Sunday, October 19, 2008

Over and beyond

Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον μια φορά θα έχεις ξεστομίσει το "Έφτασα στα όριά μου".
Σκέφτηκες ποτέ όμως πως αντιδρά το σώμα σου σε όλο αυτό; Γιατί μετά που έχεις περάσει αυτά τα όρια αλλεπάλληλες φορές, αντιδρά ολόκληρος ο οργανισμός. Σαν reminder στο κινητό.
Το ένιωσα την Πέμπτη που μας πέρασε. Δεν έγινε κάτι τραγικά συνταρακτικό. Πολλή πίεση στη δουλειά, μια καθημερινή ρουτίνα που πλέον δεν αντέχεται και ένα τηλεφώνημα.
Δεν θέλει και πολύ το σώμα να διαμαρτυρηθεί για τις σκέψεις που το βαράνε άγρια σαν σφυρί.
Κτυπάει καμπανάκι. Την Πέμπτη αυτό μεταφράστηκε σε πίεση στο στήθος, πόνους στους μυς του στόματος απο΄το σφίξιμο των δοντιών και πολύ πολύ μούδιασμα στα χέρια και στο πίσω μέρος του κρανίου. Πίεση. 
Δεν ξέρω πόσο άλλο θα αντέξω να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ποια είμαι εγώ να το λέω; Που το ξέρω; Ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή μου από δω και μπρός.
Μια δουλειά που μόνο μέσα από την ποσότητα φαίνεται κάπως, ο ίδιος κοινωνικός κύκλος που όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν τα κλικ και ένας τεράστιος φόβος. Ναι, φόβος. Δεν κωλώνω να το πω. Φοβάμαι ότι άφησα έναν άνθρωπο πίσω, φοβάμαι να μην πάθει κάτι. Φοβάμαι από την άλλη πως αυτό ήταν, θα μείνω πάντα μόνη. Ακόμα και όταν επιμένει μια σοφή συνάδελφός μου που εκτιμάω τη γνώμη της, πως είμαι πολύ τρυφερή και δοτική για να μείνω μόνη. Όμως φοβάμαι. Πολύ. Δεν μου φαίνεται, μην νομίζεις. Μου είπανε πως είμαι πια πιο δεκτική και ανοικτή, πως δεν δείχνω υψωμένες άμυνες. Μπορεί. Δεν μου έφταιξε κανείς σε κάτι για να τον μπλοκάρω. Μόνο αν και όταν πλησιάσει επικίνδυνα. Οι παλιές συνήθειες έτσι και αλλιώς δεν ξεχνιούνται.

Την Πέμπτη, στις 4:23 ένιωσα τα όριά μου να μου υπενθυμίζουν, μέσα από μουδιάσματα και πόνους, πως δεν έχω άλλο περιθώριο να πιέζομαι. Λες να γίνει ένα μπαμ μια μέρα και βρεθώ τέζα;

Εκείνα που θέλω δεν τα έχω και εκείνα που δεν θέλω είναι παντού και πάντοτε. Τσεκαρισμένο.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, τι θα ήταν; Τον εγκέφαλό μου. Θα τον ήθελα πιο συμμαζεμένο, πιο light με μινιμάλ γραμμές.
Κάθομαι τώρα, χαράματα Κυριακής και μιλάω με ένα αγαπημένο φίλο στο msn. Διερωτούμαστε και οι δύο... "πόσο δόσιμο"; 
Πόσο αντέχεις να δώσεις, πόσο πολύ μπορείς και πόσο θέλεις;  
Άμα βρω την απάντηση θα στην πω.

Υ.Γ

Έλα… δεν αντέχω έξω να ‘μαι πάλι
Έλα… δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
Έλα… ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
Έλα… και μισώ τη τόση ελευθερία

Έλα… και σιχάθηκα να διασκεδάζω
Έλα… δεν μ’ αρέσει άλλους να κοιτάζω
Έλα… δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
Έλα… τα ‘χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Σου είπαν οι φίλοι πως με είδαν ωραία και κεφάτη
Να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν, πως δεν έχεις κλείσει μάτι
Με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεββάτι

Έλα… μου ‘χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
Έλα… να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
Έλα… δε μπορώ κι αυτούς που ‘χω μαζέψει
Έλα… και νυστάζω, έλα σβήσε μου το φως

8 comments:

  1. Όταν είχε πρωτοβγει το Έλα της Ελεωνόρας με εξέφραζε γιατί μόλις είχα αφήσει πίσω (;) - με είχε αφήσει πίσω (;) ένα πρόσωπο που πίστεψα ότι θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μου. Βέβαια την άλλαξε, κι έφτασα σήμερα ξημερώματα Κυριακής, μετά από μια χαζή απογοήτευση, να πιστέψω πως το Έλα είναι το μεγαλύτερό λάθος των ανθρώπων. Αν δεν μείνουν εκεί να παλέψουν, να ζήσουν, να αγαπήσουν βαθιά τι νόημα έχει;

    P.S. Όχι άλλος πανικός. Όχι άλλο άγχος. Η ζωή μας έχει και καλά στοιχεία, και ασφάλεια και ηρεμία. Εμείς επιλέγουμε να τα δούμε και να τα εισπράξουμε. Δεν πειράζει, ας δώσουμε στους εαυτούς μας την αγάπη που ζητάμε από τους άλλους. Εμείς για εμάς. Και να δεις... όλα θα 'ναι αλλιώς.

