Δύο

Και μετά είναι εκείνες οι μέρες που τα μόνα μέρη που θες να συχνάζεις είναι το σπίτι σου και άλλες χώρες.

Για να είσαι ο εαυτός σου, για να σε "δεις", για να δεις άλλα.

Υ.Γ Συνειδητοποίησα χθες κάτι πολύ σημαντικό. Ίσως, δεν έχω ερωτευτεί ποτέ.

Μια ηλιακτίδα

Είναι εκείνες οι μέρες, που ξυπνάς και δεν σκέφτεσαι αμέσως τα κακά της φάσης σου. Ή αν τα σκεφτείς, διαρκούν τόσο, όσο η διαδρομή από το κρεβάτι στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ της μέρας.

Είναι οι μέρες, που βλέπεις να ξεπροβάλλει μια μικρή ηλιακτίδα. Τόσο μικρή, αλλά αρκετή για να σε φωτίσει.

Ναι, θες να συγχωρέσεις. Να στείλεις εκείνο το μήνυμα. Αλλά δεν θα το κάνεις. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως αυτή η ηλιακτίδα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρυφτεί πίσω από γκρι σύννεφα.

Υπομονή. Ναι, αυτό θα κάνεις. Ώσπου να αυξηθούν οι ηλιακτίδες. Ώσπου ο ουρανός σου να γίνει γαλάζιος. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Και που ξέρεις. Μια μέρα, θα βγεις έξω και θα είναι όλα τόσο φωτεινά που οι σκοτεινές λεπτομέρειες θα εξαφανιστούν πίσω από ένα κάτασπρο ορίζοντα.

Just ( hoping) to be clear

Στις μεταβατικές περιόδους της ζωής μας, τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι όλα τόσο αλλοιωμένα που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.

Δεν ξέρουμε τι να νιώσουμε, η κρίση μας είναι επηρεασμένη από ένα συναισθηματικό ρόλερκοαστερ.

Τώρα, αυτό που γράφω, δεν είναι κουβέντες του αέρα. Το ζω εδώ και ένα μήνα.

Το blog με βοηθά να επιστρέφω στις σκέψεις μου στα διάφορα στάδια που έχω περάσει αυτή την περίοδο. Όταν ήμουν θυμωμένη, όταν ήμουν απελπισμένη, όταν ήμουν πολύ λυπημένη, όταν ήμουν ήρεμη, όταν ήμουν αισιόδοξη.

Όμως ξέρω, πως τίποτα από όλα αυτά που νιώθω όλες αυτές τις μέρες, είναι πραγματικά εγώ.

Είμαι εκτός εαυτού, μερικές φορές είμαι και εκτός σώματος, όσο μεταφυσικό και αν ακούγεται αυτό.

Το Σάββατο ένιωσα πως αυτό που ζω με αυτό που ζούσα ως πριν ένα μήνα, ήταν ένα παράλληλο σύμπαν.

Τι σκέφτομαι να κάνω; Όχι πολλά.

Θα κάνω υπομονή. Όπως μου έλεγε πάντα η φίλη μου, και πάντα απορούσα με το νόημα αυτής την ατάκας, "κάνω υπομονή, σημαίνει έχω πίστη στη ζωή ότι θα μου δείξει το δρόμο".

Αν διαβάσει κάποιος από τους φίλους μου αυτά που γράφω, θα με πει μελοδραματική.

Για έναν παράξενο λόγο, ελάχιστοι καταλαβαίνουν το μέγεθος του σοκ που έχω πάθει.

Οι 2-3 που καταλαβαίνουν όμως, είναι δίπλα μου και αυτό είναι αρκετό.

Είμαι περίεργη να δω πως θα είμαι σε έναν μήνα, σε δύο μήνες, σε τρεις μήνες, το καλοκαίρι, σε έναν χρόνο.

