Countdown?

Κάθομαι στον καναπέ, περιμένω την εσπρεσιέρα να ζεσταθεί για να κάνω καφέ, αποτελειώνω τα τελευταία Valhrona grand cru σοκολατάκια και σκέφτομαι.

Μήπως να βάλω στόχους για τη νέα χρονιά; Μπα, ως το τέλος του Γενάρη θα τους ξεχάσω. Το πολύ πολύ θα πω ότι θα πάρω ένα ipod touch.

Να κάνω απολογισμό; Πραγματικά δεν θέλω. Διαβάζω τα προηγούμενα ποστ και σκέφτομαι το παρελθόν γενικά. Για να διορθώσω λάθη; Για να μην ξανακάνω τα ίδια; Όχι και όχι. Γενικά δεν μαθαίνω από τα λάθη μου. Αν δεν γίνουν όλα μα όλα χάλια δεν ανασκουμπώνομαι.

Στο 2009 υπήρχαν καλές και κακές στιγμές. Πολύ καλό καλοκαίρι, δύσκολο φθινόπωρο, μια άνοιξη γεμάτη απορίες, ένας χειμώνας παράξενος και μεταβατικός.

Το 2010 μ' αρέσει σαν αριθμός. Τυπογραφικά είναι όμορφο. Συμμετρικό, δυναμικό, γεμάτο υποσχέσεις. Επίσης, ουσιαστικό. Τα δύο μηδενικά μου κάνουν κάτι. Το ένα όχι, αλλά τα δύο μαζί...χμ ναι.

Ως άνθρωπος που δεν ακούει το ένστικτό του, δεν θα αποπειραθώ να προβλέψω κάτι. Έτσι κι αλλιώς την τελευταία φορά που αποπειράθηκα να προβλέψω το μέλλον, ερμηνεύτηκε τελείως λάθος.

Έτσι δεν θα πω τίποτα και θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ. Θα πάω να κάνω τον διπλό μου εσπρέσο, θα ανάψω το κεράκι μου, θα μιλήσω με φίλους στο τηλέφωνο και θα πάω στη θεία για φαί. Και αν έχω όρεξη μετά, θα βγω.

Θα τα πούμε με την καινούρια χρονιά.

Να περάσεις όμορφα ότι και να κάνεις. Αν σου προκύψει απολογισμός, σκέψου ότι ακόμα και τα λάθη γίνονται για καλό λόγο. Εκτίμησε τις καλές στιγμές που έζησες γιατί εσύ το πέτυχες, δεν συνομώτησε το σύμπαν και άλλες μπούρδες.

Καλή αλλαγή χρονιάς :)

Plant

Για να γράψω αυτό το ποστ, έσβησα δύο άλλα.

Λοιπόν, νομίζω η ξεκούραση των ημερών με έχει κάνει φυτό. Θέλω να κοιμάμαι συνέχεια - αλλά δεν το καταφέρνω αφού κάθε βράδι προκύπτει κάτι-, να φοράω φόρμες και να βλέπω Grey's Anatomy και Private Practice. Μόνο.

Μετά από μια βδομάδα φαγητού, γλυκών - όχι όμως μελομακάρονων και κουραμπιέδων, αφού δεν έχω δοκιμάσει καν- και άπειρου κρασιού, με έπιασε μια ανάγκη να επιστρέψω στη ρουτίνα μου.

Απόψε έχω ένα πάρτι, αύριο ένα γάμο και ένα πάρτι και ακόμα 2-3 δείπνα και γεύματα. Και finito.

Είδα τους φίλους μου, βόλταρα στο κέντρο, έπηξα στην κίνηση, έκανα bonding με οικογένεια, πεθύμησα τη σχέση μου, ε οκ αυτά. Αρκετά δεν είναι;

Είναι ανάγκη να έχουμε και το New Year's Eve;

Λέω να μην κάνω κάτι και να πάω για ύπνο μετά που θα γυρίσει ο χρόνος. Μπορεί και να σέρνομαι εκείνο το βράδι, λόγω των προηγούμενων ξενυκτιών.

Γενικά σέρνομαι, από τις 1 αλλοιθωρίζω. Δεν ξέρω τι έπαθα. Βγήκε η κούραση ή γέρασα.

Αυτά.

Πάω να βάψω κανά νύχι και να βάλω τα κρασιά στο ψυγείο.

Σε φιλώ.

