Να τολμήσω;

Ίσως είναι πολύ νωρίς για να το ξεστομίσω. Το συζητούσα ψες με μια φίλη ψυχολόγα (να 'ναι καλά με ακούει γενικά) και με την φίλη καρδιάς. Και θα το κάνω. Έτσι λέω τώρα, τέλη του Ιούνη. Εύχομαι να έχω τη δύναμη να το τηρήσω ακόμα μερικές βδομάδες.
Φίλη/ε, σκέφτομαι να πάω ταξίδι. Μόνη.
Πως σου φαίνεται; Το έχω ανάγκη νομίζω. Να μην βασίζομαι σε κανένα, να μην νιώθω ότι πρέπει να εκπληρώνω τις επιθυμίες κανενός. Επιτέλους να βάλω τα δικά μου "θέλω" σε προτεραιότητα που έτσι και αλλιώς τα έχω όχι μόνο βάλει σε δεύτερη μοίρα, αλλά στον πάτο μαζί με την διάθεσή μου.
Το μοναδικό μου δεδομένο είναι ένα: Κάπου που οι εικόνες, μυρωδιές, χρώματα που θα έχω να είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που ζω τώρα. Προφανώς σε μια άλλη ήπειρο.
Είναι δύσκολο πολύ, θέλει πολύ θάρρος, δεν ξέρω αν το έχω.
Το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως ότι δεδομένο έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή δεν μου κάνει. Όλα όμως. Χωρίς καμία εξαίρεση.

Δεδομένα

Δεδομένο πρώτο. Ένα σούπερ καλοκαίρι το ακολουθεί ένα μέτριο ως χάλια. Ποια η πιθανότητα να σου πάνε 12 μήνες τέλεια; Και όταν μιλώ για τέλεια δεν εννοώ αντικειμενικά "τέλεια". Αλλά σύμφωνα με σένα και με τις ανάγκες που έχεις τη δεδομένη φάση στη ζωή σου.

Για παράδειγμα, για μένα το "τέλειο" φέτος θα ήταν αν είχα ένα δεσμό με ένα άνθρωπο που θα ήμουν ερωτευμένη μαζί του (και ιδανικά και αυτός), να πήγαινα εκδρομές και να την έβγαζα στην παραλία όλη μέρα. Αυτό ήθελα από πέρσι, αυτό θέλω και φέτος. Και δεν είναι ότι με έπιασαν οι μοναξιές, μια χαρά είχα τη ζωή μου συγυρισμένη ως single. Απλά σε κάποια φάση έτυχε να ήμουν έτοιμη να τη μοιραστώ. Και ακόμα είμαι. Αυτό είναι το δεδομένο δεύτερο.

Το άλλο που σκέφτομαι αυτές τις μέρες, κοιτάζοντας τα ταβάνια, είναι πως όσο μεγαλώνω κάνω αρκετό ξεσκαρτάρισμα όσο αφορά φίλους. Τους τελευταίους μήνες που δεν ήμουν και στα καλύτερά μου, ήξερα ποιοι ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Και ας μην ήξεραν ακριβώς τι έχω, απλά ήταν εκεί. Από την άλλη, ήταν και μερικοί που είναι στην καρακοσμάρα τους. 1-2 από αυτούς διαβάζουν το blog, προφανώς διάβασαν τα κλαψιάρικα κείμενα και δεν ήλθαν να πουν κάτι , ούτε απλά να τηλεφωνήσουν να πάμε μια βόλτα. Οι φίλοι λοιπόν φαίνονται σε όλα. Και στα δύσκολα και τα εύκολα. Και το κυριότερο, ακόμα και όταν γκομενιαστούν. Αυτό σημείωσέ το, είναι βασικό. Γιατί όταν εσύ είσαι στην τρελλή χαρά με το δεσμό σου, δεν κάνεις μια προσπάθεια να ξεστραβωθείς και να δεις και το φίλο σου; Κανείς δεν αξίζει να είναι στη ζωή μας δεύτερος, είδικά όταν κάποτε του συμπεριφερόμασταν σαν να ήταν ίσος ( και πολλές φορές πρώτος). Άρα δεδομένο τρίτο, στα πρώτα -άντα, αρχίζουν τα δύσκολα με φιλίες. Αλλά μένουν όσοι αξίζουν.

Δεδομένο τέταρτο και τελευταίο. Είναι τέλειο να μπορείς να θέτεις δεδομένα. Να βάζεις κάποια πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις στη θέση που τους αξίζει.
Μπορεί φυσικά στην πορεία να φας τις άπειρες χυλόπιττες, να διερωτάσαι γιατί σου συμβαίνουν εσένα όλα, να χάσεις φίλους, να βρεις άλλους, να απομονωθείς, ακόμα και να βγάλεις ένα καλοκαίρι μέσα στην μαυρίλα. Αλλά το μόνο που μπορείς να ελπίζεις και που ενδεχομένως να είναι και σωστό, είναι πως όλα γίνονται για ένα καλό λόγο.