Θα γίνει όπως στις ταινείες; Θα είναι όλα μια ανάμνηση, εγώ θα είμαι δυνατή και θα ανοίγω νέα κεφάλαια στη ζωή μου ,καθαρή και ξεκάθαρη;

Μακάρι.

Είμαι αυστηρή σε μερικά πράγματα. Όπως αυτό: Δεν παίρνω ποτέ τον εύκολο δρόμο. Αρνούμαι να αγνοήσω τα συναισθήματα μου, να αρνηθώ να περάσω μια περίοδο θλίψης, μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση πως "αν δεν το ζήσω, δεν υπάρχει". Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει ως υποκατάστατο μου. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου, οφείλεις να σεβαστείς και τον άλλο απέναντι σου.

Τα πράγματα ήταν πάντα ξεκάθαρα. 

Τα όνειρα

Είδα το Σάββατο το Eat, Pray, Love ξανά.

Πόσο θα ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο.

Να βάλω μια τεράστια παύση στη ζωή μου εδώ, να πάρω μια βαλίτσα και να φύγω.

Να πάω σε μια όμορφη ευρωπαϊκή πόλη, που δεν θα ξέρω κανέναν, δεν θα με ξέρει κανείς, τα νέα άτομα που θα γνωρίσω δεν θα έχουμε κάτι να μας δένει από το παρελθόν. Θα είναι μια νέα αρχή, με καθαρή σελίδα.

Και μετά θέλω να πάω στην Ινδία, ξανά. Αυτό το σοκ που έπαθα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα και που κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες, θέλω να το ξαναπάθω.  Μια χώρα που δεν μπορείς να την κατανοήσεις γιατί όλα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος, η συμπεριφορά του, οι συνήθειες του. Το φαγητό, οι μυρωδιές οι γεύσεις. Οι εικόνες, τα χρώματα που είναι αλλιώτικα. Όλα διαφορετικά. Να μπεις μέσα σε κάτι τόσο εκτός από σένα που να αναγκαστείς να παραδεχθείς ότι δεν είσαι ένα πράγμα, είσαι πολλά και αρκετά από αυτά δεν τα ξέρεις.

Μετά θέλω να καταλήξω σε μια χώρα με πάρα πολύ πράσινο, πολλή φύση. Χαλαρά σε μια αιώρα. Να κολυμπώ. Να πλέκω καλάθια στο Μπαλί. Να κάνω τα βασικά. Να ζω βασικά. Και να είναι ουσιαστικά.

Όνειρα....:)

Η φυγή;

Έχω να ξεκολλήσω από το νησί, από το καλοκαίρι.

Αλλά τώρα δεν με χωράνε οι τόποι. Έτσι αποφάσισα να περάσω τη Πρωτοχρονιά μου στην Αθήνα.

Από τη μια, έχω λόγο να μην είμαι εδώ και από την άλλη, εχω λόγο να είμαι εκεί.

Εδώ έχω βαρεθεί. Τα ίδια, τους ίδιους. Και φέτος με ανάμεικτα αισθήματα και ένα αίσθημα μοναξιάς, όλα στο μυαλό μου έχουν διογκωθεί. Μπορεί και να περνούσα καλά εδώ. Ίσως και πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα. Αλλά μπορεί και να γίνονταν τα πράγματα χάλια. Πάντως όσο σκέφτομαι ότι θα δω ανεπιθύμητα άτομα,  καθώς βολτάρω στην πόλη, με πιάνει αμόκ. Πρέπει να φύγω.

Άρα θα φύγω. Θα αλλάξω παραστάσεις. Θα δω φίλους καλούς, αγαπημένους. Θα πιω άπειρους καφέδες, θα κάνω κουβέντες, θα δω νέα πρόσωπα με τα οποία δεν θα έχω να συζητήσω προβληματικές καταστάσεις. Θα είναι όλα φρέσκα. Άρα λογικά θα είμαι μια χαρά στην αγαπημένη μου Αθήνα.

Από την άλλη σκέφτομαι, μήπως όλο αυτό είναι μια δειλή φυγή. Ή μια φοβία.