Υ.Γ1 Οι γιορτές είναι η περίοδος που σκέφτομαι την οικογένεια μου. Που μεγαλώνουμε, που αλλάζουν τα δεδομένα, που δεν υπάρχει επιστροφή στην παιδικότητα. Με θλίβει λίγο.

Υ.Γ2 Πεθύμησα το γυμναστήριο μου!

Just be

Αυτά τα Χριστούγεννα τα υποδέχθηκα με μισή καρδιά. Από τη μια βαριόμουνα και από την άλλη ειναι αυτό το άγχος ότι ΠΡΕΠΕΙ να είμαι "κάπως". Ρεβεγιόν, δώρα, βόλτες downtown και στα mall. Άσε που όπως όλες τις γιορτές φοβόμουν το εξής ένα: αυτές τις στιγμές στο πατρικό. Που θα αρχίσουν πάλι να ρίχουν σπόντες για το σύζυγο- που δεν έχω- και για τα εγγόνια - που επίσης μας τελείωσαν, σόρι.

Παραμονή Χριστουγέννων κάναμε το παραδοσιακό γεύμα με γονείς και αδελφή κάτω κέντρο. Τέλειωσα δουλειά, έκανα 40 λεπτά να βρω πάρκιγκ και πήγα. Τους βρήκα, καθίσαμε, παραγγείλαμε. Γύρω μας, χαμός. Μέσα σε 10 λεπτά αρχίσαμε να τσακωνόμαστε με την αδελφή μου, με την οποία δεν έχουμε κανένα κοινό και αυτή θεωρεί πως πρέπει να είναι το κέντρο της προσοχής. Κάτι που είναι το τελευταίο πράμα που θέλω, ειδικά όσο αφορά τη μάνα μου.

Το γεύμα άρχισε να γίνεται σουρεαλιστικό με τη μάνα μου να δηλώνει ότι δεν θα ξαναφάμε μαζί και μένα να ρίχνω την ατάκα πως είναι γνωστό πως επιλέγουμε φίλους και όχι οικογένεια. Να μην στα πολυλογώ ένιωθα δυσάρεστα. Άβολα.

Τους άφησα αφού τους υποσχέθηκα πως θα μείνω το βράδι εκεί. Δεν ήθελα να πάω και σίγουρα δεν ήθελα να μείνω. Από την άλλη, ειλικρινά δεν ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Τα μπαράκια αυτές τις μέρες δεν μου κάνουν κλικ, μόνο η προσωπική επαφή και οι ουσιαστικές κουβέντες.

Τελικά πήρα ρούχα και βιβλία και πήγα με βαριά καρδιά.

Εκείνο το βράδι της Παραμονής άλλαξαν όλα.

Άραξα στο τζάκι , πήρα το βιβλίο μου και διάβαζα. Χωρίς καμία ανάγκη να είμαι πουθενά αλλού, χωρίς καμιά σκέψη για ρεβεγιόν και "πρέπει".

Η επόμενη μέρα, πάλι με οικογένεια και κόσμο, κύλησε όμορφα. Έκανα bonding με ξαδέρφια, είδα παππούδες και γιαγιάδες, τους αγκάλιασα σφικτά. Είχα χαλαρώσει.

Ξέρεις κάτι....το είπε και ο One of the people στα τελευταία του δύο post. Η ουσία είναι να είμαστε ουσιαστικοί και ρομαντικοί. Να δίνουμε, να αισθανόμαστε.

Τίποτα άλλο, καμία φανφάρα και πράγματα που μας βάζουν να μπαίνουμε σε auto pilot.

Είναι δύσκολο. Αλλά... δεν έχεις άλλη επιλογή.

Θες να είσαι καλά; Κάνε ότι θες. Φτάνει να αγαπάς και να υπάρχεις. Ουσιαστικά.

Χρόνια σου πολλά, να περάσεις όμορφα και πολύ ζεστά.

Υ.Γ1 Ο έρωτας μου με την Αθήνα, παρουσιάζεται σήμερα στο blog του athensville, σε ένα ποστ που μου ζητήθηκε από τον ίδιο. Athensville, σε ευχαριστώ πολύ. χχ

Υ.Γ2 Ξαναβρέθηκα, ουσιαστικά, με την κολλητή μου. Σε είχα πεθυμήσει πολύ. Θα τα πούμε απόψε με κρασιά.

