Φαναράκια και κουδουνάκια

Μία από τις φοβίες μου - δεν έχω πολλές, ντάξει; - είναι οι αρρώστιες.

Όχι ο κίνδυνος να αρρωστήσω ή να είμαι όλη μέρα με ένα αντισηπτικό στο χέρι. Αυτά δεν με ανησυχούν ιδιαίτερα. Σκέψου πήγα σε χώρα της Ασίας χωρίς να βάλω το εμβόλιο της μαλάριας που έπρεπε.

Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι όταν είμαι άρρωστη. Αυτό το αίσθημα ότι είμαι ανήμπορη, ότι δεν έχω τις δυνάμεις μου και το κυριότερο ότι εξαρτώμαι από άλλους. Το παθαίνω ακόμα και όταν είμαι κρεβατωμένη λόγω ενός απλού κρυολογήματος. Μένω στο δωμάτιο, κοιτάζω το ταβάνι, κρατάω αγκαλιά τα χάπια μου και σκέφτομαι "πάει, τώρα θα πεθάνω".

Για τέτοια δράματα μιλάμε.

Μετά κάθομαι και κάνω κάτι σενάρια τελείως εξωπραγματικά όπως για παράδειγμα ότι επειδή είμαι single, όταν γεράσω, θα είμαι μόνη μου και άρα δεν θα έχω έναν άνθρωπο να με φροντίζει.

Ή ότι μπορεί να πεθάνω και να με ανακαλύψουν 2 μέρες μετά οι γονείς και οι φίλοι μου γιατί την πρώτη μέρα δεν θα ανησυχήσουν αφού κατά καιρούς εξαφανίζομαι. Απλά θα με ψάξουν τη δεύτερη μέρα και μάλιστα προς το τέλος της, όπου θα διερωτηθούν, οι μεν γονείς μου γιατί δεν πήγα δυο μέρες να πάρω το τάπερ με το μεσημεριανό μου και οι δε φίλοι μου γιατί δεν πήγα δουλειά ( οι άλλοι φίλοι εκτός δουλειάς δεν θα διερωτηθούν για το γνωστό λόγο ότι...εξαφανίζομαι).

Τέλοσπαντων γιατί τώρα στα γράφω αυτά. Γιατί επιτέλους αποφάσισα να κάνω κάτι με το διαλυμένο μου χέρι. Έτσι πήγα σε ένα γιατρό και πήρα αναρρωτική δυο βδομάδες για να κάνω φυσιοθεραπεία. Ως τώρα όλα καλά.

Το μόνο μου θέμα είναι πως ο γιατρός αυτός είναι της εναλλακτικής σχολής. Δηλαδή, με έβαλε σε ένα δωμάτιο και με σκάναρε χρησιμοποιώντας κάτι τηλεοράσεις που λειτουργούσαν με κάτι υγρά που έβγαζαν καπνούς. Σαν σκηνικό από ταινία του Χάρι Πότερ ήταν.

Σε αυτόν έχουν πάει γνωστοί μου και συγγενείς και είδαν όντως διαφορά.

Απλά με πιάνει...μήπως τώρα να πάρω και μια δεύτερη γνώμη από έναν κανονικό ορθοπεδικό;

Γιατί ώσπου να πάρω αυτή την αναρρωτική είδα και έπαθα. Θα προλάβω ως την Τρίτη που αρχίζει να έχω τη δεύτερη γνώμη;

Και εδώ έρχεται η φοβία μου. Και αν δεν γιατρευτώ και αν γίνει αυτό που διάβασα στην wikipedia; Έλεγε κάπου πως αυτό που έχω μετά από μερικά χρόνια θα κάνει τον σπόνδυλο μου να μοιάζει με φυτό...παμπού! Δηλαδή θα είναι πράσινος ο σπόνδυλος μου και θα βγάλει και φύλλα; Και θα είμαι μέσα στο νερό; Και θα κρεμάμε από πάνω μου zen φαναράκια και κουδουνάκια; Χμ...

Ουφ!

Υ.Γ Άκου δίπλα τη Χρυσαλλίδα! Ολοκαίνουριος Κωνσταντίνος Βήτα :)

Life in Colour

Μέρες γεμάτες χρώμα.

Άνθρωποι, μέρη, αισθήματα - όλα πολύχρωμα.

