Τις προάλλες μιλούσα με ένα φίλο μου, περί φιλίας και σχέσεων. Δεν κάθισα φυσικά να του πω ακριβώς πως σκέφτομαι για τα θέματα. Εδώ και καιρό κατάλαβα ότι ελάχιστοι άνθρωποι αντέχουν την ειλικρίνεια. Μη γελάς και μη βιαστείς να απαντήσεις ότι εσύ αντέχεις.
Σκέψου αν σου έλεγε κάποιος "θέλω ένα φίλο που να μπορώ να τα λέω όλα και να είναι εκεί πάντα, ότι και να τύχει". Σιγά να μην άντεχες τέτοια λόγια. Οι καιροί που ζούμε δεν το επιτρέπουν. Άσε δεν θα κάτσω να το αναλύσω αυτό. Πόσο βαριέμαι τις φιλοσοφικές συζητήσεις.
Τέλοσπαντων, επανέρχομαι στο θέμα. Μιλούσαμε λοιπόν και μεσες άκρες του είπα, ότι ειναι δύσκολη η φιλία όπου δεν την "κάνει" ο άλλος με την πρώτη δυσκολία. Το σκέφτηκε αυτός απ' ότι φαίνεται. Την άλλη μέρα, έρχεται στο γραφείο μου, κλείνει την πόρτα και με πολλή σοβαρότητα μου δηλώνει ότι από εκείνη τη στιγμή παίρνει όρκο ότι η φιλία μας θα του είναι πολύτιμη ( ή κάτι τέτοιο- δεν θυμάμαι). Χαμογέλασα. Σίγουρα είχα καιρό να δώ τέτοια πράξη ειλικρίνειας. Μου άρεσε. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Διαπίστωσα μετά ότι έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη.... Μη βιαστείς πάλι να πεις ότι δεν πρέπει. Είναι ότι εμπειρίες έχει ο καθένας. Με πήρε από κάτω αυτή η σκέψη τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Ξέρεις, απλά θα ήθελα να έκλεινα τα μάτια και όταν ξυπνούσα να ζούσα μια τόσο ανάλαφρη και light ζωή που να μην χρειαζόταν να σκέφτομαι...
Ξέρει κανείς τη συνταγή για μια ανάλαφρη ζωή;
Σκέψου αν σου έλεγε κάποιος "θέλω ένα φίλο που να μπορώ να τα λέω όλα και να είναι εκεί πάντα, ότι και να τύχει". Σιγά να μην άντεχες τέτοια λόγια. Οι καιροί που ζούμε δεν το επιτρέπουν. Άσε δεν θα κάτσω να το αναλύσω αυτό. Πόσο βαριέμαι τις φιλοσοφικές συζητήσεις.
Τέλοσπαντων, επανέρχομαι στο θέμα. Μιλούσαμε λοιπόν και μεσες άκρες του είπα, ότι ειναι δύσκολη η φιλία όπου δεν την "κάνει" ο άλλος με την πρώτη δυσκολία. Το σκέφτηκε αυτός απ' ότι φαίνεται. Την άλλη μέρα, έρχεται στο γραφείο μου, κλείνει την πόρτα και με πολλή σοβαρότητα μου δηλώνει ότι από εκείνη τη στιγμή παίρνει όρκο ότι η φιλία μας θα του είναι πολύτιμη ( ή κάτι τέτοιο- δεν θυμάμαι). Χαμογέλασα. Σίγουρα είχα καιρό να δώ τέτοια πράξη ειλικρίνειας. Μου άρεσε. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Διαπίστωσα μετά ότι έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη.... Μη βιαστείς πάλι να πεις ότι δεν πρέπει. Είναι ότι εμπειρίες έχει ο καθένας. Με πήρε από κάτω αυτή η σκέψη τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Ξέρεις, απλά θα ήθελα να έκλεινα τα μάτια και όταν ξυπνούσα να ζούσα μια τόσο ανάλαφρη και light ζωή που να μην χρειαζόταν να σκέφτομαι...
Ξέρει κανείς τη συνταγή για μια ανάλαφρη ζωή;
Τουλιπάκι μου καλό, η εμπιστοσύνη είναι πολύ δύσκολο πράγμα, είναι αλήθεια. Και όντως την ειλικρίνεια πολύ λίγοι την αντέχουν, αλλά πόσο όμορφη είναι τελικά η ειλικρίνεια όταν υπάρχει.
ReplyDeleteΚαι σ'αυτά που μου λες για τη θλίψη, ότι καταλαβαίνεις πως νιώθω, το ξέρω. Το καταλαβαίνω και από τα δικά σου γραπτά. Σε έχω μάλιστα υπολογίσει ηλικιακά να είσαι αρκετά πιο νεαρή από εμένα (εγώ είμαι 41), κι αυτό που θέλω να σου πω είναι πως όταν υπάρχει αδιέξοδο υπάρχουν πάντα και κάποιοι πιο ειδικοί που μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε το δικό μας φως.
Νομιζω οτι η "καλη" θλιψη ειναι πολλές φορές, το απαραίτητο μεταβατικό στάδιο προς την απελευθέρωση. Αρα δεν ειναι θεμα ειδικων σε αυτή την περίπτωση ( επέτρεψε μου να πω οτι δεν θα ήθελα όλα αυτα να εκλαμβάνονται ως κάτι άλλο πχ κατάθλιψη - έτσι το απλοποιούμε και δεν υπάρχει και λόγος να υπαρχει αυτό το blog πια). Αλλά ηλικίας, φάσης, πορείας προς την ωριμότητα. Και αυτό περνώ τώρα. Με παίρνει από κάτω όταν δεν εκτιμώ αυτή τη φάση. Και σημερα έτσι ένιωθα. χμ ακουγονται μπερδεμένα;
ReplyDeleteΑκούγονται μπερδεμένα ναι, αλλά να σου πω τι καταλαβαίνω από αυτά που λες. Ότι ακολουθείς τη δίκη σου πορεία προς την ωριμότητα και ότι αυτή η φάση είναι εντάξει να την περνάς μια και είναι αυθεντική και ωφέλιμη για την πορεία σου. Σωστά;
ReplyDeleteΚαλημερα mary! Ναι σωστά κατάλαβες. Νομίζω ότι όταν ξέρεις γιατί σου συμβαίνει κάτι πχ θλίψη, απομόνωση ή ακόμα και μια περίοδος που ασχολείσαι μόνο με τον έρωτα και όχι τη δουλειά, είναι σημάδι ότι κάπου θα σε οδηγήσει μέσα σου. Και απλά λες "θα περάσει". Αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά!
ReplyDeleteκαλό μεσημέρι τουλιπάκι :) ναι, συμφωνώ. κάπου σε οδηγεί μέσα σου και αυτό το οποιοδήποτε συναίσθημα θέλει τον χρόνο του και τον χώρο του μέσα σου. πολύ σωστά τα λες :)
ReplyDelete