Μέρες γεμάτες χρώμα.
Άνθρωποι, μέρη, αισθήματα - όλα πολύχρωμα.
Μπήκε η Άνοιξη.
Σήμερα φοράω λευκό μπλουζάκι και χρωματιστό κολιέ.
Το σαββατοκύριακο έζησα χρωματιστές στιγμές. Όμορφη παρέα, γέλιο, αμέτρητες ποσότητες ποτού, στα σοκάκια της Raval και της Born.
Το γκρίζο το έδιωχνα με τις πρώτες απειλές. Κουράστηκα να με θρέφει. Μόνο χρώμα. Τουλάχιστον για όσο το αφήνω εγώ να μπαίνει στη ζωή μου.
Οι νύκτες μου κυλάνε, αργά, πολύ αργά, πολύ έντονα, πολύ κόκκινα.
Δεν σκέφτομαι τι σημαίνει το κόκκινο. Δεν θέλω να σκέφτομαι. Ούτε θέλω να ερμηνεύω.
Όλα χαλαρά. Για να δούμε αν θα το καταφέρω. Έτσι και αλλιώς είναι μια χρονιά που παίζω με τα όρια μου και με όλα όσα ήξερα ως τώρα.
Μακρυά από τα δύσκολα, μακριά από ντεμί καταστάσεις. Μακρυά από τα "ίσως" και τα θολά. Η ζωή είναι μικρή. Η δική μου ήδη αρκετά πολύπλοκη.
Δεν θέλω να δουλεύω, μόνο να λιάζομαι με φραπέ και τσιγάρο με φίλους.
Γέλιο, μέχρι δακρύων. Φτάνει καριέρα. Φτάνει σοβαρότητα.
Γίνεται να σταματήσει ο χρόνος, να προλάβω να κερδίσω χαμένες μέρες;
Να προλάβω να τους ρίξω μια πινελιά χρώμα;
Υ.Γ Η χημεία των σωμάτων, δεν έχει να κάνει άμεσα με την εγκεφαλική χημεία.
Με γέμισες γαλάζιο!
ReplyDeleteείναι μεγαλλύτερες οι μέρες και γεμάτες χρώματα και μας γεμίζουν χαρά :)
ReplyDeleteσίγουρα θα προλάβεις να κάνεις ό,τι θες!
τελικα η ανοιξη "ανοιγει" τα παντα
ReplyDeleteμπορείς να ρίχνεις πινελιές στις μέρες σου αν το θέλεις:)φτιάχνε τις πολύχρωμες:)
ReplyDeleteNeraida, α χαιρομαι που βρηκες εσυ το χρώμα σου :)
ReplyDeleteDaisy, επιτελους ήλιος ε; :)
ReplyDeleteΆσωτε, ναι είδες; Με τις πρώτες ηλιαχτίδες βρήκαν τα χρώματα στην επιφάνεια.
ReplyDeleteTall Girl, ετοιμάζω παλέτα!
ReplyDeleteΣυμφωνώ με την τελευταία σου πρόταση... ταυτίζομαι... όμως είναι επικίνδυνο...
ReplyDeleteAnonymous, γιατί είναι επικίνδυνο;
ReplyDeleteγια Υ.Γ.: και σχεδόν ποτέ δεν ταυτίζονται, γι αυτό είναι επικίνδυνο, θέλεις τόσο να βρεις τη εγκεφαλική όταν έχεις βρει την σωματική που μπορεί να ξεγελάσεις κ τον εαυτό σου.
ReplyDeleteΜικρή, με το ωραίο όνομα!
ReplyDeleteΕιναι καπως tricky τελικά...
Είναι επικίνδυνο διότι άμα εξατμιστεί εκείνο το πάθος και η έλξη των σωμάτων και αντιληφθείς πως πνευματικά δεν υπάρχει τίποτα κοινό, τότε νιώθεις ένα μεγάλο κενό. Νιώθεις πως απλά χρησιμοποίησες το σώμα το δικό σου και το σώμα του άλλου για να περάσεις για λίγο καλά. Ίσως ακούγομαι κάπως υπερβολική, αλλά κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι πως η υποτιθέμενη «τόσο τέλεια χημεία» που είχα με κάποιον ήταν μόνο σωματική και όχι πνευματική/ψυχική νιώθω πως κακομεταχειρίζομαι, πως πληγώνω τον ίδιο μου τον εαυτό.
ReplyDeleteΊσως μερικές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις απλά δεν πρέπει να ζητάμε κάτι περισσότερο.
ReplyDelete