Το άλφα στερητικό.

Ά-χρωμη: Το "α" αφαιρεί το χρώμα. Το αποτέλεσμα, μια κατάσταση χωρίς πάθος.
Από όλα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, διαπιστώνω πως προσέγγιζα τον κάθε άντρα που βρέθηκε στη ζωή μου, με απόλυτη τιμιότητα, παίζοντας ένα καθαρό παιχνίδι. Ναι, το παραδέχομαι πως έπαιζα, δεν το θεωρώ κακό. Μ' αρέσει πολύ το παιχνίδι. Θα μπορούσα όμως να παίξω πιο "βρώμικα". Να φανώ κωλόπαιδο, να ικανοποιήσω μόνο τις ανάγκες μου και μετά να φύγω. Όπως κάνουν τόσοι άλλοι που ξέρω και περνάνε καλά. Ασχέτως αν διαλύουν τον άλλο. Πολύ εύκολο. Όμως ποτέ δεν ήμουν έτσι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

'Α-χόρταγη: Το "α" προσδίδει άλλοτε μια αρνητική έννοια, αυτή του ανικανοποίητου και άλλοτε μια θετική, όταν η λέξη αυτή σημαίνει όρεξη για ζωή.
Θέλω πολλά. Πάντα ήθελα πολλά. Έτσι γεννήθηκα. Για πολλά χρόνια, τα περισσότερα της ζωής μου κατακρίβειαν, συμβιβαζόμουν με τα λίγα. Το αποτέλεσμα, ένα στομάχι με μια τρύπα στη μέση και μια καρδιά στεγνή. Εκνευρίζομαι όταν μου λένε να συμβιβαστώ. Έχω δεχτεί συμβιβασμό στη δουλειά, αλλά προς το παρόν το αποδέχομαι. Έχω δεχθεί συμβιβασμό στα ερωτικά όμως δεν θέλω πια, ο οργανισμός μου άρχισε να το αποβάλει.

Α-χάριστη Το "α" αφαιρεί τη χαρά, τα απλά, τα αρκετά.
Είμαι. Όταν βλέπω τον κόσμο και την αγάπη γύρω μου και διαπιστώνω πως είναι πολύ τυχερός κάποιος που έχει φίλους και οικογένεια να τον νοιάζονται και να τον αγαπάνε. Ακόμα και αν δεν είναι εκεί καθημερινά. Όταν το ξεχνάω, χάνω τη μπάλα.

Από την άλλη όμως...

Αν-υπόμονη Το "α" εδώ φέρει μεγάλη ευθύνη. 
Μεγάλη ευθύνη το να είσαι ανυπόμονος. Μπορείς να το χειριστείς; Εδώ είναι το θέμα.
Είμαι πολύ ανυπόμονη γενικώς. Από τις ελάχιστες φορές που έκανα υπομονή ήταν πρόσφατα με ένα γκομενικό. Δεν με ενόχλησε το "τεστ". Ήταν καλό, έτσι για πρώτη φορά να μην πέσω με τα μούτρα μέσα. Με ενόχλησε που τελικά δεν άξιζε καθόλου. Μήπως να πέφτεις με τα μούτρα από την αρχή και να τελειώνει το θέμα;

Αν-ήσυχη Το "α" εδώ μας σώζει, ειδικά όταν μένουμε σε μικρές και κλειστές κοινωνίες
Όταν δεν είμαι ανήσυχη,  ανησυχώ. Νιώθω ότι αποδέχομαι μια μέτρια καθημερινότητα. Ας το παραδεκτούμε, είναι μέτρια η ζωή μας εδώ. Πόσες φορές σου έχει τύχει μια φορά τη μέρα να σου κάνει κλικ κάτι, χωρίς να προσπαθήσεις ιδιαίτερα; Άρα, ναι να είμαστε ανήσυχοι. Σε όλα και με όλους.

Οι μέρες της γκρίνιας

Δεν είμαι σίγουρη αν φταίει η ανάδρομη Αφροδίτη και γι' αυτό, αλλά...έχω νεύρα.

Πολλά.Συνεχώς.Δεν μπορείς να φανταστείς.

