Τρεις μέρες μόνο

Πάντα φοβόμουν τα σαββατοκύριακα και τις αργίες. Χμ, όχι πάντα. Τα τελευταία χρόνια.

Ένιωθα πως ο ελεύθερος χρόνος θα με ανάγκαζε να μην χρησιμοποιώ την πρόφαση "έχω δουλειά" και έτσι δεν θα μπορούσα να αποφύγω τη ζωή μου και τις σκέψεις μου.

Τους τελευταίους μήνες έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα. Δεν έγινε κάτι συνταρακτικό που ξεκίνησε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω απλά ήταν φυσική συνέπεια των τελευταίων 10 και βάλε χρόνων. Πολλές σκέψεις και προβληματισμοί, τους οποίους σου τους είχα πει αυτά τα τεσσεράμιση χρόνια που γράφω στο blog.

Τώρα που λες, έχουν μπει κάποια πράγματα στις σωστές διαστάσεις τους. Μια συγκεκριμένη ατάκα μιας φίλης με βοήθησε πολύ. "Μην περιμένεις το τέλειο, μην περιμένεις γενικά."

Είμαι γενικώς τελειομανής, έχω και λίγο OCD ( obsessive compulsive disorder). Το να νομίζω ότι ελέγχω το βράδι μου, το να έχω πρόγραμμα είναι ο τρόπος μου να νομίζω ότι ελέγχω τη ζωή μου. Αλλά η ατάκα της με έβαλε στη διαδικασία να προσπαθώ να μην έχω high expectations - ειδικά όσο αφορά στο πως θα εξελίσσεται η κάθε μέρα μου.

Γιατί, δεν μπορείς να ελέγξεις τι θα σου τύχει , ούτε το πως θα συμπεριφερθείς σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Τα σενάρια υπάρχουν μόνο στην οθόνη. Αλλα και πάλι...μπορεί να σου το κάνει φύλλο και φτερό ο σκηνοθέτης και η ιστορία να πάει αλλού.

Πού θέλω να καταλήξω; Αυτό το τριήμερο εξελίχθηκε τόσο διαφορετικά απ' ότι περίμενα και τόσο όμορφα.

Είχα 1-2 πράγματα φιξαρισμένα. Ένα πάρτι γενεθλίων, μια εκδρομή στον Πρωταρά με γονείς. Αυτό.

Τελικά προέκυψαν και καφέδες στον ήλιο - παλιά Λευκωσία, δεν θα σε ξαναπαρνηθώ, σ' αγαπώ βαθιά - , βόλτες πολλές, κουβέντες με φίλους ΚΑΙ ένα σχεδόν σπασμένο δόντι από χορευτική φιγούρα gone bad (ναι εμείς ήμασταν η γελοία παρέα χθες στο Hustle που κάναμε αναπαράσταση το Black Swan).

Άντε φεύγω, πάω Λεμεσό για ένα γρήγορο ποτάκι.

Υ.Γ1 Η φωτό χθεσινή. Η παραλία του Figtree - έτσι μοιάζει χωρίς ομπρέλες.

Υ.Γ2 Το τραγουδάκι δίπλα είναι το Floating Bed από το soundtrack της Frida. Είναι το αγαπημένο μου, αρχίζω να το ακούω σχεδόν μόνο όταν μπαίνει η άνοιξη.

Sight-seeing

Χθες το βράδι συναντήθηκα με ένα παλιό συμφοιτητή μου, βραζιλιάνο που ήρθε Λευκωσία λίγες μέρες για δουλειά.

Είχα να τον δω 12 χρόνια. Χαθηκαμε όταν εκείνος πήγε στην Αυστραλία για Master και εγώ έμεινα Λονδίνο ( κακώς χαθήκαμε γιατί έχει σπίτι στο Ρίο, πάνω στην Κόπα Καμπάνα και όπως έμαθα χθες είναι πολύ εύκολο να παρελάσεις στο καρναβάλι του Ρίου - ως γνωστό, είναι το όνειρό μου και η μόνη φιλοδοξία που έχω αυτή τη στιγμή).

Φεύγω από το γραφείο, πάω καπάκι στο ξενοδοχείο, τον μαζεύω και ψιλοσοκαριζόμαστε και οι δύο που αφήσαμε τόσα χρόνια να περάσουν χωρίς να βρεθούμε. Αυτός πιο ωραίος από τότε. Εκείνος, όταν με είδε είπε " God, tulip you haven't changed a bit", το οποίο δεν ξέρω αν είναι καλό.

