Summer love? Τι έστι τελικά;

Πέρσι ολόκληρο καλοκαίρι δεν πήγα παραλία και η πρώτη φορά που κολύμπησα ήταν ήδη αρχές Σεπτεμβρίου (ναι!). Ήμουν με ένα φίλο σε μια απομονωμένη παραλία στην Πάφο. Ήταν αργά το απόγευμα, ο ήλιος έπεφτε, εμείς είχαμε γεμίσει αλμύρα και είναι αυτές τις ώρες που σε πιάνει το φιλοσοφικό σου. Τότε μου είχε κολλήσει κάτι στο μυαλό. Να ψάξω να βρω τον μεγάλο μου έρωτα του οποίου τα χνάρια χάθηκαν κάπου στην Αθήνα (στα μπαράκια και τα σοκάκια του Θησείου). Όμως όχι για να ξαναγίνει κάτι, έτσι και αλλιώς δεν πιστεύω στις «δεύτερες ευκαιρίες». Απλά ήθελα να τον δω. Ίσως έφταιγε και ότι κάποιες μέρες πριν άκουσα για πρώτη φορά μετά από χρόνια το αγαπημένο του τραγούδι. Καθίσαμε λοιπόν συζητήσαμε το θέμα, βρήκαμε τα υπέρ και τα κατά και επειδή ο φίλος μου είναι εκ φύσεως ρομαντικός υποστήριξε με σθένος ότι πρέπει να κάνω τα πάντα να τον βρω. «Καλά ρε παιδί μου και τι να του πω; «γεια σου είμαι η τουλίπα, θυμάσαι πριν 200 χρόνια που ήμουν τρελή και παλαβή για σένα;» «Ε ναι! Τι θα πάθεις; Άσε που ο λόγος που το σκέφτηκες τώρα είναι επειδή δεν έχει κλείσει ο κύκλος. Και το άλλο, αν δεν το κάνεις θα νευριάζεις μετά που φάνηκες δειλή». Τον στραβοκοίταξα. Πες με ότι θες, αναβλητική, στην κοσμάρα μου, αλλά δειλή; Φύγαμε όταν ο ήλιος έδυσε. Στη διαδρομή δεν μιλούσα. Ήταν όντως θέμα κύκλου ή επειδή απλά τελείωνε το καλοκαίρι και με έπιανε το συναισθηματικό μου; Πάω λοιπόν σπίτι, κάνω μπάνιο, κάθομαι μπροστά από το pc και κάνω το εξής ρεζίλι (ναι το παραδέχομαι): Μπαίνω στο Google και βάζω το όνομα του τύπου στο search! Να μη σας τα πολυλογώ, εντόπισα κάτι σταθερά τηλέφωνα στην Αθήνα με το επίθετο του. Κανονική stalker. Τα έγραψα κάτω. Τις ακόλουθες μέρες έβλεπα το χαρτάκι αλλά κόλωνα. Έτσι έγραψα ένα σχετικό post στο blog μου. Τα παιδιά τότε που διάβασαν το κείμενο υποστήριζαν να κάνω την κίνηση, να τον βρω για να μην το σκέφτομαι, ότι έλεγε και ο άλλος δηλαδή. Από την άλλη, μερικοί άλλοι έγραφαν ότι «κανείς δεν θέλει ξαναζεσταμένη σούπα». Να μην σας τα πολυλογώ, τελικά δεν πήρα τηλέφωνο. Μεσολάβησε και ένα ταξίδι τότε και κάπως το ξέχασα.

Πολύ λογικά θα διερωτάστε πως μου ήλθε η φλασιά για εκείνη την περσινή μέρα. Ε, για όλα φταίει το καλοκαίρι!

Με το που μπήκε ο Ιούνιος πριν δύο βδομάδες, πήρα μαγιώ, μπρατσάκια, κουβαδάκια και την έκανα για εξωτικές παραλίες ( δηλαδή Πάφο). Ήμουν δε αποφασισμένη το φετινό καλοκαίρι να μην είναι όπως το περσινό το επεισοδιακό. Καθώς άραζα όμως και άκουγα στο ipod την Dido να τραγουδάει «When you see her sweet smile baby don't think of me…» θυμήθηκα εκείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη. Και νευρίασα με τον εαυτό μου που σκεφτόταν τα περσινά, ξαναζεσταμένα αλλά και κάποιες φετινές καταστάσεις που είχαν πολύ λιγότερη αξία από όση εγώ τους έδινα. Και έτσι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως οι έρωτες και οι γκόμενοι του καλοκαιριού πρέπει να είναι όπως την εποχή. Ανάλαφροι, χρωματιστοί και πάρα μα πάρα πολύ απλοί. Και σε όποιον αρέσει!

Y.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 17/6 που ήταν αφιερωμένο στη σκηνογραφία. Το μόνο κοινό που είχα με το συγκεκριμένο θέμα είναι ότι ανέκαθεν έκανα πολύ θεατρικές σκηνές στους εκάστοτε γκόμενους. Τύφλα να χει η Μέρυλ Στριπ!

Υ.Γ2 Γράφτηκε μετά από το σαββατοκύριακο όπου περίμενα το γ&%^&^% sms που δεν ήλθε τελικά...Ακόμα ένας γκόμενος που δεν έγινε σχέση αλλά κατέληξε θέμα κειμένου...Μυθιστόρημα θα γράψω τελικά...