"And woke up thinking we were free"

Βρήκα το τραγούδι της (νέας) σεζόν.

R.E.M "We all go back to where we belong".

Τελικά ναι. Γίνονται χιλιάδες πράγματα, ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, σε τρώνε οι κότες, υποθέτεις πράγματα που μπορεί να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν, αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια αλλά κάνεις πως δεν την βλέπεις, μιλάς με φίλους, στην "λένε", συμφωνείς, μετά κάνεις του κεφαλιού σου, στην "ξαναλένε", ξανασυμφωνείς, ξανακάνεις μαλακίες. Και ξανά και ξανά και ξανά. Ώσπου να βαρεθεί το μέσα σου.

Αν είσαι τυχερός, επιστρέφεις στη βάση σου.

Συνειδητοποιείς το εξής ένα: Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Χωρίς σπρώξιμο.

Όπου σπρώξιμο και μανούβρες, τρέχε μακριά. Χωρίς να κοιτάς πίσω.

Θέλει δύναμη αυτό. Απόκτησέ την. Είναι στο χέρι σου. Το οφείλεις στον εαυτό σου να μπορείς να χειρίζεσαι την εσωτερική σου δύναμη για το καλό σου.

Έχω κλείσει έναν μεγάλο κύκλο.

Κουράστηκα πάρα πολύ να είμαι μέσα του.

Αρχίζει ένας νέος. Χωρίς νέα δεδομένα, παρά μόνο ένα: Λευκός καμβάς σε όλα.

Φοβάμαι; Όχι.

Είμαι περίεργη; Ούτε.

Τότε;

Δεν ξέρω.

Δεν ξέρω αν  θέλω ο νέος κύκλος να μου φέρει έρωτα ή μια επαγγελματική αλλαγή ή μια νέα σχέση με μένα ή νέα ταξίδια ή νέα όνειρα.

All of the above;

Να πω, ναι;

Δεν τολμώ. Δεν θέλω να λερώσω τον νέο καμβά με απαιτήσεις και σκέψεις.

Ελεύθερο σχέδιο τότε.

Υ.Γ Υπάρχει ένας στίχος στο τραγούδι που λέει "I can taste the ocean on your skin".  Θα ήθελα σε κάποια φάση να μπορώ να εμπιστευτώ και να είμαι σε τέτοια ερωτική διάθεση. Μακάρι.

"Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν κι απομένει ο ουρανός."

Και συνεχίζουμε με τις ραγδαίες εξελίξεις , όπως θα έλεγαν και τα μήντια.

Ακόμα και η light φάση που είχα τελείωσε χθες το βράδι. Κοινή απόφαση.

Δεν με πείραξε τόσο.

Γιατί δεν ήμουν ερωτευμένη. Δεν ήμουν και το ήξερα από την αρχή. Το ήξερε και εκείνος πως δεν ήμουν. Το ήξερα και γω πως δεν ήταν.

Έτσι ανοίξαμε το στόμα μας και το τελειώσαμε.

Και ας υπάρχει η σωματική χημεία. Το θέμα είναι πως δεν υπήρχε ποτέ η εγκεφαλική.

Αν είναι κάτι που θέλω από έναν άνθρωπο είναι να κάνει πρώτα έρωτα στο μυαλό μου και μετά σε μένα. Τώρα στα 34 μου, θέλω το πακέτο. Όχι μόνο σεξ και κάτι "χαλαρό". Μου μοιάζει με ημίμετρο.

Τη δουλειά του την έκανε πάντως αυτός. Κατάφερα να απομακρυνθώ από τον άλλο που με βασάνιζε σχεδόν έναν χρόνο.

Τον εκμεταλλεύτηκα; Όχι. Του το είπα από την αρχή, πως ήμουν "μουδιασμένη". Έτσι κι αλλιώς και αυτός από κάτι άλλο πιο δυνατό είχε φυγει πριν από μένα. Άρα ήμαστε δυο άνθρωποι που είχαμε ανάγκη από στιγμές-βάλσαμο.

