Tuesday, May 03, 2016

Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια;

Update από το προηγούμενο post:

Όχι, δεν έγινε κάτι ακόμα. Τονίζω το ακόμα, γιατί άμα δεν το πιστέψω εγώ φίλη/ε, ποιος θα το πιστέψει;
Ρε συ, δεν νομίζω να είναι η ιδέα μου. Μα είναι δυνατόν, να νιώθω τόσο οικεία κάθε φορά αλλά ταυτόχρονα τόσο νευρικά, σαν πρωτάρα 12αρα που βγαίνει πρώτη φορά για ραντεβού;
Να θέλω να ορμήσω και ταυτόχρονα να μην τολμάω να τον κοιτάω για πάνω από 4 δευτερόλεπτα συνεχόμενα στα μάτια (το έχω μετρημένο).
Ή που όταν μιλάμε, σχεδόν κάθε μέρα, να νιώθω ότι υπάρχει ένα κάτι. Είναι δυνατόν, να αποφάσισε ο τύπος ότι είμαι η νέα καλύτερη του φίλη; Ή λόγω του ότι είμαι πιο μεγάλη ( και σαφώς πιο σοφή - έλα μην ακούω γέλια, δεν ξέρει ο τύπος ότι ο νούς μου είναι μιας τουλίπας).
Μα είναι δυνατόν;
Εγώ δηλώνω πως όχι. Δεν είναι τυχαίο.
Σύμπαν με ακούς που το λέω και επιμένω; Έτσι μου είπε μια φίλη μου τις προάλλες. Να μην γράφω και να μην λέω αρνητικά πράγματα γιατί το σύμπαν ακούει.

Αυτή η φίλη επίσης μου είπε ότι ο άνθρωπος δεν κατάλαβε ότι είμαι ευαίσθητη ( I wonder why). Και ως πιο μεγάλη, πιο φάουσα (φίλοι από Ελλάδα, η μετάφραση της λέξης αυτής είναι "σκύλα") και πιο περπατημένη (βεβαίως, βεβαίως), πρέπει να δείξω μια ευαισθησία.
Οπότε ένα βράδι, καθώς καθόμασταν με αυτή τη φίλη στα 7 Κλειδιά, με έβαλε να στείλω μήνυμα και να του γράψω ότι...είναι γλυκός. Το έστειλα και μετά πεταξα το κινητό στην άλλη πλευρά της Λευκωσίας. Μα εγώ να γράψω αυτό το πράγμα; Δηλαδή εγώ; Αλλά είπα να τολμήσω.
Ε, δεν απάντησε! Ήμουν να πεθάνω. Ήπια το μισό μαγαζί σε κρασί.
Πήγα σπίτι και σκέφτηκα "Μάλιστα. Φοβήθηκε. Αυτό ήταν. Δεν θα τον ξαναδώ. Ποτέ". Επαναλαμβάνω, είμαι Λεών. Το δράμα μου, ούτε ο Αισχύλος ή ο Ευριπίδης δεν μπορούν να γράψουν σε τόσο βάθος.
Τέλοσπαντων. Κοιμάμαι. Με το κινητό σε ΑΛΛΟ δωμάτιο.
Στις 8.10, με ξυπνάει ενα ΝΤΡΙΝ! του ipad στο κομοδίνο. Το ανοίγω και βλέπω την απάντηση του στο facebook: "Σόρι αλλά αυτό που είπες είναι τόσο, μα τόσο κυνικό!" και γελάει. 
Ε, πέθανα στα γέλια! Κατάλαβες; Εγώ να λιώνω και ο άλλος να με έχει για βασίλισσα του κυνισμού.
Απαντώ εγώ απτόητη: "Το εννοώ!" και πετάω ένα χαμογελάκι ( α ρε έρωτα, ρομαντική σαχλή με κατάντησες). Και απαντάει "Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πιστέψω". Στο δεύτερο μου μήνυμα " Αλήθεια το εννοώ" όπου έριξα και 3 θαυμαστικά ( εγώ που δεν αντέχω τα σημεία στίξης) απάντησε με το πιο πλατύ χαμόγελο του σύμπαντος. Και αμέσως πήγαμε για ένα γρήγορο ( 2ωρο) πρωινό καφέ.
Αχ... 
Α ναι, τίποτα δεν έγινε. Ήταν και πρωί ( λες και το βράδι έγινε κάτι - τέλοσπαντων).
Αυτά.
Σύμπαν. Άκου με. Κάνω υπομονή. Αν γίνει, θα γίνει.
Αν δεν γίνει...υπάρχουν και μοναστήρια στο Θιβέτ.



