Confession (and confetti) time.

Εξομολόγηση 1 : Ακυρώθηκε το ένα από τα 2 ταξίδια δουλειάς λόγω του ιου και ανάσανα. Θα έλειπα από Κύπρο 10 μέρες. Μπορεί πέρσι να λυπόμουν, αλλά φέτος λόγω διαβάσματος ίσως κερδίσω 3 μέρες.

Εξομολόγηση 2: Ίσως να τα έκανα θάλασσα στα υποτιθέμενα ερωτικά μου θέματα (δες προηγούμενα ποστ). Έδωσα τη σημασία μου πολύ εύκολα αλλά δεν έκανα έξυπνο, τσαχπίνικο παιχνίδι. Ξέρω τι θα πεις " αμα σ αρέσει κάποιος δίνεις σημασία και δεν παίζεις παιχνίδια". Ναι, οκ. Αλλά δεν θα πείραζε να μην ήμουν όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο - προφανώς κατάλαβα λάθος. Όσο και αν ήταν και ο άλλος πάνω από το τηλέφωνο συνέχεια. Ήθελε σημασία απλά; Μπορεί. Σκατά.

Εξομολόγηση 3: Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να διαβάσω. Σαν ένα τυπικό μαθητούδι σκέφτομαι την crash and burn φάση μου. Καλά, 40 χρονών γαϊδούρα...συναισθηματική ανωριμότητα ολέ. Πώς ξεκολλάς; Ειδικά όταν πρέπει να είσαι κολλημένος σε ένα γραφείο να διαβάζεις τεχνικούς όρους.

Εξομολόγηση 4: Θέλω μια μεγάλη αλλαγή ζωής, με ένα happy end  (ή έστω happy beginning and continuity). Είσαι της σχολής "αν είναι κάτι καλό θα έρθει;" ή "get out there, συν Αθηνά και χείρα κίνει";

Εξομολόγηση 5: Ας υποθέσουμε ότι είχα ελεύθερο χρόνο, ας υποθέσουμε ότι δεν πέθανα στη δουλειά και στο διάβασμα. Αν είχα ελεύθερο χρόνο....θα τον πέρναγα στα cafe; στα μπαράκια; Είναι αυτός τρόπος ζωής; Χμ, ίσως να έγραφα ( επιτέλους να άρχιζα).

Εξομολόγηση 6: Crash and fucking burn. Νιώθω Loser.

Μας φάγανε οι σκέψεις

Σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Πάρα πολύ. Αλύπητα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το μυαλό μου δεν σταματάει.
Ατάκες όπως " σόρι δεν το σκέφτηκα" ή "δεν μπορώ να σκεφτώ", δεν συνηθίζω να τις ξεστομίζω. Και όποτε το κάνω, είναι για να με αφήσουν ήσυχη.
Φυσικά και το σκέφτηκα. Σκέφτομαι πάντα όλα τα ενδεχόμενα. Συνέχεια.

Αυτή την περίοδο, όπως θα έχεις καταλάβει συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου, που δεν μπορώ να διαχειριστώ καλά. Μερικά είναι εκτός ελέγχου μου, εκείνα που είναι στον έλεγχό μου, χάνω τον έλεγχο.
Αυτό που κάνω, αφού τελειώσω το αυτομαστίγωμα, είναι να προσπαθήσω να σκεφτώ με κάποια λογική, τουτέστιν, να βάλω τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Γιατί αυτό είναι, φίλη/ε. Οι σωστές διαστάσεις είναι το κλειδί της υπόθεσης.

Χθες το βράδι, καθώς παρακολουθούσα το Fleabag - που μου σύστησαν ότι είναι σούπερ και εξάλλου το έγραψε η ίδια που έγραψε τον πρώτο κύκλο του εξαιρετικού Killing Eve - δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Σκέψου ότι θεώρησα πως το Fleabag ήταν μίζερο. Η πρωταγωνίστρια, σε συνεχές αδιέξοδο, να προσπαθεί  με χιούμορ, με σαρκασμό, με πολύ ανούσιο σεξ, να τα βγάλει πέρα. Δυστυχώς βρήκα πολλά κοινά, εκτός από το ανούσιο σεξ που δεν προκύπτει (ευτυχώς - να μην σου τύχει να κάνεις ανούσιο σεξ. Κακό, για τη ψυχή). Μιζέρια στο μυαλό.
Με έπιασε ένα παράπονο, πως δεν μου πάει κάτι καλά στη ζωή μου.
Το μόνο που διέκρινα πως πάει καλά, είναι οι φιλίες μου. Οι 2-3 φίλοι που τον τελευταίο καιρό δεν με αφήνουν μόνη και έχουν την έννοια μου. Σπουδαίο πράμα, να μην εξαφανίζεται ο άλλος στα δύσκολά σου. Είναι εκεί. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό.
Θα έπρεπε να είναι αρκετό ε;
Είναι. Στο τέλος του αυτομαστιγώματος.
Πιο πριν όμως;

Σήμερα ξύπνησα, άργησα να αφήσω το κρεβάτι, διάβαζα ένα πολύ light βιβλίο στο κρεβάτι. 11 σηκώθηκα, έκανα δουλειές και κάθισα να δουλέψω.
Το μυαλό μου δεν σταματά. Πρέπει να βάλω 2-3 πράματα σε σωστές διαστάσεις:
1. Δεν μπορώ να ελέγξω τη ροή πραγμάτων που δεν με αφορούν άμεσα.
2. Δεν είναι τόσο σημαντική η σημασία αυτού που μου αρέσει και που έχει εξαφανιστεί εδώ και λίγες μέρες. (κόλλημα - αυτομαστίγωμα).
3. Δεν θα είναι πάντα τόσο χάλια τα θέματα της δουλειάς.