Αυτή η φάση ήταν σαν την αντιβίωση. Την έπαιρνα όταν ήμουν "άρρωστη". Τώρα που είμαι καλά, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζω να την παίρνω.

Η σούμα αυτών των τελευταίων ημερών και των 3-4 προηγούμενων ποστ είναι πως επιτέλους προχωράω.

Είμαι σε θέση πια να παραδεκτώ πως είμαι έτοιμη για τον έρωτα. Για τη σχέση. Για το δέσιμο.

Για όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές. 

Που θα τον βλέπω και θα λιώνω. Που θα με βλέπει και θα περιμένει πως και πως να με αγγίξει. Που θα μου μιλάει και θα με κερδίζει η κάθε του λέξη. Που θα του μιλάω και θα θέλει κι άλλο. Που θα θέλω να γίνομαι καλύτερη για να τον εντυπωσιάζω. Που θα ψάχνει συνέχεια τρόπους για να μου δείξει πόσο θελει να είναι μαζί του. 

"Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν και απομένει ο ουρανός. 

Εσύ είσαι ο ουρανός..."

Υ.Γ Όταν άρχισε αυτή η προσωρινή φάση, είχα γράψει αυτό . Το ένστικτο τελικά. Πρέπει να το ακούμε περισσότερο.

...και εκει μέσα θα χορεύω....

Συνεχίζοντας το μονόλογο για τις μέρες μου,

χθες το βράδι έκλεισα έναν κύκλο. Δεν τον σφράγισα όμως.

 Τον έκλεισα, χαλαρά, χωρίς να αποκλείσω τίποτα αλλά ταυτόχρονα χωρίς να περιμένω και κάτι.

Με δυσκόλεψε πολύ αυτός ο κύκλος, γι αυτό και δεν ήμουν καλά αυτές τις μέρες.

Ήξερα όμως μέσα μου ότι έπρεπε να κάνω κάτι - είπαμε, ότι είναι να ρθει θα ρθει αλλά κάποιος πρέπει να ανοίξει την πόρτα.

Έτσι άνοιξα το στόμα μου. Και μίλησα με απόλυτη ειλικρίνεια και αγάπη. Και ακούστηκα. Και άκουσα. Και μετά από κάμποση ώρα και συζήτηση, άρχισα να καταλαβαίνω.Και ήταν τελικά αυτό που ήταν από την αρχή.

Το timing.  Για αυτό δεν μπορείς να βιάσεις κάτι. 

To timing κινείται με τον τρόπο του και με τους ρυθμούς του. 

Όταν δεν υπάρχει το σωστό δεν μπορείς να κάνεις κάτι. 

Έτσι κλείνω τον κύκλο.

Προχωρώ.

Με αργά βήματα.

Έχω ανάγκη να απομακρυνθώ από τον πολύ κόσμο όμως. Έτσι για λίγο.

Θέλω σπίτια φίλων, θέλω βεράντες, θέλω βόλτες, θέλω εκείνες τις στιγμές στον καναπέ.

Θέλω να με φροντίσω.

Τελικά, τα πράγματα έγιναν ή δεν έγιναν για έναν καλό λόγο τελικά. Τώρα απλά, το είδα καθαρά.

"Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις"

Αν ξανακούσω τη φράση "κάνε υπομονή" δεν ξέρω και εγώ πως θα αντιδράσω.

Κάνω υπομονή εδώ και ένα χρόνο. Ούτε ο Γκάντι δεν έκανε τόση υπομονή.

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Ειλικρινά, σκέφτομαι...αφού έκανα τόση υπομονή γιατί δεν γυρίζει ο γαμημένος ο τροχός;

Και δεν θέλω τη νίκη ή να γίνει κάτι σούπερ στη ζωή μου. Θέλω απλά να καθαρίσει το τοπίο και μερικοί άνθρωποι να μπουν στις σωστές διαστάσεις στη ζωή μου.

