Love in the (tulip) garden

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια τουλίπα. Η τουλίπα αν και δουλευε παρα πολυ, ήταν παιδί της νύκτας. Πήγαινε σε μπαρακια, σε κλαμπακια κτλ. Σε ένα από αυτά τα μπαράκια γνώρισε κάποιον, φιλο μιας φιλης. Ας τον ονομάσουμε Φίκο (οχι το ποδοσφαιριστή, το φυτό). Ο Φίκος ήταν πολυ γοητευτικός, πολύ σεξι και είχε τα πιο ωραία μάτια. Μολις τον πρωτοαντίκρυσε η τουλίπα, έγινε πάρα πολυ ροζ. Υπο άλλες περιστάσεις ήταν πολύ ομιλιτική αλλά με το Φίκο....μουγκα. Έτσι για ένα ολόκληρο χρόνο παιζόταν κάθε βδομάδα, στο ίδιο μπαράκι, στις ίδιες σχεδόν θέσεις, ένα παιχνίδι. Ονομαζόταν "ποιος θα καρφωσει πρώτος και ποιος θα αντέξει περισσότερο". Κάποτε κέρδιζε η τουλίπα, κάποτε ο φίκος. "Ωραία τα παιχνίδια" , σκεφτόταν η τουλίπα αλλά κάπου είχε κολλήσει με το φίκο και αυτό δεν της άρεσε. Περνάγανε οι μήνες. Το δεύτερο χρόνο η τουλίπα σκέφτηκε να εξαφανιστεί. Από τη μια είχε παραγίνει working girl και από την άλλη άρχιζε να συμβαίνει αυτό που φοβόταν πάντα: άρχισε να γίνεται λογική και να μη θέλει να τρώει τα μούτρα της με μαθηματική ακρίβεια ( κάτι που για πάρα πολλά χρόνια την κατέστρεφε και την έτρεφε ταυτόχρονα). Και έτσι δεν πήγαινε στο μπαράκι. Οπότε δεν έβλεπε και το Φίκο. Φυσικά ακόμα της άρεσε, αλλά κάπου είχε αρχίσει να αγαπάει και τον εαυτό της....

Και φθάνουμε στο τώρα. Μια νύκτα του Ιούνη, τυχαίνει να μιλήσει στο τηλέφωνο με το Φικο. Η φωνή του της φάνηκε γελοία....η τουλίπα βλέπεις έχει ένα κόλλημα με τις φωνές. Μα γιατί δεν το είχε προσέξει πιο πριν; Πόσο ασταθής και αστεία ήταν η φωνή του Φίκο... Κλείνοντας το τηλ, η τουλίπα δεν είχε γίνει ροζ, δεν τον σκεφτόταν τόσο πολύ....μήπως είχε αρχίσει η απομυθοποίηση; Μήπως η τουλίπα είχε γίνει μια τουλίπα με άποψη και μπορούσε πλέον να προστατεύεται; ( SPF40 και βάλε)

Ίσως οι απορίες της τουλίπας να λυθούν όταν τον δει....Εαν και όταν την καρφώσει, δεν λιώσει τότε σίγουρα θα ξέρει ότι στο δικό της κήπο τουλάχιστον, δεν χωράνε οι Φίκοι!

the Key to Life is Balance

Το πρωί έκανα ένα ποστ. Δεν ξέρω τι έφταιγε, το ότι έβαλα ένα κουταλι λιγότερο καφέ ή το ότι εχω κάτι μέρες να κοιμηθώ (και έγινα και πολύ στριφνό). Όπως και να χει. Αυτό το post σβησα. And it felt soooo good. Ήταν λίγο μίζερο και "σφιγμένο" (όπως ήμουν και εγώ εξάλλου το βράδυ σε κάτι msn συναντήσεις....) ...ενώ τελικά όπως πάντα, συνειδητοποιώ ότι η μιζέρια είναι καθαρά δικό μας θέμα....κανενός άλλου. Όπως και η ισορροπία...