    ReplyDelete
  2. δεν έχει νόημα αν δεν κάτσουμε να παλέψουμε, να ζήσουμε και να αγαπήσουμε όντως.. αλλά αν το δεις κι ανάποδα; πριν κάτσουμε να παλέψουμε κοκ να σκεφτούμε αν έχει νόημα να το κάνουμε στη συγκεκριμένη στιγμή με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, κι όχι από κεκτημένη ταχύτητα ή επειδή έτσι πρέπει ή έχουμε την ανάγκη να είμαστε με κάποιον..
    και για να μη φύγω από το θέμα, είναι καμπανάκι το σώμα μας, μας κάνει σινιάλα ενίοτε, το δόσιμο είναι στο χέρι μας, το έχω νιώσει κι εγώ αυτό το δεν-αντέχω-ούτε-ένα-τηλεφώνημα με τα νεύρα κρόσια.. και τότε βάζω τα όρια μου και το τηλέφωνο στο αθόρυβο :ΡΡ
    καλημέρα σε όλους!

    ReplyDelete
  3. One μου, εμείς για εμάς. Ναι αυτό είναι. Καμιά φορά όμως απλά δεν έχεις τη δύναμη να "μαζευτείς" να το κάνεις. Έστω και αν ξέρεις πως είναι η μόνη λύση και ίσως το καλύτερο δώρο στο εαυτό σου. Δεν πειράζει. Η συνειδητοποίηση είναι το ήμισυ.

    oblivion, δεν ήταν μόνο το τηλεφώνημα. Ήταν όλα μαζί. Ήταν ένα αίσθημα πως δεν γίνεται, κάτι κάνω λάθος. Ίσως να έχω κολλήσει σε κάτι που έχει τελειώσει και δεν έχει νόημα πια να ταλαιπωρούμαι και να ταλαιπωρώ τον άλλο άνθρωπο.

    ReplyDelete
  4. Από εκείνες τις φορές που δεν ξέρω τι να γράψω. Ψάχνω κανένα σχόλιο να σε ανακουφίσει. Μακάρι να είχα ένα μαγικό ραβδάκι να σου άλλαζα την διάθεση στο καλύτερο. Μόνο κάτι σοκολατάκια Kinder έχω και μασουλάω. Μήπως θέλεις ένα;

    :)

    ReplyDelete
  5. Θα έλεγα ακριβώς τα ίδια με τη she από πάνω. Απλά αντί για σοκολατάκια, το δικό μου κέρασμα είναι πάντα μουσικό.

    http://muzicon.blogspot.com/2008/10/zero-tunes-vol-11-after-hours-playlist.html


    Υ.Γ. Δε θα σου φτιάξει τόσο τη διάθεση, όμως είναι καλός φίλος (ήταν τουλάχιστον για μένα) :)

    ReplyDelete
  6. Τώρα τι να πω...? Αν ήταν για το καλύτερο ο χωρισμός το ξέρεις μόνο εσύ. Και σ' αυτή την περίπτωση αυτά τα τραγούδια μας κάνουν να πισωγυρίζουμε και να πονάμε άδικα. Προφανώς η κρίση πανικού είναι το σώμα σου που σου λέει να ηρεμήσεις. Το ζήτημα όμως είναι αν μπορείς να το κάνεις κιόλας. Αν βοηθά καθόλου, σε νιώθω...

    ReplyDelete
  7. καλη μου she, τι να πεις και εσύ; ούτε και γω ξέρω τι να πω και τι να κάνω. δεν μου ξανάτυχε τέτοιο πράγμα. μακάρι το kinder σου να κρύβει μια έκπληξη :)

    κώστα μου, θα το ακούσω απόψε πολύ αργά το βράδι όταν θα πάω σπίτι. Η μουσική πάντα κάνει καλό ( εκτός από το τραγούδι, που έβαλα τους στίχους του στο υ.γ που με τσακίζει άσχημα)

    drspock, χώρισα γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Όμως δεν ξέρω τελικά αν μου έκανε καλό. προφανώς σε αυτή τη φάση όλο αυτό που περνάω μου λέει άλλα...

    ReplyDelete
  8. Opws exw ksanapei...to na xwriseis den einai eykolh, men, ypo8esh, alla mporei na ginei pio eykolh ws douleia ean katafereis na kopseis teleiws epafh me ton blaka/ th blammenh. Kopse epafes, ksexna to atomo, kai 8a niwseis happy......

    Opote toulipitsa stay the fuck away.....Oso gia ta oria, na para8esw mia koubentoula tou sofotatou kalou mas giatrou Dr Gonzo (allws Hunter S Thompson).

    The only ones who know where the edge is, are the ones who have gone over it....

    ReplyDelete