I'd rather...

Ευτυχώς που είναι Παρασκευή. Αυτό έχω μόνο να πω.

Αλλά για να μην αρχίσω με γκρίνια, θα σου πω για το ταξιδάκι μου.

Πέρασα σούπερ, καταπληκτικά, υπέροχα. Γνώρισα ωραίο κόσμο, έκανα νέους φίλους και επαγγελματικά κονέ, έφαγα ωραίο φαγητάκι, ήπια ωραίο κρασί (θα επανέλθω σε αυτό το μεγάλο συμβάν), κοιμήθηκα και το κυριότερο, ξεκουράστηκα ψυχικά.

Πάω που λες σε αυτό το συνέδριο και στο αεροπλάνο έχω στο μυαλό μου ότι θα δουλεύω στα διαλείμματα.

Ήξερα μόνο ένα άτομο, θα έκανα και λίγο PR που το βαριόμουνα και τα βράδια θα μας έβγαζαν έξω για φαγητό και κανά ποτάκι.Αυτά υπολόγισα πως θα συνέβαιναν.

Που να 'ξερα. Το να μην περιμένεις και πολλά, τελικά σου βγαίνει σε καλό.

Καταρχάς δεν δούλεψα. Όχι γιατί το επέλεξα αλλά γιατί ξέχασα την πρίζα για ελληνικό βύσμα. Άρα κομπιούτερ νεκρό. Την πρώτη μέρα ζούσα την αμηχανία του να έχεις ελεύθερο χρόνο. Οπότε απλά, πήρα την κάμερα και γύριζα. Πέτυχα μια παραλία, ξάπλωσα στην ξαπλώστρα και έβλεπα το μπλε της θάλασσας και το γαλάζιο ουρανό. Τόσα θέλει ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος τελικά!

Το πρώτο βράδυ ήταν το επίσημο δείπνο. Πήγα, αρκετά κουμπωμένη. Συστήθηκα με διάφορους αλλά κράτησα την απόστασή μου, παρατηρώντας κυρίως.

Στο δείπνο, κατέφθασαν τα πρώτα κρασιά. Μετά από 6 σχεδόν μήνες αποχής, έβαλα στο στόμα μου την πρώτη γουλιά. Ήταν "αμαρτία" εξάλλου να μην το κάνω, η λίστα με τα κρασιά ήταν εντυπωσιακή. Αχ, τι ωραία που ήτανε εκείνη η πρώτη γουλιά. Μετά από μισή ώρα όμως με έπιασε μια ζαλάδα και έκαιγε το κεφάλι μου. Σαν να ήμουν πάνω σε ένα πλοίο με θαλασσοταραχή. Τα εφέ της αποχής. Το ξεπέρασα φυσικά και συνέχισα με τα υπόλοιπα κρασιά.

Έτρωγα που λες σε ένα όμορφο εστιατόριο, μιλούσα με τους διπλανούς μου, είδα και κάτι σελέμπριτις στο βάθος και άρχισα να χαλαρώνω.

Αργότερα πήγαμε για ποτό σε ένα μπαράκι πάνω στο κύμα όπου κατέβασα και ένα gin ‘n’ tonic εκεί.Ευτυχισμένη πήγα στο δωμάτιο μου, τσάκισα δυο σοκολατάκια και λιποθύμησα στο κρεβάι.

Το άλλο πρωί ξύπνησα κάπως. Hangover. Αυτό δεν το είχα πεθυμήσει καθόλου.

Το επόμενο βράδι, καθώς τρώγαμε (βασικά δεν σταματήσαμε ποτέ), κάθισα δίπλα από αυτή την τύπισσα της οποίας τη δουλειά θαύμαζα χρόνια. Ανταλλάζαμε καμιά κουβέντα, ευγενικά, αλλά τίποτα άλλο. Ώσπου – μετά από τρία ποτήρια κρασί – ρίχνω μια ατάκα για γκόμενους, λες και καθόταν δίπλα μου η κολλητή μου. Την πιάνω τότε αυτή να χαμογελάει. «Για δώσε το τηλέφωνο σου», μου λέει και φυσικά της το δίνω. Αυτή είναι η νέα μου καλύτερη φίλη και μάλλον θα βρεθούμε όταν πάω Αθήνα σε δυο βδομάδες.

Η επόμενη μέρα με βρήκε να πίνω gin ‘n’ tonic μπροστά από τη θάλασσα, να γνωρίζω κι άλλο κόσμο και να διαπιστώνω πως το να είσαι κουμπωμένος, είναι καθαρά θέμα δικό σου. Γιατί ο άλλος απλά θα το εκλάβει ως αδιαφορία και εσύ απλά θα χάνεις από το fun στο τέλος της υπόθεσης.

Να μην στα πολυλογώ, ήμουν τέσσερις μέρες εκεί και παρόλο που ήταν για δουλειά, ένιωθα ότι έλειπα ένα μήνα από την Κύπρο και ότι είχα βδομάδες να δουλέψω.

Τι ωραία! Για τέτοια, αξίζουν τα 12ωρα που κτυπάω καθημερινά εδώ και μήνες.

Σε φιλώ. Επιστρέφω στο καζάνι της κόλασης.

Υ.Γ1 Έχω νέα για μουσικούλες. Θα στα πω στο επόμενο post.

Υ.Γ2 Ο Θεός να με λυπηθεί, σήμερα θα πάω "Ρωγμές".