Let's Wander

Θέλω ταξίδι.

Θέλω να νιώσω αυτό το συναίσθημα ότι όλα είναι καινούρια. Ότι υπάρχουν άπειρες γειτονιές που με περιμένουν να τις ανακαλύψω, δεκάδες καφέ που το καθένα έχει να μου πει τη δική του ιστορίες, εκατοντάδες μπαράκια και εστιατόρια, χιλιάδες νέες φάτσες και αμέτρητες θέες.

Ένα ταξίδι.

Σε μια πόλη ή έστω επαρχία άγνωστη. Να νιώσω εκείνη την ανασφάλεια του άγνωστου. Που είναι οι πινακίδες; Που είναι ο χάρτης μου; Γιατί με κοιτάζουν έτσι οι ντόπιοι; Πώς πρέπει να τους κοιτάζω εγώ;

Ένα ταξίδι.

Να μην έχω καθημερινότητα. Να μην έχω ωράρια. Να μην έχω μια σταθερή πορεία. Να χάνομαι σε δρόμους, να μην με ενδιαφέρει, να μην έχω κάπου να πάω. Απλά να γυρίζω.

Να δώ αξιοθέατα, μνημεία, να μείνω με το στόμα ανοικτό. Σκέψου, να είσαι τόσο ανοικτός σε εμπειρίες που ακόμα να μένεις έκπληκτος μπροστά στα θαύματα της φύσης και τις δημιουργίες του ανθρώπου.

Σκέφτομαι πολλούς προορισμούς.

Βιετνάμ. Γη του Πυρός. Βόρειο Σέλας. Σαν Φρανσίσκο. Αμάλφι. Καππαδοκία. Πέτρα.

Just Wander.

Πήγα, Είδα, Άκουσα

Λοιπόν, αυτή την περίοδο

Είδα

Το American Hustle. Να το δεις, ένα απόγευμα Κυριακής, με κόκκινο κρασί. Θα πάρει Όσκαρ και θα του αξίζει

Το Rush. Ακόμα και αν δεν είσαι φαν της Formula 1, με αυτό το φιλμάκι που είναι βασισμένο σε μια χρονική περίοδο της ζωής του Nikki Lauda, θα γίνεις. Αδικημένο, αν μη τι άλλο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινείας αλλά και Α' ανδρικού ρόλου έπρεπε να την είχε πάρει.

Τη σειρά Sherlock Holmes και τη σύγκρινα με την αντίστοιχη αμερικάνικη το Elementary. Το αγγλικό σαφώς ανώτερο. Εκπληκτικές ερμηνείες, τέλειο αγγλικό χιούμορ. Δες και το αμερικάνικο, καλογυρισμένο.

Το Her. Αγαπημένο μου θέμα, η τεχνολογία και η σχέση των ανθρώπων με αυτή. Ο Joakin Phoenix καταπληκτικός όπως πάντα, η Scarlett Johansson απίθανη στον ρόλο-έκπληξη, η εικόνα πανέμορφη, η μουσική φανταστική. Τι ωραία ταινεία!

Είμαι σε οσκαρικό mood, οπότε σκοπεύω να δω τα περισσότερα και θα σου πω. Φυσικά, πολλές από τις ταινείες που αξίζουν, είτε στο σύνολο είτε στις ερμηνείες τους, αδικήθηκαν, οπότε δεν θα περιοριστώ μόνο στις υποψηφιότητες.

Άκουσα

Μόνο Spotify. Κατέβασε την εφαρμογή στον υπολογιστή, το τάμπλετ, το κινητό σου. Οτι μουσική γουστάρεις, από Τσιτσάνη μέχρι Μότζαρτ και 80s όλα εδώ. Το αγαπώ.

Αλλά για άκου London Grammar - ωραίο γκρουπ από τα νέα.

Πήγα

Στο Lost & Found. Επειδή λατρεύω την εποχή της ποταπαγόρευσης, εδώ ήμουν στο στοιχείο μου. Και αν ας αρέσουν τα σωστά κοκτέιλ, this is the place.

Στον καναπέ μου. 

Καλύτερα ξύπνιος!

Όταν βλέπεις όνειρο όλο το ερωτικό σου παρελθόν, this can't be good.
Φύγετε μωρέ...!