Κρίση Διαύγειας

Είναι Δευτέρα. Με το που πήγα γραφείο επί τρεις ώρες δεχόμουνα φωνές κτλ κτλ για τα deadline μου ( που τηρώ αλλά κάποιες ώρες μετά) και έχοντας πιει μόνο ένα διπλό φρέντο. Σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ακολουθώ κανόνες. Θα προτιμούσα ας πούμε να τη βγάλω κάπου ξαπλωτα, σε ένα καναπέ, ένα κρεβατάκι θάλασσας, στην άκρη μιας πισίνας, όχι εδώ τελοσπάντων. Και ιδανικά με κάποιο που θα ξαπλώνει πάνω μου...(άλλο θέμα αυτό)

Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω το παράδειγμα των συνάδελφων blogger και να κάνω και γω μια δική μου λίστα, έτσι τώρα που έπαθα και την πρώτη καλοκαιριάτικη κρίση διαύγειας.

1. Ο φυσιολογικός κόσμος δεν κάνει καριέρα καλοκαιριάτικα. Και αν με ρωτάς ούτε και χειμωνιάτικα.

2. Ο έρωτας πρέπει να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Όμως δεν ζούμε σε πολύ φυσιολογικές εποχές και έτσι δεν είναι.

3. Έχουν αλλάξει οι όροι του φλερτ (κοινώς καμάκι) και εγώ προφανώς δεν έχω κάνει upgrade. - μήπως μπορεί κανείς να με διαφωτίσει;

4. Ώρες ώρες πιστεύω ότι οι βλάκες, οι μαλάκες και οι πάσης φύσης ανίκανοι, είναι οι μόνο που περνάνε καλά.

5. Η ειλικρίνεια δεν αντέχεται από την πλειοψηφία. Και δεν με πείθει κανείς για το αντίθετο.

6. Μόνο αμα τα βρεις με τον εαυτό σου περνάς καλά και με τους άλλους ( το μάθημα των τελευταίων 12 μηνών)

7. Η "δολοφονική" ματιά είναι πιο σέξι από την "γεμάτη χαρά" ματιά. ( σύνδρομο s&m)

8. Από τότε που είπα ότι θα κάνω μια σχέση ουσίας, είμαι single ( τελικά και να το γράφω, ακούγεται όχι πολύ καλό)

9. Ακόμα δεν κατάφερα να απαντήσω στο ερώτημα τι συνιστά ένα "καλό φίλο"

10. Οι λίστες με συγυρίζουν. Αλλά σπανίως τις τηρώ.

Και αυτή είναι μόνο η πρώτη λίστα του καλοκαιριού. Κάτι μου λέει ότι φέτος θα προκύψουν πολλές κρίσεις διαύγειας.

Ο πυρήνας μου

Τον πραγματικό μας εαυτό τον γνωρίζουμε ήδη από πολύ νωρίς. Μεγαλώνουμε, ζούμε διάφορα πραγματα, σπουδάζουμε, ερωτευόμαστε, αλλάζουμε αλλά ο πυρήνας του εαυτού μας δεν αλλάζει. Γιατί είναι ήδη διαμορφωμένος από τα παιδικά μας χρόνια.
Από τότε που με θυμάμαι (από τα τρία μου δηλαδή) μ αρέσε να γνωρίζω καινούριο κόσμο αλλά να τους παρατηρώ από "απόσταση ασφαλείας". Στα 5 μου διάβασα το πρώτο μου βιβλίο κόμικ. Στα 7 μου ζήτησα σε ένα οικογενειακό ταξίδι στην Κρήτη,να με πάρουν στον τάφο του Καζαντζάκη. Στα 6 μου είχα μάθει να ρυθμίζω το video στο σπίτι μας. Στα 7 μου έπρεπε να ήμουν "σοβαρή"και να δίνω το καλό παράδειγμα στην αδελφή μου (χα!). Στα 10 μου είχα πρωτοδει τσόντα. Στα 8 άρχισα το κάπνισμα με Assos τσιγάρα ( το έκοψα 2 βδομάδες μετά). Τη μάνα μου την είχα όμως πρωτοφρικάρει αρκετά χρόνια πριν. Στα 12 μου έκανα την πρώτη μου δίαιτα. Μέχρι τα 16 μου είχα διαβάσει σχεδόν όλους τους έλληνες συγγραφείς του μεσοπολέμου. Στα 11 μου είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά και στα 15 μου είχα δηλώσει ότι ο έρωτας είναι η πιο εγωιστική πράξη. Τώρα....χρόνια μετά ότι και να κάνω, όσα και να έχω ζήσει, όσα και να έχω υποψιαστεί διαπιστώνω ότι ο πυρήνας μου μέχρι τα 16 ήταν ήδη ολοκληρωμένος. Και ότι αυτά που κάνω τώρα, τα είχα ήδη κάνει από πολύ νωρίς ( και να μην πω και καλύτερα).