Με εκνευρίζουν οι περισσότεροι γύρω μου, δεν ανέχομαι βλακείες και με το παραμικρό πιάνομαι από τις λέξεις και κάνω επίθεση. Επίσης, τα παίρνω όλα, μα όλα προσωπικά.

Χθες να φανταστείς κλειδώθηκα σπίτι γιατί με φαντάστηκα να κάνω φόνο.

Βαριέμαι αφάνταστα στη δουλειά, σκέφτομαι κάθε πρωί τι έχω να κάνω και μου φαίνονται όλα βουνό, ότι μου λένε, οι πάνω και οι κάτω, με τσαντίζει και πάει λέγοντας.

Από την άλλη, καθόμουν τώρα και διάβαζα τα ποστ της ίδιας εποχής του περασμένου και του προπερασμένου χρόνου. Ήμουν στην ίδια ακριβώς φάση.

Κάτι μεταξύ βαρεμάρας, νεύρων, απογοήτευσης, αδράνειας, άρνησης να κολυμπήσω ή να οργανωθώ για το τριήμερο και μιας φάσης, "τόσο ίδια όλα".

Άρα; Φταίει αυτή η προ-καλοκαιρινή περίοδος σε συνδυασμό, πάντα ας μην το ξεχνάμε, με την Ανάδρομη Αφροδίτη.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Αφού δεν με εξιτάρει κάτι και επίσης με κουράζουν σχεδόν όλοι και σίγουρα όλα. Επίσης, είναι καιρός για πράξεις; Δεν νομίζω.

Άσε που μου έφυγε και η όρεξη για παιχνίδια και φλερτ. Εκεί που ήμουν στη φάση που μ' άρεσαν όλοι και κάρφωνα ασύστολα ( αν είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το κείμενο, ναι εγώ ήμουν εκείνη που έβγαζα τα μάτια μου πάνω σου). Εννοείται ούτε λόγος για σχέση...νιώθω πως δεν το έχω ρε παιδί μου. Εδώ τη σχέση με τους φίλους μου, με το ζόρι τη συντηρώ.

Α, είναι και το κωλοτριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Δεν με εμπνέει, δεν το θέλω. Θα είναι τίγκα όλες οι παραλίες - οι φίλοι μου θα είναι σκορπισμένοι στις τέσσερις γωνιές της γης (Κύπρου), η θάλασσα θα είναι θολή κλπ. Οκ γκρίνια, νεύρα.

Ας μην πιάσω και το θέμα διακοπές. Αυτό μετά. Αν ζήσω από τη γκρίνια.

Υ.Γ Επειδή υπάρχουν και όμορφες στιγμές, η φωτό πάνω είναι από υπέροχη βόλτα με φίλη στη παλιά Λευκωσία. Πόσο θα ήθελα ένα σπίτι εκεί!

Κωδικός: Ανάδρομη Αφροδίτη

Σύμφωνα με τα ζώδια - είπαμε, όταν δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις, κοιτάς τα άστρα - ως τα τέλη Ιουνίου θα υπάρχει ανάδρομη Αφροδίτη.

Που σύμφωνα με τον κολλητό μου και τον Πανόπουλο, θα έρθουν τα πάνω κάτω, τα δεξιά αριστερά και τα πίσω μπρος.

Θα πέσουν πολλά ψεύτικα λόγια μεγάλα. Εσύ δεν πρέπει να τα πιστέψεις. Έρχεται καλοκαίρι και οι αερολογίες είναι το νούμερο ένα hit της εποχής. Επίσης, νισάφι, τα εμπεδώσαμε. Μας θρέφανε ανασφάλειες για πολλούς μήνες. Όταν έρθει η ώρα να ακούσεις τη σωστή την κουβέντα θα τη διακρίνεις απ' το μίλι. 

Το παρελθόν θα σου κτυπάει με θράσος την πόρτα. Γκομενικά, φίλοι παλιοί, καταστάσεις ντεζαβου. Τί να κάνεις; Να βάλεις headphones, να μην ακούς και να συνεχίσεις να κάνεις την πάπια.

Το παρελθόν έχει λόγο που δεν είναι εδώ πια. 