Αφιερωμένο στους φίλους μου στην Αθήνα

Ξέρεις τι πεθύμησα πολύ;

Να με πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο. Να ακούμε το αγαπημένο σου τραγούδι της εποχής, στο ραδιόφωνο. Να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας, να μπαίνουμε στα στενά, να κολλάμε πίσω από ένα σκουπιδιάρικο. Να νευριάζεις, να σκέφτομαι ότι θα μου χαλάσει το άρωμα! Να μας παίρνει ως το κέντρο. Να το αφήνουμε πίσω μας επιτέλους, να οδηγάμε στα στενοσόκακα του κέντρου. Να παρκάρουμε στο γνωστό σημείο. Να διασταυρώνουμε. Να περνάμε απέναντι. Να πηγαίνουμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο. Να παραγγέλνουμε τα γνωστά πιάτα, να πίνουμε χύμα ροζέ κρασί. Η νύκτα τώρα αρχίζει.

Να σε βρίσκω στη Σκουφά. Να περπατάμε κάτω από τις νερατζιές. Να σταματάμε στο Φίλιον για γαλατόπιτα και μετά να με παίρνεις σε νέα στέκια που ανακάλυψες. Ακόμα δεν πήγαμε μαζί στο Αλεξανδρινό. Να με παίρνεις βόλτες με τη βέσπα στην Αθήνα. Να χαζεύω τα κτίρια και να νιώθω ότι χάνομαι στην μεγάλη πόλη.

Να σε βρίσκω μετά από ένα χρόνο. Να νιώθω πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα. Να αγκαλιαζόμαστε και πραγματικά να σε έχω πεθυμήσει. Να μου λες τα νέα σου. Να σου λέω τα δικά μου. Να λέμε τις ανησυχίες μας. Από το πανεπιστήμιο μέχρι τώρα, πόσα χρόνια μας δένουν φίλη μου αγαπημένη.

Να έρχομαι σπιτι σου. Σε έχω ζήσει σε τρία διαφορετικά σπίτια. Ως single, στο σπιτι με την τέλεια ταράτσα, μετά με τη σχέση σου σε ένα καινούριο σπίτι με την ωραία βεράντα και μετά και με το μικρό αγοράκι σου, σε ένα νέο σπίτι. Πήγαμε οι δυο μας διακοπές στο νησί, μετά ήρθα και βρήκα και τους τρεις σας. Περάσαμε πολλά μαζί. Να το ξέρεις, σε όλα τα σπουδαία της ζωής σου, εγώ θα είμαι εκεί. Ένα εισιτήριο μακριά είμαι.

Με σένα, έχω ζήσει απίθανες στιγμές. Η σύμμαχος μου σε γκομενικά. Φίλη μου τι να πω για σένα. Πεθύμησα τις μπαρότσαρκες μας, τους καφέδες μας. Άντε επιτέλους να έλθω στα πάρτι που οργανώνεις!

Σας αγαπώ, σας πεθυμώ και θα σε ανέβω σύντομα. 

Το ποστ γράφτηκε με αφορμή την είδηση που μόλις διάβασα. H Ryanair αρχίσει πτήσεις από Πάφο για Αθήνα ( στο ελ. βελ.) . Επιτέλους!

The story of M

Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μαλάκας.

Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή στο γεγονός ότι είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων οι Κύπριοι να γίνονται χειρότεροι με τα χρόνια.

Μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι απλά εγώ τώρα το διακρίνω που μεγαλώνω, που έχω ζήσει δέκα πράγματα, που συνάντησα εκατό ανθρώπους.

Η μαλακία πάει σύννεφο. Όπου μαλακία, βλέπε αγένεια.

Το να είσαι απλά άξεστος δεν με πειράζει - θα νευριάσω για κανένα λεπτό, μπορεί να πετάξω και καμιά βρισιά στα μούτρα σου ( ή πίσω σου), αλλά θα μου περάσει. Γιατί ως γνωστό, η γυφτοσύνη είναι ανίκητη. Θα νευριάσω που εν έτει 2014 ακόμα πετάς τη γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο, θα απορήσω με τη βλακεία που σε δέρνει όταν παρκάρεις κολλητά μπροστά στην είσοδο ή, ακόμα χειρότερα, σε χώρους αναπήρων. Αλλά πάντα το έκανες - ως λαός, έχουμε ένα touch μεσανατολίτικο των 80s ( όσοι έχετε πάει Αίγυπτο, Συρία, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ).

