"Δώστε μας νέους, γενναίους έρωτες"

Γράφει ο Πανόπουλος στο doc.tv " Κάψτε όλες αυτές τις δυσλειτουργικές, κάζουαλ και ημι-κακομοίρικες ερωτικές σχέσεις. Δώστε μας νέους, γενναίους έρωτες".

Αν εφαρμόζαμε την πιο πάνω ατάκα, οι μισές ιστορίες γκομενικών δεν θα υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ ή όσο έχουμε εμείς επιτρέψει να τραβήξουν.

Οι πιο πολλές σχέσεις βασίζονται πάνω στη δυσλειτουργία, τα προσωπικά απωθημένα και ανασφάλειες.

Κάποτε ήμουν με έναν τύπο 6 μήνες. Δεν είχαμε κάτι να πούμε, τον θεωρούσα μέχρι και χαζό. Όμως το σεξ ήταν τέλειο και ο ίδιος με αποθέωνε. Έτσι εκεί που θα έφευγα στις 6 μέρες, έκατσα 6 μήνες. Περήφανη δεν είμαι γιατί επί της ουσίας τον άφησα να θρέφει τις τότε ανασφάλειές μου. Εγώ έφταιγα, όχι αυτός.

Όταν χωρίσαμε, ήμουν μετά για τρία χρόνια single. Γιατί σκεφτόμουν πως πια δεν ήθελα κάτι που να μην άρχιζε με καλούς όρους και που να μην μου έκανε κλικ, πρώτα απ' όλα στον εγκέφαλο.

Σε κάποια φάση άρχισε μια άλλη ιστορία. Που μου έκανε εκείνο το πολυπόθητο κλικ στον εγκέφαλο. Μια ιστορία, που είχε και αυτή τα δικά της καλά και κακά.

Όταν χώρισα, διαπίστωσα το εξής: Δεν φοβόμουν πια να είμαι σε σχέση.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ καλλιεργείται μέσα μου η ιδέα του τι είναι τελικά σχέση. Είναι κάτι πολύ πιο απλό απ' ότι φανταζόμουν. Και πολύ πιο υγιές από ότι νόμιζα και είχα μάθει μέχρι τώρα.

Υγιές: Δύο άνθρωποι αποφασίζουν να περνάνε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί.

Και αυτό το τόσο απλό, τους κάνει ευτυχισμένους και ονομάζεται σχέση.

Και είναι το αποτέλεσμα ενός "γενναίου έρωτα".

Αυτά. Μελομακάρονο κανείς;

Spirit (s)

Δεν έχω στολίσει δέντρο. Δεν έχω φέρει τα στολίδια από την αποθήκη.

Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ ότι έχω χάσει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα;

Χθες το βράδι οδηγούσα στους δρόμους, έβλεπα δεξιά και αριστερά τα φωτισμένα με μπλε, δέντρα της Μακαρίου, τα διακοσμητικά της λεωφόρου Αγλαντζιάς, τα στολισμένα roundabout της Λεμεσού και δεν μου έκανε κάτι κλικ. Η απάθεια σε όλο της το μεγαλείο.

Τώρα θα μου πεις, σιγά δεν είναι και ότι βρέθηκα στην Πέμπτη Λεωφόρο και δεν μου έκανε κλικ το στολισμένο δέντρο στο Rockefeller Centre ή η βιτρίνα του Hamleys στο Λονδίνο.

Αλλά και πάλι...τίποτα; Μα τίποτα;

Τα εστιατόρια και τα μπαράκια που πάω αυτές τις μέρες έχουν ελάχιστη ως καθόλου διακόσμηση, καλύτερα να μην βάζανε δηλαδή.

Ο κόσμος γύρω μου δεν μιλάει για δώρα. Εγώ μόλις χθες ρώτησα τη βαφτιστήρα μου τι δώρο θέλει για τα Χριστούγεννα. Γενικά δεν με απασχολεί το θέμα "κατεβαίνω κέντρο για να πάρω δώρα". Ούτε με ενδιαφέρει να κάνω, ούτε να μου κάνουν.

