Wednesday, May 12, 2010

Όμως


Μένω εδώ.
Ζω, κυκλοφορώ, γνωρίζω κόσμο, περνώ καλά, καλύτερα.
Αγαπώ φίλους, αγαπώ εύκολα πια, μιλώ, συνομιλώ, κοιτάζω στα μάτια, αγκαλιάζω, πολύ περισσότερο από παλιά, σαν να έχω εκπαιδευτεί να κατεβάζω προσωρινά τον "τοίχο".
Φοβάμαι λίγο, λιγότερο τη σκιά μου, έχω μικρές φοβίες που οι φίλοι μου βρίσκουν διασκεδαστικές.
Γελάω πολύ, μερικές φορές μέχρι δακρύων, οι ατάκες πάνε και έρχονται, όχι από πολλούς, αλλά έστω, παρά το απόλυτο ιντελεκτουέλ κενό, καλό και αυτό, και ας μην μου ανήκουν οι ατάκες, και ας μην έχουν κρυμμένα νοήματα, όσο και αν θα το ήθελα, έτσι για να υπάρχει το παιχνίδι.
Όμως...
Είμαι αλλού.
Ονειρεύομαι, χρωματιστά όνειρα, με κόκκινο και πορτοκαλί, κρυφές επιθυμίες που δεν τις λέω στους φίλους μου. Που ενδεχομένως να μην τις μάθει ποτέ κανείς.
Οδηγώ, συνέχεια, με τα ηχεία στο full, δεν χορταίνω τη διαδρομή, κατεβασμένα παράθυρα, με το κοντέρ να ξεπερνά τα 140. Φτάνω στον προορισμό και δεν μου είναι αρκετό. Δεν με περιμένει κάτι εκεί, όχι κάτι που θα ήθελα τελοσπάντων. Ο καθένας καθορίζει τη δική του Ιθάκη.
Πνίγομαι. Η ίδια διαδρομή, οι ίδιες μέρες και νύκτες. Βρήκα την αναλογία, 3-4 μήνες βαρετοί για 3-4 λεπτά, μπορείς και να τα πεις, συναρπαστικά. Αν αυτό δεν είναι μηδενισμός, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Σκέφτομαι ταξίδια, εγώ και η φωτογραφική μου. Να μάθω, να με μάθω, να δω, να με δω ξανά, να κάτσω κάτω και να τα βρούμε με τον εαυτό μου. Έχουμε εκκρεμότητες. Τα "θέλω" μας κτυπάνε την πόρτα και δεν ξέρουμε ποιος θα την ανοίξει.
Παίρνω πίσω την τελευταία φράση του προηγούμενου ποστ.
Θέλω να φύγω. Θέλω να φεύγω. Συχνά. Όχι για πάντα.
Όμως.
Όχι ακόμα.

Χρονική έναρξη: Απροσδιόριστη. Τώρα, προς το παρόν, το παρόν.

Hamsa: Το χέρι της Φατίμα, κόρης του Μωάμεθ. Για καλή τύχη. Για εκείνο το ταξίδι στο Μαρόκο.

16 comments:

  1. ωραίο το χέρι μου άρεσε. στην αρχή νόμισα πως θα είναι ινδουιστικό σύμβολο

    ReplyDelete
  2. Η φυγή τελικά όταν είναι στο αίμα σου για λίγο ξαποσταίνει, σωπαίνει μέσα σου και μετά πάλι κοντά της σε τραβά..

    ReplyDelete
  3. Ποοοοοοοοσο πολυ σε καταλαβαινω... :O
    Νομιζω κι εγω εχω τασεις φυγεις. Αλλα δε φευγω. Γιατι δυστυχως δεν εξαρταται αποκλειστικα απο εμας.
    Αλλα ονειρευομαι. Οπως κι εσυ. Αλλα η ζωη ειναι δυσκολη για να βγουν αληθηνα τα ονειρα και με τους ξεφρενουσ ρυθμους που ζουμε, δυσκολα θα πιστεψουμε σε αυτα...

    Την καλησπερα μου!

    ReplyDelete
  4. από τα πιο ωραία σου ποστς τουλιπάκι!!!

    ReplyDelete
  5. ρίτσα, α οχι οχι,ειναι μαροκινο. υπάρχει και ένας τοίχος στο μαρόκο γεμάτος χέρια.

    ReplyDelete
  6. Daisy, αυτό αυτό και αυτό :)

    ReplyDelete
  7. sarper?, ε ναι παιδι μου. Οι τάσεις φυγής, αν πραγματοποιούνταν δεν θα τις λέγαμε τάσεις, αλλά φυγή σκέτο!

    ReplyDelete
  8. mary, σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη!

    ReplyDelete
  9. mwlis epestrepse apo marrakech i sigkatikos mu.!

    (je thelw na paww je egw twraaaaaaa!!!)

    an sxediazeis na pas, en pio safe na eshi je kanena andra mazi su/sas giati ixan kapia mikroprovlimata oi filenades mu me tus arsenikus jame.

    maria t.

    ReplyDelete
  10. kati mou 8ymizeis se mia palia afisa me ton Marlon Brando na proteinei

    Let's get outa here

    ReplyDelete
  11. nomizo to teleutaio "omos" einai to pio ipoulo..

    ReplyDelete
  12. prawnkraka, Όταν και αν πάω, δεν θα είναι μόνη μου. Αλλά με πολύ πολύ σπέσιαλ παρέα.

    ReplyDelete
  13. zappa, συμφωνώ απόλυτα με τον Μάρλο!

    ReplyDelete
  14. anonymous, ύπουλο; Είναι ένα "όμως" το οποίο ακολουθείται από μια τέλεια. Το οποίο σημαίνει πως δεν κρύβει κανένα νόημα. Ίσως όμως, μια αναμονή.

    ReplyDelete