Με ένα κατσαβίδι στο χέρι

Είμαι στο γραφείο, το δεύτερο δηλαδή δωμάτιο του διαμερίσματος. Προσπαθώ να συναρμολογήσω το κόκκινο έπιπλο που πήρα για cd από το ΙΚΕΑ. Μου περισσεύουν δύο βίδες, το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο το Πύργο της Πίζας. Δεν πειράζει. Έχει μια εικαστική άποψη. Στο laptop, παίζει Rock FM από Αθήνα. Γουστάρω τρελλά ροκιές.

Έχουμε μάθει προχθές για τη συναυλία της Madonna, λένε για τέλη του Σεπτέμβρη. Αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Φίλοι από εδώ έχουν ήδη ξεσηκωθεί και οι κολλητοί από Αθήνα ψάχνουνε τα σημεία προπώλησης.
Ήδη φαντάζομαι ένα κατάμεστο στάδιο και η παρέα να χορεύει πάνω κάτω. Και μετά θα φύγουμε, αποκαμωμένοι αλλά πλήρως ικανοποιημένοι. Ανυπομονώ. Περισσότερο από τις καλοκαιρινές μου διακοπές ( όχι δεν έχω οργανωθεί ακόμα).

Χθες μια φίλη με ρώτησε, τι θα ήθελα να κάνω ιδανικά φέτος το καλοκαίρι.
Σενάριο Πρώτο: Νέα Υόρκη, τρίμηνα μαθήματα δημιουργικής γραφής. Να γυρίζω στο Σόχο, να κάθομαι στη μέση του Bryant Park με το laptop και τα βράδια να τα πίνω με τους "καινούριους" φίλους σε μπαράκια του Μήλου.
Σενάριο Δεύτερο: Κάπου πολύ μακρινά με μια συγκεκριμένη κολλητή μου. Να πίνουμε mojito (κόλλημα!), να καπνίζουμε ( ότι βρούμε), να κοιτάζουμε τη θάλασσα, να μην πολυμιλάμε και να είμαστε απόλυτα ευτυχισμένες.
Η φίλη με κοίταξε. Σχολίασε "Απ' όλα αυτά που μου λες, κανένα δεν έχει να κάνει με τη ζωή σου εδώ"
Είχε δίκιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κοιτάω έξω από το παράθυρο. Πολύ συνειδητά ξέρω ότι η ζωή εδώ δεν μου πάει. Δεν το λέω από σνομπισμό, στο ξαναεξήγησα. Είναι πολύ μικρή η πόλη, είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι, είναι ελάχιστα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνος. Αλλά το παραμύθι μου το εμπέδωσες: κωλώνω. Η αλήθεια όμως είναι πως τώρα, πιο πολύ από ποτέ θέλω να σπάσω το παράθυρο και να βγω έξω. Time will show.

Η ώρα έχει περάσει. Παίρνω τηλ. για delivery. Πως καταλαβαίνεις ότι είσαι το απόλυτο single material; Όταν ο ντελιβεράς ,ξέρει το όνομά σου και σου πιάνει κουβέντα. Την επόμενη φορά που θα πάρω και θα μου σχολιάσει τις διατροφικές μου συνήθειες θα ανησυχήσω!

Το σπίτι επιτέλους τακτοποιήθηκε. Μπήκαν τα καινούρια φωτιστικά , επιτέλους τα κιβώτια πήγαν στην αποθήκη και το cd έπιπλο στήθηκε. Ψιλοκουνιέται βέβαια αλλά δεν βαριέσαι. Τακτοποιώ τα cd. Η Τάνια έχει ένα ολόδικό της ραφάκι, όπως και ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Χατζιδάκις.

Ξέρεις κάτι; Ότι και να γίνεται στη ζωή σου, όσο δύσκολη και να είναι μια φάση, βάζεις ένα cd και "φεύγεις". Είναι τόσο απλό. Μου φαίνεται ότι θα κατασκηνώσω δίπλα από το κόκκινο επιπλάκι αυτό το μήνα. Θα καπνίζω πουράκια με γεύση σταφύλι ( και όμως είναι τέλεια -φτάνει πια προβλεπόμενες και βαρετές γεύσεις και "γεύσεις"), θα πίνω λικέρ μαστίχας με μπόλικο πάγο και θα ταβανιάζομαι.
Ω, πόσο μου έλειψε!

Έχω υποσχεθεί φωτό από τη συναυλία της Kylie:


Υ.Γ1 Το κείμενο γράφτηκε αποσπασματικά, κρατώντας κατσαβίδια και ακούγοντας Rock Fm
Υ.Γ2 Το μυαλό και η ψυχή όταν πιεστούν πολύ σε κάποια φάση απλά αρχίζουν και κάνουν delete από μόνα τους.
Υ.Γ3 Κάποιος, μου είπε σήμερα μια πανέμορφη κουβέντα και μου ανύψωσε το ηθικό. Και ας μην τρώει τηγανητές πατάτες :)