New Pages

Αγαπημένοι μου,

Έχει μέρες να εμφανιστώ. Νιώθω πως ο χρόνος έχει σταματήσει από την παραμονή των Χριστουγέννων και πως ζω σε άλλη διάσταση. Αγαπώ αυτές τις μέρες ακριβώς γι αυτό το λόγο!

Προσπαθώντας να δω εκείνους που αγαπώ, να περάσω ώρα με την οικογένεια μου, να πάω από σπίτι σε σπίτι, από πόλη σε πόλη, έχω - επιτέλους - ξεχάσει το μικρόκοσμό μου, με λίγα λόγια τα γνωστά θέματα που τριγυρίζουν στο κεφάλι μου τις υπόλοιπες 360 μέρες του χρόνου.

Και αυτό, είναι για μένα το προσωπικό μου θαύμα των Χριστουγέννων :)

Σήμερα ήμουν όλη μέρα σπίτι, εκτός από δύο ώρες που βγήκα για να αγοράσω κάποια δώρα. Έχω συγυρίσει ντουλάπια, έχω επιτέλους καταλάβει πως δουλεύει ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι και κάθισα πριν από λίγο μπροστά από την οθόνη να κάνω λίγη δουλειά.

Γιατί αύριο, αυτή την ώρα θα βρίσκομαι στις αναχωρήσεις της Aegean και θα ετοιμάζομαι να πετάξω για Αθήνα.

Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι τόσο πολύ που θα δω τους φίλους μου και που θα βολτάρουμε μαζί στους δρόμους της πόλης. Έχω πεθυμήσει τις αγκαλιές τους και τις κουβέντες μας.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, σκέφτομαι πως θα ήθελα να "πέσω" τυχαία πάνω σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Και με κάποιο τρόπο να κλείσει ο κύκλος.

Προσπαθώ να μην το επεξεργάζομαι πολύ γιατί παραδέχομαι ότι είμαι μεγάλη παρελθοντολάγνα, όπως με χαρακτηρίζει - ορθώς- ο κολλητός μου. Και δεν μ' αρέσει αυτό. Δύο χρόνια για ένα απωθημένο είναι αρκετά. Επίσης στα 33 μου, δεν θέλω να συμπεριφέρομαι σαν ανόητη έφηβη.

Τι θα ήθελα λοιπόν με όλη μου την καρδιά; Στην Αθήνα ή εδώ ή και κάπου αλλού, να έρθει αυτός. Ο έρωτας ο μεγάλος, παράφορος. Έτσι ρε παιδί μου, για να πειστώ και γω ότι θα ξαναερωτευτώ ( και θα με ερωτευτεί πίσω - μικρή λεπτομέρεια που πλέον μετράει).

Πάλι αυτές τις μέρες, είχα κουβέντες με κόσμο άσχετό που μόνο τυχαία δεν εμφανίστηκε στη ζωή μου. Αυτό έγινε και χθες σε ένα φιλικό σπίτι όπου μια κυρία, σχεδόν με "διάβασε" ξέροντας με μόνο 20 λεπτά και χωρίς να μιλήσω. Και η οποία έτσι απλά, είπε ατάκες που εγώ έχω ταλαιπωρηθεί ώσπου να καταφέρω να ξεθάψω από το υποσυνείδητό μου.

Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Σε γλυκοφιλώ, σου εύχομαι να μπεις με φόρα και με πολλή αγάπη στο 2011.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ο νέος χρόνος να σου δώσει την προοπτική να ανοίξεις ΝΕΑ κεφάλαια στη ζωή σου.

Το Μέτρημα

Αύγουστος 2010. Αθήνα. Καθισμένοι στην μπάρα σε μια από τις πιο όμορφες αυλές στο Γκάζι. Τα gin tonic δίνουν και παίρνουν, ο καπνός από τα Marlboro ανεβαίνει μέσα από την μικρή αχλαδιά και διαλύεται ψηλά με φόντο ένα πανέμορφο έναστρο ουρανό.

