La vida en Espana - Parte Uno - "Η πρώτη γνωριμία"

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα μέρες από τη μέρα που ήλθα και για να είμαι ειλικρινής συνέβησαν τόσα πολλά, ιδιαίτερα κακά και 1-2 καλά (ο "ουρανοκατέβατος" δεν ξέρω ακόμα σε ποια κατηγορία ανήκει), που άρχισα και χάνω το αίσθημα της Μαδρίτης. Joder!
Αλλά μην νομίζετε ότι θα σας αφήσω ήσυχους. Απλά αντί να γράψω δέκα πόστ θα γράψω μόνο 3-4 :). Ας πάμε όμως να πάρουμε ένα αέρα Μαδρίτης: Ole!!

Από που να πρωτοαρχίσω;
Ας τα πάρω από τη αρχή και από τη γενική εικόνα για τη Μαδρίτη. Το δύσκολο της υπόθεσης φυσικά είναι πως τα έχω όλα στο μυαλό μου σαν μια ταινία unedited και από την άλλη όμως έχω τόσες πολλές εικόνες που θέλω να σας δείξω.

Πάω λοιπόν την πρώτη μέρα μετά από δώδεκα ώρες ταξίδι και στάση στη Φρανκφούρτη (τι ξενέρωτες που είναι οι αεροσυνοδοί της Lufthansa!).

Αφήνω μπαγκάζια στο ξενοδοχείο και με κολλητή και φίλο Ισπανό πάμε για την πρώτη γνωριμία. Εγώ κλασική εμφάνιση τουρίστα, με κάμερα και βλέμμα γεμάτο θαυμασμό! Καθόλου chic.
Καταρχάς έχω να πω ότι η Μαδρίτη είναι πανέμορφη. Έχει ένα 'κάτι΄( που δεν κατάφερα να προσδιορίσω, ούτε και τώρα που επέστρεψα) που σε τραβά. Δεν είναι chic σαν το Μιλάνο, ούτε ρομαντική σαν Παρίσι. Είναι κάτι άλλο, πιο cool και πιο "ξέρω ποια είμαι και δεν έχω ανάγκη να αποδείξω σε κανένα κάτι".
Πάμε λοιπόν στο κέντρο της πόλης και φυσικά το πρώτο πράμα που κάνουμε, είναι να κατευθυνθούμε προς την πλατεία Puerta Del Sol και το Kilometro Zero (το σημείο εκεί από όπου μετριούνται όλες οι αποστάσεις στην Ισπανία). Πιο πριν όμως ο ισπανός φίλος "χάρηκα-τόσο-πολύ-που-ήλθατε-που-θα-σας-δείξω-ΟΛΗ-την-πόλη-σε-μια-μέρα", μας τραβάει σε ένα tapas bar για Vino Y Bacalao δηλαδή κρασί και τηγανητό μπακαλιάρο. Παίρνεις το κρασάκι σου, παραγγέλνεις τα κομματάκια σου και αρχίζεις να τρως. Για να χορτάσεις δε, πρέπει να παραγγείλεις και άλλο κρασί και άλλο μπακαλιάρο. Με λίγα λόγια ώσπου να χορτάσεις γίνεσαι τύφλα! Σούπερ λέμε! (τώρα που το σκέφτομαι μια βδομάδα στην Μαδρίτη την έβγαλα πίνοντας πολύ vino ( πάντα από την περιοχή rioja) και σε πολύ χαρούμενο state of mine. Αυτή είναι η ζωή τελικά!).

Γενικά όμως αυτό το πέρασμα που κάναμε από το tapas bar εκφράζει και τον τρόπο ζωής των Ισπανών. Η Μαδρίτη με λίγα λόγια είναι ένα μεγάλο πάρτι. Ο κόσμος σχολνάει, πάει στα tapas bar, μετά πάει για φαγητό στις 10-10.30. Μετά από αυτό πάει στα μικρά μικρά μπαράκια ( πολύ χαριτωμένα και δεν είναι μεγάλα) που όταν είναι στη σειρά είναι πολύ εύκολο να κάνεις και bar crawl. Και αν έχουν όρεξη το σ/κ καταλήγουν κλαμπ κατά τις 3-4. Πάντως αν περπατήσετε στην πόλη στις 5 το πρωί θα δείτε πως είναι γεμάτη κόσμο. Στις πλατείες οι Ισπανοι γελάνε, χορεύουν ΚΑΙ ακούστε και το πιο εντυπωσιακό : έχει ζευγαράκια που φιλιούνται στη μέση του δρόμου!! (Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε κάτι τέτοιο; Μόνο η Μπέσυ Αργυράκη το τραγούδαγε κάποτε, θυμάστε;)

Προχωρώ.

