Η ζωή των άλλων

Σας έχει τύχει πότε να διαπιστώνετε ότι κάποιος άλλος ζει τη ζωή που θα θέλατε να ήταν η δική σας;
»Φυσικά», θα μου απαντήσετε υποθέτω.... τη ζωή κάποιου με ένα σπίτι τέλειο, σε μια περιοχή σούπερ, μια δουλειά επίσης σούπερ, ένα δεσμό ακριβώς όπως θα θέλατε εσείς... τελικά νομίζω πολύ λίγοι άνθρωποι είναι πραγματικά ικανοποιημένοι με τη ζωή τους.

Πριν μερικά χρόνια, όταν είχα επιστρέψει από σπουδές ( και βάραγα φλέβες γιατί ήμουν η μόνη από την παρέα που ήλθε Κύπρο – μη χάσω, η ηλίθια) είχα αγοράσει ένα ανάλαφρο βιβλίο , το Bookend της Jane Green. Καταρχάς να σας πω ότι τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω τα επιλέγω με βάση την περίληψη τους κατά πόσο δηλαδή υπάρχουν στοιχεία στο βιβλίο με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ, που έχουν ένα μέρος της δικής μου ζωής. Αυτού του βιβλίου η περίληψη έλεγε « Είκοσι και κάτι ηρωίδα, δουλεύει σε εταιρεία κάνοντας κάτι που δεν της αρέσει, δεν βρίσκει γκόμενο, όλα της πάνε στραβά κτλ, αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της και να ανοίξει το δικό της βιβλιοπωλείο». Εν τω μεταξύ η ηρωίδα ζούσε στην συγκεκριμένη περιοχή του Λονδίνου που ήμουν και εγώ ως φοιτήτρια και επίσης βρήκα και ακόμα 2-3 στοιχεία με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ. Και έτσι το διαβάζω. Και παθαίνω φρίκη. Μου ήταν αδιανόητο! Η τύπισσα ζούσε τη ζωή που ήθελα να ζω εγώ! Από τη μια το βιβλιοπωλείο-café, από την άλλη το γεγονός ότι τόλμησε και παράτησε τη δουλειά της (παρόμοια με τη δική μου τότε) ΚΑΙ ότι βρήκε ένα γκόμενο έξυπνο και κούκλο , ήταν αρκετά για να μετατραπώ σε μια γυναίκα στα «πρόθυρα νευρικής κρίσης». Το πήρα κατάκαρδα και ας ήμουν μόνο 22 και ας ήξερα ότι θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω τη δική μου μικρή επανάσταση ( έτσι και αλλιώς δεν είχα κάτι σταθερό, ούτε δουλειά, ούτε σπίτι, ούτε καν κύκλο). Αλλά κλασικά έμεινα στη θεωρία.

Τα χρόνια πέρασαν. Και εγώ ζούσα μια ζωή που συνειδητά κάθε μέρα ήξερα ότι είναι απλά μέτρια. Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Ότι έχοντας τώρα μια δουλειά που τις περισσότερες μέρες μ αρέσει, ένα κύκλο με φίλους που νιώθω πολύ ευτυχισμένη που είναι στη ζωή μου, ένα σπίτι που επίσης μ αρέσει και μια εύκολη ζωή στα πρακτικά θέματα τουλάχιστον, ακόμα νιώθω το ίδιο που ένιωθα όταν τέλειωνα το βιβλίο, οκτώ χρόνια πριν. Μια απογοήτευση για τη δειλία μου.

Και σήμερα μαθαίνω ότι το atti μου, θα πάει Nέα Υόρκη….αχ τι ωραία!

Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα και της το είπα! Είμαι σίγουρη ότι θα έχει πολλές ιστορίες να μας λέει ( αν και της εύχομαι να μην έχει ώρα να μένει σπίτι, αλλά να γυρίζει όλη μέρα και νύκτα στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου).

Τελικά πέστε μου…είμαι αχάριστη; Μήπως να το πάρω απόφαση και να συμβιβαστώ με τη ζωή μου εδώ; Ουφ, help!!