"Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις"

Αν ξανακούσω τη φράση "κάνε υπομονή" δεν ξέρω και εγώ πως θα αντιδράσω.

Κάνω υπομονή εδώ και ένα χρόνο. Ούτε ο Γκάντι δεν έκανε τόση υπομονή.

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Ειλικρινά, σκέφτομαι...αφού έκανα τόση υπομονή γιατί δεν γυρίζει ο γαμημένος ο τροχός;

Και δεν θέλω τη νίκη ή να γίνει κάτι σούπερ στη ζωή μου. Θέλω απλά να καθαρίσει το τοπίο και μερικοί άνθρωποι να μπουν στις σωστές διαστάσεις στη ζωή μου.

Εν ολίγοις να με αφήσουν ήσυχη, να γίνω χαλαρή και λάητ έτσι όπως ήμουν πριν από μερικούς μήνες.

Έχω βαρεθεί να μπλέκεται το παρελθόν στο παρόν μου. Τώρα θα μου πεις, μπορεί εγώ να το επιτρέπω. Πολλές φορές ναι, αλλά εκείνα τα τηλεφωνήματα και εκείνους τους φίλους που άθελά τους έρχονται και με γεμίζουν με άχρηστες και βλαβερές για την υγεία μου, πληροφορίες τι να τους κάνω;

Χθες έμαθα κάτι και τόσο εκνευρίστηκα που στον ύπνο μου άκουγα αυτό το όνομα συνέχεια. Και δεν την ξέρω καν την τύπισσα.

Ούτε και να κοιμηθώ δεν μπορώ πια - κρίμα, ο ύπνος ήταν αυτές τις βδομάδες η διέξοδός μου.

Ξέρεις πόσο ύπνο έριξα από το Γενάρη; Ούτε και με ενδιάφερε να λιαστώ στα cafe με φίλους ή να βολτάρω στη θάλασσα.

Θέλω να φύγουν από τη ζωή μου αυτές οι καταστάσεις. Φτάνει.

Ούτε θέλω να κοιμάμαι πάλι, ούτε να κλειστώ σπίτι μου.

Θέλω να είμαι χαλαρή, να περνάω καλά με τους φίλους μου, να απολαύσω αυτόν τον άνθρωπο που είναι στη ζωή μου.

Τί ανάδρομο έχει πάλι; Ή τελοσπάντων τί θέλει να μου πει το σύμπαν;

Υ.Γ Αντίο Μεγάλε Μητσάρα.