Κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

Ξέρεις κάτι; Θα σπάσω και αυτή την υπόσχεση. Δεν θα πάει διακοπές το blog. Θα μείνω εδώ να σου μιλάω, να σε βάζω στο μυαλό μου, να σε πρήζω, να σου δίνω τις εικόνες μου, να σου λέω τους φόβους, τις όμορφες στιγμές και τις (μπουρδουκλωμένες) σκέψεις μου.
Αυτό τον καιρό σκέφτομαι πολλά.
Μετά από τη σχέση που τέλειωσε, μετά από 3 μήνες κλάματα -που ευτυχώς αραίωσαν - και μετά από την υπόσχεση "ας μείνουμε φίλοι", νιώθω το μέσα μου κάπως.
Σκέφτομαι πως μου έμεινε ένας φόβος. Αν δεν βρω ποτέ κάποιον; Τώρα θα μου πεις, ότι υπερβάλλω και ότι "θα έλθει από εκεί που δεν το περιμένω". Και εγώ έτσι θα σου έλεγα, αν ήξερα ότι περνάς τέτοιο ζόρι.
Αλλά με ξέρω. Ξέρω την προϊστορία μου με τους άνδρες-αγόρια της ζωής μου.
Ποτέ δεν το θεώρησα εύκολη υπόθεση. Οι φίλοι μου άνδρες, με κάνουν παρέα γιατί τους καταλαβαίνω. Οι γκόμενοι-άνδρες απλά δεν καταλαβαίνουν εμένα. Sad but true. Φοβάμαι...
Νιώθω ότι θα μείνω για πάντα η "φίλη", η "θεία", η "νονά των παιδιών μου".
Μερικές φορές ξυπνώ το πρωί, κοιτάω αριστερά το άδειο μου κρεβάτι και με πιάνει απελπισία. Pathetic; Τι να σου πω...
Αλλά ακόμα κοιμάμαι στη μια άκρη του κρεβατιού και αφήνω χώρο στην άλλη. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ( και γω μαζί της ) .

Υ.Γ1 Για να αποφύγω λίγο το μιζέριασμα... απλά να σου πω πως βρίσκομαι σε άλλη χώρα έχω σουξέ. Γιατί;
Υ.Γ2 Δεν μπορώ να είμαι πολιτισμένη και να λέω "αχ τι ωραία που βρήκες άλλη σχέση, χαίρομαι για σένα". Ξανάδες τουλίπα αποστειρωμένη;
Υ.Γ3 Σήμερα είναι η τελευταία μέρα των 30 μου χρόνων. Τι χρονιά...Από αύριο, θα αλλάξουν όλα; Πες μου ναι...

I leave the summer to you

Έχω δύο επιλογές:

1. Να συνεχίσω να γράφω μίζερα ποστ και να βαρεθείς και εσύ και εγώ.

2. Να βάλω πινακίδα CLOSED και να σταματήσω να μαστιγώνω τη τουλίπα.

Καλό καλοκαίρι να έχεις, να περάσεις σούπερ και θα τα πούμε από Σεπτέμβρη.


Υ.Γ1 Θα ήθελα να κάνω ένα fast forward της ζωής μου να δω πως θα είμαι σε 2 χρόνια από τώρα. Φοβάμαι. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μου τον τελευταίο καιρό.
Υ.Γ2 Νιώθω παρατημένη...
Υ.Γ3 Το email θα τσεκάρεται κάθε μέρα.

post χωρίς ουσία

Οι μέρες περνάνε πολύ γρήγορα. Κάνοντας πράγματα, οργανώνοντας βραδιές με φίλους σε βεράντες. Δεν είμαι για πολλά πολλά φέτος.
Όλα τα προηγούμενα κλισέ περασμένων καλοκαιριών, ξέχασα να τα κάνω. Ναι, ξέχασα.
1. Δεν πήγα στη Σχολή Τυφλών για να δω την καλοκαιρινή παράσταση του ΘΟΚ.
2. Δεν πήγα στο Ammos στη Λάρνακα ( πόσο με κούρασε η ιδέα "all white" μπαράκι)
3. Θερινό σινεμά ακόμα να πάω.
4. Δεν φύλαξα τη μηχανή του φίλτρου και δεν έβγαλα έξω το smoothie maker.
5. Το χειμωνιάτικο στρώμα ακόμα το έχω στην καρέκλα και το βλέπω.
6. Δεν ήπια όσα mojito θα έπινα υπό άλλες συνθήκες.