Ο αγαπημένος μου φίλος, εκτελώντας χρέη DJ, μου βάζει ένα τραγούδι καινούριο να ακούσω, το "Μέτρημα" της Μποφίλιου

Πήγαινε έτσι:

Τους ανθρώπους της ζωής μου

κάθισα να τους μετρήσω

τους παρόντες, τους απόντες

κάνα δυο περαστικούς.

Όσους ήρθαν για να μείνουν

όσους έφυγαν πριν γίνουν,

τους κοινόχρηστους, τους ξένους,

τους πολύ προσωπικούς.

Και μετά έτσι:

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι

ή μου βγαίνουνε πολλοί

κι είναι η μοναξιά που επείγει

ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι

ή μου βγαίνουνε πολλοί

σ' ένα μέτρημα που ανοίγει

την παλιά μου την πληγή.

Τον κοίταξα και αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου δίπλα στον άλλο μου φίλο.

Μια στιγμιαία φλασιάς ευτυχίας.

"Μέτρησα" εκείνη τη στιγμή και το άθροισμα μου άρεσε.

Αυτή την εποχή, γίνονται κάποια ξεκαθαρίσματα όπως σου έχω πει.

Φίλοι έρχονται, φίλοι φεύγουν προσωρινά ή για πολύ καιρό, παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά όπως μου είπε και μια φίλη, το βράδι της Κυριακής καθώς περπατούσαμε στην άδεια (πια) Λήδρας, κάνεις χώρο για να μπει κάτι καινούριο.

Έτσι όπως και στον έρωτα.

Λίγο πριν.

Πριν από τις μεγάλες αλλαγές, λίγο πριν να διαλέξεις ένα καινούριο δρόμο γεμάτο με νέες εικόνες, νέα "ναι" και καθώς βρίσκεσαι στο πιο χαμηλό σημείο της ύπαρξης σου...

...έτσι θα είναι μάλλον η κατάσταση, όπως είμαι εγώ αυτό τον καιρό. Εδώ και 2-3 βδομάδες.

Το τηλέφωνο κτυπάει σπάνια, καμιά φορά καθόλου. Εγώ δεν πληκτρολογώ κανένα αριθμό. (Υπο)δηλώνω εξαφανισμένη. Δεν έχω κάτι να δώσω, να πω, να δείξω. Είμαι κλεισμένη σε ένα κόσμο που δεν χωράει κανεις άλλος.

Ίσως αυτό να είναι η αρχή του μεταβατικού σταδίου. Ίσως το τέλος του. Ίσως πάλι να είμαι λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη και τις αλλαγές που τόσο έχω ανάγκη.

Αυτό είναι το μόνο στο οποίο πιστεύω αυτές τις μέρες.

Μακάρι να είναι αυτό.

Υ.Γ1 Ευτυχώς που υπάρχει και η Αθήνα.

Υ.Γ2 Αν επιλέξεις ποτέ το δύσκολο δρόμο να ακούσεις τα 'θέλω΄σου, να προετοιμαστείς για μεγάλες στεναχώριες. Και να εύχεσαι ( όπως εύχομαι κι εγώ) να μετατραπούν σε δύναμη.

Μικρές φλασιές

Όσο το θες, τόσο σε διώχνει. ΤΟ = οτιδήποτε

Όταν πλακώσουν οι ανάδρομοι, απλά lay low. Κάνε την πάπια. Ίσως βαρεθούν και μεταφερθούν σε άλλο ζώδιο.

Ναι, για να συμβούν πράγματα, κουνάμε το δακτυλάκι μας. Τίποτε δεν ήρθε ποτέ ως δια μαγείας. Εκτός και αν είσαι κωλόφαρδο άτομο και έχεις το κοκκαλάκι της νυκτερίδας.

Κουνάμε το δακτυλάκι μεν, ποτέ όμως ολόκληρο το σώμα. Αν χρειάζεται τόση προσπάθεια, απλά δεν λέει. Άσε που χάνεις και τη μισή χαρά του "θαύματος".