Υ.Γ3 Βρήκα καινούριο εθισμό...Band Hero στο PS3.

Xmas Spirit Vs sprits

Το προσπάθησα. Το σκέφτηκα. Το φαντάστηκα. Το φαντασιώθηκα. Αλλά δεν.

Δεν είμαι σε xmas mood. Και το χειρότερο είναι πως δεν έγινε κάτι τραγικό ή είμαι σε φάση κρίσης. Όχι. Πολύ συνειδητά, έχω να δηλώσω: Βαριέμαι.

Καταρχάς, βαριέμαι την καταναλωτική μανία. Που "πρέπει" να αγοράσω καινούρια ρούχα - έχω και ένα θέμα με τα ψώνια-, που πρέπει να ειναι αστραφτερά, με παγιέτες, βελούδινα και τα σχετικά ώστε αν τύχει και πάω σε κανά πάρτι - τα δύο που γίνονταν κάθε χρόνο, ακυρώθηκαν- να "λάμψω".

Επίσης, βαριέμαι να πάρω δώρα. Η μάνα μου, παράγγειλε καφετιέρα οπότε θα πάρω μια Philips και θα τελειώσω. Η αδελφή μου, δεν έχω ιδέα τι θέλει, η βαφτιστήρα ειναι στον πλανήτη ΄εφηβεία΄ και όταν δεν φωνάζει, γελά και επίσης δεν λέει τι θέλει, ο γκόμενος δήλωσε πως δεν θέλει δώρα - αλλά θα του πάρω κάτι- και πάει λέγοντας.

Βαριέμαι και αυτό το άγχος που με κατατρώει ολόκληρο το χρόνο. Με ποιους θα βγω, πως θα το κανονίσω. Προέκυψαν κάτι προτάσεις, μου ριξε και μια φιλη σπόντα για ρεβεγιον και ας πούμε η "ηλίθια" τάση μου να σκέφτομαι μπούρδες επί του θέματος, έχει μετριαστεί. Άσε που ψες που έμεινα σπίτι και ακύρωσα ποτό γιατί είχα το στομάχι μου, το απόλαυσα, έτσι όπως καθόμουν με τις φόρμες και το δεντράκι μου το φωτισμένο και έβλεπα Private Practice.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι είμαι παλαβή και ηλίθια και κάνω το μικρό, τεράστιο. Φυσικά αν δεν ήμουν έτσι δεν θα υπήρχε αυτό το blog. Δεν θέλω διλήμματα, δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος. Στην τελική...πόσο παράξενη είμαι και γω πια;

Τέλοσπάντων, το point μου το έκανα.
Βαριέμαι τα Χριστούγεννα.



Υ.Γ1 Είναι πολύ μεγάλη μαγκιά να είσαι ο εαυτός σου και να μην σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Και αν θες να είσαι σπίτι όλες τις διακοπές και απλά να βλέπεις σειρές να το κάνεις χωρίς να σε νοιάζει πραγματικά τι θα πουν οι άλλοι . ( Μπορείς να το κάνεις;)
Υ.Γ2 Φέτος θα ήθελα να ήμουν διακοπές σε μια εξωτική παραλία. Μ΄ακούς Άη Βασίλη; Ποτά, μαγιώ, ξάπλα και πολύ σεξ. Έτσι θα ήμουν πολύ Merry πίστεψε με.

"Athens needs love"

O athensville, που γράφει το αγαπημένο ομώνυμο blog επικοινώνησε μαζί μου πριν από μερικές ημέρες για να γράψω ως guest editor στο blog του. Οι οδηγίες ήταν οι εξής: Μέσα από μια παράγραφο, να γράψω για αγαπημένη μου γωνιά στην Αθήνα. Να βάλω πληροφορίες, φωτό και τα σχετικά. Η διωρία μου είναι αύριο.

Το σκέφτομουνα τα τελευταία δυο βράδια καθώς βλαστούσα στον καναπέ.

Μήπως να έγραφα για το Γκάζι και την Κωνσταντινουπόλεως που είναι έτσι και αλλιώς η μόνη περιοχή που συχνάζω τα βράδια; Που αφήνουμε την πλατεία, παίρνουμε την Τριπτολέμου και καταλήγουμε στις ράγες;

Ή να το προσπαθήσω λίγο περισσότερο και να θυμηθώ σε ποια σημεία της Αθήνας, πρωτοερωτεύτηκα την πόλη; Όμως πριν από δέκα χρόνια η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική.