Αυτά τα τρία. Συνέχεια στο μυαλό. Κουράστηκα.

UT

Rollercoaster

- Όλα καλα; με ρώτησε από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου. 

Τί να της έλεγα τώρα; Δεν έχουμε και την πιο ειλικρινή σχέση του πλανήτη. Αν δεν αντέχεις να ακούσεις την αλήθεια του άλλου, τότε ακους ότι θες. Και ο άλλος με τα χρόνια σου λέει "λευκά ψέματα".

- Ναι, όλα καλά, απάντησα χωρίς να καταφέρω να αλλάξω τον τόνο της φωνής μου.

- Δεν σε ακούω καλά. Σε γέννησα εξάλλου, είπε με ένα χαμόγελο αμηχανίας.

- Καλά είμαι. Απλά κουρασμένη.

- Οκ, και έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν θα επέμενε περισσότερο. Βαθιά μέσα της ξέρει πως δεν είναι κούραση φυσικά. Αλλά έχει άλλα στο μυαλό της. Μια κόρη που είναι πεισματάρα και στην κοσμάρα της, δεν είναι ένα από αυτά. 

Η φράση "απλά κουρασμένη" είναι το μεγαλύτερο μου άλλοθι τα τελευταία χρόνια. Δεν λέω ψέματα εξάλλου. Από τα 26 μου, δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω. Από τον Ιούλη φόρτωσα και διαβάσματα στο μιξ. 

Αλλά δεν είμαι κουρασμένη, όπως θα ήθελα να είμαι και να δηλώνω. 

Μακάρι να ήμουν απλά διαλυμένη σωματικά. 

Αν μη τι άλλο, δεν θα είχα την ενέργεια να σκέφτομαι και να αυτομαστιγώνομαι.

Θα ήμουν απλά κουρασμένη και θα κοιμόμουν.

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν σκέφτηκα ακραία πράγματα για 1 λεπτό. Που δεν έτριξα τα δόντια από το άγχος.

Τον τελευταίο μήνα, άμα πολύσκέφτομαι, βάζω ακουστικά, διαλέξω ένα playlist στο Spotify όχι πολύ λυπητερό, και περπατώ. Αν δεις μια μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα, να περπατάει στο κέντρο της Λευκωσίας, εγώ είμαι. Κάνω τουλάχιστον 4 χιλόμετρα κάθε φορά. Το ρεκόρ μου είναι 8,6.

Δεν περπατάω κάθε νύκτα. Αν και θα το ήθελα. Όταν πηγαίνω σπίτι όμως από αυτόν τον περίπατο και με πονάνε τα πόδια μου, τουλάχιστον ηρεμά εκείνο το μαύρο πράγμα μέσα μου. Και κοιμάμαι.

Την επόμενη μέρα το ίδιο. Σαν roller coaster οι σκέψεις και η διάθεση. Πάνω, κάτω, πάνω και κάτω.

"Θες ένα έρωτα", μου είπε τις προάλλες μια καινούρια  φίλη καθώς αράζαμε στο τζάκι της.

Είναι θέμα έρωτα όλο αυτό;

Έχω κουραστεί να είμαι ωραία, μόνη και ατυχής; Το μόνο σίγουρο.

Αυτό έχω ανάγκη;

Δεν ξέρω.

Υ.Γ Απολογούμαι στους 2-3 φίλους που με ακούνε να είμαι τόσο ολόμαυρη. Θα απολογηθώ και σε σένα. Σόρι.

Wanna go out with me?

Σπάνια έχω ζήσει ερωτικό ραντεβού, σαν αυτά που βλέπουμε στα φιλμ.

Στα φιλμ, ο ένας ζητά από το άλλο άτομο να βγουν. 

- Want to go to dinner with me?

- Yes ( απαντά αυτή/ός με ενα χαμόγελο του τύπου "επιτέλους μου ζήτησε να βγούμε")

- Shall I pick you up at 7 pm?

- It's a date!

Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα.

Στις 7 παρά 2, βρίσκεται έξω από την πόρτα της. Κτυπά το  κουδούνι. Αυτή ανοίγει, φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα, μαλλιά τύπου ανέμελα αλλά δεν εξέχει ούτε και μία τρίχα. 

- Ready?, της λέει σκάζοντας ένα χαμόγελο.