Εν ολίγοις να με αφήσουν ήσυχη, να γίνω χαλαρή και λάητ έτσι όπως ήμουν πριν από μερικούς μήνες.

Έχω βαρεθεί να μπλέκεται το παρελθόν στο παρόν μου. Τώρα θα μου πεις, μπορεί εγώ να το επιτρέπω. Πολλές φορές ναι, αλλά εκείνα τα τηλεφωνήματα και εκείνους τους φίλους που άθελά τους έρχονται και με γεμίζουν με άχρηστες και βλαβερές για την υγεία μου, πληροφορίες τι να τους κάνω;

Χθες έμαθα κάτι και τόσο εκνευρίστηκα που στον ύπνο μου άκουγα αυτό το όνομα συνέχεια. Και δεν την ξέρω καν την τύπισσα.

Ούτε και να κοιμηθώ δεν μπορώ πια - κρίμα, ο ύπνος ήταν αυτές τις βδομάδες η διέξοδός μου.

Ξέρεις πόσο ύπνο έριξα από το Γενάρη; Ούτε και με ενδιάφερε να λιαστώ στα cafe με φίλους ή να βολτάρω στη θάλασσα.

Θέλω να φύγουν από τη ζωή μου αυτές οι καταστάσεις. Φτάνει.

Ούτε θέλω να κοιμάμαι πάλι, ούτε να κλειστώ σπίτι μου.

Θέλω να είμαι χαλαρή, να περνάω καλά με τους φίλους μου, να απολαύσω αυτόν τον άνθρωπο που είναι στη ζωή μου.

Τί ανάδρομο έχει πάλι; Ή τελοσπάντων τί θέλει να μου πει το σύμπαν;

Υ.Γ Αντίο Μεγάλε Μητσάρα.

Yes?

Τί σημαίνει όταν οι κύκλοι που νομίζεις πως έχεις κλείσει, ξανανοίγουν;

Και οι πόρτες που έχεις κλείσει, τελικά βρήκαν τρόπο και άνοιξαν;

Δίνεις σημασία ή κάνεις μια δραστική κίνηση και ξανακλείνεις πόρτες και κύκλους;

Ξέρεις τι έχω καταλάβει;

Τις περισσότερες φορές δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι.

Ούτε να κυνηγήσεις, ούτε να τρέξεις να προλάβεις, ούτε και να αγχωθείς για όλα εκείνα τα "αν".

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Μήπως τελικά ο κύκλος να είναι μεγαλύτερος από ότι νόμιζα;

Ξέρεις τι θα κάνω; Θα αράξω στην πολυθρόνα μου.

Θα ξαπλώσω στο μαξιλάρι, θα βάλω μουσική, θα κάνω τσάι και θα χαλαρώσω έτσι για αλλαγή.

Τότε δω τα πράγματα καθαρά. Εκείνα που αν είναι να 'ρθουν , θα έρθουν χωρίς εγώ να κάνω αγώνα δρόμου. Χωρίς να υποθέτω πράγματα, χωρίς να κάνω σενάριο στο μυαλό μου.

Το μόνο που δεν θέλω είναι να χάσω τα αυγά και τα καλάθια ( είναι και Πάσχα).

Χωρίς-ματα

Παράξενες μέρες.

Σιγά το νέο θα μου πεις.

Νιώθω παράξενα.

"Πάντα νιώθεις παράξενα, τουλίπα", θα μου ξαναπείς.

Νιώθω πως δεν μπορώ πλέον να εμπιστευτώ. Στον έρωτα.

Δεν είναι grand δήλωση. Αυτό νιώθω.