Η ανάδρομη Αφροδίτη λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός στις σχέσεις. Με λίγα λόγια, τελειώνει η σεζόν και πρέπει να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις των ηρώων ώστε να προετοιμαστεί ψυχολογικά ο τηλεθεατής για τους νέους σταρ της καινούριας σεζόν. Είναι καιρός να πέσουν οι μάσκες, να φάμε στα μούτρα την αλήθεια ή να ξεκουμπιστούν από τη ζωή μας οι περιττοί. 

Φυσικά, όλα αυτά από ότι καταλαβαίνω γίνονται για να τονιστεί το ένα και μοναδικό πράγμα που πρέπει να έχουμε υπόψη φέτος το καλοκαίρι. Τίποτε δεν είναι όπως πέρσι και δεν υπάρχει και λόγος  να είναι. Ακόμα και αν πέρασες σούπερ πέρσι, το συγκεκριμένο σκηνικό δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί. Καιρός για νέα επεισόδια.

Και καταλήγει ο Πανόπουλος...αν θέλουμε να πάρουμε μια εικόνα αυτής της φάσης, ας σκεφτούμε τι έγινε το 2004, αυτές τις μέρες. 

To 2004, έβγαινα με ένα συμπαθητικό τύπο. Κανένα κοινό απολύτως, μου έσπαγε τα νεύρα, φόραγε συνέχεια φόρμες, ήταν χωμένος μέσα στην οθόνη λόγω Euro...ΑΛΛΑ το σεξ εξαιρετικό! Οκ, σε κάτι ημιτελικούς το διαλύσαμε. Δεν θα άντεχα άλλα στοιχήματα έτσι κι αλλιώς.

Ήμουν σε μια δουλειά, όπου έκανα αρκετά δημιουργικά πράγματα αλλά ακολουθούσα αυστηρούς κανόνες και οι συνάδελφοι μου ήταν μουρόχαυλοι. Με έστελναν όμως ταξίδια για δουλειά και. ο μισθός ήταν θεικός ( να είσαι 26 και να παίρνεις 2,000 ευρώ). Αλλά μετά έγιναν διάφορα, άλλαξα δουλειά, έκανα 2 μήνες άνεργη, μετακόμισα στο δικό μου σπίτι και άλλαξε η ζωή μου 180 μοίρες, από Σεπτέμβρη και μετά.

Άρα;

Άρα αρχίζουν καινούρια δεδομένα;

Σούπερ :)

Bring it on!

Ο καθένας ότι θυμάται, χαίρεται.

Άρχισα να σκεφτομαι το concept "διακοπές" και αγχώθηκα.

Πρώτον , το ταμείον είναι μείον - α ρε κρίση. Ειδικά τώρα που αποφάσισα να αρχίσω pilates για να φτιάξω τη μέση-πλάτη-ώμο μου...ωραιότατα.

Δεύτερο, θα μπω κουμπάρα σε φίλη τον Ιούλη ( ακόμα επιμένουν να τους παντρεύω - είμαι η πιο κοσμικιά κουμπάρα που υπάρχει aka γλάστρα). Άρα φόρεμα, παπούτσια, δώρο γάμου. Εξαίσια.

Τρίτο δεν ξέρω τι είδους διακοπές θέλω. Θέλω περιπέτεια ( όχι, δεν έχω λεφτά), θέλω Κύπρο ( όχι θέλω να αλλάξω περιβάλλον) ή θέλω ελληνικό νησί;

Και πες ότι τα απάντησα όλα αυτά. Έχω λεφτά; Δεν έχω. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω αυτά που φυλάγω κάτω από το στρώμα. Υπέροχα.

Τώρα θα μου πεις, να μην πάω πουθενά. Δεν γίνεται. Αυτή η χρονιά rollercoaster πρέπει να κλείσει θεαματικά. Έτσι για να της μπω στο μάτι.

Θέλω θάλασσα-ξάπλα-μαύρισμα-ποτά και τούμπαλιν.Μαγιω, παρεό και μοχίτο.

Με αγαπησιάρικη παρέα . Όχι γκομενικό γιατί που να προλάβω να ερωτευτώ, να κάνω σχέση και να είμαι σίγουρη ότι θέλω να αποκλειστώ με τον άλλο σε ένα αεροπλάνο, σε ένα πλοίο, σε ένα δωμάτιο σε μια άλλη χώρα. Είναι ένα ρίσκο.