Και αυτή χαμογελάει.

Φτάνουν στο εστιατόριο. Κάθονται απέναντι. Παραγγέλνουν. Τρώνε από 2 ή 3 κουταλιές. Πίνουν κρασί και κοιτάζονται κατάματα. Σε κάποιες περιπτώσεις, το σενάριο του θέλει να γελάνε κιόλας και να μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια.

Φεύγοντας από το εστιατόριο, περπατάνε στα σοκάκια. Σταματάνε μπροστά από το σπίτι της. Είναι το πρώτο ραντεβού, δεν θα ανέβει πάνω. 

Την κοιτάει, τον κοιτάει, σκύβει, την φιλάει.

Ένα τέλειο φιλί.

Την αποχαιρετάει και καθώς απομακρύνεται, γυρνάει πίσω και την κοιτάζει μια ακόμα φορά χαμογελώντας.

Πες μου ειλικρινά. Έχεις ζήσει κάτι τέτοιο;

Πώς ήταν το καλύτερο σου πρώτο ραντεβού;

Τώρα θα μου πεις, πόσο δύσκολο είναι; Του αρέσεις, σου αρέσει, βγαίνετε.

Ναι, αυτό συμβαίνει υποθέτω συνήθως στον κανονικό κόσμο.

Στον κόσμο της τουλίπας, σπάνια.

Και όταν συμβεί, να είσαι σίγουρος/η αγαπητή/ε πως βαριέμαι από το πρώτο δευτερόλεπτο σε αυτό το ραντεβού.

Σκέψου να είσαι η τουλίπα, να σου αρέσει κάποιος, να βγαίνετε για ποτά μετά τη δουλειά 2-3 φορές και να μην ξέρεις τι παίζει. Πόσο μάλλον να παίξει το πιο πάνω σενάριο. 

Είμαι πεπεισμένη πως η γλώσσα του σώματος δεν είναι η καλύτερη ένδειξη για να δεις αν κάτι ειναι ραντεβού ή απλά φιλικά ποτά. Γιατί αν εσύ είσαι 'κλειδωμένος" ο άλλος το εκλαμβάνει ή ως έλλειψη ενδιαφέροντος ή  ως κάτι απροσδιόριστο που όμως δεν βοηθάει την κατάσταση.

Και μετά σκέφτεσαι τι πήγε λάθος ή τι, τελοσπάντων δεν τσουλάει.

Αχ, αυτά τα φιλμ...μας κατάστρεψαν τον ρεαλισμό :)

Σώσε με

Σκέφτηκες καμιά φορά πως θα αντιδρούσες, αν βρισκόσουν απέναντί σου όταν έλεγες κάτι; Καλό ή κακό, νέο ή όχι, σχόλιο, ατάκα, παραδοχή, επίθεση, μονόλογο.
Σε φίλο, σε εραστή, ερωμένη, συνάδελφο, συγγενή.
Δεν θα ήταν ενδιαφέρον;
Σκέφτηκες καμιά φορά ότι αυτά που λες ο άλλος μπορεί να μην μπορεί να τα διαχειριστεί και γι' αυτό δεν αντιδρά ή αντιδρά με ένα τρόπο που δεν καταλαβαίνεις;
Είναι όντως ενδιαφέρον.

Τις προάλλες, παραδέχθηκα σε μια πολύ φίλη μου, ότι με έφαγε ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορώ να αποδράσω ( δες το προηγούμενο ποστ - χωρίς τη θετική πινελιά του φλερτ). Της είπα επίσης ότι δεν βρίσκω πια νόημα σε κάτι (το οποίο εννοώ) . Αυτές τις δύο ατάκες τις έριξα απλά, χωρίς κανένα απολύτως φίλτρο, σαν οβίδα.

Τί περίμενα να μου πει; Δεν ξέρω. Περίμενα να με λυπηθεί; Όχι. Τί γενικά περίμενα; Τίποτε. Απλά το έριξα. Μπορεί να ήταν σαν μια μικρή σανίδα σωτηρίας; Μπορεί τελικά.

Θυμήθηκα αυτή την ελληνική ταινεία του 2001 με τίτλο "Σώσε με".
Η περίληψη λέει "Η ταινία είναι το πορτραίτο μιας σύγχρονης γυναίκας. Κεντρική ηρωίδα η Αννα, μια κοπέλα που η λαχτάρα της να αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, την οδηγεί σε μια σειρά από λάθη και, τελικά, σε αδιέξοδο. Παγιδεύεται στα λάθη που έχει κάνει στη ζωή της και δίνει μάχη να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό τους. Μία ταινία που κατορθώνει με τον πιο ειλικρινή και άμεσο τρόπο να απεικονίσει για τα τραύματα και τις πληγές που κρύβονται στις ψυχές των ανθρώπων μιας μεγαλούπολης." 
Σε κάποια φάση γράφει σε ένα χαρτί τη φράση "Σώσε με". Δεν θυμάμαι καλά, αλλά αυτό το χαρτί ήταν η έκκλησή της.

Σώσε με λοιπόν.