Πάμε στο ταβερνάκι του Πάμπου, παραγγέλνουμε μεζέδες, όπου φυσικά τον είχα πιο πριν ρωτήσει πόσο πεινούσε. Είχε πει πολύ, οπότε άφησα τον Πάμπο να γεμίσει το τραπέζι. Ενθουσιάστηκε με τα κολοκυθάκια με τα αυγά, τα ξιδάτα αυγά του ορτυκιού, το χαλλούμι και τις σιεφταλιές. Εννοείται ότι αγάπησε το παγωτό μαστίχας με τα κομματάκια από γλυκό καρυδάκι. Δυστυχώς τα κρασάτα παϊδάκια που τα διαφημίζω παντού, ήταν σαν φρίσμπυ χθες.

Μετά - μέσα στον ψόφο- αποφασίζω να τον ξεναγήσω στην παλιά πόλη. Λοιπόν φίλοι μου, ένα έχω να πω. Κακώς έχω χαμηλό σπορ αυτοκίνητο. Θα έπρεπε να είχα αγοράσει τρακτέρ ή διπλοκάμπινο. Γιατί μόνο έτσι ανέχονται οι στενοί και γεμάτοι τρύπες δρόμοι της παλιάς Λευκωσίας.

Επίσης, προσπάθησα να εξηγήσω στον φίλο ότι η τρύπα που βλέπει θα γίνει σύντομα πλατεία από τη διάσημη Zaha Hadid ."Zaha who?", μου είπε. Τελικά μόνο εμείς την ξέρουμε και οι υπόλοιπες τριτοκοσμικές χώρες που βανδαλίζει με τα έργα της. Δεν κατάφερε τελικά να φανταστεί πως το έργο που έβλεπε στην μακέτα και που έμοιαζε με wok θα γίνει κάποτε πλατεία.

Μετά αφού ζαλίστηκε από τη διαδρομή Πύλη Αμμοχώστου - Αιγαίο- Ερμού- Φανερωμένη-Αισχύλου- Plato's και τις αμέτρητες λακούβες, παρκάραμε στην τάφρο και περπατήσαμε προς το checkpoint, τέρμα της Λήδρας. Διερωτήθηκε αν είναι τόσο άδεια η πόλη πάντα. Του είπα ότι είναι Δευτέρα - αν και ο Πάμπος ήταν τίγκα- και επίσης είναι κρύο - καλά δεν τον έπεισα, μένει Λονδίνο.

Περπατάμε που λες στη Λήδρας, όπου δεν ήξερα πως να περιγράψω το χάλι. Τις χάλια βιτρίνες, τα φαστφουντάδικα, κάτι άσχετα καταστήματα, κάτι περίεργους τύπους και εννοείται τα κτίρια από τα οποία κρέμονται ρούχα και αντένες-πιάτα.

Καταλήγουμε στο τέρμα, όπου βλέπουμε κάτι φωτό που υπάρχουν με την καταστροφή στην Αϊτή, με τη ζωή στην πόλη πριν 50 χρόνια και κάτι ασπρόμαυρες της εισβολής, που ούτε και που ήξερα πως υπήρχαν. Έβλεπε απέναντι και έπαθε ένα σοκ που είδε την τουρκική σημαία ενώ πριν μου είχε πει για το πόσο "in your face is that lit up flag up on the mountain". Βρήκαμε κάτι κτίρια που φαίνονται πάνω οι σφαίρες από την εισβολή. Σταθήκαμε λίγο στη σιωπή, κοιτάξαμε απέναντι.

Μετά επιστρέψαμε στον "πολιτισμό". Περάσαμε από τα Καλά Καθούμενα όπου ήταν κλειστά και εκεί καθόταν μια παρέα στα σκοτεινά που κάπνιζε διάφορα. Εντυπωσιάστηκε από το γυμνάσιο της Φανερωμένης και εκπλάγηκε όταν του είπα πως είναι δημόσιο σχολείο και όχι ιδιωτικό.

Επιστρέψαμε από την Ονασαγόρου, όπου του εξήγησα ότι παίζει γενικά παιχνίδι με τους "μεγάλους" και τους μικρούς καταστηματάρχες και φυσικά του έδειξα το κατάστημα του Άβο που κάνει την πιο υπέροχη χαλλουμωτή ever. Παρεμπιπτόντως, το κατάστημα ανακαινίζεται, μπορεί να βάζει wifi.

Αποχαιρετιστήκαμε, με την υπόσχεση ότι δεν θα αφήσουμε ξανά άλλα 12 χρόνια να χαθούν.

