Θα 'ναι...

Μπήκε η Άνοιξη. Όλα θα είναι αλλιώς.

Πρέπει να είναι. Δυο μήνες καναπές, κουβέρτα, ταβάνι ήταν αρκετοί.

Δυο μήνες διλήμματα, περισσότεροι μήνες σε θολές καταστάσεις.

Σε κάποια φάση, απλά δεν θες να ζεις τη Μέρα της Μαρμότας.

Έτσι κάνεις βήματα. Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξουν πολλά.

Με αφορμή κάτι καινούριο, μπορεί να δεις αλλιώς τα παλιά.

Και τι κάνεις όταν μπαίνουν τα καινούρια δεδομένα στη ζωή σου;

Αλλάζεις την καθημερινότητά σου.

Έχει αρκετές μέρες που δεν ζω πια το τρίπτυχο ηρεμία-τάξις-ασφάλεια.

Διαπιστώνω πως είναι τόσο φιξαρισμένα όλα στην καθημερινότητά μου που δυσκολεύομαι να ξεβολευτώ. Να βρω δηλαδή χρόνο για ένα καινούριο άτομο, να διώξω κάποιες "κακές συνήθειες" από τη σκέψη και τη ζωή μου.

Το χειρότερο είναι πως δεν ειμαι χαλαρή. Να θέλει ο άλλος να σε δει και συ να τον στριμώχνεις μεταξύ ραντεβού δουλειάς και τρεξιμάτων. Πόσο γελοίο.

Θα γελάσεις αλλά έφτασα στο σημείο να ξεστομίσω την ατάκα "ε , σε καμιά βδομάδα θα τα πούμε"! Και να το εννοώ!

Τέλοσπαντων, μου είπε και μια φίλη μου σήμερα καθώς βολτάραμε σε μια υπέροχη περιοχή στη Λευκωσία γεμάτη με χωράφια με κίτρινα λουλούδια, πως το μόνο που έχω να κάνω είναι να χαλαρώσω.

Αυτό θα κάνω.

Όποιος θέλει ας έρθει. Ας τρέξει. Επισης όποιος θέλει ας φύγει, ας παίξει τα παιχνίδια του, ας μοιράσει τα χαρτιά του, ας κάνει ότι θέλει.

Εγώ θα χαλαρώσω! :)

Υ.Γ1 Ο κήπος μου απέκτησε και facebook.

Υ.Γ2 Μερικά πράγματα που φαίνονται so last year. Σύνδρομο άνοιξης;