Μπήκε η Άνοιξη.

Σήμερα φοράω λευκό μπλουζάκι και χρωματιστό κολιέ.

Το σαββατοκύριακο έζησα χρωματιστές στιγμές. Όμορφη παρέα, γέλιο, αμέτρητες ποσότητες ποτού, στα σοκάκια της Raval και της Born.

Το γκρίζο το έδιωχνα με τις πρώτες απειλές. Κουράστηκα να με θρέφει. Μόνο χρώμα. Τουλάχιστον για όσο το αφήνω εγώ να μπαίνει στη ζωή μου.

Οι νύκτες μου κυλάνε, αργά, πολύ αργά, πολύ έντονα, πολύ κόκκινα.

Δεν σκέφτομαι τι σημαίνει το κόκκινο. Δεν θέλω να σκέφτομαι. Ούτε θέλω να ερμηνεύω.

Όλα χαλαρά. Για να δούμε αν θα το καταφέρω. Έτσι και αλλιώς είναι μια χρονιά που παίζω με τα όρια μου και με όλα όσα ήξερα ως τώρα.

Μακρυά από τα δύσκολα, μακριά από ντεμί καταστάσεις. Μακρυά από τα "ίσως" και τα θολά. Η ζωή είναι μικρή. Η δική μου ήδη αρκετά πολύπλοκη.

Δεν θέλω να δουλεύω, μόνο να λιάζομαι με φραπέ και τσιγάρο με φίλους.

Γέλιο, μέχρι δακρύων. Φτάνει καριέρα. Φτάνει σοβαρότητα.

Γίνεται να σταματήσει ο χρόνος, να προλάβω να κερδίσω χαμένες μέρες;

Να προλάβω να τους ρίξω μια πινελιά χρώμα;

Υ.Γ Η χημεία των σωμάτων, δεν έχει να κάνει άμεσα με την εγκεφαλική χημεία.

Το καινούριο σπίτι

Χθες το βράδυ είδα όνειρο ότι μετακόμισα σε καινούριο διαμέρισμα.

Ήταν λευκό, πολύ φωτεινό και κοντά στη φύση. Ότι δεν είναι το σπίτι μου τώρα δηλαδή.

Αισθανόμουν παράξενα. Όμορφα μεν, αλλά κάπως. Δεν ένιωθα λύπη που άφηνα το παλιό μου σπίτι. Το νέο διαμέρισμα το έβλεπα σαν μια νέα αρχή. Και η νέα αρχή πάντα προκαλεί μια αμηχανία.

Το όνειρο ήταν συμβολικό. Κάτι τέλειωσε στη ζωή μου και η τελεία μπήκε μέσα σε μια νύκτα.

Μια νύκτα , πολύ όμορφη και που ήταν αρκετή για να αρχίσω να βλέπω καθαρά μερικά πράγματα.

Είπαμε, όσο προετοιμασμένος και αν είσαι, η αλήθεια είναι πως... reality bites.

Με ηρεμία, διαπιστώνω αυτές τις μέρες πόσο είχα μεγαλοποιήσει στο μυαλό μου κάποια πράγματα και κάποιους ανθρώπους. Έδωσα σημασία και αξία, πολύ περισσότερη και μεγαλύτερη από ότι έπρεπε.

Πραγματικά, κανείς δεν αξίζει τόση ενέργεια και τόσο κόπο. Στο γράφω τώρα και σκέφτομαι από μέσα μου "καλά, μάλλον θα σου ξανατύχει". Τελοσπαντων, δύσκολο το βλέπω.

Νομίζω είμαι κλειδωμένη συναισθηματικά πλέον. Δεν εμπιστεύομαι, ούτε χαλαρώνω.

Από την άλλη όπως λέει και ο Πανόπουλος στα ζώδια, δεν είναι ανάγκη να είμαι η "σύζυγος" κάποιου αλλά είναι καλά να έχω ένα άνθρωπο στη ζωή μου.

Ναι, είναι ωραία να έχεις κάποιο. Έστω και μόνο για σεξ ή λάιτ, χαλαρωτικές καταστάσεις.

Να μπορείς, μαζί του, να "παγώνεις" λίγο το χρόνο.

Να ξαπλώνετε μαζί και να μην βιάζεσαι να φύγεις. Να υπάρχουν μόνο δύο σώματα, δυο ζευγάρια χείλη, φιλιά, έρωτας. Και αυτό να είναι αρκετό.