Ποτέ δεν ήμουν φανατική του Κολωνακίου. Αν και όποτε ανακαλύψω ένα κατάστημα που μ΄αρέσει εκεί, αποφασίζω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Η πιο πρόσφατη μου ανακάλυψη είναι το koukoutsi (στη Σκουφά, προς Εξάρχεια). Ένα μικρό κατάστημα, με αέρα βερολινέζικο, με εκπληκτικά t-shirt, πανέμορφες τσάντες με μοναδικά έργα τέχνης πάνω και άλλα σπέσιαλ αξεσουάρ.

Μ' αρέσει και η Σταδίου. Αυτά τα πλατιά πεζοδρόμια που τα έχω ανεβοκατεβεί, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη, φθινόπωρο, τίγκα στον κόσμο, άδεια, μόνη, με παρέα, ερωτευμένη, λυπημένη, ελεύθερη, μεθυσμένη και πάει λέγοντας. Αγαπημένο σποτ εκεί το cafe στο πατάρι του Ιανού.

Εννοείται πως ο νέος έρωτάς μου είναι το Μουσείο της Ακρόπολης. Έχω πάει ως τώρα δύο φορές. Δεν μ΄αρέσουν πολύ τα αρχαία αλλά το κτίριο είναι τόσο εκπληκτικό και ηρεμώ πολύ όταν απλά αράζω στους πάγκους στον δεύτερο όρφο και κοιτάζω την Αθήνα κάτω.

Έχει καιρό να πάω στην αγαπημένη μου πόλη και την έχω πεθυμήσει. Να περάσει ο χειμώνας και μετά όμως. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να κυκλοφορείς κέντρο με μια ομπρέλα.

Τι να έγραφα; Χμ...

Εσένα ποια είναι η αγαπημένη σου περιοχή/γωνιά στην Αθήνα;

Υ.Γ1 Πήρα νέο δίσκο Κ. Βήτα. Θα σου πω.

Υ.Γ2 Θυμάσαι εκείνη την ατάκα από το "2"; " Δεν χρειάζεται δύναμη, σπρώξε απαλά".

Υ.Γ3 Τίτλος post, δανεισμένος από ατάκα τυπωμένη σε ένα από τα μπλουζάκια που πωλούνται στο koukoutsi

Small is Beautiful

Είναι 14 Δεκεμβρίου και ακόμα να στολίσω το σπίτι μου. Εν τω μεταξύ, έχω στολίσει τη φάρμα, το cafe και το εστιατόριο. Άρα δεν είναι ότι δεν μ αρέσει η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.

Απλά μάλλον δεν έχω χρόνο. Όταν μπαίνω σπίτι και ξέρω πως δεν θα βγω, με το που κάθομαι στην καναπέ, με τραβάει σαν μαγνήτης και κολλάω. Σιγά μην κάνω τόσο διαδρομή να πάω στο υπνοδωμάτιο, μετά να πάρω καρέκλα, να σκαρφαλώσω για να κατεβάσω τη μαύρη σακούλα με τα στολίδια. Και μετά να φυλάξω τα "κανονικά" διακοσμητικά και να στολίσω το σπίτι με κόκκινα, χρυσά, ασημί μπιχλιμπιδάκια. Ευτυχώς δεν έχω δέντρο. Αντί αυτού έχω ένα χρυσό κώνο που όταν το ανάβεις φωτίζεται.

Επίσης δεν έχω μπει στο mood. Θες η δουλειά - τελικά δεν υπολόγισα πόσο πολύ θα με εξόντωνε πνευματικά-, θες οι διάφορες σκέψεις, γενικά δεν είμαι χαλαρή.

Αλλά έχω βρει νομίζω τη λύση στα θέματα που λέγαμε τόσο καιρό εδώ. Έχω συνειδητοποιήσει πως όλα στη ζωή θέλουν προσπάθεια και όρεξη.

Εκείνα τα τηλέφωνα σε φίλους που λέγαμε, το να στείλεις πέντε μηνύματα για να βγεις και ας είσαι ο μόνος που το κάνει, να βρεις χρόνο να δεις την οικογένεια σου, το γκόμενο, να πεις μια κουβέντα με τη γιαγιά και το παππού, ακόμα και να συσφίξεις σχέσεις με τους νέους μελλοντικούς φίλους. Όλα θέλουν προσπάθεια. Τίποτε δεν έρχεται να σε βρει, εκτός και αν είσαι κωλόφαρδος.