Νιώσε με

Μέσα στην πλήξη της καθημερινότητας και την γκρίνια του " όλα είναι τα ίδια και τίποτα καινούριο", έρχεται ένα γεγονός και σου φέρνει στο μυαλό, εικόνες από το μακρινό - και τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύχρωμο- παρελθόν.

Κυριακή βράδι, διαβάζω online ότι πέθανε ο Ρασούλης. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα τραγούδι του. "Κι όμως να που δεν ξέρω...ποιος εγώ, κι υποφέρω...νιώσε με, σώσε με... κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω". Να το λέει με εκείνη τη βραχνή φωνή, αργά και καθαρά. Σαν να θέλει να αγγίξει, με την κάθε συλλαβή, το μέσα σου.

Και καθώς το σιγοτραγουδούσα, μεταφέρθηκα νοητά, πριν από λίγα χρόνια - πλάκα πλάκα, σχεδόν δέκα- στα είκοσι κάτι μου, σε εκείνη τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου.

Δούλευα σε ένα μικρό γραφείο στην παλιά Λευκωσία, δεν είχα πολλούς φίλους, γιατί μόλις είχα επιστρέψει από σπουδές, δεν έκανα καριέρα και δεν με έπιανε η απελπισία του "όλα είναι τόσο ίδια". Είχα μια κολλητή, με την οποία μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε πρωί, για καμιά ώρα. Αυτό που θυμάμαι και που μου θύμισε ο Ρασούλης, είναι την αίσθηση που είχα, όταν περπατούσαμε με αυτή τη φίλη μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης. Είτε για να πάμε στην Οκτάνα - πόσες ώρες να λιώνουμε στους καναπέδες- είτε για να πάμε σε συναυλίες στο αρχοντικό της Αξιοθέας.

Όμορφες εικόνες! Όμορφα συναισθήματα, γλυκά σαν μέλι.

Κάναμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Πηγαίναμε πολύ σινεμά, σε πολλές συναυλίες, σε θέατρα. Ήμαστε δύο φίλες, χωρίς να μας ενδιαφέρει ο "κύκλος και οι γνωστοί", χωρίς να δίνουμε δεκάρα για τη δουλειά και τα deadlines. Δεν μας άγχωνε το "πρέπει να κάνεις οικογένεια, έχεις πατήσει τα 30" .

Αν δηλαδή, κάθε φορά που δεν είμαστε στα πολύ πάνω μας, ανατρέχουμε σε εικόνες και σκηνές για να ξεχαστούμε, έστω και λίγο, για μένα είναι εκείνες οι φάσεις, στην παλιά Λευκωσία, σούρουπο, με soundtrack τις μουσικές του Μανώλη Ρασούλη.

Γιατί δεν νιώθω γαληνεμένη πια;

Υ.Γ Πριν γράψω αυτό το κείμενο, τσαντίστηκα άσχημα με κάποιο από την ομάδα μου. Του είπα κάτι, που μου θύμισε ατάκες που μου λέει ο δικός μου διευθυντής και πνίγομαι. Δεν θέλω αυτό το πράγμα, ούτε την εξουσία.

Υ.Γ2 Η πραγματική ζωή είναι αλλού.

Υ.Γ3 Στην φωτό, το Αρχοντικό Αξιοθέας - υπόσχομαι μια Κυριακή να πάω, να το φωτογραφήσω και να το ανεβάσω στο photo blog.

Υ.Γ4 ΕΡΩΤΗΣΗ/ΓΚΑΛΟΠ: Βρίσκετε οποιαδήποτε χρησιμότητα στο να δημιουργηθεί σελίδα στο Facebook για το blog μου; Να ανεβαίνουν links για νέα κείμενα, φωτό κλπ;

No stopping anytime

Αν υπάρχει κάτι που φοβάμαι, που τρέμω για να είμαι πιο ακριβής, είναι τα καλούπια.

Μια ζωή τα πολεμώ. Αυτό σκεφτόμουν όταν διάβαζα ένα κείμενο της Μελίτας Κάραλη στο doctv.

Παραθέτω την πιο κάτω παράγραφο:

"ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΒΕΒΑΙΟΣ, σου δίνει τη δυνατότητα να κατέβεις από το θρόνο που νομίζεις ότι έφτιαξες. Να πηδήξεις σ’ ένα τρένο που περνάει και να μην το σκεφτείς. Να αφήσεις πίσω κληρονομιές που δε χρειάζεσαι. Να ξεφορτωθείς τα περιττά. Όταν δεν πνίγεσαι από τη βεβαιότητα, οι δρόμοι δεν έχουν εξερευνηθεί ακόμα, οι δρόμοι δεν έχουν ονόματα. Κι εσύ δεν είσαι μια απολυτότητα."