Χμ, δεν μου αρέσει να τρέχω να φύγω. Αλλά γιατί να το παίξω "γενναία" και μείνω να υποστώ τις φοβίες μου; Γιατί να μην αλλάξω παραστάσεις; 

Θα πάω. Απλά κολώνω να κόψω τα εισιτήρια. Φτάνω λίγο πριν την επιβεβαίωση και κλείνω το παραθυράκι. Έχει τρεις μέρες τώρα.

Και δεν ξέρω γιατί.

Οι γέφυρες

Όταν περνάς, λοιπόν , τη διαδικασία να μείνεις μακρυά και να δεις, όχι μόνο τα γεγονότα  μιας κατάστασης, αλλά τα θετικά και τα αρνητικά του αποτελέσματος, η πορεία αυτή έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Θα λυπηθείς, θα κλάψεις, μετά θα νιώσεις ότι ναι, έτσι έπρεπε να γίνει, θα είσαι καλά και τούμπαλιν. Ολα θα εναλλάσονται με γρήγορους ρυθμούς. Θα είναι κουραστικό. Θα εξαντλείσαι από τις εναλλαγές συναισθημάτων.

Με τον καιρό, οι εναλλαγές, θα είναι πιο αργές. Μπορεί να λυπάσαι για μεγαλύτερη χρονική περίοδο, αλλά μπορεί να νιώθεις ότι πατάς στα πόδια σου, περισσότερο.

Ίσως θα είναι αργές, γιατί τα πολύ κάτω, θα ανεβαίνουν σιγά σιγά. Γιατί θα κυριαρχεί η σκέψη του ότι όλα γίνονται για να σε πάρουν ένα βήμα παραπέρα.

Θα μάθεις δηλαδή να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν γέφυρες στη ζωή. Κάποιες θα τις διασχίζεις με ευκολία, κάποιες με μεγάλη δυσκολίες και πολλές φορές στην πορεία θα πονάς.

Αλλά οι γέφυρες αυτές είναι σημαντικές. 

Είναι σημαντικές γιατί θα σε πάρουν πιο κοντά στον στόχο σου, εκεί που πρέπει να είσαι.

Η διαδικασία

Περνάνε οι μέρες και τα συναισθήματα μου αλλάζουν διαρκώς χρώματα. Τη μια είναι σκουρόχρωμα, μπλε σκούρο, πολύ μαύρο, πολύ γκρι ( ουτε καν το γκρι που μου αρέσει). Ύστερα, με μια σκέψη, ανοίγουν λίγο. Ειδικά όταν δω το γάτο μου ή τους φίλους μου. Μου αποδεικνύουν με τη στάση και τη συμπαράστασή τους γιατί βρίσκονται στη ζωή μου τόσα χρόνια. Τότε οι σκέψεις μου γίνονται λίγο ανοικτόχρωμες.

Δεν τρέφω ελπίδες ότι ξαφνικά θα γίνουν όλα ξαφνικά ή πολύ σύντομα, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, γαλάζια. 

Υποτίθεται πρέπει να περάσω μια περίοδο πένθους.

Και την περνώ αυτή την περίοδο. Μόνη μου, με λίγους φίλους. Συζητάμε, αμα παρανοώ με φέρνουν στα ίσια μου. Μου επιβεβαιώνουν ότι θα περάσει. Ακούνε υπομονετικά, όταν με πιάνουν τα νεύρα και με πνίγει το άδικο. 

Απλά αυτό το σκούρο χρώμα, δεν λέει να φύγει. 

Προσπαθώ να κάνω πράγματα, της δουλειάς, με φίλους. Περπατώ πολύ, μου κάνει καλό.
Επίσης προσπαθώ να είμαι καλά στο σπίτι μου.  Χθες το βράδυ άνοιξα ένα πολύ ωραίο κόκκινο κρασί, μαγείρεψα μακαρόνια με φασκόμηλο, τα έφαγα, ενιωσα προς στιγμής, μια στιγμιαία χαρά.