Για να ερωτευτείς, πρέπει να αφήσεις παράθυρα ανοικτά. Αν αφήσεις την πόρτα ακόμα καλύτερα. Αν υπάρχουν άλλοι κάτοικοι μέσα, παράθυρα και πόρτα φρακάρουν.

Για να επιβιώσεις σε μια αποστειρωμένη κοινωνία προβάτων, παραδέχεσαι ότι το να είσαι μονάδα είναι πανδύσκολο και προχωράς με το κεφάλι ψηλά αγνοώντας το "bubble" του βολέματος.

Καθόμαστε και αναλύουμε άνδρες σε γυναικοπαρέες, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να σκεφτούμε σαν αυτούς. Άρα οι αναλύσεις γίνονται για χάρη του καφέ και του κινηματογραφικού ενσταντανέ.

Μια φίλη μου είπε ότι το Σάββατο βγαίνουν μόνο οι στρατιώτες. Έχει δίκιο.

Η πιθανότητα να βρεις γκόμενο και να κάνεις σχέση μαζί του, από μπαρ/κλαμπ είναι μηδενική. Έτσι καλύτερα να βγαίνεις , να περνάς καλά και να μην κοιτάς δεξιά και αριστερά.

Όταν περνάς φάσεις δύσκολες, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τις αποδεκτείς. Πάντα περνούν. Αν ήταν ολόκληρη η ζωή, μια και μόνο φάση...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για ψεύτικες κουβέντες και λόγια μεγάλα. Το θέμα είναι, πόση αντοχή έχεις στην ειλικρίνεια.

Μετά τα τριάντα γίνεται ένα απίστευτο κλικ μέσα σου και βλέπεις καθαρά ποιοι είναι πραγματικά ΕΚΕΙ.

Και όποιος αντέξει.

Το Δέκα

Στο τελευταίο του κείμενο ο unshaved bastard, κάνει με έναν πολύ όμορφο τρόπο, απολογισμό, της χρονιάς που πέρασε, του "δέκα".

Χθες το βράδι, οδηγούσα να πάω σπίτι και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό, ο δικός μου απολογισμός.

Η δική μου χρονιά; Δυσκολεύομαι πάλι, να ζυγίσω.

Πώς "μετράς" μια χρονιά; Σε μέρες, μήνες ή σε εικόνες, εμπειρίες και αισθήματα; Ή απλά στο πόσο εσύ έχεις αλλάξει ή έχεις προχωρήσει;

Παράξενη χρονιά το δέκα. Και ας μην φάνηκε τόσο πολύ εδώ στο blog. Είμαι βλέπεις σε φάση μεταβατική.

Όχι στα ερωτικά. Εκει γίνεται κάτι παράξενο. "Κάτι" με εμποδίζει από το να κάνω ανάλαφρες βλακείες. Όχι το παρελθόν, σίγουρα όχι. Αλλά με κάποιο τρόπο υπάρχει κάτι που με φρενάρει ή απλά αν θέλω κάτι ( σπάνια), δεν κάθεται με τίποτα.

Άρχισε να με εκνευρίζει αυτή η κατάσταση. Όπως και το ότι δεν μ' αρέσει κάποιος και νομίζω εδώ που ζούμε, δεν το βλέπω και να γίνεται. Πού και πώς τότε; Δεν ξέρω. Μυστήριο, πιο δύσκολο και από τον Κώδικα του Λεονάρδο!

Το δέκα ταξίδεψα αρκετά. Ναι, νομίζω αυτό έκανε κάτι. Δηλώνοντας ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, με ένα σακίδιο και μια κάμερα, θέλησα να μάθω, να δω, να ζήσω τον κόσμο εκεί έξω.