Να σε ανεβάζει, να σε κάνει να νιώθεις ότι κάποιος θέλει και το σώμα σου και όχι μόνο το πνεύμα σου ( μιλάει η παθούσα τώρα).

Να περνάνε οι ώρες και συ να μην βιάζεσαι να ξαναβρεθείς στον έξω κόσμο.

Να μην χαλιέσαι στα "αν", τα "γιατί" και τις συζητήσεις χωρίς νόημα. Φτάνει πια λόγια.

Να κλείνεις τα μάτια σου και να ξέρεις οτι σε παρακολουθεί και χαμογελάει.

Να ζεις κάτι καινούριο χωρίς να είναι φθαρμένο και κουρασμένο. Και ας ξέρεις ότι μπορεί/μάλλον δεν θα οδηγήσει κάπου.

Λέω να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να εξερευνήσει αυτό το καινούριο σπίτι. Εσύ τι λες;

Θα 'ναι...

Μπήκε η Άνοιξη. Όλα θα είναι αλλιώς.

Πρέπει να είναι. Δυο μήνες καναπές, κουβέρτα, ταβάνι ήταν αρκετοί.

Δυο μήνες διλήμματα, περισσότεροι μήνες σε θολές καταστάσεις.

Σε κάποια φάση, απλά δεν θες να ζεις τη Μέρα της Μαρμότας.

Έτσι κάνεις βήματα. Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξουν πολλά.

Με αφορμή κάτι καινούριο, μπορεί να δεις αλλιώς τα παλιά.

Και τι κάνεις όταν μπαίνουν τα καινούρια δεδομένα στη ζωή σου;

Αλλάζεις την καθημερινότητά σου.

Έχει αρκετές μέρες που δεν ζω πια το τρίπτυχο ηρεμία-τάξις-ασφάλεια.

Διαπιστώνω πως είναι τόσο φιξαρισμένα όλα στην καθημερινότητά μου που δυσκολεύομαι να ξεβολευτώ. Να βρω δηλαδή χρόνο για ένα καινούριο άτομο, να διώξω κάποιες "κακές συνήθειες" από τη σκέψη και τη ζωή μου.

Το χειρότερο είναι πως δεν ειμαι χαλαρή. Να θέλει ο άλλος να σε δει και συ να τον στριμώχνεις μεταξύ ραντεβού δουλειάς και τρεξιμάτων. Πόσο γελοίο.

Θα γελάσεις αλλά έφτασα στο σημείο να ξεστομίσω την ατάκα "ε , σε καμιά βδομάδα θα τα πούμε"! Και να το εννοώ!

Τέλοσπαντων, μου είπε και μια φίλη μου σήμερα καθώς βολτάραμε σε μια υπέροχη περιοχή στη Λευκωσία γεμάτη με χωράφια με κίτρινα λουλούδια, πως το μόνο που έχω να κάνω είναι να χαλαρώσω.

Αυτό θα κάνω.

Όποιος θέλει ας έρθει. Ας τρέξει. Επισης όποιος θέλει ας φύγει, ας παίξει τα παιχνίδια του, ας μοιράσει τα χαρτιά του, ας κάνει ότι θέλει.

Εγώ θα χαλαρώσω! :)

Υ.Γ1 Ο κήπος μου απέκτησε και facebook.

Υ.Γ2 Μερικά πράγματα που φαίνονται so last year. Σύνδρομο άνοιξης;

Wake Up And Smell The Coffee

Πολύ μεγάλη ατάκα!

Λοιπόν αυτό είναι το mood των ημερών και ειδικά σήμερα.

Άκου σενάριο. Να πιστεύεις τα λόγια κάποιου, οι πράξεις να σε ενθαρρύνουν και τελικά μέσα σε πέντε λεπτά να ανατρέπονται όλα με τον πιο θεαματικό τρόπο. Και να διαπιστώνεις πως ο άλλος είναι ένα απλά κωλόπαιδο που ενώ θα μπορούσε να είναι καλός φίλος, να αποδεικνύεται μεγάλος μαλάκας στα ερωτικά ( μαζί σου).

