (in)

Με το ειδικό εργαλείο, λιώνεις με απαλές κινήσεις τα συστατικά.

Αυτή είναι η τέταρτη απόπειρα για να γράψω ποστ. Έχω πράγματα να πω, αλλά από την άλλη κανένα συνταρακτικό γεγονός να σου διηγηθώ. Επειδή είναι καλοκαίρι, αυτό λοιπόν θα είναι ένα από τα ποστ της κατηγορίας "Οτι θυμάμαι, χαίρομαι".

Οι μέρες περνάνε πολύ γρήγορα. Δουλεύω - είμαι σε φάση burn out-, έρχομαι σπίτι, ως τις 6 - αχ τι ωραία-, ποτίζω, συγυρίζω, σερφάρω στο νετ και μετά αρχίζω να ετοιμάζομαι για έξω. Που εκεί δεν είναι ότι βλέπω όλους μου τους φίλους. Συχνά περνάω φάσεις όπου θέλω να βλέπω 1 άτομο 4 φορές μέσα στην βδομάδα.

Πάω παντού. Σε ταβέρνες, σε εστιατόρια, σε open air συναυλίες, θέατρο, σε κήπους. Κάθε βράδι είναι διαφορετικό. Και μετά, όταν επιστρέφω σπίτι, με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Ακόμα και το καλοκαίρι ρουτίνα είναι.

Κι όπως σε κάθε περίοδο ρουτίνας, σκέφτομαι διάφορα. Παρατηρώ, διαπιστώνω, διερωτούμαι.

Σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμουν από εκείνες τις lifestyle τύπισσες όπου δεν θα άφηνα μπαρ για μπαρ και θα πήγαινε από το ένα event στο άλλο. Νομίζω θα ήταν ένα πολύ ακριβό χόμπι. Δεν θα προλάβαινα να αγοράζω επώνυμα ρούχα. Άσε που ο κάθε γκόμενος που θα είχα θα ήταν ότι πιο ανούσιο βουτυρώδες και βαρετό. Τι ματαιοδοξία...

Από την άλλη, αν ήμουν από εκείνες που είναι όλη μέρα και νύκτα στα Καλά Καθούμενα, έκανα παρέα με άνδρες με ράστα μαλλί, κάπνιζα στριφτά και όλες μου οι φίλες έμοιαζαν σαν να βγήκαν από το Indian shop (styling-wise); Εφιάλτης. Μου κάνει κάπως...υπερβολικά "είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα". Ασφυξία.

Τί είμαι τότε;

Καταρχάς, ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος. Δεν αφήνω περιθώριο σε πολλούς να με γνωρίσουν. Με κουράζει ο πολύς ο κόσμος, ειδικά άμα δεν νιώθω άνετα. Δεν κάνω χώρο στη ζωή μου για κανένα αν ο άλλος δεν μου αποδείξει πως αξίζει να είναι εκεί. Στην ιδέα της "σχέσης" με πιάνει ένα μικρό ταράκουλο. Έχω φίλους, αλλά επί της ουσίας ξέρω ότι με καταλαβαίνουν 3-4. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει, επειδή ζω σε ένα μικρό νησί, να κινούμαι σε παρέες των 5. Ξανά ασφυξία.

Η μάνα μου τον τελευταίο καιρό με αποκαλεί "νευρική". Πριν δύο μέρες μου το ξανάπε. Το θεωρούσα αδιανόητο που μου το λέει συνέχεια στα μούτρα ενώ εγώ δεν θα το έκανα ποτέ σε κανένα. Άνοιξα το στόμα μου προχθές και της το κοψα. Μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έχει δύο μέρες να μιλήσουμε. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ πλέον να ανέχομαι τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ειδικά όταν ο άλλος δεν ξέρει τι ζωή μου, δεν ξέρει τι πέρασα, δεν ξέρει τι περνώ, δεν ξέρει ποιους και τι αγαπώ και δεν ενδιαφέρεται να μάθει "τι με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη". Με κούρασε η επανάληψη σε αυτή τη σχέση μάνας-κόρης.

Μιλούσα ψες το βράδι με τον αγαπημένο μου φίλο. Ένιωθα πολύ κοντά του. Ξέρεις τι υπέροχο αίσθημα είναι να μιλάει ο άλλος και συ να σκέφτεσαι συνέχεια "και γω ακριβώς το ίδιο πράγμα νιώθω"; Θέλω να του πω τώρα που διαβάζει αυτό το post - εν ώρα εργασίας, ελπίζω να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα- πως τον θεωρώ μέρος της καθημερινότητάς μου. Θα ήθελα απόψε να συναντηθούμε, να πάμε για ομορφο φαγάκι και μετά σε μπαράκι. Και μετά, όταν όλοι θα έχουν φύγει εμείς να περπατάμε στους άδειους δρόμους της πόλης.

Βρήκα παρέα σινεφίλ. Ένας άνδρας, Αθηναίος με τον οποίο μιλούσα ψες για τα υπέροχα θερινά σινεμά της Αθήνας. Με ρώτησε μια φίλη μου αν μ΄ άρεσε ως άνδρας. Καμία σχέση, νομίζω δεν είμαι σε αυτή τη φάση. Δεν μπορώ να μπω στο σενάριο του "αχ τι ωραία έχουμε κοινά, λες να αρχίσουμε το dating;". Τελείως ασφυξία.

Σε αφήνω. Έχω τόνους δουλειάς. Βαριέμαι...

Υ.Γ1 Θέλω απλά πράγματα. Απλά αισθήματα, γέλιο, θάλασσα, όχι πολύπλοκες σχέσεις. Έχω κουραστεί.

Υ.Γ2 Διαβάζω το "Eat, Pray, Love" της Elisabeth Gilbert. Τέλειο για παραλία. Καλό για έμπνευση.

Υ.Γ3 Έχω δοκιμάσει μπίρα με γεύση mojito. Αυτή. Σαν σιρόπι μπύρας ήταν...Την βρήκα στο Beers & More. Υπάρχει και σε tequila version αλλά και απλή.