Ταξίδια

Ακούω Nouvelle Vague στο repeat και το πειραγμένο με latin μπιτάκια Clocks των Coldplay. Είναι η μόνη μουσική που μπορεί να ανεχτεί ο εγκέφαλος μου αυτές τις μέρες. Όχι Killers και Snow Patrol, ούτε καν πήγα να πάρω το καινούριο δίσκο των White Stripes. Νομίζω αν ακούσω ροκ μπιτ απλά θα λιώσω και θα γίνω ζελέ.
Ούτε και στο blog ξέρω τι να γράψω. Περνώ καλά, αλλά με κάποιο τρόπο θέλω απλά να ζω και να έχω τις εικόνες μου μόνο στο δικό μου μυαλό. Αυτά.

Όμως! H Ξαδέρφη μου, μου έκανε πάσα για τα ταξίδια που μου έκαναν κλικ ως τώρα. Σιγά να μην την έπιανα. Έχουμε και λέμε:

Νέα Υόρκη, Οκτώβρης 2006

Νομίζω ποτέ δεν πέρασα τόσες πολλές μέρες με το στόμα ανοικτό ( καθόλου chic, το ξέρω). Όσες ταινίες και αν είχα δει, όσα και να είχα διαβάσει η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να μαγευτώ τόσο πολύ. Δέκα μέρες στη Νέα Υόρκη ήταν σαν καρέ από ταινίες του Γούντι και φάσεις από το Sex & the City. Του είπα «θα πάμε σε όλα τα Sex & the City» σημεία. «Χα, χα χα, αστειεύεσαι τουλίπα! Όλα αυτά δεν υπάρχουν». Αυτός όμως, φανατικός γουντιαλενικός, κατά βάθος ήθελε να γίνει ήρωας του Manhattan και του Annie Hall. Τσαντίστηκα. ΄Ετσι είσαι; Θα δεις! Δεν του είπα το σχέδιο μου, πως δηλαδή θα κάναμε το δικό μου και όχι μόνο δεν θα το έπαιρνε είδηση, θα του άρεσε κιόλας.

«Πάμε Central Park για βαρκάδα; ». Δέκτηκε αν και η ιδέα του να κάνει κουπί δεν του πολυέκατσε. «Ε ξέρεις, εδώ ήταν η σκηνή που η Carrie έπεσε με τον Big στη λιμνούλα». Με στραβοκοίταξε. «Πάμε να δούμε την πόλη, από το παρκάκι κάτω από την Brooklyn Bridge;”μου πρότεινε και εγώ ήξερα πως ήθελε να ζήσει εκείνη τη φάση που ο Γούντι αγκαλιάζει την Νταϊάν σε ένα παγκάκι με θέα τη γέφυρα.

Σάββατο βράδι. «Πάμε να φάμε στο Pastis και μετά για ένα ποτάκι στην ταράτσα χλιδάτου ξενοδοχείου εδώ στο Meatpacking District;». «Μα τι το ιδιαίτερο έχει το Pastis και κόλλησες;» Δεν του είπα φυσικά πως εδώ ερχότανε η Carrie με τη Samantha, τη Charlotte και την Miranda για brunch. Πάντως το φαγητό του άρεσε πολύ αν και διερωτήθηκε γιατί τις τελευταίες μέρες σε όποιο εστιατόριο πηγαίναμε κατάφερνε πάντα και παράγγελνε πιάτα όπου το συνοδευτικό ήταν φασόλια ( η εκδίκηση της Carrie – μουα χα χα).

Για να σταματήσει την γκρίνια, πήγαμε απέναντι στο hip ξενοδοχείο της πόλης, μπήκαμε στο ασανσέρ (και μετά σου λένε ότι δεν υπάρχουν σέξι ασανσέρ) και ανεβήκαμε στην ταράτσα, στον 10^ο όροφο. Τι ταινίες, τι σκηνές, τι σειρές….ότι και να σας πω, όποιο καρέ και αν σας περιγράψω, απλά δεν θα καταφέρω να σας μεταφέρω το αίσθημα του να πίνεις bellini και να έχεις απέναντι σου τα φώτα της Νέας Υόρκης! Πολύ Sex & the City. Ως και ο Γουντιαλενικός συμφώνησε!