Απορίες ( βρες απάντηση αν τολμάς)

1. Θέλω να μου πεις, πόσους κουβάδες κλάμα πρέπει να ρίξω για να νιώσω καλά. Υποτίθεται ότι οταν κλαις, εκτονώνεσαι. Εμένα γιατί δεν μου κάνει κάτι;
2. Αυτός ο γαμημένος χρόνος γιατί δεν έχει ένα fast forward;
3. Είναι ανάγκη να ακολουθώ τα στερεότυπα του καλοκαιριού; Sex, beach, fun, drinking κ.α; Δεν μου βγαίνει.
4. Δεν είναι γελοίο το "ζήσε τον έρωτα και ότι ας γίνει;". Γιατί όταν το "ότι ας γίνει" σου βγάζει τη ψύχή, να λείπουν και τα πάθη.
5. Αν υποθέσουμε ότι όλες οι εμπειρίες οδηγούν κάπου καλά και ότι κάποτε θα βρεις εκείνο που σου αξίζει, πόσες πρέπει να έχεις για να καταλήξεις κάπου και να ηρεμήσεις;
6. Δεν είναι πολύ υποτιμημένη η ιδέα της "σχέσης";
7. Δεν είναι πολύ υπερτιμημένες οι πολλές εμπειρίες;
8. Πόσο διάλειμμα χρειάζεσαι για να βρεις τον εαυτό σου;
9. Τι ταινίες να δω να ξεχαστώ;
10. Θα ήθελα να εξαφανιστώ. Είμαι υπερβολική;

Υ.Γ1 Έχω τη υποψία ότι έχω πέσει όσο πιο χαμηλά μπoρούσα. Για να δω, πόσο θα μείνω στον πάτο...
Υ.Γ2 Έτσι κτίζει ο κόσμος καριέρα....για να ξεχάσει.

Το 3ήμερο σε αριθμούς

Πάει και το τριήμερο. Απολογισμός:

1. Μια καμένη πλάτη

2. 1/2 μπουκαλάκι λάδι μαυρίσματος με δείκτη προστασίας 4.

3. Μια ωραία έκθεση φωτογραφίας, στους Χαροπόμυλους στη Λεμεσό, δες την

4. 12,456 ώρες στ' αυτοκίνητο, κολλημένη στον αυτοκινητόδρομο

5. Αριθμός ομπρέλων και ξαπλώστρων μπροστά από το δικό μας σημείο : 345.

6. Πρόσβαση στο νερό επιτεύχθη μετά από ακροβατικές προσπάθειες αντάξιες του Cirque du Soleil

7. Αριθμός μπίρων : 30

8. Αριθμός γύφτων, άσχετων, μεθυσμένων τουριστών και ατάλαντων τραγουδιστών σε φεστιβάλ: 5,7088

9. Επιστροφή στη Λευκωσία, διάρκεια 2 ώρες. Καθόλου άσχημα

10. Φορές που σκέφτηκα "μακάρι να μην σε σκεφτόμουν". Πολλές. 

Με ένα κατσαβίδι στο χέρι

Είμαι στο γραφείο, το δεύτερο δηλαδή δωμάτιο του διαμερίσματος. Προσπαθώ να συναρμολογήσω το κόκκινο έπιπλο που πήρα για cd από το ΙΚΕΑ. Μου περισσεύουν δύο βίδες, το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο το Πύργο της Πίζας. Δεν πειράζει. Έχει μια εικαστική άποψη. Στο laptop, παίζει Rock FM από Αθήνα. Γουστάρω τρελλά ροκιές.

Έχουμε μάθει προχθές για τη συναυλία της Madonna, λένε για τέλη του Σεπτέμβρη. Αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Φίλοι από εδώ έχουν ήδη ξεσηκωθεί και οι κολλητοί από Αθήνα ψάχνουνε τα σημεία προπώλησης.
Ήδη φαντάζομαι ένα κατάμεστο στάδιο και η παρέα να χορεύει πάνω κάτω. Και μετά θα φύγουμε, αποκαμωμένοι αλλά πλήρως ικανοποιημένοι. Ανυπομονώ. Περισσότερο από τις καλοκαιρινές μου διακοπές ( όχι δεν έχω οργανωθεί ακόμα).