Την πρώτη νύκτα που λέτε καταλήξαμε στη La Latina, μια από τις πιο σούπερ και ανερχόμενες περιοχές στην πόλη με πολλά μικρά μπαράκια και εστιατόρια. Δίπλα είναι η Lavapies, κάτι σαν το Soho, αλλά τη νύκτα είναι μεγάλη μαλακία να κυκλοφορείς γιατί το πιο πιθανόν να καταλήξεις σε χαντάκι! Εμείς πήγαμε δηλαδή (ως αδαείς τουρίστες) και φάγαμε σε ένα σουπερ τοπικό εστιατόριο (Το La Bodega) αλλά μετά οι αστυνομικοί μας είπανε να την κάνουμε ανάλαφρα.... (στη φωτό κάτω το La Bodega-φωτό από τα απομεινάρια ενός δείπνου σε άλλο ποστ)

Vale.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση την πρώτη μέρα όμως, ήταν οι πλατείες. Όπου πας σε όποια γωνιά στρίψεις υπάρχουν πλατείες μεγάλες όπως την Plaza Mayor και την Santa Ana μέχρι πιο μικρές. Θα δεις παρέες μεγάλες, μικρές, ζευγαράκια, μεγαλύτερους, πιο νέους, κολλητούς, τα πάντα. Και αμα το σκεφτείτε, ηταν 10 το βράδι και ήταν ακόμα μέρα, οπότε γιατί να πας σπίτι σου μετά τη δουλειά και να μην

καταλήξεις σε μια πλατειούλα να πιεις ένα tinto; (κάτι σαν σανγκρία αλλά με κρασί, λεμονάδα και φέτες λεμόνι- αυτό πίνουν οι Madrilenos). (στη φωτό δεξιά μέρος της πλατείας Santa Ana)

Την επόμενη μέρα ως κλασικές γυναίκες πήγαμε για ψώνια, πήραμε και τα Zara μας και τα Mango μας, σαρώσαμε το H&M (μάλλον προσκύνημα κάναμε) και φυσικά πήραμε αλμοδοβαρικές πλατφόρμες! Ως τις 6 το απόγευμα ήμαστε διαλυμένες. Τι και αν ο άλλος μας έδειχνε τη Plaza de Colon, που είναι αφιερωμένη στον Χριστόφορο Κολόμβο και που έχει τη μεγαλύτερη ισπανική σημαία στην χώρα. Εμείς μάθαμε το κόλπο και με το παραμικρό ψάχναμε για tapas bar. Αχ! (στη φωτό πάνω η Plaza de Colon) .

Εν τω μεταξύ εγώ δεν σταματούσα να βγάζω φωτογραφίες των κτιρίων. Ωραιότατη αρχιτεκτονική, με ζωγραφιές και χρωματιστά πλακάκι στους τοίχους και μπαλκόνια με πολλά πολλά λουλούδια. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι κυρίως κινηθήκαμε στο κέντρο, αλλά μου έκανε εντύπωση που μέσα σε όλο το αστικό περιβάλλον ( γιατί δεν είναι μονο αξιοθέατα, έχει και τα γκράφιτι της η πόλη- urban) έβλεπες παντού πολύχρωμα γεράνια(στα μπαλκόνια), πολλά δέντρα, βουκεμβίλιες και μικρά (αλλά και μεγάλα όπως θα δούμε μετά) παρκάκια. Και μετά λένε πως το urban δεν μπορεί να είναι ρομαντικό και καλαίσθητο...τς.

Αυτά είναι εν πρώτοις οι πρώτες εικόνες της Μαδρίτης. Ακολουθούν ζουμέρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) post και φυσικά post για τις τέχνες γιατί αυτό το blog φροντίζει ΚΑΙ για την πολιτιστική σας διαπαιδαγώγηση!

Εργασία για το σπίτι: Στη φωτό πιο κάτω κοιτάξτε προσεκτικά. Βλέπετε μπαλκόνια και παράθυρα; Ξανακοιτάκτε!