Κουβέντες του αέρα.

Χάθηκα καλή/έ μου φίλη. Με τσάκισε η βλαμμένη τενοντίτιδα. Και που γράφω τώρα δεν θα έπρεπε. Τέλοσπάντων, η ανάγκη βλέπεις.

Η ανάγκη να πω, να γράψω κάτι μπας και γλυτώσω τις τσιρίδες σήμερα.

Πότιζα τον κήπο μου πριν από δύο μέρες και ξαφνικά έφαγα την φλασιά. Αχ, πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν μια ηλίθια ρομαντική; Που ένιωθα σαν ένα "λουλουδάκι"΄; Οκ ακούστηκε τελείως λάθος. Αλλά το έπιασες το νόημα. Μήπως όσο μεγαλώνουμε δεν πρέπει να περιμένουμε αυτές τις σούπερ στιγμές που τις κάνουμε και μεις πιο σπουδαίες με τον αυθεντικό/αθώο τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε;

Νευριάζω με τα καλούπια. Που προσπαθούν να μου επιβάλουν κάποιοι που δεν έχουν δικαίωμα πια. Δεν έχεις δικαίωμα πια. Ούτε γκόμενά σου είμαι, ούτε φίλη σου. Τα δικά μου τα καλούπια εγώ τα σπάζω και εγώ τα ορίζω. Και αν υπάρχει κάτι που νιώθω καλά είναι που δεν φοβάμαι να παραδεκτώ που κολλάω και που ξεκολλάω.

Ρουτίνα. Τίποτα δημιουργικό. Κούραση. Κάποτε με ένοιαζε η ποιότητα της δουλειάς μου. Τώρα παράγω σαν να δουλεύω σε φάμπρικα. Δεν θα ανησυχούσα τόσο, αν δεν με έπιανε ο φόβος κάθε τρεις και λίγο, ότι τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν εξαργυρώνω όπως θέλω την ενέργεια στη δουλειά μου.

Δεν ελπίζω σε κάτι καλό όσο αφορά στον έρωτα. Το έλεγα παλιά αλλά πάντα άφηνα ένα παραθυράκι μέσα μου. Σκεφτόμουν πως αν το πω, θα έρθει η τύχη και θα το ανατρέψει. Πως θα γινόταν κάτι μαγικό και θα μου έλεγαν οι γύρω μου "είδες που γκρίνιαζες;". Τώρα δεν έχω ίχνος ελπίδας. Δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν. Γράφω αυτές τις ατάκες και νιώθω πως είναι σαν να καθορίζω εγώ τις γραμμές του έρωτα στην παλάμη μου και πως τις σβήνω με κάθε μου αρνητική δήλωση.

Δεν μπορώ να περάσω ακόμα ένα χρόνο σαν τον περσινό. Όχι πως δεν ήταν καλός. Αλλά πόσα έξω, πόσα μπαρ, πόσο τα ίδια και τα ίδια; Γαμώτο, είμαι λίγο αχάριστη ε;

Μου λείπει ένας άνθρωπος το παραδέχομαι.

Επιτέλους βρήκα τη φόρμουλα με τους φίλους μου. Δεν με ανησυχεί το θέμα. Το ΄χω.

Νευριάζω που τρέχω τους άλλους και μένα δεν με τρέχει κανείς. Που τρέχω να εξυπηρετήσω και που δεν παίρνω κάτι πίσω. Εντάξει είπαμε , "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" , αλλά εμένα ο δικός μου γιαλός πλημμύρισε και με έπνιξε. Πώς είναι δυνατόν να τρέχεις τόσο πολύ για να γίνει μια δουλειά; Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν και έρχονται και τους βρίσκουν πράγματα;

Μια φίλη μου έγραψε σήμερα στο fb ότι βρίσκεται στον πάτο. Της δουλειάς. Τι μαλακία. Να σε πνίγει αυτό το γαμημένο πράγμα η δουλειά, λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο. Μαλακία επίσης να είσαι ικανός και αντί να γίνεται πιο εύκολη η ζωή σου, να γίνεται πιο δύσκολη γιατί σου τα φορτώνουν επειδή "μπορείς". Δεν μπορώ κύριε διευθυντά μου αλλά είμαι μαλάκας και υπεύθυνο άτομο και δεν μου βγαίνει να στο πω.

Σήμερα θα πάω Αθήνα. Έχω να δω άπειρο κόσμο. Ξέρεις πόσο πολύ με τρομάζει που δεν θα καταφέρω να δω όσους θέλω; Ή που πρέπει να τους χωρίζω ανά δίωρο; Να δεις που στο τέλος απλά θα εξαφανιστώ και δεν θα τους δω. Δεν είναι ακριβώς παράπονο. Είναι ένα πράγμα που συμβαίνει και εδώ. Θέλω να δω κόσμο, δεν τους προλαβαίνω και από την άλλη θέλω να δω και λίγο τον εαυτό μου. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Με φοβίζει αυτό.

Και κάτι θετικό....ήρθε το καλοκαιράκι. Θέλει προσπάθεια αλλά θα το κάνουμε όμορφο. Δεν μας παίρνει να μην.