Και τελικά όσες φορές νιώθω ότι δεν με αγαπώ, είναι επειδή δεν ανατρέχω στον πυρήνα μου.

Προβλέψεις

Αρχή της βδομάδας και κλασικά μέσα στο πρώτο μισάωρο στη δουλεια και αφού δεν έχω ( οπως σχεδον πάντα) όρεξη να κάνω τηλεφωνήματα ( δεν ξερω πως τα καταφερα, σε οποια δουλεια πάω να πρέπει να ειμαι παρα πολύ κοινωνική - αφού δεν ειμαι!) , αποφασίζω να διαβάσω το ζώδιο μου. Λογικά δεν θα πρεπε να το παιρνω και πολυ στα σοβαρα, αλλα...τελοσπαντων, βαριεμαι να απολογουμαι και γι αυτο.

Οι πλανήτες, οι μετεωρίτες, οι μαύρες τρύπες και ότι τέλος πάντων περιέχει το Σύμπαν, συμφωνούν απόλυτα για τα Λιοντάρια : Χωρισμός. Ένα κομμάτι σου, χαίρεται ενδόμυχα για αυτή την πρόβλεψη. Το κομμάτι της βουβωνικής χώρας σου. Ένα άλλο κομμάτι σου όμως είναι τελείως έξαλλο με το Σύμπαν. Το πορτοφόλι σου. Άτιμη κοινωνία και τα λοιπά και τα λοιπά.

Λες και δεν το ξερα. Εδω και ακριβώς ένα χρόνο, η κάθε μέρα είναι ενα 50άρι. Και να πεις και να έκανα και ρεκόρ...τρέχω μόνη μου και έρχομαι δεύτερη.

Κολλάω στη λέξη "χωρισμός". Μου κάνει καλό όσο περισσότερο τη διαβάζω. Έχω μια ανάγκη ( πολύ βαθιά - με ακούει κανεις;), να πετάξω πράγματα από πάνω μου ( ας είναι και της βουβωνικής χώρας!), να ξυπνήσω μια μέρα και να είναι όλα 180 μοίρες διαφορετικά. Προς το παρόν, είμαι έξαλλη με το Σύμπαν και τις Μέρες της Μαρμόττας μου. Πάρα πολύ έξαλλη.... Λέω να βγάλω το καλοκαίρι στο καναπέ με τσιγάρο και μουσική...Can't Escape myself

Ο κόσμος όλος, ένα γήπεδο

Ποτέ δεν ήμουν φανατική του ποδοσφαίρου. Μάλλον το αντίθετο. Είδα όμως αυτές τις φωτογραφίες και άλλαξα (κάπως) γνώμη. Το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται ακριβά και χλιδάτα γήπεδα, ούτε ντίβες ποδοσφαιριστές, παιχνιδια των μαρκών, συμβόλαια, πουλημένα παιχνίδια.

Το ποδόσφαιρο είναι:
Αλάνες.... ( τις πρόλαβα)
παιδιά στους δρόμους ( και αυτό)
μια απλή μπάλα, χωρίς μάρκες, χωρίς limited edition ( και αμα δεν είχαμε και ένα τενεκεδάκι καλό ήταν)
ρούχα κανονικά και παπούτσια απλά ( θυμάσαι που δεν μας ένοιαζε;)
πολύ πάθος ( και που δεν ειχε σημασία αν ήσουν κορίτσι φτάνει να έπαιζες καλά!)

το ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν τη θρησκεία:
παγκόσμιο αλλά συγκεκριμένο
γεννά τα πιο μεγάλα συναισθήματα -χαρά για την ομάδα που νίκησε, λύπη για την ήττα
απλοί κανόνες που όλοι μπορούν να ακολουθήσουν
Οι νόμοι του ποδοσφαίρου είναι νόμοι ισότητας

Και αυτό που κάνει το Παγκόσμιο Κύπελλο ακόμα πιο ωραίο, είναι ότι βλέπεις τον κόσμο όλο, τις κουλτούρες, μέσα από τη τεχνική τους ( όσο άσχετος και να σαι), τη ψυχολογία των παικτών ακόμα και το χρώμα των στολών τους.

Και όλα αυτά από ένα άτομο που πριν από δύο χρόνια έμαθε τι σημαίνει "σέντρα"!

υ.γ Παραγουάη, Τόγκο, Τρινιδάδ, Ακτή Ελεφαντοστούν. Και Βραζιλία!