Θέλω κόσμο που αγαπώ και που νιώθω άνετα γύρω μου.

Τελοσπάντων, είναι ακόμα τέλη Μάη. 

Εδώ πρέπει να χειριστώ το concept τριήμερο Κατακλυσμού - δημόσια εμφάνιση με μαγιό - ακόμα δεν έχω μαυρίσει - έχω πάρει τρία κιλά και συνεχίζω και τσακίζω γλυκά από την χθεσινή γιορτή.

Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ακούσει και πολύ κόσμο να ξέρει τι θα κάνει φέτος.

Εκτός από κάτι φίλους μου, νέο ζευγαράκι στην πόλη, που έχουν σχεδιάσει με την κάθε λεπτομέρεια τις πρώτες τους διακοπές. 

Επίσης...αχ Κούβα.

I choose, you choose...

Έλεγα σε μια φίλη μου σήμερα πως αυτή την περίοδο με νιώθω διαφορετική και πως δοκιμάζω τον εαυτό μου όσο αφορά στις σχέσεις μου με ανθρώπους. Από την άλλη, της είπα, νιώθω μια στασιμότητα στη δουλειά μου, αλλά αν με ρωτήσεις τι θα ήθελα να κάνω δεν έχω απάντηση.

Η φίλη μου είπε πως, τα τελευταία χρόνια έδωσα τόση έμφαση στη δουλειά, λόγω προαγωγών που παραμέλησα τα προσωπικά μου. Έτσι τώρα που αποφάσισα να κινήσω τα γκομενικά, είναι πολύ λογικό να μένει στάσιμο το θέμα της δουλειάς. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχουμε τόση ενέργεια ώστε να σπρώχνουμε όλους τους τομείς της ζωής μας ταυτόχρονα.

Σοφό ε; Για σκέψου το. Εμένα πάντως μου έκανε κλικ. Στη φάση που είμαι τώρα, συνειδητά, επιλέγω τα ερωτικά και τις σχέσεις μου με φίλους. Και ας μείνει η δουλειά και η καριέρα στάσιμη. Επιλογές. 

Γουστάρω να ρισκάρω και να δοκιμάσω πράγματα καινούρια. Όπως μια ισορροπημένη σχέση, όπως ατελείωτο φλερτ, όπως τι θα γίνει αν συγκεντρωθώ και δω πιο καθαρά τον κόσμο που έχω τριγύρω μου.

Αυτή η συνειδητή επιλογή με κάνει να νιώθω καλά.

Όπως με κάνει να νιώθω καλά, η ιδέα πως δεν χρειάζεται πια να σπρώχνω καταστάσεις.

Δηλαδή, αν μου αρέσεις, θα φροντίσω να είμαι στον ίδιο χώρο με σένα, θα στο δείξω αλλά από κει και πέρα θα σε αφήσω και σένα να κάνεις βήματα.

Είναι μεγάλη απελευθέρωση να μην προσπαθείς τόσο πολύ να δείξεις στον άλλο ότι σου αρέσει.

Όπως επίσης, είναι λυτρωτικό να συνειδητοποιείς πως δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους. Και πως αυτό δεν  ονομάζεται χυλόπιτα. Όπως εσένα δεν σ' αρέσουν όλοι, έτσι δεν αρέσεις και σ' όλους.

Η τρικυμία των προηγούμενων βδομάδων άρχισε να καταλαγιάζει. 

Τι ωραία :)

Κουβέντες λιονταρίσιες

Το σημερινό ποστ δεν θα το γράψω εγώ αλλά ο κύριος Πανόπουλος από το Cosmic Telegram.

Πιο κάτω θα διαβάσεις την ακριβή ανατομία της τουλίπας.

Ανάδρομη κίνηση της Αφροδίτης(15/5 - 27/6) στους Διδύμους και Έκλειψη Ηλίου (21/5, 01:53΄, στις 0° των Διδύμων). Τι σημαίνει; Flash back: Οι επιπόλαιοι, άστατοι, ελαφρόμυαλοι, ανεύθυνοι άνθρωποι σε εξαγριώνουν. Αυτοί που μιλάνε χωρίς να υπολογίζουν αν θα πληγώσουν τους άλλους.