Μαδρίτη, Μάιος 2007

Άμα έχεις δει από δέκα φορές όλες τις ταινίες του Almodovar, πλέον η Μαδρίτη σου φαντάζει πολύ οικεία. Είδα πολλές γυναίκες που έμοιαζαν στην Κika, δεν πρόλαβα όμως να ζήσω τις "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" ούτε και πήγα να δω “Matador” γιατί θεωρώ τις ταυρομαχίες βάρβαρες. Θα μπορούσα άνετα να αποκτήσω Dark Habits αν έμενα ακόμα ένα μήνα στις γειτονιές της Lavapies και της Malasana αλλά είναι καιρός για «Κακή Εκπαίδευση»;

Στη Μαδρίτη ακόμα και μια καλόγρια γίνεται αμαρτωλή, έτσι όπως τα λέει ο Πέδρο στις «Αμαρτωλές Καλόγριες», γιατί κανείς μα κανείς δεν δίνει δεκάρα για το τι κάνεις και για το πώς είσαι. Και όταν αρχίζεις να κατεβάζεις τα tinto ούτε και συ ενδιαφέρεσαι πλέον για τα «καθωσπρέπει». Μόνο να περάσεις καλά και να καταφέρεις χαράματα Κυριακής να φύγεις όρθιος (και ακόμα καλύτερα χορεύοντας) από το κλαμπ. Φεύγοντας ήμουν σχεδόν σίγουρη πως η πόλη μου ψιθύριζε “Volver”


Παρίσι, Οκτώβρης 2006

Ποτέ δεν είχα πάει Παρίσι. Είχα την διαστροφική αντίληψη ότι "μόνο με τον έρωτα μου θα πάω στην πόλη του φωτός". Χτύπησα όμως 29 και Παρίσι πουθενά! Ε και πήγα, στο κάτω κάτω τα ταξίδια είναι καθαρά δικές μας επιλογές και δικές μας πορείες. Στο Παρίσι έκατσα τρεις μέρες. Δεν πρόλαβα να δω και πολλά. Αλαφιασμένη από το τζετ λανγκ της Νέας Υόρκης μέσα σε τρεις ώρες πήγα Πύργο του Άιφελ, όπου κάθισα ακριβώς από κάτω για να τον εμπεδώσω, στο Λούβρο όπου περπάτησα μεταξύ των γυαλιών πυραμίδων, στο Pompidou και το Marais ( όπου έφαγα εξαιρετικό sushi).

Το βράδι πήγαμε στην Μονμάρτη να βρούμε την Sacre Coeur. Ξενυχτισμένοι και ολίγον αγεωγράφητοι δεν μπορούσαμε να την εντοπίσουμε. Σταματώ ένα κύριο και τον ρωτώ. Με βλέπει, ρίχνει ένα γελάκι και μου δείχνει ακριβώς μπροστά μου "Να εδώ είναι". Στραβομάρα. Καθίσαμε στα σκαλιά (εμείς και δεκάδες άλλοι ευρωπαίοι με κιθάρες και ποτά) και βλέπαμε την φωτισμένη πόλη.


Το επόμενο ταξίδι.

Θα είναι κάπου πολύ μακριά. Θα δω πράγματα καινούρια. Θα γεμίσω τη κάμερα και το μυαλό μου με εικόνες. Θα βάλω ακόμα ένα οδηγό Time Out ή Lonely Planet στο ράφι μου. Και θα συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά πως όσοι μπορούν να ταξιδεύουν είναι πολύ τυχεροί.