Δεν ήμουν ποτέ κωλόφαρδη. Εκτός από φάσεις που είχα φτάσει στα όρια και μετά γίνονταν πράγματα και άλλαζε η ζωή μου προς το καλύτερο. Αλλά στα μικρά μικρά πάντα έπρεπε να κάνω το έξτρα βήμα.

Αυτή την περίοδο δεν έχω όρεξη να το κάνω. Κούραση λέμε. Και τύψεις , πως αν αφιερώσω ένα μήνα στον εαυτό μου, θα με αφήσουν τα υπόλοιπα πίσω. Ξέρω;

Έχω πεθυμήσει σινεμά. Αυτή τη βδομάδα οπωσδήποτε θα πάω με κολλητή να δούμε το καινούριο του Almodovar.

Έχω πεθυμήσει να βγω με αδελφή, ξαδέλφη και βαφτιστήρα. Να πάμε για ωραίο φαγάκι και να κάνουμε bonding.

Έχω πεθυμήσει εκείνες τις νυκτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο, τους περιπάτους στην παλιά πόλη τα απογεύματα μετά τη δουλειά.

Μικρά μικρά. Εκεί είναι η ουσία των πραγμάτων.

Υ.Γ1 Έχω να κάνω γκλαμουράτο ρεβεγιόν εδώ και χρόνια. Δεν είμαι σε αυτή τη φάση όμως. Καλή παρέα και επιτραπέζια, αυτό μάλιστα. Σημαίνει κάτι;

Υ.Γ2 Μου έχει λείψει το κόκκινο.

Black & White

WHITE

Αγαπημένες συνήθειες όταν βρέχει ( καλή ώρα όπως τις τελευταίες τρεις μέρες):

- Φρεσκοαλεσμένος καφές ( σήμερα οι τελευταίοι κόκκοι καφέ από το Cafe Nero- ειδική παραγγελία), να γεμίζει μυρωδιές το σπίτι..

- Καναπές, μόνη να σερφάρω ή να βλέπω ταινίες.

- Καναπές όχι μόνη και να βλέπω ταινίες ή να πίνω κρασάκι.

- Να μη βγαίνω έξω σε μπαράκια και ας με πιάνουν οι χιλιάδες ανασφάλειες.

- Να μου στέλνουν φίλοι νέα τραγούδια και να τα ακούω για πρώτη φορά.

- Να διαβάζω έξυπνα βιβλία. Τώρα είναι ο Αφανισμός του Νίκου του Κορτώ. ( μ' αρεσει ως τώρα)

- να κοιτάω έξω και να μην σκέφτομαι ( τι τέλεια αίσθηση, να είσαι απλά αφηρημένος).

- να κάνω μπάνιο με το παράθυρο μισάνοικτο. Σαν φιλλανδέζικη σάουνα.

- Μαγειρική. Νέες συνταγές. Διαλέγοντας κρασί.

- Για μεσημεριανό με καινούριο κόσμο. Να γίνεται το κλικ και να περνάμε σούπερ.

- Ψώνια από το M&S Home. Τέλειες συσκευασίες και ωραία γκατζετάκια για δώρα.

BLACK

Αυτό έγινε το σαββατοκύριακο που πέρασε και ήταν όμορφα.

Γενικά όμως περνάω φάση γκρίνιας και δεν με καταλαβαίνει απολύτως ΚΑΝΕΙΣ.

- Διαπιστώνω πως όλοι θέλουν να μιλάνε αλλά κανείς δεν ακούει.

- Είναι πολύ εκνευριστικό να είσαι δυο μέτρα μαντράχαλος και να με βλέπεις να μετακινώ έπιπλα και απλά να κάθεσαι στον καναπέ. Το γυμναστήριο σε μάρανε. Μυς χωρίς χρήση! Ωραίος φίλος...

- Εσύ που όλο γκρινιάζεις και η πρώτη σου ατάκα μόλις μιλήσουμε είναι "χάθηκες, πότε θα τα πούμε"...γιατί τότε προτείνω εγώ τις 10/10 φορές να βρεθούμε και τις 9,5/10 δεν μπορείς; Είμαι εγώ η ηλίθια που ασχολούμαι;

- Εσύ που θες τη γνώμη μου και στη δίνω και συμφωνείς πως έτσι θα κάνεις, γιατί κάθε μέρα μου λες τα ίδια; Για να σου απαντήσω τα ίδια και τα ίδια; Εσύ δεν θες συμβουλές, έναν τοίχο να μιλάς θες.

