Monday, November 14, 2011

Ποτέ τέτοια Κυριακή!

Μια συμβουλή. Μην διανοηθείς να περάσει μέρα και να μην μιλήσεις με τουλάχιστον ένα φίλο σου, για τουλάχιστον δέκα λεπτά.
Θα πάθεις μαρασμό, θα σε πιάσει κρισάρα και μια τάση παράξενης ανασφάλειας και αν είσαι single θα είσαι έτοιμος να πάρεις τηλέφωνο εκείνον που γουστάρεις να του πεις ότι θες να τον παντρευτείς.

Όλα αυτά τα έκανα και τα έπαθα χθες.
Ξύπνησα ψιλοχάλια Κυριακή πρωί. Το προηγούμενο βράδι, είχα βγει, είχα πιει, με άδειο στομάχι, είχα "παίξει", με λίγα λόγια είχα περάσει σούπερ. Πήγα σπίτι ζαλισμένη, τσάκισα κάτι μπακλαβάδες που μου έφεραν από την Κωνσταντινούπολη ( κακό πράγμα να παίρνεις στον άλλο δώρα και να είναι φαγώσιμα - καλύτερα ένα μαγνητάκι), πέταξα τα ρούχα μου παντού και κοιμήθηκα...χωρίς να πιω νερό. Στον ύπνο μου έβλεπα ότι κατέβαζα δεκάδες μπουκάλες νερού, ξύπνησα και μια δυο φορές αλλά βαριόμουνα να πάω στην κουζίνα. Τελοσπάντων, η Κυριακή πρωί με βρήκε αφυδατωμένη και με δύο κιλά επιπλέον.
Πήγα το μεσημέρι στη γιαγιά μου να φάω - είναι τα γενέθλια της σήμερα, να ζήσεις γιαγιούλα μου καλή - , πέρασα καλά με το σόι ( δεν ήτανε εκεί η μάνα μου να μου ρίχνει μπηκτές) και μετά πήγα σούπερμάρκετ, όπου πήρα τα πάντα εκτός από το απορρυπαντικό πλυντηρίου που ήθελα.
Ήρθα σπίτι, κοιμήθηκα μια ώρα στον καναπέ - γιατί είναι πιο γλυκός ο ύπνος εκεί, απ' ότι στο κρεβάτι; - ξύπνησα , έκανα τσάι χαμομήλι και αποφάσισα να δουλέψω εντατικά.
Αμ δε...
Είδα σειρές, κωλοβάρεσα στο facebook όπου έκανα like ΟΛΑ τα post της Guardian και έπαιξα τα παιχνίδια μου.
Η ώρα περνούσε, βαριόμουνα αλλά από την άλλη δεν μίλησα και με κανένα. Έστειλα ένα μήνυμα σε μια φίλη που ήταν άρρωστη, μίλησα με το ζόρι στο facebook με ένα δυο φίλους και αυτό.
Χθες την Κυριακή, ανθρώπινη επαφή μηδέν.
Κατά τις 11 το βράδι με έπιασε ένα πράγμα....άστα να πάνε.
Σκέφτηκα ότι είμαι single, ότι φλέρτάρω με 3-4 αλλά επί της ουσίας τίποτα. Ότι δεν παλεύεται το "μόνη μου", αλλά από την άλλη δεν μπορώ απλά να είμαι με κάποιον για να έχω οικογένεια. Σκέφτηκα ότι ειμαι 34 και σε 6 χρόνια θα είμαι 40. Ότι, ότι, ότι... Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να φρικάρει.

Το μόνο που έσωσε την κατάσταση είναι η σκέψη πως, φάση ειναι θα περάσει.
Ενδεχομένως να γινει κάτι όμορφο αυτή τη βδομάδα.
Να ακούσω κάτι που θα μου αρέσει απο εκείνον που μου αρέσει.
Να δω τους φίλους μου, να τους χορτάσω.
Να προσέξω τη διατροφή μου, να χάσω κανά γραμμάριο.

Ώσπου να έρθει η ώρα της επόμενης κρίσης.
Αλλά μακριά από τέτοιες Κυριακές!


14 comments:

  1. Φτάνει πια με αυτούς τους αριθμούς, μωρέ... 34, 40, 31, 32, 35... Ε χεστήκαμε. Σήμερα είμαστε εδώ, αύριο δεν είμαστε.
    Τελικά η προηγούμενη γενιά μάς δημιούργησε πολλά ψυχολογικά και στερεότυπα.

    ReplyDelete
  2. Δεν μπορώ μωρέ να το χειριστώ - είναι ένα "τικ τοκ" μέσα στα αυτιά μου συνέχεια. Και η βλακεία είναι πως συμπεριφέρομαι σαν 25.
    Στα δε 25 ήμουν πολύ πιο σοβαρή από τώρα.