Όμως πάω θάλασσα κάθε σαββατοκύριακο, οδηγώ πολύ ( μέσα σε μια μέρα έκανα τη διαδρομή Πάφος-Πρωταράς and it felt great), ακούω τραγουδάκια ανώδυνα ( όχι ελληνικά), βλέπω sex & the city, αγοράζω βρεφικά δωράκια για τα μωρά των φίλων μου που θα αρχίσουν να γεννιούνται σύντομα, συζητώ για πράγματα που έτσι και αλλιώς γράφω εδώ, ανακαλύπτω νέους φίλους, ξεχνάω άλλους.

Και περιμένω.


Υ.Γ1 Μην με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω.
Υ.Γ2 Χθες διαπίστωσα ότι από το 1996, κάθε τέσσερα χρόνια, τα καλοκαίρια μου είναι δύσκολα. Συνήθως ακολουθεί μια χρονιά που μου αλλάζει τα δεδομένα. Πότε αρχίζεις όμως να αλλάζεις και πλέον νιώθεις ότι κτίζεις;

Θερμοπληξία

Ζαλάδες, αναγούλα και τάση για εμετό.

Όχι δεν έβλεπα ειδήσεις ψες. Το διάβασα στην εφημερίδα σήμερα, αυτά είναι τα συπτώματα του "ιού του κλιματιστικού". Το να υπάρχει air condition όπου πας είναι η κατάρα του καλοκαιριού στην Κύπρου. Από την οποία δεν κατάφερα ούτε εγώ να ξεφύγω. Πέρσι, λόγω της έλλειψης κλιματιστικού για λίρες ώρες έπαθα θερμοπληξία, μάλιστα τη μέρα των γενεθλίων μου. Ψες το βράδι ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες. Ανεβοκατέβαζα τη θερμοκρασία, άλλαζα συνεχώς θέση στο κρεβάτι ( ως single πια, κυλιέμαι παντού) και σκεφτόμουν κάτι που είχε γίνει μερικές ώρες πριν. Όλα μαζί ήταν αρκετά για να μην κλείσω μάτι. Δεν ξέρω τι συμβαίνει φέτος. Αυτός ο χωρισμός με επηρέασε πολύ περισσότερο από ότι περίμενα. Ψες κατάλαβα ότι η κατάσταση είναι τελείως μονόπλευρη. Κρίμα. Όχι τόσο όμως όσο να ακούω τη "Σκανδάλη" και να ρίχνω μαύρο δάκρι. Όλα αυτά είναι βλακείες. Δεν θα πω περισσότερα, έτσι και αλλιώς, τα λόγια έχουν χάσει την αξία τους. Το μόνο που θα κάνω είναι να μείνω μακριά, πολύ μακριά. Έχω ήδη σπαταλήσει πολύ καιρό να περιμένω κάτι να αλλάξει. Με δική μου ευθύνη. Γι αυτό λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι επίσης που είμαι εδώ. Όχι πως θα κάνω κάτι για να το αλλάξω. Απλά είπα να στο πω. Το μόνο σίγουρο της υπόθεσης είναι ότι δεν θα κάνω άλλα σχέδια. Μεγαλεπήβολα και μη. Δεν έχει αξία και δεν είμαι σίγουρη αν θα τα τηρήσω. Εδώ καλά καλά αν με ρωτήσεις τι θέλω να αλλάξω για να είμαι καλά, θα σου πω, πως πραγματικά δεν ξέρω. Το μόνο καλό αυτού του καιρού είναι πως τα επαγγελματικά μου πάνε πραγματικά σούπερ. Και δεν με ενδιαφέρει αν αυτό σημαίνει να είμαι με ένα laptop όλο το καλοκαίρι.

Υ.Γ1 Αλήθεια σου λέω...κανείς δεν αξίζει τόσο κόπο...
Υ.Γ2 Ότι δεν λύνεται, κόβεται;

Y.Γ3 Πίσω πάλι στο "μπλε". Πέρσι, αυτή τη μέρα έγραψα αυτό . Ήξερα ότι αυτή η ιστορία δεν θα τελείωνε καλά. Αλλά και πάλι, ακόμα πονάει.

