Αθήνα, Ιούνιος 2009.

Αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικά από τις υπόλοιπες. Δεν ξέρω να στο εξηγήσω ακριβώς αλλά ήταν διαφορετική η ενέργεια και ίσως και ο τρόπος που έζησα την καλοκαιρινή Αθήνα. Πριν πάω, στο μυαλό μου είχα φτιάξει μερικά σενάρια. Έκανα χορογραφίες, σκηνικά, soundtrack, φαντάστηκα εικόνες. Τα περισσότερα δεν έγιναν. Το θετικό της υπόθεσης, so far, είναι πως μπορεί όντως τα πράγματα να γίνονται ή να μην γίνονται, για ένα καλό λόγο. Η κατάσταση ξεκαθάρισε αρκετά νωρίς και έτσι εγώ συγκεντρώθηκα στην ουσία: στους φίλους μου, στις όμορφες στιγμές, στις λεπτομέρειες. Αυτό το ταξίδι λοιπόν τα είχε σχεδόν όλα.
Επισκέψεις σε εστιατόρια που ήθελα να δοκιμάσω και για τα οποία είχα διαβάσει σε free press και στο Αθηνόραμα. Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση κάθε φορά; Οκ, μπορεί να είναι ο τύπος των εστιατορίων που διαλέγω - ελληνική κουζίνα με κάποιες αναφορές σε πιο τοπικές γεύσεις-, όμως υπάρχει μεράκι, αγάπη για ελληνικές γεύσεις και δημιουργία. Δεν έφαγα το τυπικό σουβλάκι για παράδειγμα, αλλά δοκίμασα ένα ωραίο σουβλάκι γαλοπούλας. Δοκίμασα και κάτι κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας , που μου θύμιζαν ελληνικό μπιφτέκι ( από μοσχάρι αν δεν κάνω λάθος), υπέροχα. Και μετά ήταν κάτι πίτες. Σούπερ σου λέω. Σίγουρα έβαλα 1-2 κιλά.
Μετά χόρτασα Γκάζι. Ήμουν εκεί απόγευμα Κυριακής για μπίρες και τσιμπήματα - αχ τι ωραία που είναι να είσαι κάπως ντίρλα και να είναι ακόμα μέρα. Παρασκευή βράδι μέχρι τις 5 όπου το παράσημο της βραδιάς ήταν ένα κάψιμο από τσιγάρο στο χέρι - σε club- και το πιο τέλειο κομπλιμέντο που μου ανύψωσε το σεξουαλικό ηθικό. Σάββατο επίσης βράδι, για mojito και για μια παράξενη συνάντηση - η βραδιά τελειώσε στο περίπτερο κοντά στο σπίτι όπου πήραμε φρέσκες τις κυριακάτικες εφημερίδες και γω μια τεράστια ION (αποτέλεσμα της παράξενης συνάντησης που σου είπα). Κυριακή βράδι, στο Canteen, το καινούριο εστιατόριο του Soul - ευελπιστώ πως το φαγητό ήταν απλά μια "ατυχής στιγμή"- και ποτάκια σε αυλή με τις υπέροχες μουσικές που έβαζε αγαπημένος φίλος. Αχ το Γκάζι. Νιώθω κάτι εκεί, μια αίσθηση ελευθερίας.
Πήγα και σε μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Άντζελα Μπρούσκου, που έχει χρόνια που θέλω να δω δουλειά της. Ονομαζόταν "reality" και παρουσιαζόταν στο φουαγιέ του Παλλάς. Καθίσαμε σε μαξιλάρια στο πάτωμα, πήραμε κρασιά και απολαύσαμε κάτι διαφορετικό. Η ατάκα που μου κόλλησε ήταν "Στο Hondo. Στην Αθήνα. Με κατάθλιψη". Έχω πεθυμήσει εναλλακτικές και διαφορετικές καλλιτεχνικές προτάσεις. Μου λείπει αυτή η αίσθηση του "undergound". Η Αθήνα είναι γεμάτη από τέτοια events. Σε κάνουν να βλέπεις κάποια πράγματα αλλιώς, σου χρωματίζουν λίγο την καθημερινότητά σου. Συναυλίες δεν πρόφτασα να πάω. Την επόμενη μέρα που έφευγα ήταν οι Ojos de Brujo και μετά η Monica. Next time.
Έκανα - όπως πάντα- πολύ όμορφες κουβέντες με φίλους. Με την Α. αν και βρεθήκαμε αποσπασματικά, εκείνες τις 3 φορές, ήταν αρκετά να νιώσω πως πραγματικά η απόσταση δεν παίζει ρόλο. Με την αγαπημένη μου Ο, βρεθήκαμε όπως πάντα σχεδόν στα πετακτά. Αυτή τη φορά, στο εξωτερικό cafe του αεροδρομίου και με περίμενε μετά ώσπου να φύγω. Τι συγκινητικό. Θα μπορούσα να δω κι άλλους φίλους. Όμως με αυτούς τους 4-5 που πέρασα ώρα μαζί τους, ήταν απλά μια τεράστια ένεση θετικής ενέργειας. Παιδιά σας αγαπώ πολύ.
Και τέλος, έκλεισε ένας κύκλος. Ή όπως το λέει ο Β. "λίγο πριν από το τέλος της σεζόν, πέφτουν οι μάσκες". Καλά εμένα μου έπεσε το πρόσωπο όλο, αλλά επιμένω - με κίνδυνο να καταντήσω γραφική - πως όλα γίνονται για καλό. Δευτέρα βράδι, μετά την παράσταση, πήγαμε σε ένα μέρος, που έγινε φάση με ένα γκομενικό και έκανα το μνημόσυνο με συνοδεία του πιο σούπερ - επιτέλους- mojito. Φτάνει. Ας αρχίσουν καινούρια σήριαλ.

Το καλοκαίρι, με αυτό το ταξίδι, άρχισε σούπερ. Αν και τα σχέδια για τις διακοπές μου, έχουν ναυαγήσει και γω είμαι έξαλλη, εντούτοις εύχομαι τα πράγματα να εξελιχθούν καλά και το φετινό καλοκαίρι να προκύψει (Σ)ΕΞΑΙΣΙΟ.

Υ.Γ1 Ψες βρέθηκα στην Πάφο και στο φεστιβάλ μουσικής. Οι ΜΙΚΡΟ ήταν ΣΟΥΥΥΥΠΕΡ!!
Υ.Γ2 Πραγματικά, όλα τα σημάδια μου δείχνουν πως τα γκομενικά πρέπει να τα αφήσω στην άκρη. Μα να μην πάει τίποτε όπως το θέλω....α πα πα τι κωλοτύχη. Θεε μου, μήπως μου ρίχνεις σπόντες να συμβιβαστώ; ( όχι και πάλι όχι).
Υ.Γ3 Η Αθήνα με καλεί.
Υ.Γ4 Θα ήθελα πραγματικά να μην προσπαθώ τόσο για να προχωρούν τα πράγματα στη ζωή μου. Θα ήθελα να αράξω, να χαλαρώσω και απλά να έρχονται να με βρίσκουν όμορφες φάσεις. Φτάνει κυνηγητό.