Αυτές τις μέρες που θα κάθομαι σπίτι με άδεια, ίσως και να μπω (λέμε) στο πνεύμα. Ίσως με τις βόλτες και τους καφέδες κάτω στην Μακαρίου και την παλιά Λευκωσία, να νιώσω κάτι. Αμφιβάλλω όμως.

Ο μόνος στόχος που έχω για την επόμενη βδομάδα είναι να βγαίνω, να πίνω πολύ και να βλέπω φίλους. Ούτε "ποιοτικό χρόνο" με οικογένεια με ενδιαφέρει να έχω.

Δεν ξέρω τι έπαθα.

Μπήκε μέσα μου το "κακό πνεύμα" των Χριστουγέννων;

Και αυτό το κρυολόγημα....πως να πίνεις και να καπνίζεις με βουλωμένη μύτη και αυτιά;

Στη μπαρα

1730. Στο γραφείο. Το τέλος μιας αδιάφορης μέρας. Προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου. Το εκνευριστικό έντονο φως, με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Στο ipod High Notional και England.

Οι τελευταίες μέρες κυλήσανε παράξενα. Κουβέντες πολλές με φίλους. Που όμως όλοι είχανε ένα κοινό θέμα: Η αγάπη, οι σχέσεις, ο έρωτας, ο αριθμός δύο.

Μερικές ερωτήσεις δεν πρόκειται να έχουν απάντηση.

Θα με αγαπάς για πάντα;

Τι θες από εμένα;

Γιατί σ' αρέσω;

Και μετά;

Τότε γιατί τις κάνουμε;

Και γιατί μπαίνουμε καν στη διαδικασία να τις σκεφτούμε;

Αφού δεν ξέρουμε.

Τον τελευταίο καιρό, πιπιλάω συνέχεια ένα «δεν ξέρω».

Δεν έχω ιδέα αν κάνω καλά ή όχι.

Νιώθω πως δεν με παίρνει να έχω απάντηση.

Από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν βιάζομαι.

Τα πράγματα τυχαίνουν πολλές φορές ερήμην μας και χωρίς πολλά πολλά.

Έτσι για το σπάσιμο της υπόθεσης. Σκέφτεσαι, κάνεις στρατηγικές; Φοβάσαι, κολώνεις, κάνεις πίσω, λες δέκα λέξεις και μετανιώνεις για τις εννιά;

Δεν έχει σημασία. Ότι είναι να γίνει , θα γίνει. Η δύναμη του τυχαίου.

Μιλάω αφηρημένα γιατί έτσι νιώθω πως είναι η ζωή μου αυτό τον καιρό. Μια αφηρημένη έννοια. Ο καθένας έρχεται, βάζει τις «πινελιές» του και φεύγει. Εγώ από την άλλη δεν έχω καμιά διάθεση να τις ερμηνεύω. Έτσι κάθομαι σε μια μπάρα, πίνω το gin ‘n’n tonic μου και παρακολουθώ.

Για πόσο; Για όσο.

Ακόμα ένα post χωρίς νόημα.

Μιλώντας για αντιθέσεις ως "bipolar" και "μανιοκαταθλιπτική" που έχω χαρακτηριστεί σε προηγούμενο Post.

Λίγο πριν να πατήσω φρένο - γιατί θα το πατήσω - θα πέσω με τα μούτρα στον τοίχο.

Όχι γιατί είμαι αυτοκαταστροφική, ούτε γιατί γουστάρω να πονέσω.

Απλά γιατί έτσι όπως "οδηγώ" μερικά πράγματα δεν έχω άλλη επιλογή από το να επιταχύνω.

Και σκέψου...δεν είμαι καν 20. Δεν έχω καν το άλλοθι της νεαρής ηλικίας. Ούτε το άλλο, της "sex, drugs & rock n roll " τύπισσας. I 'm just an ordinary girl, που έλεγε και η Τζούλια Ρόμπερτς στο Noting Hill.

Μόνο που εγώ, δεν κάνω ερωτική εξομολόγηση σε κανένα. Ούτε αυτό δεν προλαβαίνω να κάνω. Και δεν με παίρνει κιόλας τελικά. Έτσι κι αλλιώς, για ακόμα μια φορά, δεν είμαι καλή στα λόγια. Ίσως λίγο στα γραπτά, όταν δεν είναι και αυτά παρορμητικά.