Τετάρτη βράδι, στο κέντρο της πόλης

Ψες πήγα σε ένα θερινό μπαράκι στην παλιά πόλη.
Η παρέα, φίλη παλιά και καλή (αυτή που με ένα μόνο βλέμμα, μπορούμε να "συνομιλούμε"), το γκομενικό της και φίλους τους. Κόσμο που πρώτη φορά γνώριζα. Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι αρκετά συχνά σε παρέες με καινούρια άτομα. Ίσως τελικά, να αλλάζει το σκηνικό της ζωής μου. Το έχω ανάγκη.
Η μουσική σούπερ - έκανα και μερικές παραγγελιές- , είδα σε διπλανά τραπέζια γνωστές μου φάτσες, έιπα μερικά γειά, βρέθηκα να κάνω αστεία με άγνωστους.
Κατά τις 2 έφυγα. Μόνη. Καθώς περπάταγα στα στενοσόκκακα, με τα ψηλά παπούτσια, το καλοκαιρινό φόρεμα και τη μουσική ακόμα να παίζει στο background, μου θύμισα τον εαυτό μου πριν από 3 περίπου χρόνια. Τότε που γύριζα σχεδόν κάθε βράδι στα μπαράκια, έβρισκα φίλους εκεί και μετά πολύ αργά, έφευγα. Μόνη. Εκείνη την περίοδο νευρίαζα που ήμουν single αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να με φανταστώ να μοιράζομαι τη ζωή μου.
Και ψες σκέφτηκα..."μήπως ξαναεπέστρεψα στα παλιά; Ή είναι οι εικόνες παρόμοιες, απλά εγώ έχω αλλάξει πολύ;".
Ξέρεις, μπορεί τελικά να ισχύει το δεύτερο, γιατί ψες το βράδυ στις 2 και κάτι συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνη, σε ένα δρόμο, κάπου στην πόλη αλλά καθόλου δεν με ενοχλούσε. Κατάλαβα πως μόνο όταν νιώσω τελείως ελεύθερη θα μπορέσω να ανήκω κάπου.

Υ.Γ1 Το κείμενο δεν γράφτηκε με "κλαψιάρικη" διάθεση. Ούτε το γράφω για να περάσουν συγκεκριμένα μηνύματα ανεξαρτησίας και "single, white female". Με κούρασαν οι ταυτότητες.
Υ.Γ2 Αυτές τις μέρες το mp3, το laptop και το cd player του αυτοκινήτου παίζουν το compilation "Island 8".

