Μια μικρή ζωή

Το ζώδιο μου λέει, πως το 2013 είναι η χρονιά για μεγάλες αποφάσεις που θα καθορίσουν τα πάντα μετά. 

Όσο και αν πιστεύω πως ο καθένας μας κανονίζει μόνος του την μοίρα του, χωρίς πλανήτες, ανάδρομους, ωροσκόπους, ζώδια και DNA, νιώθω πως η πιο πάνω φράση έχει μια βάση.

Το 2013 είναι επεισοδιακό. Γίνονται πράγματα γύρω μας, που δεν μπορούμε όχι μόνο να αλλάξουμε, αλλά ούτε και να επηρεάσουμε, δυστυχώς. Γιατί το ψέμα είναι πολύ, η διαφθορά ακόμα περισσότερη.

Όμως οφείλουμε, στον εαυτό μας, μια επανάσταση. Μέσα μας.

Έλεγα τις προάλλες σε μια φίλη μου, ότι έχω βαρεθεί τους επαναστάτες του facebook και του ίντερνετ. Αυτούς που βγαίνουν, γράφουν με κεφαλαία γράμματα  ( φωνάζουν δηλαδή), βάζουν και καμιά δεκαπενταριά θαυμαστικά και νομίζουν πως κάνουν τη διαφορά.

Ε, όχι φίλε μου. Το μόνο που κάνεις είναι να μου δένεις το στομάχι κόμπο, όταν αντικρίζω την οθόνη μου με τα κεφαλαία σου γράμματα, γεμάτα οργή. Φτάνει πια με τα κούφια λόγια.

Η επανάσταση είναι προσωπική.

Αρχίζοντας από τα βασικά. 

Αν δεν δέχεσαι να σου κλέβουν τα λεφτά, μην ταϊζεις τον καθένα που σε χρεώνει 25 ευρώ το κατεψυγμένο σολομό. Μην υποκύπτεις στα 5 ευρώ, καφέ.Άρχισε από τα μικρά και διεκδίκησε.

Αν δεν σ' αρέσει που είσαι άνεργος, βρες πράγματα να κάνεις. Επαναστάτησε από την εικόνα που σε θέλει να μιζεριάζεις μπροστά από την τηλεόραση. Κάνε εθελοντισμό. Δώσε κάτι πίσω. Είναι μεγάλη η δύναμη του ακτιβισμού.

Αν δεν θες να είσαι σε μια σχέση που δεν σε κάνει καλά, φύγε, όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται. Αν είσαι σε μια σχέση που δεν πιστεύει κανείς, παρά μόνο εσύ και το άτομο που είσαι μαζί του, επαναστάτησε και προστάτεψε την.

Αν θες να είσαι δημιουργικός, αλλά η καθημερινότητα σε παίρνει από κάτω, άλλαξε το παιχνίδι. Βρες τη χαραμαδούλα του φωτός και πήγαινε προς τα εκεί. Και όχι το να λες "ε θα το κάνω κάποια στιγμή", δεν είναι πια αρκετό.

Τίποτα δεν είναι πια αρκετό. 

Τα πράγματα όπως τα έχουμε μάθει, δεν μας κάνουν και δεν τους κάνουμε. 

Καιρός να βγούμε από το προστατευμένο μικρόκοσμο μας και να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει αυτή η μικρή ζωή που έχουμε.

Here comes the sun little darling

Σήμερα είμαι κάπως πιο ήρεμη.

Νομίζω, με ενοχλεί τόσο πολύ το πρόβλημα με το στομάχι που απέκτησα, που ξεχνάω να ασχοληθώ με τα υπαρξιακά μου ώρες ώρες. Κάτι είναι και αυτό.

Λοιπόν, ο καιρός είναι ακόμα μουντός. Μα γίνεται; Κοντεύει τέλος του Απρίλη.

Αυπομονώ τόσο πολύ για το καλοκαίρι. Φαντασιώνομαι εκείνη τη στιγμή, που θα βρεθώ σε μια παραλία. Θα καίει ο ήλιος, θα απλώνω αντιηλιακό με άρωμα καρύδας, θα παίρνω το βιβλίο μου, θα κρατάω το φραπέ μου και θα αράααααζω. Αυτό.

Να περνάω τη μέρα μου έτσι, να μιλάω με τους φίλους μου για σκέτες βλακείες και όχι για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση, να πίνουμε μπίρες και sommersby. 

Και όταν δύει ο ήλιος, να είμαστε ακόμα εκεί, να ηρεμεί η θάλασσα, να κοιτάω το μπλε -μωβ χρώμα του ορίζοντα και να είναι αρκετό.

Προς το παρόν, μόνο δουλειά και πάλι δουλειά. Νομίζω πως αν είχα σχέση, θα παραπονιόταν συνέχεια ότι δεν τον βλέπω, ότι δεν κάνω χώρο στη ζωή μου, ότι δεν χαλαρώνω. Και δεν θα είχε και άδικο. Ίσως όμως να είναι έτσι αυτή η φάση. Ίσως σε λίγους μήνες να έχω πιο πολλή ώρα. 