Αυτό είναι αλήθεια. Με εκνευρίζουν πολύ. Ιδιαίτερα στη δουλειά. Οκ και σε φιλίες. Καλά και σε γκομενικά. Αλλά για το τελευταίο κάνω την πάπια. Για τον πιο κάτω λόγο.
 
Έχουν περάσει από τη ζωή σου πολλοί τέτοιοι και συνεχίζουν να μπαινοβγαίνουν. Ίσως η επόμενη περίοδος να ανήκει στις φορές που θα πρέπει να αναρωτηθείς ευθέως: Γιατί παρασύρεσαι από φίλους ή/και έρωτες που θα σε εγκαταλείψουν; 

Ή θα τους αναγκάσεις να σε εγκαταλείψουν. Γιατί είναι ευκολότερο κύριε Πανόπουλέ μου να μην έχω ευθύνη ή να μην μοιράζομαι τη ζωή μου. Πολύ πιο εύκολο. Ή τουλάχιστον ήταν.

Μια βοηθητική υπόθεση/απάντηση: Η διστακτικότητά σου να είσαι υπεύθυνος στις δεσμεύσεις σου και η επιθυμία σου να είσαι ελεύθερος σε μαγνητίζουν προς παρόμοιου τύπου ανθρώπους, οπότε αντί να παραπονιέσαι για την ανευθυνότητα των άλλων συνειδητοποίησε τη δική σου.

Σου βγάζω το καπέλο. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που μου το λέει κάποιος κατάμουτρα. 

Ε, τώρα που έχω αποφασίσει επιτέλους να "δεθώ" χωρίς φόβο και με πάθος, ίσως αλλάξει κάτι; Λέμε τώρα.

 
Μεγαλώνοντας (σε ποια ηλικία αισθάνεσαι «μεγάλος» άραγε;) τα «τρομερά παιδιά» και οι «αιώνιοι έφηβοι» παύουν (;) να σε γοητεύουν. 

Επιτέλους ναι κύριε Πανόπουλε μου. Γιατί αυτό το "αιώνιοι έφηβοι" έχει το ίδιο εφέ πάνω μου όπως τα τουριστικά μαγαζάκια της Αγίας Νάπας. Στην αρχή τα θεωρώ φολκόρ και χαριτωμένα, μετά εκνευρίζομαι όσο πιο πολύ τα βλέπω.

Έτσι αποκτάς σταθερούς φίλους διαρκείας, υπεύθυνες ερωτικές σχέσεις και πιο υγιείς σχέσεις με τα παιδιά σου.

Φίλους διαρκείας - το προσπαθώ κύριε Πανόπουλε μου. Πάντα αγαπούσα τους φίλους μου. Τώρα τους το δείχνω κιόλας. Ακόμα έχω δρόμο. Ξέρεις πολλές φορές τους σκέφτομαι αλλά ξεχνάω να επικοινωνήσω. Τι πράγμα κι αυτό....

Τώρα για το υπεύθυνες ερωτικές σχέσεις...απ' το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί.

 Προηγουμένως, όμως, πρέπει να περάσεις από αφάνταστες καταστάσεις, από «ποτέ-δεν-πίστευα-ότι-μπορεί-να-συμβεί-κάτι-τέτοιο», από ηλίθια ξεκινήματα και ξαφνικά τέλη που γίνονται το σήμα κατατεθέν σου μέχρι να «μεγαλώσεις».

Τι λέγαμε για τους κύκλους; Έ;  Αυτό κύριε Πανόπουλε μου. Μου συνέβησαν πράγματα που όντως μόνο σε ταινίες γίνονται. Α να,ι και από ηλίθια ξεκινήματα,  κουλές συνέχειες και ξαφνικά τέλη, χορτάσαμε για το 2012. Μεγάλωσα οκ;

Η Αμηχανία

Η αμηχανία του να μην έχεις να ασχολείσαι με κάποιον. Να μην είναι ανάγκη να τσεκάρεις το facebook κάθε τρεις και λίγο. Να μην κάθεσαι να αναλύεις με τις ώρες τα μηνύματά του, τις τελείες και τα αποσιωπητικά. Να μην σκέφτεσαι την τελευταία ατάκα που σου είπε και να προσπαθείς να βρεις το κρυμμένο νόημα.