    ReplyDelete
  3. Έχουμε δυστυχώς πολλά κόμπλεξ εξαιτίας της στενόμυαλης κοινωνίας στην οποία ζούμε, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν κάνουμε κάτι διαφορετικό από την πλειοψηφία. Για παράδειγμα, είσαι 34 και νιώθεις άσχημα επειδή είσαι single. Είμαι σίγουρη πως αν ήσουν οπουδήποτε αλλού δε θα ένιωθες το ίδιο. Διότι για να σαι single σημαίνει πως περνάς και μόνη σου καλά (τουλάχιστον για την ώρα) και ο λόγος που νιώθεις άσχημα είναι γιατί σε πιέζει ο περίγυρός σου να έβρεις ένα καλό παιδί, να παντρευτείς και να κάμεις παιδιά!Αν τον βρεις, καλώς. Αν όχι, τι να κάμεις; Εν τζαι με το ζόρι τόυτα τα πράματα!

    ReplyDelete
  4. όλα αυτά που γράφεις τα ξέρω. κι εγώ στα 20κάτι ήμουν κατά κάποιο τρόπο πιο σοβάρη. νομίζω η διαφορά μας είναι ότι δεν το αναλύω τόσο. δεν χρειάζεται. και προσπάθησα για να φτάσω να μην το αναλύω, μη νομίζεις. κύκλους κι εδώ πολλούς.

    ReplyDelete
  5. Anonymous, Εχεις απόλυτο δίκιο. Το να μην κάνεις όσα κάνει η πλειοψηφία είναι ένα ειδος μαγκιάς αλλά από την άλλή έχει και το τιμημά του.
    Σίγουρα το να είσαι single - γιατί σίγουρα αν δεν θες να είσαι μόνος, είναι εύκολο να βρεις απλά κάποιον - είναι επιλογή και σημαίνει ότι περνάς και μόνος καλα, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.
    Τίποτε δεν είναι με το ζόρι - αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το εμπεδώνουν οι γονείς μας και οι γύρω που βαλθήκανε μας βάλουνε σε ένα καλούπι που το ονομάσανε "ευτυχία"

    ReplyDelete
  6. Aurora, έχει καιρό να αναλύσω - μάλλον το ότι χθες εμέινα τόσες ώρες μόνη μου, έκανε τη "ζημιά".

    Όλα είναι κύκλος - ευτυχώς δηλαδή!

    ReplyDelete
  7. H Κυριακή ειναι πάντα μια περίεργη μέρα. Ό,τι κι αν κάνεις, ακόμα κι αν δε θα πας δουλειά ή σχολείο την επόμενη, κρύβει πάντα μια μελαγχολία. Ο μόνος τρόπος να την αποφύγεις είναι να ξεχάσεις πως είναι Κυριακή. Κι αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει συχνά.
    Έλα Κυριακή ήταν πέρασε! :)
    Να σου ζήσει η γιαγιά σου!

    ReplyDelete
  8. Προσπάθησε να βλέπεις τα θετικά, και να κρατιέσαι από αυτά. Το ξέρω από πρώτο χέρι, ότι στη θεωρία είναι εύκολο αλλά στην πράξη δύσκολο...
    και ποτέ μην ξαναμείνεις μόνη με τις σκέψεις σου.

    ReplyDelete
  9. Είναι μαρτύριο να επιζητείς την ανθρώπινη επαφή και να τη στερείσαι. Δύο πράγματα αξίζουν στη ζωή: οι άνθρωποι και οι βόλτες. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπερτιμημένα.

    (εντάξει και τα πολίτικα μπακλαβαδάκια αξίζουν...)

    ReplyDelete
  10. DaisyCrazy, μερικές φορές είναι γλυκιά η μελαγχολία της όμως άρα there is hope!

    ReplyDelete
  11. HeatJo, Απλά δεν προσπάθησα να το κάνω την Κυριακη. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν αυτό που έγραψα στην τελευταία παράγραφο. Έκανε τα πράγματα κάπως καλύτερα.

    ReplyDelete
  12. Πιγκουίνο, σοφή κουβέντα!! Μου έχουν λείψει οι βόλτες η αλήθεια να λέγεται... και με τα φιλαρακια εννοειται
    ( οχι στις 4 το πρωι μετα απο μεθυσι)

    ReplyDelete
  13. Μεγάλο κόμπλεξ αυτό με την ηλικία, το να είσαι με κάποιον είναι εύκολο, το θέμα είναι με ποιον όμως και είναι σημαντική η επιλογή. Όχι πώς δε θα κάνει συμβιβασμούς κάποιος, αυτό είναι αναπόφεκτο, αλλά να μην είναι σε θέματα ουσίας. Καλά τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις στο τέλος, αν θέλεις μπορείς να κινήσεις πιο αποφασιστικά τα νήματα στη ζωή σου. Good luck.

    ReplyDelete
  14. tulipa, το έχω σκεφτεί πολλές φορές και έχω καταλήξει στο εξής: χρειαζομαστε και εμείς, γυναίκες, κορίτσια, άντρες, αγόρια μέρες που υπολειτουργούμε. ένα κατιτί ρεμπούτ του συστήματός μας. μακάρι να μην ντύναμε με τύψεις τέτοιες μέρες σάπιες. είναι αυτές που γίνονται εφαλτήριο για άλλες, επόμενες, δυναμικές, παραγωγικές και αγαπημένες. ρεστάρτ!

    πσ, διαβαζοντάς σε σήμερα, κελάηδησα και εγώ

    χαιρετισμούς!

    ReplyDelete