Τί κάνεις;

Τί κάνω;

Απομακρύνεσαι. Απομακρύνομαι. Απομακρύνθηκα. Καιρός ήταν. Και πολύ κάθησα.

Φταίω όμως και το παραδέχομαι. Όμως έχω μάθει πέντε πράγματα.

Ηθικά διδάγματα:

• Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Το κωλόπαιδο θα παραμείνει κωλόπαιδο, το καλό παιδί όσο και να το προσπαθήσει δεν θα σου κάνει μαλακία.
• Στο φλερτ δίνεις ένα χρονικό περιθώριο, deadlines. Δηλαδή το πολύ μπίρι μπίρι δεν λέει. Ούτε το σεξ μπαμ και κάτω.
• It takes two. It always did.
• Εμείς οι γυναίκες καλό είναι να μην είμαστε "καλά παιδιά" . Δεν εκτιμάται. Εσείς οι άνδρες, τα "καλά παιδιά", καλό είναι να σας εκτιμάμε περισσότερο.
• Μένεις εκεί που σε αγαπάνε. Όταν κάνεις για πολύ καιρό το κυνηγό ή την Πηνελόπη, είσαι απλά μαλάκας.
• Η έλλειψη αυτοπεποίθησης μπορεί να εξελιχθεί άσχημα. Έτσι γεννιούνται τα κωλόπαιδα.
• Όταν πιστεύεις σε σένα, τότε βλέπεις καθαρά και που αξίζει να μείνεις. Σε φάσεις που δεν έχεις αυτοεκτίμηση, τότε γεννιούνται τα κολλήματα και τα απωθημένα.
• Κανείς δεν αξίζει τόσο ώστε να κάνεις υπομονή και να περιμένεις. Μην είσαι μαλάκας. Ο άλλος να κάνει τη ζωή του και συ απλά να σιγοβράζεις σε ένα καζάνι;

In other words, the smell of coffee...ouch.

Και τώρα θα ασχοληθώ με την νέα άφιξη στη ζωή μου.

I.D.

Εκεί που είναι η φωτό στο προφιλ σου στο facebook υπάρχει ένα κουτάκι που βάζεις τα στοιχεία σου. Πότε γεννήθηκες, που μένεις, ημερομηνία γεννήσεως, που σπούδασες και που δουλεύεις.

Κάθομαι τώρα στον καναπέ αγκαλιά με το laptop, η τρίτη νύκτα σερί που αναγκάζομαι να δουλέψω γιατί αλλιώς δεν προλαβαίνω.

Χαζολογάω στο fb ώσπου να ξεκινήσω. Κοιτάω το προφίλ μου. Εκεί που είναι λοιπόν οι πληροφορίες, εγώ τα χω σχεδόν όλα συμπληρωμένα. "Η τάδε, σπούδασε στο τάδε πανεπιστήμιο, μιλάει τις τάδε γλώσσες και κατέχει αυτή τη θέση" . Κάτι με χαλάει πολύ.

Αυτή η θέση που και καλά κατέχω, είναι δίπλα από το όνομά μου. Με αυτή την τοποθετηση, έστω και στο facebook, είναι σαν να δηλώνω πως η δουλειά μου είναι μεγάλο μέρος της ζωής και άρα και της προσωπικότητάς μου.

Αυτά σκέφτομαι καθως δουλεύω ακόμα μια νύκτα και τρέχω να προλάβω όλα αυτά που έχω να κάνω. Που επέλεξα να κάνω; Ούτε και που ξέρω πια. Λες και έχει σημασία. Πιπιλάνε όλοι οι εργοδότες την λέξη "κρίση" και συ σκας γιατί δεν ξέρεις και τι άλλο να κάνεις.

Έτσι αποφάσισα να αλλάξω το προφίλ μου. Από τώρα και στο εξής είμαι η " τάδε που γεννήθηκε την τάδε ημερομηνία και μένει Λευκωσία". Αυτό μόνο.

Τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να το εφαρμοσω και εκτός facebook :)

Υ.Γ2 Η φωτό είναι από loft στο Tribeca του Μανχάταν. Σκέψου τώρα, μια μέρα να ξυπνήσεις, να θυμηθείς τα ονειρά σου, να είναι τελείως ζωντανά μέσα σου και να πιστέψεις πως μπορείς να τα ακολουθήσεις. Και να αρχίσεις να το κάνεις. Για σκέψου!