Ειπα οχι σε πρόταση για έξω - δεν έχω τη δύναμη για αυθόρμητα, αυτή την περίοδο.

Μετά ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα κουβέρτα, ήλθε το γατί μου πάνω μου, ξάπλωσε και είδα τρία επεισόδια The Good Wife. Ήταν καλά.

Αλλά πάλι κοιμήθηκα από τις 1030. Δεν αντέχω περισσότερο τη μέρα.

Νιώθω πως δεν μου αξίζει όλο αυτό που ζω. Αλλά θα αλλάξει κάτι αν μου επιβεβαιώσεις και εσύ και όλο το σύμπαν, πως όντως δεν μου αξίζει;

Όχι. Θα πρέπει να περάσω τη διαδικασία πανικός-πενθος- θυμός και τούμπαλιν.

Ώσπου να έλθει η αποδοχή. Και η αποδοχή για μένα θα είναι η πλήρης και η πραγματική αδιαφορία προς τους ανθρώπους που μου προκάλεσαν όλο αυτό το κακό.

Ομως πονάω πολύ. Δεν με χωράνει οι τόποι. Δεν μου αξίζει.

Ειναι μέρος της διαδικασίας και αυτό όμως, ε;

Η φούσκα

Ξέρεις, μετά από μια ηλικία και μετά , ή ας το θέσω καλύτερα, μετά από μια σειρά εμπειριών και μετά, από τις οποίες θεωρείς ότι έχεις μάθεις, πιστεύεις ότι ξέρεις πέντε πράγματα.

Πιο συγκεκριμένα, έχεις μάθει περίπου να καταλαβαίνεις το χαρακτήρα του αλλουνού. Το γεγονός, ότι σίγά σιγά ακονίζεις ταυτόχρονα το ένστικτό σου, σε κάνει να πιστεύεις ότι δύσκολα θα πέσεις έξω.

Έτσι νόμιζα. Αλλά ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Ένας άνθρωπος που σεβόμουν, που θεωρούσα ότι είχε ένα ήθος, που δεν ήταν ανεύθυνος, που δεν ήταν παρτάκιας, που θα σκεφτόταν πάντα πριν πράξει, αποδείχθηκε το αντίθετο.

Νιώθω απογοητευμένη, προδομένη. Το χειρότερο είναι ότι θα δυσκολεύομαι στο μέλλον να εμπιστεύομαι κόσμο και το ένστικτο μου.

Σκέψου. Να πιστεύεις ότι ο άλλος, δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνει κακό. Ηθελημένα ή άθελα. Και ξαφνικά, με ένα μήνυμα, να σε διαλύει. Να σου δείχνει ότι δεν τον νοιάζει πως θα νιώσεις μετά από αυτό το μήνυμα. Απλά θέλει να "ξεφορτώσει" κάτι πάνω σου. Και εσύ στην άλλη πλευρά, να έχεις χάσει τα πόδια σου. 

Απογοητεύτηκα, θύμωσα, έκλαψα, ξανάθύμωσα. Και μετά προβληματίστηκα.

Δεν έκρινα σωστά; Κακώς, είχα εμπιστευτεί; Έτσι είναι η ζωή; Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο άλλος δεν θα σου κάνει κακό;

Δεν ξέρω πότε θα βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εξαφανιστώ από τη ζωή του. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά αξιοπρέπειας. 

Ένα άλλο πράγμα που έμαθα, όλα αυτά τα χρόνια , είναι ότι πρέπει να δημιουργείς γύρω σου δικλείδες ασφαλειές, ειδικά όταν νιώθεις πως έχεις παραβιαστεί.

Έτσι είναι. Σπάζοντας τη φούσκα, βλέπεις την πραγματικότητα. Αλλά για να την ανεκτείς, δημιουργείς μια άλλη, μεγάλη φούσκα και μπαίνεις μέσα για να προστατευτείς.