Χθες μια φίλη με ρώτησε, τι θα ήθελα να κάνω ιδανικά φέτος το καλοκαίρι.
Σενάριο Πρώτο: Νέα Υόρκη, τρίμηνα μαθήματα δημιουργικής γραφής. Να γυρίζω στο Σόχο, να κάθομαι στη μέση του Bryant Park με το laptop και τα βράδια να τα πίνω με τους "καινούριους" φίλους σε μπαράκια του Μήλου.
Σενάριο Δεύτερο: Κάπου πολύ μακρινά με μια συγκεκριμένη κολλητή μου. Να πίνουμε mojito (κόλλημα!), να καπνίζουμε ( ότι βρούμε), να κοιτάζουμε τη θάλασσα, να μην πολυμιλάμε και να είμαστε απόλυτα ευτυχισμένες.
Η φίλη με κοίταξε. Σχολίασε "Απ' όλα αυτά που μου λες, κανένα δεν έχει να κάνει με τη ζωή σου εδώ"
Είχε δίκιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κοιτάω έξω από το παράθυρο. Πολύ συνειδητά ξέρω ότι η ζωή εδώ δεν μου πάει. Δεν το λέω από σνομπισμό, στο ξαναεξήγησα. Είναι πολύ μικρή η πόλη, είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι, είναι ελάχιστα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνος. Αλλά το παραμύθι μου το εμπέδωσες: κωλώνω. Η αλήθεια όμως είναι πως τώρα, πιο πολύ από ποτέ θέλω να σπάσω το παράθυρο και να βγω έξω. Time will show.

Η ώρα έχει περάσει. Παίρνω τηλ. για delivery. Πως καταλαβαίνεις ότι είσαι το απόλυτο single material; Όταν ο ντελιβεράς ,ξέρει το όνομά σου και σου πιάνει κουβέντα. Την επόμενη φορά που θα πάρω και θα μου σχολιάσει τις διατροφικές μου συνήθειες θα ανησυχήσω!

Το σπίτι επιτέλους τακτοποιήθηκε. Μπήκαν τα καινούρια φωτιστικά , επιτέλους τα κιβώτια πήγαν στην αποθήκη και το cd έπιπλο στήθηκε. Ψιλοκουνιέται βέβαια αλλά δεν βαριέσαι. Τακτοποιώ τα cd. Η Τάνια έχει ένα ολόδικό της ραφάκι, όπως και ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Χατζιδάκις.

Ξέρεις κάτι; Ότι και να γίνεται στη ζωή σου, όσο δύσκολη και να είναι μια φάση, βάζεις ένα cd και "φεύγεις". Είναι τόσο απλό. Μου φαίνεται ότι θα κατασκηνώσω δίπλα από το κόκκινο επιπλάκι αυτό το μήνα. Θα καπνίζω πουράκια με γεύση σταφύλι ( και όμως είναι τέλεια -φτάνει πια προβλεπόμενες και βαρετές γεύσεις και "γεύσεις"), θα πίνω λικέρ μαστίχας με μπόλικο πάγο και θα ταβανιάζομαι.
Ω, πόσο μου έλειψε!

Έχω υποσχεθεί φωτό από τη συναυλία της Kylie:


Υ.Γ1 Το κείμενο γράφτηκε αποσπασματικά, κρατώντας κατσαβίδια και ακούγοντας Rock Fm
Υ.Γ2 Το μυαλό και η ψυχή όταν πιεστούν πολύ σε κάποια φάση απλά αρχίζουν και κάνουν delete από μόνα τους.
Υ.Γ3 Κάποιος, μου είπε σήμερα μια πανέμορφη κουβέντα και μου ανύψωσε το ηθικό. Και ας μην τρώει τηγανητές πατάτες :)

Summer mood ή Summer blues?

Έχω απίστευτη δουλειά, δεν μπορείς να φανταστείς. Φυσικά βρήκα ώρα να ρίξω μια λεξούλα στο post μου.
Σήμερα θα πάω συναυλία, στην Τσανακλίδου. Την έχω δει άπειρες φορές. Είναι η αγαπημένη μου. Θα είμαι με παρέα αλλά θα είμαι στην κοσμάρα μου. Η Τάνια και εγώ. Θα παραγγείλω βοτκες, θα καπνίσω ένα κουτί τσιγάρα ( το κοψα αλλά οκ, πολλά πράγματα είπα ότι δεν θα τα ξανακάνω και τα κανα - συνειδητά) , θα ακούω το "Μαμά Γερνάω" και θα πλαντάζω στο κλάμα. Μετά θα λέει η Τάνια το "Πάτωμα" και γω θα θέλω να βρεθώ σε ένα μεγάλο δωμάτιο, με ένα αυθεντικό παρκέ, σκούρου χρώματος, να κοιτάω το ταβάνι και να πίνω. Ωραία πράγματα!
Το καλοκαίρι μου είναι προς το παρόν, παράξενο. Δεν είναι ανέμελο, μάλλον ξενέρωτο θα το έλεγα. Δεν βούτηξα ακόμα και δεν "πνίγηκα" στα mojito ( αν και έκανα μαθήματα σαμπάνιας τις προάλλες και χόρτασα με το παραπάνω - 12 σε κάθε μάθημα, σύνολο 24).
Άρχισα χθες να διαβάζω το "Ντραιβ-ιν" της Μαρίας Μαρκουλή. Δεν τρελλάθηκα. Αν και γράφει για ταξίδια με αυτοκίνητο, δεν είναι "φευγάτο", σαν τα road μυθιστορήματα της Σώτης. Λείπει κάτι στο λόγο. Μια μαγκιά και αυτή η ατάκα στο τέλος του διηγήματος που θα σε "στείλει" ή που θα σε κάνει να σκεφτείς "ααα τώρα εξηγούνται όλα". Το βαρέθηκα. Άλλο τώρα. Χμ σίγουρα όχι το καινούριο της Σώτης, είναι πολύ συγκεκριμένο. Αν θες διάβασε εκείνα που έγραψε και η Krotkaya στο τελευταίο της post.