10 comments:

  1. Νομίζω πρέπει να σου πω κάτι, που νόμιζα κι εγώ ότι δεν είναι τόσο σοβαρό, γιατί πρώτα από όλα τα συναισθήματα και ο τρόπος σκέψης και η εξυπνάδα και το περιεχόμενο κτλ κτλ κτλ

    Βασικά είναι θέμα ερωτικού/σεξουαλικού ταιριάσματος.
    Αυτό, ίσως, που λένε χημεία.
    Αυτό να ταιριάξει. Κι έρχεται και ρέει η επικοινωνία. Αβίαστα.

    Και για τα άλλα καλά, έχουμε τις φίλες μας, τους παρέες μας κτλ κτλ να συζητάμε, να φιλοσοφάμε,
    κτλ κτλ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εννοειται!
      Και μπορεί να σου αρέσει ο άλλος πάρα πολύ, να έχει κτιστεί το θέμα ΑΛΛΑ να πέσει το πρώτο φιλί, να γίνει σεξ και να διαπιστώσεις ότι η χημεία δεν υπάρχει. Οπότε μένεις φίλος.

      Delete
    2. Το Θιβέτ τι σου έφταιξε;
      :-)

      Delete
    3. χα χα χα Αγρινο...χα χα χα :)

      Delete
  2. I missed this feeling

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σκεφτόμουν χθες το βράδι, ότι μου είχε λείψει και έμενα αυτό το αίσθημα.
      Από την άλλη, δεν μου λείπει αυτό που ζω τώρα, δηλαδή αν υπάρχει καν κάτι και η κάπως λύπη όταν σκέφτομαι ότι ίσως δεν υπάρχει.
      Αυτό που σίγουρα μας λείπει pax μου είναι το εξής...Μια ιστορία αγάπης της προκοπής.
      :)

      Delete
  3. Αγαπητή Χαρωπή Τουλιποκατάσταση καλησπέρα! Μετά το σχόλιο της καλής Νεράιδας αποφάσισα να προσθέσω και το δικό μου. Ο δικός μου τόνος δεν είναι τόσο ερωτισμού και χημείας όπως επίσης δεν μπορώ να σου πω, λογικό είναι, τι μπορεί να γίνει με τον άνθρωπο. Εγώ απλά θέλω να τονώσω την αυτοπεποίθησή σου, όχι απλά, μόνο με το σημερινό σου άρθρο αλλά ως προς τον τρόπο που σκέφτεσαι. Όταν κάνουμε κάποιες σκέψεις, επιθυμίες, πρωτοβουλίες, ή γενικά βλέπουμε καταστάσεις ακόμα και στο διαδίκτυο, μου αρέσει πχ το ημερολόγιό σου, πρέπει να σκεφτόμαστε: ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ? Αυτό οτιδήποτε και αν θέλουμε να κάνουμε. Με αυτή την ερώτηση στο μυαλό μου, πλέον ίσως είσαι μοναδική στον τρόπο γραφής σου μιας και έχεις φαντάζομαι καταλάβει τη ματαιότητα πλήθους ιδεοφανφάρας στο διαδίκτυο! Όμως. Όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου χαλάει το πράγμα. Κατά τη γνώμη μου στον έρωτα το δικό σου και όχι μόνο δεν μπορεί να ψηρίζουμε τη μαϊμού. Όταν ένας από τους δύο αρχίζει να προσπαθεί να κάνει πλύση εγκεφάλου στον εαυτό του, το μάτι του, το φρύδι του, οι λέξεις του, το κινητό του, το μήνυμά του, με συγχωρείς, μαλακιζόμαστε. Πιστεύω πως πρέπει στον άλλο μέσα σε 2 λεπτά να παραδίνεσαι που λέει και ο Τριαντάφυλλος, δεν είναι σχέδιο Κόφι Ανάν με άλλα λόγια, θες το κλικ. Με αυτο και με το άλλο κλικ λοιπόν σε αφήνω εδώ και σου εύχομαι καλό βραδάκι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλημέρα Μενέλαε :)
      Έχεις απόλυτο δίκιο στο θέμα ότι δεν πρέπει να κάνουμε πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μας. Πολύ σημαντικό. Αυτή η παράδοση, αυτά τα κολλήματα που πρέπει να πέφτουν, ειναι και η ζωή μικρή, καταλαβαίνεις.
      Σε ευχαριστώ και για τα πολύ καλά σου λόγια για τον τρόπο γραφής μου :)

      Delete
    2. Και η καλή μας η Νεράιδα σιγοτραγουδεί: Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ' ένα μυστικό! Ω ω! Έτσι κάνω κι εγώ!

      Delete
    3. Πόσο αγαπώ αυτό το τραγούδι :)

      Delete