Dare!

H μεγαλύτερη ζημιά που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, είναι να αγνοείς τα όνειρά σου

Κουβέντες όχι και τόσο light

Τις προάλλες μιλούσα με ένα φίλο μου, περί φιλίας και σχέσεων. Δεν κάθισα φυσικά να του πω ακριβώς πως σκέφτομαι για τα θέματα. Εδώ και καιρό κατάλαβα ότι ελάχιστοι άνθρωποι αντέχουν την ειλικρίνεια. Μη γελάς και μη βιαστείς να απαντήσεις ότι εσύ αντέχεις.
Σκέψου αν σου έλεγε κάποιος "θέλω ένα φίλο που να μπορώ να τα λέω όλα και να είναι εκεί πάντα, ότι και να τύχει". Σιγά να μην άντεχες τέτοια λόγια. Οι καιροί που ζούμε δεν το επιτρέπουν. Άσε δεν θα κάτσω να το αναλύσω αυτό. Πόσο βαριέμαι τις φιλοσοφικές συζητήσεις.
Τέλοσπαντων, επανέρχομαι στο θέμα. Μιλούσαμε λοιπόν και μεσες άκρες του είπα, ότι ειναι δύσκολη η φιλία όπου δεν την "κάνει" ο άλλος με την πρώτη δυσκολία. Το σκέφτηκε αυτός απ' ότι φαίνεται. Την άλλη μέρα, έρχεται στο γραφείο μου, κλείνει την πόρτα και με πολλή σοβαρότητα μου δηλώνει ότι από εκείνη τη στιγμή παίρνει όρκο ότι η φιλία μας θα του είναι πολύτιμη ( ή κάτι τέτοιο- δεν θυμάμαι). Χαμογέλασα. Σίγουρα είχα καιρό να δώ τέτοια πράξη ειλικρίνειας. Μου άρεσε. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Διαπίστωσα μετά ότι έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη.... Μη βιαστείς πάλι να πεις ότι δεν πρέπει. Είναι ότι εμπειρίες έχει ο καθένας. Με πήρε από κάτω αυτή η σκέψη τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Ξέρεις, απλά θα ήθελα να έκλεινα τα μάτια και όταν ξυπνούσα να ζούσα μια τόσο ανάλαφρη και light ζωή που να μην χρειαζόταν να σκέφτομαι...

Ξέρει κανείς τη συνταγή για μια ανάλαφρη ζωή;

Ατακες και άλλα δεινα

Λένε ότι έχω ταλέντο να λέω ατάκες.
Παλιά το δεχόμουνα και δεν το φιλοσοφούσα ιδιαίτερα.
Πριν μερικά χρόνια όμως έψαξα και βρήκα και τους μηχανισμούς μου ( γιατί και πότε λέω ατάκες). Ένιωσα και λίγο ένοχη. Η ατάκα ήταν η άμυνά μου΄, η "μαγκιά" μου.
Τώρα που οι ατάκες έγιναν πια μέρος της ζωής μου και επίσημα, (γιατί στη δουλειά που κάνω η καλύτερη ατάκα κερδίζει το παιχνίδι) άρχισα να μην θέλω να τις χρησιμοποιώ πολυ.
Καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι γεμίσαμε "έξυπνες" λέξεις και ατακες, ατακες, ατακες. Ζαλιζομαι!
Ψες ημουν με μια παρεα. Μια τύπισσα δεν σταματαγε να μιλαει με ατακες, φυσικα. Κουράστηκα!
Δεν μιλούσα. Άκουγα. Μόνο. Και έπιασα τον εαυτό μου να αφαιρείται.
Σήμερα ξυπνησα και θυμόμουνα όλα όσα έγιναν χθες, όσες κουβέντες είπα και άκουσα. Ηιατί ήταν μια από τις νύκτες που δεν ήθελα να μιλώ, να ρίχνω ατάκες.
Αρα διαπιστώνω τα εξής ( και ελπιζω να μην ακούγουμαι η γκουρού της ατακας) :
1. Η ψευτοατακα σκοτώνει τον έρωτα (για τον απέναντι σου)
2. Αμα λες ολη μερα ατακες, γίνεσαι γραφικός.
3. Η καλύτερη ατάκα, σερβίρεται σε θερμοκρασία δωματίου. ( οτι και να ναι αυτο - ακούγεται ωραία φραση)