Μόνο εκεί προφανώς εκμεταλλεύομαι το παρορμητικό του χαρακτήρα μου. Κατά τα άλλα, νιώθω μερικές φορές πως δεν κάνω παιχνίδι, πως τα παίρνω όλα στα σοβαρά.

Λες και η ίδια η ζωή είναι σοβαρή. Λες και όλοι εννοούν 100% αυτά που λένε.

Εγώ σου λέω πως αν δεν δεις, μην πιστέψεις.

Για ακόμα μια φορά, καταλήγω πως ο χρόνος φροντίζει να στα δείξει όλα, αργά η γρήγορα.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη πως μου δείχνει είναι πως πρέπει να παίξω αυτό το παιχνίδι, τώρα, όχι πιο αργά.

Για φαντάσου!

Σήμερα μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να ταξιδέψω.

Να αλλάξω παραστάσεις, να γνωρίσω καινούριο κόσμο, να δω καινούρια μάτια, να αφεθώ σε νέες κουλτούρες, να νιώσω το δέος μιας καινούριας πόλης, να μάθω να ζω με άλλες συνήθειες, να ξεκολλήσω απο την καθημερινότητά μου, να υποχωρήσω, άρα να ξε-βολευτώ, να ταλαιπωρηθώ σε καράβια και τρένα, να νιώσω εκείνο το φούσκωμα στο στήθος, το συναίσθημα της απέραντης ευτυχίας.

Θέλω να ταξιδέψω. Σε μια μόνο χώρα. Που δεν θα είναι στην "πολιτισμένη" Ευρώπη. Θέλω να ζήσω για πολλές μέρες, κάτι εντελώς διαφορετικό από μένα.

Έτσι όπως έκανα το φετινό καλοκαίρι που και πάλι οι οκτώ μέρες δεν ήταν αρκετές.

Αυτά έλεγα σε μια φίλη μου σήμερα. Αλλά μου βγήκαν εντελώς λάθος. Ακούστηκε ότι ήθελα να φύγω για χάρη της φυγής. Δεν είμαι καλή στον προφορικό λόγο. Ακούστηκαν όλα όσα είπα επιπόλαια. Ότι ήθελα να φύγω για να γίνει καλύτερη η ζωή μου.

Αλλά όχι. Θέλω να πάω αλλού, όχι να φύγω. Θέλω να ειμαι τόσο χαρούμενη όσο ήμουν το καλοκαίρι. Να έχω την πολυτέλεια να κάτσω σε ένα δρομάκι και να παρακολουθώ την καθημερινότητα των άλλων με τις ώρες, χωρίς να "πρέπει" να πάω αλλού. Χωρίς να έχω deadlines.

Απλά θέλω εκείνο το χαμόγελο που είχα στις φωτογραφίες του φετινού καλοκαιριού. Που καμιά κρέμα ημέρας και κανένας 8ωρος ύπνος δεν μπορούν να αντικαταστήσουν.

Γίνεται;

All my world is a stage

Έχω ένα χαρακτηριστικό. Παλιά το θεωρούσα χάρισμα, αυτές τις μέρες μάλλον ελάττωμα.

Λοιπόν, είμαι των άκρων. Δηλαδή, ή μαύρο ή άσπρο. Που σημαίνει πως:

1. Ή όλα είναι τέλεια ή όλα είναι χάλια.

2. Ή θα γκρεμιστεί το σύμπαν, δεν θα τα καταφέρω να τελειώσω το project στη δουλειά ή όλα κυλάνε ρολόι.

3. Ή κάποιος μ' αρέσει πολύ, μα πάρα πολύ ή τρέχω να φύγω σαν τρελλή.

4. Ή βγαίνω όλη μέρα και όλη νύκτα και πίνω τα πάντα ή φυτεύομαι στον καναπέ μου για μέρες.

5. Ή είμαι hyper ή θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι πως μετά από 2-3 μέρες θα με ψάξουν.

6. Ή τρώω τα πάντα ή μου κόβεται η όρεξη.

Αυτό σημαίνει πως:

1. Έχω αλλεργία στο μέτριο.

2. Σπανίως υπάρχει μια κανονική μέρα στη δουλειά.

