Πες μου τα νέα σου.

Τους τελευταίους μήνες, νομίζω δεν έχω να σου πω νέα. Πόσο μισώ αυτή την ερωτο-δήλωση. Να σου πω τα νέα μου. Τι να σου πω; Αφού ότι γυρίζει μέσα στο μυαλό μου δυσκολεύομαι να το βγάλω προς τα έξω. Πάω να ανοίξω το στόμα μου να βγάλω τα σώψυχά μου και βγαίνουν όλες οι λάθος λέξεις, και το χειρότερο, με τον πιο παλαβό και αμήχανο τόνο φωνής.

Μερικοί άνθρωποι είναι καλύτερα να μιλούν και κάποιοι άλλοι να γράφουν.

Πλέον είμαι σίγουρη πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Νομίζω γράφω καλύτερα και πιο ειλικρινά παρά όταν μιλάω.

Είναι σαν να υπάρχουν δύο άτομα. Προτιμώ αυτό που γράφει. Το άλλο είναι αμήχανο, για πολλούς σνομπ και κυνικό.

Και στο γράψιμο δεν είμαι κυνική. Γιατί να είμαι άλλωστε. Ο κυνισμός είναι συγκαλυμμένη αδυναμία και μια φοβία να πεις την αλήθεια και το τι αισθάνεσαι. Και γω, όταν γράφω, λέω ακριβώς ότι υπάρχει στο μυαλό μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και αυτό με κάνει καλά.

Έτσι αν με ρωτήσεις να σου πω τα νέα μου, θα στα πω γραπτώς.

Είμαι οκ. Κάποιες μέρες σκέφτομαι λιγότερο και αυτό μ’ αρέσει. Μεγάλη ευτυχία να μην σκέφτεσαι. Πόσο τους ζηλεύω εκείνους που το καταφέρνουν.

Κατά τα άλλα, ξέρω πως δεν έχω στόχους. Ξέρω πως πολλές φορές η ζωή μου σπαταλιέται ανούσια. Αλλά δεν μπορώ να βρω την άκρη.

Φοβάμαι να ενηλικιωθώ. Μάλιστα, αυτό είναι. Σκέφτομαι πως αν κάνω οικογένεια, θα τελειώσει το παραμύθι της νεότητας. Δεν θα έχω άλλοθι πλέον να είμαι young at heart.

Κολλήματα.

Άλλα νέα; Χμ θέλω να πάω διακοπές. Νομίζω θα καταλήξω ελληνικά νησιά. Δεν πεθαίνω κιόλας. Λεφτά φύλαξα οπότε δεν θα απολογηθώ κιόλας, ότι μπορώ να ταξιδέψω φέτος. Θα ήθελα όμως κάτι πάρα πολύ μακρινό.

Τώρα ας πούμε θα ήθελα να ήμουν Μπαλί. Να μάθω να πλέκω καλάθια, να περπατώ σε μικρά χωριά, να φωτογραφίζω, να μην μιλάω πολύ.

Βασικά αυτό. Θέλω να μην μιλάω πολύ, μόνο να γράφω.

Γιατί έτσι είμαι πιο αληθινή.

Αυτά είναι τα νέα μου :)