Baby boom? ή boom!

Την Παρασκευή πετάκτηκα στο πατρικό μου.

Καθώς μιλούσα με τη μαμά μου, μου πέταξε, τάχαμου τυχαία, ότι διάβαζε μια συνέντευξη μιας διάσημης επιχειρηματία η οποία είπε ότι αν υπάρχει κάτι που μετάνιωσε είναι που αφοσιώθηκε στην καριέρα της και δεν έκανε παιδιά.

Την έμμεση σπόντα της μαμάς της ένιωσα, τόσα χρόνια πια είμαι εκπαιδευμένη.

Και ακολουθεί ο εξής διάλογος, ο οποίος διεξάχθηκε χωρίς θυμό και νεύρα αλλά με πολλή - ανεξήγητη - ηρεμία και από τις δύο πλευρές:

Τουλίπα: "Ναι κοίτα μαμά, εγώ δεν κάνω καριέρα. Απλά δεν τα προλαβαίνω και γι αυτό δουλεύω τόσες ώρες".

Μαμά: (σιγή)

Τουλίπα: "Αλλά μην ανησυχείς. Θα πω στην τάδε συνάδελφό μου που έχει ήδη τρία, το επόμενο που θα κάνει να μου το δώσει"

Μαμά: " Ε, όχι. Θα ήθελα να είναι αίμα μου".

Τουλίπα: ( διστακτική) "χμ...και να σου πω. Γαμπρό θες;"

Μαμά: " Όχι, όχι, εγγόνια μόνο".

Τουλίπα: S P E E C H L E S S.

Καθώς οδηγούσα για Λεμεσό, πίνοντας ένα διπλό εσπρέσο, καπνίζοντας με τα παράθυρα κατεβασμένα και ακούγοντας στη διαπασών ελληνικό ροκ της δεκαετίας του '80 ( περιττό ινφο αλλά είναι για να πάρεις την "ανέμελη" εικόνα) , σκεφτόμουν.

Ένιωθα ανακουφισμένη! Σαν να σηκώθηκε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.Ένα παιδί και εγω λατρεύω τα παιδιά.Το βιολογικό ρολόι άρχισε να κτυπάει και μπορεί και να στο λέω πρώτη φορά.

Ένα παιδί χωρίς να πρέπει να ψάξω τον έρωτα, να δω αν μου κάνει, αν του κάνω, να κάνω σχέση, να πάθω χίλιες κρισάρες, να τον παντρευτώ, να αντισταθώ να μην το σκάσω στα σκαλιά της εκκλησίας και χωρίς να διερωτούμαι κάθε μέρα πως θα κρατώ αυτό τον γάμο ευτυχισμένο.

Όσο περνούσε η ώρα, μου άρεσε η ιδέα.

Οκ θα ήμουν single μαμά, δεν θα ήταν εύκολο. Αλλά, από την άλλη, οι φίλες μου που έχουν παιδιά, εκείνες τα τρέχουν όλη μέρα.

Άσε που οι γονείς μου και να θέλω δεν θα με αφήσουν να το μεγαλώσω μόνη.

Και θα προσπαθούσα να μεγαλώσει σωστά, χωρίς να βασίζομαι πάνω του για να κάνω τη ζωή μου καλύτερη.

Το σκεφτόμουν που λες, το επεξεργαζόμουν και στο μυαλό μου έφτιαξα μια λίστα με τους φίλους που που θα ήταν πιθανοί δότες.

Έφτασα σχεδόν στη Χοιροκοιτία.

Και εκεί έφαγα ΤΗΝ φλασιά.

Καλά...εμένα δεν με ενοχλεί που δεν θα έχω ένα πλάσμα του Θεού δίπλα μου;

Δεν θέλω να ξανερωτευτώ;

Δεν θέλω μια σχέση;

Έφτασα Λεμεσό.

Δεν πρόλαβα να αποφασίσω.