La Vida en Espana - Parte Dos "On the Road"

Νομίζω είμαι εθισμένη. Στα ταξίδια. Δεν υπερβάλλω. Πάρε με σε ένα αεροδρόμιο ή σε ένα άγνωστο δρόμο μιας ξένης χώρας και είμαι η πιο ευτυχισμένη τουλίπα. Έχω λοιπόν διαπιστώσει με τα χρόνια πως όσο ανοικτός πρέπει να είσαι όταν πρόκειται να πας σε ένα προορισμό άλλο τόσο πρέπει να ξέρεις πέντε πράγματα , αφενός για να περάσεις καλύτερα και αφετέρου για να μην μετράς την ώρα και τη στιγμή για να φύγεις.

1. Εκτός από τα tip του τύπου «που να πας, που να φας , που να πιεις και που να κοιμηθείς», είναι καλά να ξέρεις και το «γιατί πας» σε έναν τόπο. Για παράδειγμα στη Θαϋλάνδη θα πας για να κολυμπήσεις και να χαλαρώσεις και στη Νέα Υόρκη για να κάνεις τα πάντα εκτός από το να χαλαρώσεις!
2. Προσπαθείς να μάθεις πέντε λεξούλες της γλώσσας που μιλάνε σε εκείνη τη χώρα ακόμα και αν αυτή η χώρα είναι η Ιαπωνία. Είπαμε ότι τα αγγλικά είναι διεθνής γλώσσα αλλά πόσο δύσκολο είναι να μάθεις το grazia ή το sayonara;
3. Πρέπει να χαθείς τουλάχιστον μια φορά στην πόλη (είναι το συναρπαστικό της υπόθεσης). Κατά προτίμηση μέρα γιατί αν αυτό για παράδειγμα Σάββατο βράδι στις 3 το πρωί στις Favela ή στη Lavapies έχετε γεια βρυσούλες.
4. Ούτε κατά διάνοια δεν λέμε ατάκες του τύπου «αχ πεθύμησα κυπριακό φαγητό» ή «μακάρι να χα μια πίττα σουβλάκια» (μια βδομάδα μόνο λείπεις και όχι δέκα χρόνια μετανάστης). Αφού σ αρέσει τόσο πολύ το κυπριακό φαγητό γιατί άμα είσαι Κύπρο τρως συνέχεια κινέζικα και sushi;
5. Ποτέ μα ποτέ δεν τρώμε σε αλυσίδες εστιατόρια και φυσικά μένουμε μακριά από τα τουριστικά μέρη – κράχτες. Μαθαίνουμε από γνωστούς και φίλους που μένουν ή που έχουν ταξιδέψει εκεί ( εννοείται ότι εμπιστευόμαστε το γούστο τους) και πάμε σε τοπικά στέκια. Μόνο έτσι θα φας και θα πιεις καλά και αυθεντικά. Πόσα faux να ζήσει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή;
6. Δεν τη βγάζεις στα καταστήματα όλες τις μέρες. Όπως επίσης δεν τη βλέπεις κουλτούρα και να ξημεροβραδιάζεσαι στα μουσεία, τις γκαλερί και τα θέατρα. Μια πόλη την μαθαίνουμε καλύτερα και όπως πραγματικά είναι άμα την περπατάμε, την αναπνέουμε, ακούμε τους ήχους της ή ακόμα και όταν καθόμαστε σε ένα café και χαζεύουμε τον κόσμο.
7. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να βρίσκεσαι μέσα σε μια μεγάλη άγνωστη λεωφόρο, ανάμεσα σε ψηλά κτίρια (ειδικά όταν στη χώρα σου το πιο ψηλό κτίριο δεν ξεπερνά τα 15 πατώματα). Από την άλλη όμως στα σοκάκια, τα στενά δρομάκια και τις κρυφές πλατειούλες, είναι που βλέπεις τον πραγματικό χαρακτήρα της πόλης. Άρα βλέπε σημείο 3.
8. Φροντίζουμε να πάμε με την κατάλληλη παρέα, που έχει όρεξη να κάνει ταξίδια και να ανακαλύπτει από αξιοθέατα μέχρι μπαράκια. Σε καμία περίπτωση δεν πάμε με μουρόχαυλους φίλους απλά επειδή «ξέρουν την γλώσσα» ή έχουν «σπουδάσει εκεί». Ξενερωτίλα.
9. Δεν πάμε διακοπές με τον γκόμενο για να του ανακοινώσουμε, κάπου σε ένα νησί του ειρηνικού ή στα βάθη της Αφρικής πως «θέλω να χωρίσουμε». Γιατί μετά πως θα ξεφύγεις άμα ο άλλος σου προκύψει ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το πριόνι; Θα τρέχεις να κρυφτείς στις παγόδες και τη ζούγκλα;
10. Δεν παίρνουμε σουβενίρ τύπου “My girlfriend went to London and all I got was this lousy t-shirt” ή κάτι κεραμικές αηδιούλες. Που θα τα βάλεις ή μήπως υπάρχει περίπτωση να φορέσεις αυτό το t-shirt; Άσε που τα καλύτερα αναμνηστικά είναι οι στιγμές και οι εικόνες που δημιουργείς εσύ.