Ίσως ποτέ να μην έχω ώρα. Ίσως υποσυνείδητα, γεμίζω τη ζωή μου, για να μην αφήσω χώρο για πράγματα να εξελιχθούν.

Δεν ξέρω. Προβληματισμοί.

Γι αυτό σου λέω : Παραλία.

Η φυγή

Τι ωραία που θα ήταν, αν όλα αυτά που ζούμε ήταν , απλά ένα κακό όνειρο.

Μου πεσε το κινητο πριν λιγες μερες και έχει γίνει θρύψαλλα. Το πήρα για επιδιόρθωση και τώρα κρατάω εκείνο που είχα ως πριν δύο χρόνια. Το άνοιξα και έβλεπα τις φωτογραφίες σήμερα. Από το 2009 μέχρι την Άνοιξη του 2011. 

Δεν ξέρω αν ήμουν πιο χαρούμενη τότε, αλλά ήμουν άλλος άνθρωπος. Στο πρόσωπο μου δεν υπήρχαν οι έντονες πια, ρυτίδες του άγχους. Δεν με διέλυσε η συνεχόμενη σκέψη "ποια είμαι και τι κάνω". Δεν είναι ότι φαινόμουν πολύ πιο μικρή ( ίσως στις φωτό αρχές του 2009), φαινόμουν όπως πιο ξέγνοιαστη.

Δεν με φτάνει η κρίση των 35, που σε πληροφορώ δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι και όλο αυτό γύρω που εμένα με έχει καταβάλει και δεν έχω όρεξη.

Ναι με πειράζει που μου διέλυσαν τον μισθό, με ενοχλεί αφάνταστα που ξαφνικά με φόρτωσαν περισσότερες ευθύνες. Με πειράζει που εκτός από όλα αυτά, κάθε τρεις και λίγο, η μάνα μου με πρήζει να κάνω οικογένεια και χρησιμοποιεί ότι τρόπο μπορείς να φανταστείς ( σήμερα ο πνευματικός της είπε " τι καλό κορίτσι η τουλίπα. Είναι δυναμική. Θα κάνει σίγουρα οικογένεια").

Με πειράζει που τα σκέφτομαι ΟΛΑ μαζί και δεν κάνω κάτι. Με πειράζει που δεν τα αφήνω όλα και να αρχίσω κάτι άλλο, με ρίσκο.

Με πειράζει που δεν απολαμβάνω τον ήλιο, τους καφέδες, τις βόλτες.

Που δεν έχω ώρα να είμαι χαρούμενη και αναλαφρη.

Με πειράζει που συμβαίνουν τόσα κακα και γω πρέπει να πω και συγνώμη από πάνω.

Όλα με πειράζουν και θέλω να φύγω. Αλλά δεν ξέρω που.

Ο βασιλιάς της σκόνης

Σκόνη. Μόνο αυτό βλέπω πλέον. Όχι καφέ σκόνη. Αλλά γκρι, σχεδόν μαύρη. Μια θολούρα σε όλα και για όλα.

 Σήμερα είπα ότι θα ξανακυκλοφορήσω στους δρόμους της πόλης ως Τουλίπα. Είναι η μόνη μου διέξοδος πλέον. Το μόνο που απομένει αυτές τις μέρες, είναι ο εαυτός μας. Αν εσύ είσαι καλά με το να είσαι συνέχεια με φίλους, να το κάνεις.
Αν από την άλλη, νιώθεις καλά να διαβάζεις βιβλία, τότε ρούφα τα, για όσο χρειαστεί.
Αν θες να είσαι μόνος/η να ηρεμήσεις, να το κάνεις.
Δεν θα βγει κανένας να σου πει κάτι, έτσι κι αλλιώς όλοι στην εγωιστική κοσμάρα μας είμαστε.

 Και εγώ νιώθω καλά, ή μάλλον καλύτερα, όταν είμαι πιο δημιουργική. Όταν ακούω μουσική, όταν βλέπω εικόνες, όταν φαντάζομαι σκηνές και τις σκηνοθετώ στο μυαλό μου. Και όταν γράφω.

 Έτσι θα γράφω. Ώσπου να λιώσει το πληκτρολόγιο. Ώσπου να νιώσω καλά.
 Και εσύ αν θες διάβαζε. Αν σε κάνει να νιώσεις καλά. Υπόσχομαι ότι μόνο αλήθεια θα σου λέω, όπως έκανα πάντα.

Αν κάποτε είμαι μαύρη, θα νιώθω καλύτερα όταν θα μου λες "όλα θα πάνε καλά". Κάποτε όμως δεν θα είναι ανάγκη να λέμε, ψέματα, ούτε παρηγορίες. Αποδοχή.



 ----

 Ξέρεις τι νιώθω τους τελευταίους μήνες;
Ασφυξία. Θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω " Αγαπάτε ρεεεεε". Ώσπου να μου κοπεί η αναπνοή.


 Φτάνει συζητήσεις, καυγάδες. Φτάνει. Αγαπάτε ρε!

 χ