The Godmother

Δεν ξέρω αν στο είπα, αλλά έχω μια βαφτιστίρα. Τώρα είναι 14 και κάτι (τη βάφτισα όταν ήμουν 5) .
Είναι στις αρχές της εφηβείας της, οπότε καταλαβαίνεις το δράμα της υπόλοιπης οικογένειας. Το δωμάτιο της είναι γεμάτο ποστερ των HIM, είναι όλη μέρα κολλημένη στο laptop και βλέπει αμερικάνικες σειρές ( το πήρε από τη νονά) - αυτή την περίοδο παρακολουθεί Without a Trace- πιστεύει σε ένα "πράσινο πλανήτη", σε οτιδήποτε έχει να κάνει με φιλανθρωπικό σκοπό και λίγη μόδα π.χ. (RED) Products και εννοείται πως φοράει μπλουζάκια με μηνύματα ξεσηκωτικά ή ροκ συγκροτήματα.
Η βαφτιστίρα μου μαλώνει με όλους. Εκτός από μένα. Γιατί βρήκα τη λύση. Αφού είναι πνευματικό μου παιδί (χε χε), πηγαίνω με τα νερά της.
Προχθες το Σάββατο την έφεραν οι γονείς μου στο εξοχικό. Όχι δεν ήλθε για μας. Απλά θα συναντούσε κολλητές της την επομένη στο Figtree ( δημοφιλής παραλία του Πρωταρά που το σ/κ για να μπεις μέσα στο νερό χρειάζεσαι GPS) και ήθελε μεταφορικό.
Έτσι αποφάσισα να περάσω ποιοτική ώρα με το παιδί και να δω τι συμβαίνει στον εγκέφαλό του.
Πήγαμε που λες σε αγαπημένη μου παραλία στην Αγία Νάπα - με ελάχιστους Κύπριους.
Διαπιστώνω ότι το βαφτιστίρι έχει μετατραπεί σε ολόκληρη γυναίκα όταν βγάζει το παντελονάκι και μένει με ένα μαγιώ , σούπερ τέλειο. Αχ πως περνάνε τα χρόνια...
Απλώνουμε αντηλιακά , βάζουμε γιαλιά και κοιτάζουμε το κενό. Σε κάποια φάση έχω την φαεινή ιδέα να ανταλλάξουμε ipod. Στο playlist της, him, 3 doors down και Πυξ Λαξ. Στο δικό μου Alanis, Sergio Mendes, Verve Remixed 4 και Juno OST.
Ακούω Πυξ Λαξ και είμαι έτοιμη να κυλιστώ στην άμμο από την απελπισία μου. Κοιτάζω δίπλα μου το έφηβο. Μές στην τρελλή χαρά. "Τι ακους και χαμογελάς"; "Χα χα πολύ αστεία τα τραγούδια που ακούς νονά". Δεν ήξερα πως να εκλάβω το σχόλιο. Έσκασα.
Μετά μπήκαμε στη θάλασσα. Όπου δεν κολυμπήσαμε γιατί υπήρχαν τόσα πολλά κύματα, που πραγματικά ήμουν στα όρια να κάνω μήνυση για σωματική κακοποίηση.
Μέσα στο νερό πιάσαμε τις φιλοσοφικές συζητήσεις. Την ρώτησα να μου βάλει την οικογένεια, τους φίλους, τους έρωτες και την προσωπική ανάπτυξη σε σειρά προτεραιότητας ( είναι πανέξυπνη, οκ;).
Απαντήσεις έφηβου :
1. Έρωτας - "Γιατί αν βρεθώ σε ένα νησί μαζί του δεν θα χρειάζομαι κάτι άλλο" ( wow!)
2. Οικογένεια - "Γιατί ότι και να τους κάνω, όσες φορές και αν τσακωθούμε, δεν μπορούν ποτέ να φύγουν και να με αφήσουν" ( η πικρή αλήθεια).
4. Φίλοι - " Γιατί κάποτε είναι καλοί. Αλλά δεν μπορείς να στηρικτείς πάνω τους όσο νομίζεις" ( και της πήρε μόνο 14 χρόνια να το καταλάβει)
5. Προσωπική Ανάπτυξη -" Εναλλάσεται με το 4. Νομίζω χρειάζεται" ( καλά αυτό θα το καταλάβει μετά).

Φυσικά η απόλυτη συγκίνηση ήλθε όταν την ρώτησα αν μπορούσε αυτή τη στιγμή να πάει κάπου στον κόσμο με όποιον θέλει που θα ήταν και τι θα έκανε:
"Στην Νέα Υόρκη, μαζί σου. Και να πάμε στο κατάστημα της Apple".

Αχ πόσο μου μοιάζει αυτό το παιδί...

Μετά τη θάλασσα πήγαμε για τις απόλυτες γουρουνιές. Για παγωτό στο Napolea (θεϊκό - παγωτό Ferrero Rocher) και πατατάκια στο δρόμο.

Και αυτή ήταν μια υπέροχη μέρα στη θάλασσα!

Υ.Γ1 Έχω πάθει την πλάκα μου με τον τρόπο που τραγουδούσε το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" η Χάρις Αλεξίου. Σύρθηκα στην άμμο λέμε.

Sex & the City: Μια αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ.