Τί εννοείς, να χαλαρώσω και να περάσω καλά; Και αν στην πορεία σε ερωτευτώ; Και αν εσύ δεν με ερωτευτείς πίσω;

Αν θες κάτι που εγώ δεν μπορώ να δώσω; Αν πεισμώνω και δεν στο δίνω γιατί εγώ θέλω να δώσω κάτι άλλο; Ποιος έχει το λάθος; Υπάρχει λάθος;

Να ξέρεις, το παίζω cool μαζί σου. Μερικές φορές μπορεί να είμαι. Είναι επειδή δεν αφήνομαι.

Αν αφεθώ...όχι δεν θέλω. Σ' αρέσω γιατί σ΄αρέσει η εικόνα μου. Δεν θα αφεθώ.

Είμαι μαζί σου γιατί νιώθω καλά. Είσαι μαζί μου γιατί ήθελες χρώμα στη ζωή σου.

Άρα; Άρα έχουμε συμφέρον;

Άρα απλά σου αρέσω και μου αρέσεις . Ως εκεί το επιτρέπουμε και οι δύο εξάλλου.

Μ΄αρέσει αυτό το status;

Δεν ξέρω ακόμα.

Γεννήθηκε έναν Απρίλη

Μια από τις μεγαλύτερες χαρές και στιγμές στη ζωή είναι όταν συνειδητοποιείς πως ο κόσμος γύρω σου σε αγαπάει. Οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, οι συνάδελφοι σου.

Δεν έμαθα ποτέ τη μαγική συνταγή το πως το καταφέρνεις αυτό. Ίσως με το να μεταδίδεις τη θετική σου ενέργεια, να ανήκεις στην κατηγορία φίλων " είμαι εδώ για σένα" και στη δουλειά να παίζεις το παιχνίδι έντιμα.

Το Σάββατο ήταν η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Ελένης Ξένου με τίτλο "Υ.Γ Γεννήθηκα έναν Απρίλη".

Η Ελένη, μάζεψε τα editorial από το πιο όμορφο κατά τη γνώμη μου, περιοδικό που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στην Κύπρο, το Υστερόγραφο και τα κείμενα που γράφει στη μόνιμη στήλη της στο doctv. Το αποτέλεσμα, ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν καταγραφή μιας προσωπικής πορείας.

Το διάβασα μέσα σε μια νύκτα. Το σωστό ρήμα μάλλον είναι το "ρούφηξα".

Πάντα πίστευα πως η Ελένη έχει ένα μεγάλο χάρισμα: Την ενέργεια της.

Και ως συνεργάτης της στο Υστερόγραφο και ως φίλη της, νιώθω τεράστια τιμή και πολύ τυχερή που είναι στη ζωή μου.

Όταν διαβάσεις το βιβλίο θα καταλάβεις τι εννοώ. ( Θα το βρεις στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, Μετροπόλιταν, Σολώνειο και Public).

Εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου όμως, εκτός από την παρουσίαση έγινε και ένα άλλο μαγικό.

Ο κόσμος που μαζεύτηκε για να είναι παρόν σε αυτή τη στιγμή της, ήταν πολύς. Ήταν συγκινητικό. Σε κάποια φάση αντίκρυσα ένα μεγάλο μπουλούκι κόσμου. Πήγα κοντά και διαπίστωσα πως απλά ήταν πάρα πολύς κόσμος που περίμενε ουρά για να αγοράσει το βιβλίο. Μετά, αυτός ο κόσμος, δημιούργησε μια άλλη, επίσης, τεράστια ουρά περιμένοντας την Ελένη να τους υπογράψει το βιβλίο.

Νιώθω πως για την ίδια, όλος αυτός ο κόσμος που την αγαπάει και την εκτιμάει, είναι ένα ακόμα μεγάλο δώρο. Μια επιβεβαίωση πως κατάφερε να έχει καλούς φίλους που την αγαπάνε πολύ και στη δουλειά της, έκτισε γερές σχέσεις.

Και γι αυτό, αλλά και για το βιβλίο της, θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ περήφανη.

Εμείς είμαστε πάντως!