3. Δεν είχα ποτέ σχέση με κάποιον επειδή είναι απλά "καλό παιδί και καλός χαρακτήρας και ειναι οκ που δεν είμαι πολύ ερωτευμένη"

4. Οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είμαι κοινωνική και πότε όχι.

5. Τα επίπεδα σεροτονίνης μου είναι χάλια.

6. Είμαι πάντα σε φάση δίαιτας και ενοχής ΚΑΙ κάνω τρελλές γουρουνιές τα σαββατοκύριακα.

Το παραδέχομαι. Είμαι drama queen και υπερβολική. Σε όλα.

Είναι και λίγο του ζωδίου νομίζω. Δώσε σε ένα Λέοντα τη σκηνή και θα δεις τι ωραίο μονόλογο θα σου κάνει και τι ωραία θα το σκηνοθετήσει.

Τώρα γιατί με πειράζει.

Γιατί αυτές τις μέρες περνάω αντικειμενικά σκατά μέρες στη δουλειά.

Και χθες, δεν άντεξα και πλάνταξα στο κλάμα. Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πως δεν μπορώ πλέον αυτή την καθημερινότητα- Kinder Egg.

Τώρα είμαι καλά. Αλλά, τι πείραζε απλά να ήμουν cool επί του θέματος;

Τί να πω πλέον...

Με έχουν διαλύσει οι ανάδρομοι, οι πλανήτες, οι αμαρτίες της περασμένης μου ζωής, η ξεροκεφαλιά μου...ουφ!

Καιρός για νέες εικόνες!

Νέο header, νέο look στο blog. Για ακόμα μια φορά ευχαριστίες στον unshaved bastard μου!

Όταν ανέβασα το header, σκέφτηκα πως και εγώ θα πρέπει να γράψω ένα νέο post για να το εγκαινιάσω.

Σκεφτόμουν, αλλά καμιά ιδέα. Ο unshaved μου πρότεινε να φτιάξω μια λίστα στόχων/resolution για τη νέα χρονιά.

Θα μπορούσα να το κάνω. Όμως ειδικά φέτος έμαθα το εξής: Αξίζει να βάζεις στόχους όταν στο μυαλό σου έχεις ένα πλάνο και θέλεις πολύ να τους πραγματοποιήσεις.

Για παράδειγμα, όλο λέω - ειδικά όταν νευριάζω στη δουλειά - πως θέλω να γίνω γκαρσόνα στην Κούβα. Αν το ήθελα ΤΟΣΟ πολύ, δεν θα το έκανα; Δεν θα παραιτούμουν, θα έπαιρνα τις οικονομίες μου και απλά θα πήγαινα; Οικογένεια δεν έχω, πολλά δάνεια πάλι όχι, ε θα έβρισκα τρόπο. Σιγά, δεν λέω πως θέλω να πάω στο φεγγάρι.

Οπότε για το 2012 θα ήθελα τα εξής δύο:

1. Έρωτα.

2. Η δουλειά που κάνω, ή η υπάρχουσα ή αν εμφανιστεί κάτι άλλο, να συμβαδίζει με την φιλοσοφία μου για τη ζωή. Η οποία είναι πως, θέλω πάντα να δίνω κάτι πίσω. Αυτό που κάνω να προσφέρει κάτι. Χαρά, έστω στιγμιαία, σκέψη, μια όμορφη στιγμή. Αυτό.

Έμαθα επίσης φέτος πως τα πράγματα παίρνουν την πορεία τους χωρίς ιδιαίτερο σπρώξιμο.

Βάζεις το δακτυλάκι σου, γίνεσαι δεκτικός και τότε σιγά, σιγά, ανοίγει ένας δρόμος. Τον παίρνεις, δεν βιάζεσαι, απολαμβάνεις την διαδρομή, δεν προκαθορίζεις τι θα δεις στην πορεία ούτε πως θες να είναι το τέλος του. Πολλά πράγματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Εδώ ξαπλώνεις να κοιμηθείς το βράδι και δεν ξέρεις τι όνειρο θα δεις και με ποιο τρόπο θα επιλέξει το υποσυνείδητό σου να σου περάσει μηνύματα.

Άντε παιδιά, ας τελειώσουμε τη χρονιά θεαματικά και με φόρα!