Η αμηχανία του λευκού καμβά. Του να ξέρεις πως δεν έχεις λόγο πια να στεναχωριέσαι για κάτι.

Του να μην κάθεσαι να πρήζεις τους φίλους σου με ατάκες "μου έστειλε μήνυμα", "μιλήσαμε μια ώρα και τρία λεπτά ακριβώς στο τηλεφωνό και ξέρεις...έπαιξε και φλέρτ τα τελευταία 34 λεπτά" ή "μου πε αυτό αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως εννοεί αυτό. ΄Όχι, δεν το πε, ξεκάθαρα ρε παιδί μου αλλά αυτό εννοούσε. Ξέρω". 

Η αμηχανία του να είσαι καλά! Του να μην γκρινιάζεις - ως Λέων έχω δοκτοράτο στην γκρίνια. Του να μην έχεις πια δικαιολογία για να μένεις κολλημένη σπίτι και να κοιτάς με τις ώρες το ταβάνι και να σιγομουρμουράς "φθινόπωρο στον έρωτα" από τον Χειμωνανθό του Χαρούλη. 

Η αμηχανία του να βλέπεις πιο καθαρά - Δεν γράφω "πια" γιατί δεν είμαι ακόμα εκεί.

Αλλά του να μπορείς να διακρίνεις κι άλλα όμορφα στη ζωή σου. Το μπαλκόνι σου και τα ανθισμένα σου λουλούδια. Τους φίλους σου που έχουν ομορφύνει ( ή ήταν πάντα και σύ ήσουν πολύ απασχολημένη για να το δεις). Το ηλιοβασίλεμα. Τη θέα από το παράθυρο της δουλειάς. Μια όμορφη κόκκινη μπλούζα. Του να μπορείς να κάνεις τα "δικά" σου. Να ακούς νέες μουσικές, να ανακαλύπτεις νέες σειρές, να περπατάς στην παλιά πόλη και να χαιρετάς φίλους στα cafe.

Η αμηχανία του..."και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους" :)

Εκεί στα ξαφνικά...

Αυτές τις μέρες που αγωνίζομαι με νύχια και με δόντια να κλεισω τους αναθεματισμένους κύκλους, βρίσκομαι σε φάση πανικού. Κάνω βήματα μπροστά, ύστερα κάνω άλλα πίσω, μιλάω, φωνάζω, μετανιώνω, πνίγομαι. Παίρνω τηλέφωνα και βγάζω τα νεύρα μου. Όλα όσα μου δήλωσε να τα ρίχνω πίσω. Να μην με νοιάζει να το παίζω cool. Να ξεσπάω και να προσπαθώ να πετάξω από πάνω μου την δήθεν "υπεράνω" στάση μου. Να προσπαθώ να ισορροπήσω σε ένα σχοινί που μόνη μου έδεσα ανάμεσα σε δυο δέντρα που αυτή τη στιγμή δεν τα νιώθω σταθερά.

Σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση, πήγα στο πατρικό μου την Κυριακή. Γιαγιά, παππους, θειοι, γονεις, αδελφή στο τραπέζι. Μια συνηθισμένη εικόνα. Να προσπαθώ να το παίξω ήρεμη. Να προσπαθώ να απεξαρτηθώ από το facebook που το έχω μόλις αφαιρέσει από το iphone. Να μηνυματίζομαι με δυο φίλους μου και να με καθησυχάζουν πως καλά έκανα και ξέσπασα και φώναξα γιατί αυτό είχα αναγκη να κανω. Να σκέφτομαι πως αλήθεια πρέπει να χαλαρώσω τελικά.

Και όπως είμαι έτοιμη να φύγω να έρθω σπίτι και να κλαφτώ, μου λέει η μάνα μου να κάτσω λίγο να με δει. Δεν ήθελα. Τί να λέγαμε; Τα ίδια και τα ίδια. Δεν είχα διάθεση να με κρίνει πάλι.

Η μάνα μου είναι ο άνθρωπος που δεν έχω σχέση ιδιαίτερη. Ποτέ δεν της μίλησα για την ερωτική μου ζωή. Πάντα τσακωνόμαστε πως δεν παντρεύομαι και πως κάνω του κεφαλιού μου. Τα γνωστά. Το χειμώνα που μας πέρασε κάναμε 2 μήνες να μιλήσουμε. Είχα πεισμώσει.

Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Μετά από καμιά ώρα, μου 'ρθε. Εκεί στα ξαφνικά.

"Μάνα θέλω να σου πω γιατί ήμουν στεναχωρημένη τόσο καιρό". Και άρχισα. Και της είπα τα γκομενικά μου. Όχι λεπτομέρειες. Αλλά τις ανησυχίες μου. Αλλά είπα πολλά. Και άκουγε με προσοχή.

Έφυγα μετά από δύο ώρες. Την αγκάλιασα σφικτά, μπήκα στο αυτοκίνητο και τότε συνειδητοποίησα.

Πως αν αυτή η  δύσκολη φάση με οδήγησε στο να μιλήσω για πρώτη φορά με τη μάνα μου για προσωπικά θέματά μου, τότε είναι σημάδι πως όλα γίνονται για έναν λόγο, έναν  πολύ καλό λόγο.

Δεν μπορείς να φανταστείς τη συγκίνησή μου. Η μάνα μου να μου λέει να επενδύσω στον εαυτό μου, να κλείσω κύκλους και αν αξίζουν θα ανοίξουν. Να εγκρίνει τα ξεσπάσματά μου σε γκόμενους, να υποστηρίζει πως καλύτερα να ξεσπάς παρά να μένεις δειλή στο σπίτι και να μην αντιδράς. Να ανησυχώ και να της λέω πως νιώθω πως έχω δώσει δικαίωμα σε κάποιο να νομίζει ότι τον θέλω και  εκείνη πάλι να με καθησυχάζει πως καλά έκανα.

Η μάνα μου, ο πιο αυστηρός μου κριτής. Ο άνθρωπος που θεωρούσα άκαμπτο, πως δεν θα καταλάβαινε ποτέ την ερωτική μου ζωή ή τη ζωή μου γενικά.

Να λέω της μάνας μου για την αγωνία μου να αρχίσω νέο κεφάλαιο.
Να με καθησυχάζει και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν υπάρχει λόγος να μην είμαι καλά, γιατί στην τελική "είσαι καλά κόρη μου, δεν το βλέπεις τώρα αλλά άκου με, είσαι μια χαρά".

Και γι αυτές τις απρόσμενες στιγμές, νιώθω μια μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Κάνουν τα υπόλοιπα να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα.

Μαμά μου...

How to: Από τον μύθο, στην πραγματικότητα.

Μέρος του κλεισίματος των κύκλων είναι η απομυθοποίηση.

ΣΥΝΤΑΓΗ

 2-3 Kg κουράγιο

1-2 λίτρα θάρρος

 100 ml θράσος

 πολύ χιούμορ για τη γαρνιτούρα.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Φέρε κρασί, ποτό. Αρχίζουμε.

Τι εννοείς, δεν σε ερωτεύτηκα; Μα ούτε και συ με ερωτεύτηκες!

Από πότε το κάνουμε θέμα και ρίχνουμε το μπαλάκι στον άλλο;

Έπαιξες καλό παιχνίδι και δεν ανταποκρίθηκα;

Με έβαλες στο τριπάκι να γοητευτώ από σένα;

Με άφησες να σε μυθοποιήσω;

Όχι σε όλα. Άρα;

Άρα it takes two. It always did.

"Θέλω να μείνουμε φίλοι."

Όχι εγώ δεν θέλω και δεν θα μείνουμε. Όταν σε έχω δει γυμνό, όταν έχουμε κάνει το μισό Κάμα Σούτρα δεν μπορούμε να γίνουμε φίλοι. Μόνο όταν γεράσω, πάθω Αλτσχαιμερ και ξεχάσω.

"Μ' αρέσεις, αλλά δεν είμαι έτοιμος".

Για εξετάσεις; Δεν πρόλαβες την ύλη; Τί ακριβώς;

Δεν είσαι έτοιμος να σε ρουφήξω στον κόσμο μου, να σου ζητήσω τον ουρανό με τα άστρα, να μετακομίσουμε μαζί, να δεθούμε μεταξύ μας με σελοτέηπ; Μα γιατί; Αφού είμαι τέτοιος τύπος!