Έτσι το δέκα, μετά από τέσσερα μεγάλα ταξίδια ( χωρίς να μετράω την Αθήνα), άρχισε να γίνεται κάτι μέσα μου, μια προεργασία. Πώς είναι όταν συνειδητοποιείς ότι τα "σύνορα" ανοίγουν; Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, όταν μπαίνω στο "survival mode" και γυρίζω σε μια χώρα που δεν ξέρω τη γλώσσα και προσπαθώ να γίνω μέρος της.

Το έντεκα, θέλω ένα μεγάλο ταξίδι είτε Ασία είτε Λατινική Αμερική. Για πολλές μέρες. Για να ανοίξουν κεφάλαια, για νέες ιστορίες, για νέες υποσχέσεις.

Το δέκα, γνώρισα καινούριο κόσμο και ήρθα κοντά με νέους φίλους. Δεν ξέρω ακόμα να στο μετρήσω αυτό. Ναι, στο μυαλό μου έρχονται φλασιές από πολλές αγαπησιάρικες και όμορφες φάσεις. Αλλά κάτι...κάτι βαραίνει.

Μου είχαν πει ότι δεν είμαι ανοικτή. Φέτος ξέρω γιατί. Είναι επειδή εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Άμα κάποιος μου βγάλει μια ενέργεια κάπως, δεν πλησιάζω. Τις περισσότερες βγαίνω σωστή. Τις άλλες, δεν είμαι εκεί για να μάθω.

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ούτε της επιφάνειας και να κάνουμε χαβαλέ. Προφανώς τελικά, σε όποιον αρέσει. Ούτε δηλώνω party animal και σούπερ κοινωνική. Επιλεκτική εδώ και μερικές βδομάδες.

Είμαι του "μέσα", εκείνης της μαγικής στιγμής που θα νιώθω ότι εκείνο το λεπτό ήρθα με έναν άνθρωπο κοντά. Και ας ζω αυτές τις στιγμές σπάνια. Καλύτερα έτσι παρά να είμαι όλη μέρα έξω, με διάφορους μονοστέφανους, απλά για να έχω "ζωή". Όχι δεν είναι αυτό. Όχι για μένα τουλάχιστον.

Το δέκα απομακρύνθηκα από μερικούς ανθρώπους, όταν είδα ότι δεν κολλάνε οι ενέργειες μας. Δεν θα σου πω ότι ήμουν ή είμαι οκ μ' αυτό. Φιλίες χρόνων, απλά τώρα δεν παίζουν ρόλο στη ζωή μου. Μετανιώνω; Όχι. Θα ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα; Ναι. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν το γυαλί ραγίσει...

Το δέκα, δυνάμωσε το μέσα μου. Κι άλλο. Πάτησα πιο γερά στα πόδια μου. Πατώ.

Το έντεκα; Είμαι πολύ περίεργη, πάρα πολύ :)

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με ένα ποτ πουρί από Over the Hill ( Monica), Valerie (Amy W), Ne m, oublie pas ( Rene Aubry). Όλα από το πρωινό πρόγραμμα του Kosmos. Ναι έμεινα σπίτι, κρυολογηματάκι και δουλειά. Πολύ ευτυχισμένη!

Υ.Γ2 Πώς θα είναι οι φετινές γιορτές και οι εξόδοι; Τουλάχιστον πριν πάω Αθήνα. Δεν έχω ιδέα, περνώ φάση εσωτερικότητας. Μια φίλη μου είπε πως είναι από τα πολλά ταξίδια :)

Υ.Γ3 Έγραψα ένα ολόκληρο κείμενο και δεν μίλησα για τη δουλειά! ( ουπς το έκανα τώρα. Δεν μετράει).

Υ.Γ4 Για πάτα play δίπλα. Θα σου έχω τραγουδάκια να ακους, αν θες, από τώρα και στο εξής.

Under the spotlight

Προειδοποίηση: Έχω pms οπότε δεν ευθύνομαι 100% για το πιο κάτω παραλήρημα.