Και τώρα η παρουσίαση parte dos:

Κυριακή. Δύο ώρες πριν να φύγω. Στο Starbucks (βαρέθηκα να πίνω espresso con leche οκ;) στην Calle Fuencarral. Πολύς κόσμος, πολλά σκυλάκια ΚΑΙ γκραφίτι! Bliss!

Α ξέχασα να σας πω. Πήγα και Toledo. Είναι μόνο μισή ώρα μακριά με τραίνο. Το Toledo είναι σαν τα Λεύκαρα στην Κύπρο, αλλά στο πιο "κάστρο" φάση. Εδώ πριν να κάνουμε την μαραθώνια-ανηφόρα ( και γω να αρνηθώ πεισματικά να ανέβω ακόμα 1567 σκαλιά για να πιω ένα καφέ!) για να μπούμε στην πόλη. Αυτός είναι ο ποταμός Τάγος.

Ωραιότατα τα σοκάκια στο Toledo. Γραφικά, γεμάτα λουλουδάκια τα μπαλκόνια ΚΑΙ τα σεντόνια πάνω ( πολύ Δον Κιχώτης μου κάνουν) που προστατεύουν από τον ήλιο. Φυσικά αφού είχε βρέξει την προηγούμενη μέρα, ήταν γεμάτα νερό. Οπότε με το που φύσαγε λίγο, κουνιόντουσαν τα σεντόνια και γινόμασταν παπιά (πάλι).



Αυτό είναι το σπίτι του κυρίου Δομίνικου aka El Greco. Ο κύριος Δον, προφανώς είχε πάρα πολλά λεφτά γιατί αυτό είναι ένα μόνο μέρος από το σπίτι του. Και είχε πολλά λεφτά γιατί ζωγράφιζε πολλά πορτραίτα πλουσίων για τα οποία αμοιβόταν παχυλά. Μάλιστα, μάλιστα! Και γω τον λυπόμουνα που έφυγε από την Κρήτη και ξενιτεύτηκε...



Αυτά είναι τα διάσημα γλυκάκια του Toledo, τα Μazapan (προφέρονται "Μάθαπαν"). Είναι με αμύγδαλο. Παρόμοια φτιάχνουν και στην Ιταλία, πολλές φορές σε σχήμα φρούτων. Εδώ στο Toledo είναι σε φιγούρες ζώων. Καλά είναι δεν λέω...



Πίσω στη Μαδρίτη. Λεπτομέρεια από οδό κάπου στην πόλη. Δεν είναι πολύ όμορφες οι πινακίδες των οδών; αχ! Με πιάνει το ρομαντικό μου (δεν θα ξανασυμβεί το υπόσχομαι)



Τώρα εδώ τι ακριβώς σερβίρουν;



Αυτό που λέγαμε για το ότι στην πόλη βρίσκεις από τα όμορφα μπαλκονάκια μέχρι και τα γκράφιτι; Εδώ κάπου στην Chueca, την gay περιοχή της πόλης (κάτι σαν το Γκάζι υποθέτω)



Σιγά που δεν θα σας έβαζα γκραφιτι! Εδώ στην Calle Fuencarral (ναι εκεί ήμουν όλη μέρα..υπέροχο vibe. hip, cool, ανεπίδευτο)



Κάπου στην La Latina. Πολλά μπαράκια στη σειρά. Μικρά, με πολύ λίγα τραπεζάκια, ίσα ίσα για να χωράει γύρω στα 30-40 άτομα. Δίπλα είχε ένα μπαράκι που σέρβιρε αψέντι και κακώς δεν μπήκα μέσα να δοκιμάσω.




Αχ αυτο το βοδινό...απίθανο! Σε ένα tapas bar στην Lavapies. Εκεί έφαγα και το πιο θεϊκό jamon από βοδινό.




ΚΑΙ τέλος, η εργασία της ημέρας. Ποιά είναι η αιθέρια ύπαρξη που χορεύει εξίσου θεϊκά με τον ομορφούλη Ισπανό;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύστηκε στο Υστερόγραφο στις 10/6. Το τεύχος είχε θέμα "transit" και επικεντρωνόταν γύρω από τη δουλειά του φωτογράφου Owe Ommer ο οποίος γύρισε τον κόσμό όλο σε 1424 μέρες και έβγαλε απίστευτες φωτογραφίες.
Υ.Γ2 Θα ακολουθήσει τρίτο μέρος Μαδρίτης por supuesto με θέμα φυσικά τις Τέχνες!