Summer mood ή Summer blues?

Έχω απίστευτη δουλειά, δεν μπορείς να φανταστείς. Φυσικά βρήκα ώρα να ρίξω μια λεξούλα στο post μου.
Σήμερα θα πάω συναυλία, στην Τσανακλίδου. Την έχω δει άπειρες φορές. Είναι η αγαπημένη μου. Θα είμαι με παρέα αλλά θα είμαι στην κοσμάρα μου. Η Τάνια και εγώ. Θα παραγγείλω βοτκες, θα καπνίσω ένα κουτί τσιγάρα ( το κοψα αλλά οκ, πολλά πράγματα είπα ότι δεν θα τα ξανακάνω και τα κανα - συνειδητά) , θα ακούω το "Μαμά Γερνάω" και θα πλαντάζω στο κλάμα. Μετά θα λέει η Τάνια το "Πάτωμα" και γω θα θέλω να βρεθώ σε ένα μεγάλο δωμάτιο, με ένα αυθεντικό παρκέ, σκούρου χρώματος, να κοιτάω το ταβάνι και να πίνω. Ωραία πράγματα!
Το καλοκαίρι μου είναι προς το παρόν, παράξενο. Δεν είναι ανέμελο, μάλλον ξενέρωτο θα το έλεγα. Δεν βούτηξα ακόμα και δεν "πνίγηκα" στα mojito ( αν και έκανα μαθήματα σαμπάνιας τις προάλλες και χόρτασα με το παραπάνω - 12 σε κάθε μάθημα, σύνολο 24).
Άρχισα χθες να διαβάζω το "Ντραιβ-ιν" της Μαρίας Μαρκουλή. Δεν τρελλάθηκα. Αν και γράφει για ταξίδια με αυτοκίνητο, δεν είναι "φευγάτο", σαν τα road μυθιστορήματα της Σώτης. Λείπει κάτι στο λόγο. Μια μαγκιά και αυτή η ατάκα στο τέλος του διηγήματος που θα σε "στείλει" ή που θα σε κάνει να σκεφτείς "ααα τώρα εξηγούνται όλα". Το βαρέθηκα. Άλλο τώρα. Χμ σίγουρα όχι το καινούριο της Σώτης, είναι πολύ συγκεκριμένο. Αν θες διάβασε εκείνα που έγραψε και η Krotkaya στο τελευταίο της post.


Υ.Γ Μου λείπουν οι φίλοι μου στην Αθήνα, μου λείπει το Γκάζι, μου λείπει να κάτσω στο πεζούλι σε μια γειτονιά στο μέσο της πόλης, να πίνω κρασί και μπύρα με φίλους και να μην θέλω τίποτα άλλο.
Υ.Γ2 Μου λείπει το summer mood.