Μόλις πήρε το αυτί μου κάτι συναδέλφους να συζητάνε για ένα πάρτι που θα πάνε την Παραμονή Χριστουγέννων σε ένα σπίτι. Η μια δε είπε στον άλλο " ε να ξέρουμε αν θα πάμε, γιατί ο κόσμος έχει κλείσει ήδη και έχει κάνει τα σχέδια του για τη μέρα".

Και εκεί ήταν που με έπιασε το pms. Εγώ δεν έχω κανονίσει κάτι! Τα Χριστούγεννα σε αυτή τη φάση μοιάζουν σαν κάτι μακρινό που ναι μεν θα συμβεί αλλά σε κάτι μήνες!

Επίσης έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια εκείνη τη μέρα δεν έβγαινα.

Ίσως να έβλεπα 1-2 φίλους για καφέ αλλά και πάλι νομίζω πως είτε ήμουν γκομενιασμένη και δεν ήθελα να βγω, είτε την έβγαζα σπίτι των γονιών μου μπροστά στο τζάκι να διαβάζω βιβλία.

Έτσι όταν άκουσα αυτή τη συζήτηση, άρχισαν στο μυαλό μου να παίζουν τα γνωστά φανταστικά σενάρια που άρχισαν από το γνωστό " αααα δεν έχω φίλους", συνεχίστηκαν με το "φταίω που είμαι πολύ συχνά στην κοσμάρα μου και συνέχεια εξαφανίζομαι" και ενισχύθηκαν με το άλλοθι με το "δεν είμαι σε φάση κλαμπιγκ" .

Ισοπέδωση όχι αστεία. Και όλα αυτά για τη μια και μοναδική μέρα ( αν βάλεις και την παραμονή Πρωτοχρονιάς, δύο - αλλά θα είμαι Αθήνα οπότε δεν με νοιάζει) που για κάποιο μαγικό λόγο πρέπει να κάνεις κάτι.

Από την άλλη, δεν είμαι σε mood να οργανώνω παρέες. Οργανώνω κόσμο στο γραφείο. Θέλω απλά να ξεκουράζομαι. Νομίζω όμως πως δεν πάει έτσι. Κάποιοι άνθρωποι, για έναν παράξενο λόγο, είναι αυτοί πρέπει να δημιουργούν καταστάσεις.

Δεν ξέρω. Κουράστηκα μόνο και να το σκέφτομαι.

Υ.Γ1 Πέτυχα χθες το βράδι, γύρω στις 1, το "Κλείσε τα μάτια". Παλιά καλή Παπακαλίτιδα!

Υ.Γ2 Για πρώτη φορά μετά από τρία ίσως χρόνια, έπαιξα xbox. Simcity φυσικά.

Υ.Γ3 Αν δεν είσαι πρωταγωνιστής στη ζωή σου, θα είσαι πάντα κομπάρσος για τους άλλους.

Ζυγίζοντας.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν κάπως παράξενο.

Την Παρασκευή, είχα δύο φίλους σπίτι. Ευκαιρία έψαχνα να ανάψω κεράκια, να στρώσω τραπέζι με τα νέα μου σουπλά και έτσι για αλλαγή, να γεμίσει ο χώρος φωνές. Φυσικά ο ένας από τους δύο, μιλούσε συνέχεια, κάνοντας πολλές φορές μονόλογο και στη διαπασών. Υποθέτω πως χρειάζεται αγάπη και πως χάρηκε που είδε δυο παλιές του φίλες. Ας είναι.

Το Σάββατο περιστράφηκε όλο γύρω από μια συνειδητοποίηση ότι η ζωή συνεχίζεται ( χωρίς εσένα, χωρίς εμένα προφανώς) και μια μέτρια έξοδο, την οποία απλά έκανε κάπως καλύτερη μια φίλη μου και ένας αγαπημένος, λατρεμένος καινούριος φίλος. Αλλά, γενικά ήταν η νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ένιωσα σαν να έβγαλε μια γάτα τα νύχια της και με έγδαρε σε όλο μου το σώμα. Δεν το είχα ανάγκη αυτό. Όχι τώρα. Αλλά όλα γίνονται για έναν λόγο ε; Για να συνειδητοποιήσεις πράγματα, για να δεις τις πραγματικές διαστάσεις σε σχέσεις και καταστάσεις και μετά για να προχωρήσεις. Νομίζω πιο πάτος δεν γινόταν. Άρα τώρα λογικά, πάμε πάνω.

Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα και αυτή που έσωσε το παράξενο αυτό σαββατοκύριακο. Γνώρισα σούπερ κόσμο, ένα πολύ cool και σέξι τύπο ( τι κρίμα που έχεις γκόμενα και που μένεις αλλού) και έβγαλα τη μισή μέρα στην παλιά Λευκωσία. Μετά ήρθαν οι κουμπάροι από σπίτι, όπου ο μπόμπιρας τους, έκανε το χαλί μου skateboard και εγώ, ως ερωτευμένη μαζί του, τον ενθάρρυνα. Και πάλι δεν κατάφερα να δουλέψω, οπότε σήμερα ξύπνησα από τις 6 για να κάνω κάτι αλλά...

Με αυτό το κείμενο κάνω καταγραφή των τελευταίων ημερών, για να δω προς τα που γέρνει η ζυγαριά. Προς τα καλά ή τα κακά. Μεγάλη μαλακία το παρελθόν να σου μουζουρώνει το παρόν. Και το χειρότερο, να ξέρεις ότι εσύ το αφήνεις/προκαλείς.

Έχω πεθυμήσει κάτι μαγικό.

Υ.Γ1 Ξύπνησα σήμερα και έβρεχε. Με έπιασε μια τεράστια μοναξιά και μια παρελθοντολαγνεία ( όπως λέει και ο κολλητός). Ξουτ από δω.

Υ.Γ2 Γνωρίζω νέο κόσμο που πραγματικά γουστάρω. Και χαίρομαι που κάνω παρέες που επιλέγω. Ένας, ένας, σαν μικρά διαμαντάκια.

Φτωχή μου (παλιά) πόλη

Πριν κανά δυο βδομάδες, περπατούσα στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ( ο δρόμος από ΟΧΙ προς την -τάχα μου- πλατεία Ελευθερίας) και καθώς περιεργαζόμουν το αγαπημένο μου καφενέ ( το Καλοψιδιώτης κάτι - δεν θα γινόταν τέλειο μπαρ/καμπαρέ/ Μπερλίν type κάτι;), περνάνε δύο τύπισσες από δίπλα μου, ξένες, μάλλον από κεντρική Ευρώπη και η μια η οποία έτρωγε κάτι θεώρησε οκ, να πετάξει το περιτύλιγμα στο πεζοδρόμιο.

Πέρασα από δίπλα της, είδε ότι την είδα και προσπέρασε. Η ηλίθια άξεστη. Τώρα θα μου πεις γιατί δεν την σταμάτησες...χμ θα έπρεπε. Να τη βάλω να το πάρει από το πεζοδρόμιο και από το λιγδιασμένο της μαλλί να την σύρω στο πιο κοντινό σκουπιδοντενεκέ να το πετάξει.

Γενικά φίλοι μου, δεν μπορώ να το θέσω και ευγενικά κιόλας, αλλά η παλιά Λευκωσία είναι του κ...ου.

Υπάρχουν οι ελάχιστες εξαιρέσεις όπως είναι η περιοχή Φανερωμένης και πίσω η περιοχή της οδού Αισχύλου, όπου κάτι παίζει και νέος κόσμος έχει ανοίξει τα μαγαζιά του όπως το Soa Borta, το Carpe Diem και όπως έμαθα το Bomba Shop ( αύριο εγκαίνια , απόγευμα).

Α ναι, και κάποιες περιοχές στην Αρχιεπισκοπή και στην Πύλη, με σπίτια που έχουν ανακαινιστεί.

Η Λήδρας είναι ένα γυφτιό και τίποτα άλλο. Ούτε να το συζητήσω δεν θέλω.