Αλλά η μαλακία, είναι κάτι που δεν μπορώ να τη χειριστώ ακόμα.

Ειδικά στο χώρο εργασίας. Γιατί στην προσωπική σου ζωή, θα κόψεις επαφή, θα κάνεις καυγά, τέλοσπάντων, δική σου είναι η ζωή ότι θες κάνεις με τον κόσμο που έχεις.

Αλλά στη δουλειά, όταν είσαι υποχρεωμένος να συναναστρέφεσαι μαζί τους και άρα τους τρως στη μάπα καθημερινά;

Ε, εκεί το πράγμα αλλάζει.

" Τουλίπα θα σε πάρω τηλέφωνο απόψε να συζητήσουμε την πρόταση που έκανες στον πελάτη"

 ( απόψε; Στο σπίτι μου; Γιατί ξαφνικά η ιδιωτική  μου ζωή είναι δική σου κ. διευθυντά;)

" Τουλίπα, είναι πελάτης, ότι θα σου πει θα κάνεις"

( αν ο πελάτης είναι μαλάκας, η τουλίπα βρίσκεται σε χρόνο dt στα πρόθυρα αυτοκτονίας/παραίτησης).

Με λίγα λόγια, τι αλλάζει ο άλλος είναι μαλάκας;

Θα κάνω καλύτερα τη δουλειά μου; Θα υπακούσω περισσότερο;

Αν είναι ευγενικός, θα τον εκμεταλλευτώ, θα τον κοροϊδέψω, δεν θα του κάνω τη δουλειά που θέλει;

Αυτή είναι η απορία μου.

Γιατί ο κόσμος είναι μαλάκας;

Home Sweet Home

Περνώ φάση σοβαρής αντικοινωνικότητας.

Είναι τόσο σοβαρή, που είμαι σίγουρη ότι έχω περάσει σε νέο στάδιο τρόπου ζωής.

Αυτό το πράγμα μου συμβαίνει εδώ και 1 περίπου χρόνο.

Άρχισε σιγά σιγά, με εκτίμηση της ιδέας του σπιτιού και του να μένεις εντός πάνω από 2 μέρες. Παλιά είχα στην ατζέντα μου σημειωμένο κάτι για κάθε βράδι και φρίκαρα αν είχα ένα κενό ανάμεσα στα 7 βράδια της βδομάδας.

Τώρα, ηδονίζομαι μόνο και μόνο στην ιδέα ότι δεν πρέπει να πάω κάπου και ότι δεν έχω κάτι κανονισμένο.

Μετά προχώρησα σε ένα άλλο στάδιο. Άρχισα να κάνω το σπίτι πιο λειτουργικό. Αγόρασα πιο πολλά μαξιλάρια για τον καναπέ, πήρα νέα τηλεόραση, αγόρασα περισσότερα τσάγια και πήρα κι άλλα κεριά.

Ύστερα, απέκτησα γάτα, ένα θεϊκό αγόρι που μπήκε στη ζωή μου εντελώς τυχαία.

Έτσι θέλω να περνώ πιο πολλές ώρες μαζί του, αφού είναι ακόμα μωρό.

Και μετά έφτασα στο τελικό στάδιο. Σε αυτό το στάδιο, αποδέχομαι ότι πραγματικά βαριέμαι, να γυρίζω. Δεν με ιντριγκάρει κάτι, αν και παραδέχομαι ότι τα νέα μέρη είναι τόσα πολλά που πλέον δεν έχω το επιχείρημα ότι όλα είναι ίδια. Μάλλον τα πράγματα που λέμε στις παρέες, είναι τα ίδια.

Δεν ξέρω βρε παιδί μου, να το πάρω στα σοβαρά; Να μην το πάρω;

Είναι φάση; Έχω ξεπεράσει τα πολλά έξω και είναι φυσιολογικό να κάνω μια παύση; Ή έχω μουχλιάσει; Ή είναι οκ;