Η φυγή

Τι ωραία που θα ήταν, αν όλα αυτά που ζούμε ήταν , απλά ένα κακό όνειρο.

Μου πεσε το κινητο πριν λιγες μερες και έχει γίνει θρύψαλλα. Το πήρα για επιδιόρθωση και τώρα κρατάω εκείνο που είχα ως πριν δύο χρόνια. Το άνοιξα και έβλεπα τις φωτογραφίες σήμερα. Από το 2009 μέχρι την Άνοιξη του 2011. 

Δεν ξέρω αν ήμουν πιο χαρούμενη τότε, αλλά ήμουν άλλος άνθρωπος. Στο πρόσωπο μου δεν υπήρχαν οι έντονες πια, ρυτίδες του άγχους. Δεν με διέλυσε η συνεχόμενη σκέψη "ποια είμαι και τι κάνω". Δεν είναι ότι φαινόμουν πολύ πιο μικρή ( ίσως στις φωτό αρχές του 2009), φαινόμουν όπως πιο ξέγνοιαστη.

Δεν με φτάνει η κρίση των 35, που σε πληροφορώ δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι και όλο αυτό γύρω που εμένα με έχει καταβάλει και δεν έχω όρεξη.

Ναι με πειράζει που μου διέλυσαν τον μισθό, με ενοχλεί αφάνταστα που ξαφνικά με φόρτωσαν περισσότερες ευθύνες. Με πειράζει που εκτός από όλα αυτά, κάθε τρεις και λίγο, η μάνα μου με πρήζει να κάνω οικογένεια και χρησιμοποιεί ότι τρόπο μπορείς να φανταστείς ( σήμερα ο πνευματικός της είπε " τι καλό κορίτσι η τουλίπα. Είναι δυναμική. Θα κάνει σίγουρα οικογένεια").

Με πειράζει που τα σκέφτομαι ΟΛΑ μαζί και δεν κάνω κάτι. Με πειράζει που δεν τα αφήνω όλα και να αρχίσω κάτι άλλο, με ρίσκο.

Με πειράζει που δεν απολαμβάνω τον ήλιο, τους καφέδες, τις βόλτες.

Που δεν έχω ώρα να είμαι χαρούμενη και αναλαφρη.

Με πειράζει που συμβαίνουν τόσα κακα και γω πρέπει να πω και συγνώμη από πάνω.

Όλα με πειράζουν και θέλω να φύγω. Αλλά δεν ξέρω που.