Και αυτή είναι αλήθεια που όταν δεν μας αρέσει την αποκαλούμε "γκρίνια", "ανασφάλειες" κλπ. κλπ.

Ε ναι, είμαι γκρινιάρα if it makes you feel better.

Christmas Mojito

Τα έχω παίξει με τον καιρό. Υποπτεύομαι πως το ίδιο ισχύει και για σένα αν ζεις Κύπρο.

Είναι δυνατόν να έχει τόσο πολύ ήλιο;

Οκ, από τη μια αυτό δεν είναι κακό αφου φωτολυόμαστε και δεν παθαίνουμε τις γνωστές καταθλιψάρες.

Όμως, εκει που πας να ρυθμίσεις τη θέρμανση, να υπολογίσεις τα λεφτά που θα δώσεις στον κύριο καύσιμο, εκεί που φυλάς φραπεδιέρα και βγάζεις καφεδιέρα και εκεί που αλλάζεις ντουλάπες, τσουπ, νατον.

Ο ήλιος ο μεγαλοπρεπής.

Που σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά είναι και χαμηλός και αυτό σημαίνει πως πρέπει να κυκλοφοράμε με κρέμες με ψηλό SPF.

Είμαι παιδί του καλοκαιριού. Αυτό σημαίνει πως αν μπορούσα να κυκλοφορώ με μαγιώ και havaianas ολόκληρο το χρόνο θα το έκανα.
Αλλά με αυτό τον καιρό ούτε θάλασσα μπορώ να πάω, ούτε ρούχα να βγάλω, ούτε Mojito να πιω.
Επίσης, δεν μπορώ να φορέσω τα χοντρά μου πλεκτά, να πάρω τη κουβέρτα μόνιμα στον καναπέ, να ανάψω το τζάκι ( αν είχα) ή να κοιτάζω από το παράθυρο μου τη βροχή.


Σήμερα στο γραφείο μιλούσαμε για τα ρεβεγιόν των γιορτών. Δεν μου κάνει κέφι να το σκεφτώ με τέτοιο καιρό. Μου φαίνεται μακρινό ενώ τα Χριστούγεννα είναι μονο 3 βδομάδες μακριά. Πως θα μπούμε σε εορταστικό mood από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα που βλέπουμε σε ταινίες, ακούμε σε τραγούδια και φαντασιωνόμαστε στα όνειρα μας, έχουν χιόνι, καλτσούλες πλεκτές, τζάκι, Αη Βασίλη να βγαίνει από την καμινάδα κλπ ενώ επί της ουσίας, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει εδώ;


On another note, τον τελευταίο καιρό είμαι (ανησυχητικά;) ήρεμη. Σαν να έκανα 10 απανωτά session yoga. Η καθημερινότητα μου από την άλλη, καμία σχέση. Σχολνάω στις 9, πνίγομαι στη δουλειά, ξεχνάω ονόματα και πράγματα, έχω χεσμένα τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω σε φίλους που έχουν "χαθεί" ( άντε μην αρχίσω πάλι), αν δεν βγω είμαι happy, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική και ώρες ώρες απολαμβάνω όλα αυτά να τα κάνω μόνη μου ή με επιλεγμένη παρέα του ενός ατόμου.

Αντικοινωνική; Πιθανόν.

Χέστηκα; Πολύ πιθανόν.

Υ.Γ1 Κατεβάζω αβέρτα ταινίες. Ακολουθεί το Cherie με Μισελ Φαιφερ που έχω πεθυμήσει.

Υ.Γ2 Μα να μην παίζει ούτε μια συναυλία της προκοπής;

Υ.Γ3 Δεν είναι καθόλου τυχαίο που προτιμώ να κάνω παρέα με τα 25αρια συναδέλφους μου. Είναι fun ρε παιδί μου, δεν φιλοσοφούν, δεν κολλάνε και δεν έχουν τις δεκάδες υποχρεώσεις (και καλά) που έχουμε εμείς οι 30ρηδες. Θα επανέλθω με αυτό το θέμα.