Στο κείμενο της, μιλάει για την αβεβαιότητα. Ότι είναι - τελικά- καλό πράγμα. Τίποτε δεν είναι για πάντα και τίποτα απ' όσα ζεις τώρα είναι "this is it". Μπορεί να είσαι σε μια φάση, καλή ή κακή, δεν έχει σημασία, για αρκετό καιρό. Αλλά να ξέρεις ότι κάποτε θα έρθει ένα τέλος σ' αυτή.

Είναι υγιής η αβεβαιότητα. Αν με ρωτάς εμένα, είναι και σαν μια ελπίδα, σε φάσεις που δεν είσαι καλά. Ότι με κάποιο τρόπο , κάτι θα αλλάξει.

Επίσης, όταν νομίζεις πως τα έχεις όλα, είναι καλά να ξέρεις πως και αυτό κάποτε θα τελειώσει. Άρα να το εκτιμάς.

Αυτή την περίοδο ζυγίζω. Τις καλές και τις κακές στιγμές.

Προσπαθώ να καταλάβω σε τι φάση είμαι. Υποψιάζομαι πως μέσα σε όλα τα παλαβά που συμβαίνουν ( ή δεν συμβαίνουν), υπάρχει μια καλή βάση που μου πήρε τόσα χρόνια "σκάψιμο" για να τη βρω.

Πολλές μέρες θέλω να τα παρατήσω όλα. Και μετά σκέφτομαι "και τι νομίζεις πως έχεις;".

Η βλακεία είναι ότι οι επιλογές που κάνω αυτή τη στιγμή είναι τα σίγουρα, τα ασφαλή, τα "βέβαια".

Είναι καιρός.

Chilling a last :)

Καλημέρα!

Γράφω αυτό το κείμενο στα γρήγορα και ετοιμάζω σακίδιο να την κάνω από την πόλη.

Όχι δεν θα πάω Λεμεσό. Φέτος βαριέμαι φρικτά να είμαι μέρος των Καρναβαλιών. Έτσι κι αλλιώς η ζωή μου στο γραφείο - δηλαδή σχεδόν ολόκληρη η ζωή μου - είναι από μόνη της ένα τσίρκο.

Θα πάω να βρω 1-2 φίλους που μένουν δίπλα στο εξοχικό των γονιών μου , θα ψωνίσουμε καλούδια από το σουπερμάρκετ και θα ξεραθούμε στα dvd δυο μέρες. Τόσο απλά και τόσο πολύ το γουστάρω αυτό.

Μπορεί να βολτάρω στη θάλασσα, να διαβάσω κανά βιβλίο. Τώρα που το σκέφτομαι οι 24 ώρες είναι λίγες τελικά.

Σήμερα ανανέωσα το βιογραφικό μου. Ένιωσα καλά που το έκανα.

Χθες το βράδυ, όταν επέστρεψα σπίτι από το γραφείο στις 9, ένιωθα ένα κενό.

Γιατί εγώ θέλω να είμαι δημιουργική και ξέρω πολύ καλά ότι είναι σημαντικό μέρος του χαρακτήρα μου. Εδώ και πολλούς μήνες δεν είμαι.

Και επειδή με χαλάει τόσο πολύ και επηρεάζει και όλα τα άλλα της ζωής μου, θα κάνω κάτι γι αυτό.

Το τι μπορεί να είναι, θα το σκεφτώ σήμερα πλάι στο κύμα.

Καλό τριήμερο μωρά μου και να περάσετε σούπερ.

Υ.Γ1 Φωτό από Μπαλί.

Υ.Γ2 Είδα στον ύπνο μου ότι κυκλοφορούσε μια τίγρης σε ένα δωμάτιο και ερχόταν κατά πάνω μου. Τρομοκρατημένη ζητούσα βοήθεια από τον κόσμο που ήταν εκεί, αλλά δεν σηκωνόταν κανένας. Τί να σημαίνει άραγε μια τίγρης;

Η πρώτη εαρινή νύκτα (... was a good night)

Η χθεσινή βραδιά - η πρώτη του μήνα, η πρώτη της άνοιξης - ήταν πολύ φορτισμένη. Για διάφορους λόγους.

