Here comes the sun little darling

Σήμερα είμαι κάπως πιο ήρεμη.

Νομίζω, με ενοχλεί τόσο πολύ το πρόβλημα με το στομάχι που απέκτησα, που ξεχνάω να ασχοληθώ με τα υπαρξιακά μου ώρες ώρες. Κάτι είναι και αυτό.

Λοιπόν, ο καιρός είναι ακόμα μουντός. Μα γίνεται; Κοντεύει τέλος του Απρίλη.

Αυπομονώ τόσο πολύ για το καλοκαίρι. Φαντασιώνομαι εκείνη τη στιγμή, που θα βρεθώ σε μια παραλία. Θα καίει ο ήλιος, θα απλώνω αντιηλιακό με άρωμα καρύδας, θα παίρνω το βιβλίο μου, θα κρατάω το φραπέ μου και θα αράααααζω. Αυτό.

Να περνάω τη μέρα μου έτσι, να μιλάω με τους φίλους μου για σκέτες βλακείες και όχι για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση, να πίνουμε μπίρες και sommersby. 

Και όταν δύει ο ήλιος, να είμαστε ακόμα εκεί, να ηρεμεί η θάλασσα, να κοιτάω το μπλε -μωβ χρώμα του ορίζοντα και να είναι αρκετό.

Προς το παρόν, μόνο δουλειά και πάλι δουλειά. Νομίζω πως αν είχα σχέση, θα παραπονιόταν συνέχεια ότι δεν τον βλέπω, ότι δεν κάνω χώρο στη ζωή μου, ότι δεν χαλαρώνω. Και δεν θα είχε και άδικο. Ίσως όμως να είναι έτσι αυτή η φάση. Ίσως σε λίγους μήνες να έχω πιο πολλή ώρα. 

Ίσως ποτέ να μην έχω ώρα. Ίσως υποσυνείδητα, γεμίζω τη ζωή μου, για να μην αφήσω χώρο για πράγματα να εξελιχθούν.

Δεν ξέρω. Προβληματισμοί.

Γι αυτό σου λέω : Παραλία.