Υ.Γ Μου λείπουν οι φίλοι μου στην Αθήνα, μου λείπει το Γκάζι, μου λείπει να κάτσω στο πεζούλι σε μια γειτονιά στο μέσο της πόλης, να πίνω κρασί και μπύρα με φίλους και να μην θέλω τίποτα άλλο.
Υ.Γ2 Μου λείπει το summer mood.

Η πρώτη γκρίνια του καλοκαιριού

Πραγματικά εύχομαι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού να μην αντιπροσωπεύει και το υπόλοιπο. Αν είναι έτσι...την έβαψα. Αλλά και εσύ γιατί θα φας την γκρίνια της ζωής σου ως τις 31 Αυγούστου.
Καταρχάς, αδιαθέτησα. Τι βλακεία. Άρα το σχέδιο παραλία αναβλήθηκε. Μετά έπαθα ένα πράγμα σαν αλλεργία, κρυολόγημα που με ταλαιπωρεί ως τώρα. Φταρνίσματα, χάλια στομάχι, μίξες. Ταυτόχρονα δεν ήθελα να τρώω ( υπό άλλες συνθήκες δεν είναι κακό) και ως αποτέλεσμα σερνόμουνα.
Όμως είχα ήδη αποφασίσει ότι θέλω να συγυρίσω το σπίτι μου, μπας και "συγυριστώ" και εγώ. Έτσι άρχισα να πετάω, να βάζω πράγματα σε κουτιά και να τα μεταφέρω στην αποθήκη. Στην πορεία έκανα διαλείμματα στον καναπέ γιατί όσο άσχημο είναι το pms μου άλλο τόσο χάλια είναι η διάρκεια ( οι γυναίκες που διαβάζουν με κατανοούν πλήρως).
Με τα χίλια ζόρια, το δωμάτιο-γραφείο έγινε τέλειο! Να φανταστείς φάνηκε το παρκέ.
Σύρθηκα να κάνω μπάνιο και να πάω για κινέζικα στη Λάρνακα. Μέτρια βραδιά.
Κυριακή πήγα με πόνους στους γονείς μου. Σχόλιο μάνας: " Καλά πως ντύθηκες έτσι;". Μάλιστα. Αποχώρησα αξιοπρεπώς, για να μην έχουμε αίματα.
Σπίτι. Έβλεπα τα κουτιά αλλά δεν είχα δύναμη να τα πάρω κάτω. Άραξα στον καναπέ, είπα όχι σε καφέδες και ντινέ και έβλεπα μανιωδώς "Sex and the City", τον πρώτο κύκλο. Τότε που η Carrie φόραγε καμπαρντίνες και δεν ήταν σαν να βγήκε από σελίδες της Vogue.
Κατά τις 11 το βράδι, έρχεται ο κολλητός. Μπαίνει μέσα, με βλέπει. Σχόλιο: " Καλά δεν σε έχω ξαναδεί σε τέτοιο χάλι". Συμφωνημένο το είχε με τη μάνα μου μάλλον. Και τι είχα; Και adidas από ΝΥ ήταν οι φόρμες μου και lime τα καλτσάκια μου. Δεν το ήξερα να φορέσω Dior τουαλέτα! Στο κάτω κάτω δικαιόμουνα και με το παραπάνω να είμαι χάλια, ειδικά μετά από όλα αυτά που συνέβαιναν τον τελευταίο μήνα.
Σήμερα, Δευτέρα. Είμαι απλά ευγνώμων που είμαι δουλειά.
Αντε βρε, καλό μας καλοκαίρι!

Υ.Γ Πέρσι είχα ένα υπέροχο καλοκαίρι. Αν και το ξέρω πως δεν θα ξαναεπαναληφθεί, εύχομαι απλά να μην είναι σαν το προπέρσινο. There must be hope...