Οκ, είδα και εγώ το Sex & the City. Αφου πριν διάβασα κριτικές στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα blog. Εννοείται πως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Όταν βλέπεις και τους 6 κύκλους δύο φορές το χρόνο, έχεις επιτραπέζιο παιχνίδι "Sex & the city" και το κυριότερο, το κάθε επεισόδιο σου θυμίζει κάτι από τη δική σου ζωή ή των φίλων σου, τότε γιατί να εμπιστευτείς την κριτική του καθενός;
Έτσι και αλλιώς αυτό ειδικά το φιλμ, δεν θα πας να το δεις για το περιεχόμενο ή την κινηματογραφική του αξία αλλά για να ξαναθυμηθείς τους λόγους που αγάπησες τη σειρά.
Που λες πήγα. Το κοινό από 16-60. Πέφτουν οι πρώτοι τίτλοι η αίθουσα χειροκροτεί. Ενθουσιασμός. Ωραία ατμόσφαιρα! Δεν σου κρύβω πως ψιλοσυγκινήθηκα. Είμαι και σε ευαίσθητη φάση, καταλαβαίνεις.
Οκ, τα πρώτα σχόλια μου. Είπανε πως ήταν μια παρέλαση ρούχων και fashion. So what? Γιατί να μην φοράνε υπέροχα ρούχα να χαρεί και μας το ματάκι μας; Ή γιατί πρέπει να είναι όλα ΤΟΣΟ ρεαλιστικά; Έχω πάει Νέα Υόρκη δυο φορές. Αν βρεθείς Upper East Side ή σε ένα από τα super χλιδάτα εστιατόρια και μπαράκια, ναι έτσι ντύνεται ο κόσμος. Όταν γυριστεί σειρά στο Village ή στο Soho, τότε ξαναμιλάμε. Μετά πρόσεξα ότι έχουν μεγαλώσει τα τέσσερα κορίτσια. Και αυτό είναι εμφανές όσο airbrush και διόρθωμα κάνανε. Δεν πειράζει, η ζωή προχωρά. Και αυτό το λέει και η Carrie στην αρχή που βλέπει μια παρέα από 30άρες να κυκλοφοράνε στους δρόμους. Αλλά ωριμάζουνε. Η Σάρλοτ είναι μια υστερικιά πλούσια με τα παιδάκια της και ευτυχισμένη. Η Μιράντα πνίγηκε στη μεσοαστή ζωή της ( κρίμα και ήταν η αγαπημένη μου), η Σαμάνθα μένει πιστή στον Σμιθ ( αν είναι δυνατόν) και η Κάρι είναι επιτέλους με τον Big και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Άρα καμία σχέση με ότι ξέραμε. Όπως είπε και το ντογκ μου, δεν υπάρχει ούτε sex και στην τελική ούτε καν η ιδεά της πόλης. Δηλαδή, μέσα σε 2,5 ώρες δεν χορταίνεις την πόλη. Υπάρχει η κλασσική σκηνή στα Starbucks, μια ιδέα της Βιβλιοθήκης της ΝΥ και το Bryant Park όπου γίνεται το fashion week. Για μένα αυτό θα ήταν αρκετά για ένα επεισόδιο της μισής ώρας, όχι για μια ταινία. I wanted more of NY.
Στην ταινία, όλα παίζουν με τα "εντος". Τα σπίτια τους, τις καρδίες τους, το μέσα τους. Και ίσως αυτό να είναι μια φυσική συνέπεια από τη στιγμή που έχουν όλες πατήσει τα σαράντα και έχουν άλλες προτεραιότητες. Διαφορετικές από τις δικές μου....αλλά γι αυτό και θα συνεχίσω να βλέπω τους 6 κύκλους συνέχεια.
Για να μην στα πολυλογώ, ναι ρε παιδί μου συγκινήθηκα πολύ. Που τις είδα, που η Carrie και ο Big είχαν μια αυθεντική αγάπη ( με έκανε να ζηλέψω πολύ αλλά και να ελπίζω στον έρωτα) και που χόρτασα ένα δίωρο Sex & the City. Και ας μην ήταν η καλύτερη ταινία και ας μην "ταυτίζομαι" με τα θέματά τους και ας μην είναι σαν την σειρά. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή ( κακώς δηλαδή)

Y.Γ1 Η ζωή μου δεν έχει καμία σχέση με τη σειρά σε αυτή τη φάση. Είμαι ερωτευμένη με ένα άνθρωπο που με θέλει ως φίλη ( ένας υπέροχος άνθρωπος που μου ξύπνησε πολλά πράγματα και τον ευχαριστώ). Νιώθω ότι δεν θέλω να προχωρήσω ή να βγαίνω για να γνωρίσω κάποιο. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η συνταγή, πάντως το ότι είμαι ακόμα "εκει" για μένα σημαίνει κάτι.
Υ.Γ2 Στον αντίποδα του Υ.Γ1 είναι οι στιγμές που ακούω το Incomplete της Alanis. Κάνε κλικ δεξιά στο playlist και άκουσέ του. Γιατί "μια μέρα..."