Τετάρτη βράδι, στο κέντρο της πόλης

Ψες πήγα σε ένα θερινό μπαράκι στην παλιά πόλη.
Η παρέα, φίλη παλιά και καλή (αυτή που με ένα μόνο βλέμμα, μπορούμε να "συνομιλούμε"), το γκομενικό της και φίλους τους. Κόσμο που πρώτη φορά γνώριζα. Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι αρκετά συχνά σε παρέες με καινούρια άτομα. Ίσως τελικά, να αλλάζει το σκηνικό της ζωής μου. Το έχω ανάγκη.
Η μουσική σούπερ - έκανα και μερικές παραγγελιές- , είδα σε διπλανά τραπέζια γνωστές μου φάτσες, έιπα μερικά γειά, βρέθηκα να κάνω αστεία με άγνωστους.
Κατά τις 2 έφυγα. Μόνη. Καθώς περπάταγα στα στενοσόκκακα, με τα ψηλά παπούτσια, το καλοκαιρινό φόρεμα και τη μουσική ακόμα να παίζει στο background, μου θύμισα τον εαυτό μου πριν από 3 περίπου χρόνια. Τότε που γύριζα σχεδόν κάθε βράδι στα μπαράκια, έβρισκα φίλους εκεί και μετά πολύ αργά, έφευγα. Μόνη. Εκείνη την περίοδο νευρίαζα που ήμουν single αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να με φανταστώ να μοιράζομαι τη ζωή μου.
Και ψες σκέφτηκα..."μήπως ξαναεπέστρεψα στα παλιά; Ή είναι οι εικόνες παρόμοιες, απλά εγώ έχω αλλάξει πολύ;".
Ξέρεις, μπορεί τελικά να ισχύει το δεύτερο, γιατί ψες το βράδυ στις 2 και κάτι συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνη, σε ένα δρόμο, κάπου στην πόλη αλλά καθόλου δεν με ενοχλούσε. Κατάλαβα πως μόνο όταν νιώσω τελείως ελεύθερη θα μπορέσω να ανήκω κάπου.

Υ.Γ1 Το κείμενο δεν γράφτηκε με "κλαψιάρικη" διάθεση. Ούτε το γράφω για να περάσουν συγκεκριμένα μηνύματα ανεξαρτησίας και "single, white female". Με κούρασαν οι ταυτότητες.
Υ.Γ2 Αυτές τις μέρες το mp3, το laptop και το cd player του αυτοκινήτου παίζουν το compilation "Island 8".