8μ.μ Στον καναπέ, λαμβάνω μήνυμα από φίλη ότι δεν θα έρθει στην Μποφίλιου, λόγω δουλειάς. Νομίζω απλά δεν ήθελε και τόσο ώστε να τρέξει να προλάβει. Κάποιες μέρες πριν οι υπόλοιπες δύο εκείνης της παρέας το ακύρωσαν. Έτσι από 7 βρεθήκαμε 4. Στο μυαλό μου το "Μέτρημα". " ...και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολλοί. Σε ένα μετρήμα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή".

9μ.μ Περιμένω τις άλλες στο πάρκιγκ του παλιού Δημαρχείου. Αργούν 40 λεπτά. Κάθομαι στο αυτοκίνητο, μιλώ στο κινητό με φίλους και νευριάζω. Νευριάζω που είμαι μονάδα.Νευριάζω που δεν μπορώ να σκεφτώ λόγους για να είμαι εδώ.

11 μ.μ. Η συναυλία έχει αρχίσει εδώ και μια ώρα. Δεν περίμενα να είναι τόσο φανταστική η Μποφίλιου. Φωνή, ύφος, ταμπεραμέντο. Μουσική και στίχοι βρίσκουν το δρόμο τους κατευθείαν στο μέσα μου. " Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα....έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο...δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα...μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω."

1.00 π.μ. Τέλος. Περάσαμε υπέροχα σε μια συναυλία που μας κράτησε το κάθε λεπτό. Με φίλους καλούς να τραγουδάμε παρέα. Στο μυαλό μου ο στίχος ‎"Τίποτα σημαντικό, Ζω μονάχα εν λευκώ..." . Ό'τι κι αν σημαίνει αυτό.

1.30 π.μ. Αφού έχω κάνει μια μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία - ήθελα κι άλλη μουσική - καταλήγω σπίτι. Καθώς ετοιμάζομαι να ξαπλώσω, ακούω ήχο μηνύματος στο κινητό. Η φίλη μου, η αγαπημένη μου κολλητή από τον καιρό του πανεπιστημίου. Πάλι είχαμε χαθεί αυτό τον καιρό, δεν έτυχε και εγώ να πάω Λεμεσό. Αλλά σήμερα, για κάποιο λόγο, την σκεφτόμουν πολύ έντονα.

Το μήνυμα έγραφε:" Τουλίπα μου γεια! Θα παραξενεύεσαι για το μήνυμα μου τόσο αργά! Σήμερα έφερα στον κόσμο το κοριτσάκι μας - παρόλο που κάναμε πολύ καιρό να μιλήσουμε σε έχω στην καρδιά μου και στη σκέψη μου συνεχώς - πάντα έλεγα να σε πάρω ή και να σου στείλω μήνυμα, όμως ήταν μια τόσο δύσκολη περίοδος της ζωής μου - όταν μιλήσουμε θα καταλάβεις. Ήθελα να μοιραστώ τα νέα μου μαζί σου και ελπίζω να με συγχωρέσεις και να με καταλάβεις. Φιλενάδα σήμερα είμαι ευτυχισμένη και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου γιατί τώρα βρήκα την ώρα να το κάνω - ολομόναχη στο δωμάτιο κλινικής".

Τόσα χρόνια κάθομαι και μετρώ. Ανθρώπους, πόσους φίλους 'εχω, πόσα βράδια θα είναι "κλεισμένα". Αυτές τις μέρες είμαι μες στα νεύρα. Που θέλω να πάω τόσα ταξίδια και δεν βρίσκω τη κατάλληλη παρέα, που στα καρναβάλια δεν θα πάμε παρέα Λεμεσό Σάββατο βράδι, που είμαι η μόνη single ανάμεσα στους φίλους μου, που αρνούμαι να τους οργανώνω εγώ. Τα παίρνω όλα τόσο προσωπικά, λες και μόνο εγώ μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία.

Και τελικά αυτή την πρώτη νύκτα της Άνοιξης, κατάλαβα ότι μόνο και μόνο που μπορείς να μπεις στη διαδικασία να μετράς - που υπάρχουν καν άνθρωποι τόσο ώστε να τους συνυπολογίζεις στις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις, είναι πολύ σημαντικό. Το άθροισμα δεν είναι ένας φιξαρισμένος αριθμός, ούτε και το πως έφτασες ως σ' αυτό το αποτέλεσμα.

Το ψαράκι στη φωτό δεν είναι τυχαίο. Είναι το ζώδιο του νέου μας μπεμπέ :)