Ένα καλοκαιρινό ρομάντζο

Τα γνωστά καλοκαιρινά βιβλία της παραλίας, εκείνα με το μαλακό glossy εξώφυλλο αρχίζουν πάντα με τη φράση «Εκείνη κάθισε στο μπαλκόνι. Είχε μόλις χωρίσει». Έτσι μπαίνουμε στον κόσμο της ηρωίδας μας που ενώ ήταν πανέμορφη, πανέξυπνη και όλα τα «παν» δηλαδή, είναι κατά βάθος «νέα, ωραία και ατυχής» αφού έμπλεξε με ένα ομορφόπαιδο αλλά παλιοχαρακτήρα εν ονόματι Στέφανο. Στις αρχές του καλοκαιριού ο κόσμος της ανατρέπεται αφού πιάνει στα πράσα το Στέφανο με την καλύτερη της φίλη. Τώρα τι φίλη είναι αυτή, μην με ρωτάτε, έτσι και αλλιώς εξαφανίζεται στις πρώτες δέκα σελίδες.

Σε κατάσταση σοκ πάει σε ένα μπαρ, κατεβάζει 2-3 ποτά, ακούει τον σοφό μπάρμαν που της λέει την πιο μεγάλη σοφία ότι οι «οι άνθρωποι δεν μας ανήκουν» και αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να ξεχάσει είναι να πάει διακοπές. Έτσι και αλλιώς είναι καλοκαίρι, που να μείνει στην πόλη, μόνη σαν λεμόνι με 40 βαθμούς;

Στο επόμενο κεφάλαιο η ηρωίδα μας βρίσκεται πάνω στο φέρι προς το «νησί» (σχεδόν ποτέ δεν μαθαίνουμε ποιο είναι, αλλά έχει πάντα σοκάκια και σπίτια με βουκαμβίλιες).

Φτάνει και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάει στο κεντρικό καφενείο με το σακ βουαγιάζ να πιει ένα καφέ και έτσι μαθαίνει από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, που είναι ο μόνος που είναι φιλικός μαζί της, πως η «κ. Ευαγγελία λίγο πιο πάνω νοικιάζει δωμάτια». Μεγάλη τύχη πάντως στη μέση του καλοκαιριού να καταφέρνει να βρίσκει δωμάτια άδεια.

Ανεβαίνει τα σοκάκια της Χώρας και βρίσκει το σπίτι που είναι υπέροχο και φυσικά γεμάτο βουκαμβίλιες. Η δε κ. Ευαγγελία είναι εξαιρετικά διακριτική και της συμπεριφέρεται σαν κόρη της (δώστε βάση εδώ).

Οι μέρες περνούν, η ηρωίδα μας τη βγάζει στη θάλασσα κάνοντας βόλτες και προσπαθώντας να βάλει σε «τάξη τις σκέψεις της». Ο χρόνος δεν μετράει και μετά από τριάντα σελίδες και δύο φραπέ ο αναγνώστης έχει εμπεδώσει τον ήχο του κύματος πάνω στα βράχια, τη θέα από το μπαλκόνι και την διαδικασία της απομυθοποίησης του Στέφανου (συνήθως από τη μέση του βιβλίου και μετά).

Μια μέρα βλέπει ένα «άγνωστο άνδρα» μέσα στο καφενείο του νησιού. Όλοι είναι πάρα πολύ χαρούμενοι που βλέπουν. Μαθαίνει από τον καφετζή/Reuters ότι είναι ο μεγάλος γιος της κυρίας Ευαγγελίας που έλειπε χρόνια στην Αμερική δουλεύοντας ως χειρούργος σε μεγάλο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης αλλά τελικά και επέστρεψε για να αναλάβει το αγροτικό ιατρείο και να είναι πιο κοντά στις ρίζες του (τι να πω αγαπητοί αναγνώστες!). Φυσικά είναι και ένας άνδρας δυο μέτρα με «γκρίζους κροτάφους, ηλιοκαμένο πρόσωπο ΚΑΙ με διαπεραστικό βλέμμα το οποίο αμέσως την καρφώνει. Η ηρωίδα μας επειδή είναι βασανισμένη από άνδρες, τον φτύνει (στην αρχή, έχουμε ακόμα εκατό σελίδες). Τις επόμενες μέρες τον αποφεύγει ώσπου μια μέρα γκρεμοτσακίζεται από τα βράχια και πάει στο ιατρείο όπου την παραλαμβάνει ο γκόμενος γιατρός. Αφού της δένει το πόδι, της προτείνει να πάνε να τσιμπήσουν κάτι στην ταβερνούλα. Δέχεται, όχι τίποτα άλλο, αλλά που να ανεβαίνει τώρα τα σκαλιά της Χώρας σακατεμένη γυναίκα. Η νύκτα περνά και μετά από 2-3 καραφάκια κρασί, αρχίζει να χαλαρώνει μαζί του. Της αρέσει αλλά προσπαθεί ταυτόχρονα να πολεμήσει τους «εσωτερικούς δαίμονες» της. Στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι οι άνδρες σαν τον Στέφανο. Και επειδή είστε έξυπνοι, μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει στις υπόλοιπες ενενήντα τρεις σελίδες ε; Περνά ακόμα ένας μήνας, του ψήνει το ψάρι στα χείλη, αυτός είναι εξαιρετικά υπομονετικός, πέφτει ένα τηλεφώνημα από το Στέφανο στο άσχετο, η ηρωίδα μας τον φτύνει και συνειδητοποιεί ότι τελικά είναι αρκετά δυνατή για να ξαναρχίσει τη ζωή της. Και η έναρξη γίνεται ένα ηλιοβασίλεμα κάπου σε μια παραλία, μαζί με τον γκόμενο γιατρό.
Και εμείς μένουμε με την απορία : Είναι ένα ακόμα summer love ή η ηρωίδα μας θα μείνει τελικά με τον γκόμενο γιατρό και μετά το καλοκαίρι; Η συνέχεια στο επόμενο βιβλίο!

Y.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο την 1 Ιουλίου. Το θέμα ήταν "Καλοκαιρινές Ιστορίες".
Υ.Γ2 Αφιερωμένο στην κ. Μάρω Βαμβουνάκη που όποτε χώριζα διάβαζα ένα βιβλίο της, έβλεπα ότι υπάρχουν και χειρότερα και αισθανόμουν καλύτερα.