Όσο αφορά στην Ονασαγόρου, γνωστό το παιχνίδι των "μεγάλων" που εξαιτίας τους δεν αναπτύσσεται ο παράλληλος δρόμος του πιο πολυσύχναστου πεζόδρομου της πόλης.

Βγάζω το καπέλο μου στη Λεμεσό, όπου οι άνθρωποι εκεί, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι το πιο όμορφο σημείο μιας πόλης, είναι το ιστορικό κέντρο της. Τι να πρωτοπώ. Για το σούπερ "Π", το very cool Library, την Αγίου Ανδρέου που έχει μαζέψει όλα τα καλά εστιατόρια ή για τους Χαρουπόμυλους που όταν είναι καλοκαίρι ( δηλαδή από Απρίλη μέχρι Γενάρη), η περιοχή είναι σαν ένα τεράστιο πάρτι;

Δεν ξέρω. Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι;

Ή απλά είμαστε τόσοι μικροί και ασήμαντοι μπροστά στην δύναμη των 2-3 ( ανάμεσα τους πρώην δήμαρχοι, χρηματιστηριακές εταιρείες και φυσικά ο γνωστός επιχειρηματίας που έχει όλη την Κύπρο) ;

Υ.Γ1 Αγαπώ brew, chop 't', Plato's, Καλά Καθούμενα ( τις ήσυχες μέρες), Hurricane, myshop και ακόμα καμιά δεκαριά uber urban σποτάκια.

Υ.Γ2 Δεν αγαπώ φαστφουντάδικα Λήδρας, Στοά ( εκείνο το τερατούργημα στην πλατεία του παλιού Δημαρχείου) και καταστήματα αλυσίδες που κάνουν τη Λήδρας γύφτικη.

Detox!

Φίλοι και φίλες,

Από σήμερα και σημείωσε τη μέρα, αρχίζω αποτοξίνωση.

Δηλαδή, κόβω για κάποιες βδομάδες τα γλυκά και τους υδατάνθρακες και το πιο σημαντικό - δώσε βάση τώρα- σταματώ το αλκοόλ.

Ώ ναι! Κομμένο το κρασί ( εις το επανιδείν μοσχοφίλερο, τα λέμε cabernet, τα φιλιά μου Pinot Noir) το gin 'n' tonic και τα λοιπά αλκοολούχα ποτά.

Πήρα την απόφαση τη μέρα, που καθώς ήμουν στο γραφείο, ένα πρωί, γύρω στις 11, μου ήρθε μια απίστευτη επιθυμία, για κρασί.

Και να μην πω και για τους απίστευτους πονοκεφάλους που είχα όταν επέστρεψα από τις διακοπές ( όπου με το καλημέρα κατέβαζα ένα λίτρο gin tonic) οι οποίοι "εξαφανίστηκαν" ως δια μαγείας, όταν έφτιαξα ένα gin tonic.

Τώρα θα μου πεις, ωραία περίοδο διάλεξες.

Καλά, θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι μια ιδέα.

Θα περνάω καλύτερα τις γιορτές αν τρώω όλη μέρα σοκολάτες και πίνω ασύστολα; Δεν νομίζω.

Σίγουρα όμως θα είμαι σε πολύ καλύτερο mood αν χάσω εκείνα τα 3-4 κιλάκια που θέλω και έτσι γι αλλαγή, δεν κατεβάζω έναν ολόκληρο αμπελώνα.

Θέλω την συμπαράστασή σου.

Επίσης, ποιο νερό με ανθρακικό είναι το καλύτερο;

Υ.Γ1 Από την κούραση δεν βγαίνω από το σπίτι. Έχω αγοράσει τα πάντα από το ebay και έχω κατεβάσει πολλές ταινιούλες. Πειράζει;

Υ.Γ2 Καθώς έγραφα αυτό το κείμενο, κυκλοφορούσε ένα κέικ στο γραφείο. I m strong!