Και πολύ πιεστική! αφού ως γνωστόν είμαι..σχεσάκιας! ( Not).

Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος και ποτέ δεν θα είμαι έτοιμη. Άρα;

"Ποτέ δεν θα μου έλεγες όλες σου τις σκέψεις".

Αυτή η φράση, ακολούθησε το "δεν με έρωτεύτηκες".

Γιατί να τα λέω όλα; Επειδή βγαίναμε μαζί  για λίγο καιρό, πρέπει στα καλά καθούμενα να λέω τα σώψυχα μου;

Δεν πάει έτσι. Κρατάμε και κάποια πράγματα για μας.

Άσε που είμαι σίγουρη πως θα τρόμαζες αν σου έλεγα όλες μου τις σκέψεις.

Και δεν σε έκοβα και για γκόμενο που να μπορεί να χειρίζεται τις πολλές φιλοσοφίες.

Και τελικά μένει η ατάκα που έγραψε ο Liar στο τελευταίο του post.

"The more you know who you are and what you want, the less you let things upset you."

Έχω δρόμο ακόμα...ώσπου να κλείσω τους κύκλους θα ταλαιπωρηθώ τρελλά. Καλά να πάθω.

Δυο κύκλοι, ένας καφές και μια βδομάδα μετά.

Κανείς δεν γεννήθηκε γενναίος. Όμως όλοι έχουν την ευκαιρία να γίνουν.

Οι φοβίες είναι μια δικαιολογία για να μην δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Όμως, αν καταφέρεις να φύγεις το μαύρο σύννεφο του φόβου από πάνω σου, θα δεις τον ήλιο.

Όλοι χρειάζονται όρια. Ακόμα και εκείνοι που πιστεύεις ότι δεν είναι ανάγκη να τους θέσεις γιατί σε "σέβονται". Είναι η ανθρώπινη φύση. Όσο πιο πολύ επιτρέπεις τόσο περισσότερο ο άλλος παίρνει. Άρα δίνεις όσο εσύ νιώθεις ότι σε παίρνει. Τώρα αν σε παίρνει πολύ....μην παραπονεθείς μετά για το κόστος.

Δήλωνα πάντα πως είμαι σχεσοφοβική. Και για πολλά χρόνια ήμουν. Τώρα όμως κατάλαβα ότι η σχέση δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυο άνθρωποι που με έναν μαγικό τρόπο, ενώνουν τις ενέργειες τους. Και όπου συναντάς μαγεία, άσε την να μπει στη ζωή σου.

Ο θυμός είναι συσσωρευμένη λύπη. 

Μου λέγε μια φίλη μου να μάθω να κάνω υπομονή. Μαθαίνω.

Δεν είναι τα ταξίδια, δεν είναι μια άλλη χώρα, δεν είναι ένα άλλο σκηνικό. Είναι να καθαρίζεις τη ματιά σου για να μπορείς να διακρίνεις τις αλλαγές. Όλο το θέμα είναι στο καθάρισμα. Υπομονή.

Μου πήρε πολύ καιρό για να ξεφορτωθώ το "πρέπει" από την καθημερινότητα μου. Στις αρχές, κάθε φορά που πήγαινα να πω τη λέξη "πρέπει", συνειδητά με σταματούσα. Όσο περνάει ο καιρός αυτό γίνεται αυτόματα. Άρχισα να αποκτώ αλλεργία στη λέξη "πρέπει".

Τις λέξεις και τις θεωρίες τις αγαπώ μόνο στο χαρτί. Στην καθημερινότητά μου, θέλω πράξεις πια.

If it makes you happy, it can't be that bad ( Sheryl Crow)

Η πρώτη εντύπωση, η πρώτη εικόνα, η πρώτη σκέψη, το πρώτο ένστικτο. Τα κρατάς. 

Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις να τα εμπιστεύεσαι. Είναι πάντα σωστά.

Είναι πολύ εύκολο να εντυπωσιάσεις. Είναι πολύ δύσκολο να το διατηρήσεις.

Όλοι ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να έχουμε ένα ρόλο, έναν πυρήνα. Αν κάτι ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε, είναι να τον βρούμε. Πως τον βρίσκεις; Απλά ξέρεις γιατί με έναν μαγικό τρόπο it feels right.