Saturday, October 03, 2009

Χωρίς Άλλοθι

Απόγευμα Σαββάτου. Σερφάρω αφηρημένα στο ίντερνετ. Σε δύο ώρες θα ετοιμαστώ για γάμο στη Λεμεσό και ίσως μείνω και το βράδι για να πάω το πρωί θάλασσα με την κολλητή μου.

Σπίτι απόγευμα Σαββάτου. Χρησιμοποιώ ως άλλοθι το γάμο για να μείνω μέσα. Για να μην πάρω τα γνωστά τηλέφωνα για καφέδες και για bar μετά. Με πιάνουν ακόμα μια φορά τα γαμημένα τα υπαρξιακά μου. Ότι το τηλέφωνο δεν κτυπάει και άρα δεν είμαι μέρος της ζωής των φίλων μου.

Πότε άρχισε αυτό το παραμύθι ακριβώς δεν ξέρω. Προσπαθώ όμως να το λύσω χρησιμοποιώνταε την χειρότερη τακτική. Συζητώντας το με φίλους και με σένα εδώ. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και τα λέω, νιώθω ότι είμαι loser ή μάλλον ότι φαίνομαι στα μάτια τους και τα δικά σου έτσι.

Έτσι είναι;

Το γεγονός ότι έχω πέντε στενούς φίλους και έχω την άνεση να πω την μαλακία που με βασανίζει μάλλον το παραβλέπω. Συγκεντρώνομαι στο γεγονός ότι δεν έχω τον «κύκλο» των 10 ατόμων για να πηγαίνω club. Μα τι ηλιθιότητα...αφού δεν μ΄αρέσουν τα club. Μια σταθερή μεγάλη παρέα όμως, που να έχει την εννοια μου και απλά να πηγαίνω να τους βρίσκω θα την ήθελα.

Ξέρεις τι μου λείπει;

Σήμερα το πρωί άκουγα εκείνο το καλοκαιρινό χιτάκι στο ραδιόφωνο. Εκείνο με το ακκορντεόν με το οποίο είχε πάθει εμμονή ο κολλητός μου. Ολόκληρο το καλοκαίρι, όποτε το άκουγε, στο Γκάζι, στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το κλαμπ, έκανε την κίνηση του ακκορντεόν με τα χέρια του. Μου την έδινε αυτό το τραγούδι, αλλά όταν τον θυμάμαι να χορεύει, χαμογελάω.

Μου λείπει η αίσθηση ελευθερίας που νιώθω βαθιά μέσα μου όταν είμαι Αθήνα. Drugs και μαλακίες...

Πάω στην κουζίνα. Φτιάχνω εσπρέσο με χαρμάνι Αιθιοποίας.

Ανοίγω το μαύρο μπαούλο της προ προ γιαγιας, που το χρησιμοποιώ σαν αποθηκευτικό χώρο. Φυλλλομετράω κάποια παλιά τεύχη Υστερόγραφου. Βρήκα ένα του 2006. Μέσα έχει ένα κείμενό μου. Από εκείνα τα πρώτα. Περιέγραφα ένα βράδι στο σπίτι της φίλης μου – αυτής που μας «δένει» ένα βλέμμα-. Τότε πριν από τρία χρόνια η ζωή μου δεν ήταν καθόλου μα καθόλου συναρπαστική. Δουλειά, βαρεμάρα, στασιμότητα. Σε όλα. Ως και η φίλη μου τότε με λυπότανε που ένιωθα τόσο καταπιεσμένη. Ανησυχούσε πως θα δεν έβρισκα το δρόμο μου. Αυτό μου το πε χρόνια μετά. Τώρα είμαι καλύτερα. Γιατί όμως τότε ένιωθα πως είχα το μέλλον μπρος στα πόδια μου; Και ότι απλά εγώ κώλωνα να κάνω τα βήματα; Τώρα με έχει φάει η ρουτίνα.

Ξέρω τι φταίει. Θέλω να ξαναγαπήσω τον εαυτό μου και να μην φοβάμαι να μένω μόνη. Γαμώτο. Πόσο πολύ με πιάνει αυτή η ανασφάλεια. Ακόμα και ανάμεσα σε κόσμο, φίλους.

Δεν είναι οι φίλοι, δεν είναι η αίσθηση της «παρέας», δεν είναι οι ανασφάλειες, δεν είναι τίποτε από όλα αυτά που σου γράφω τόσο καιρό.

Μια μέρα θα βρω τον τρόπο να στο παραδεκτώ.

Ανάβω πουράκι Partagas. Στο itunes παίζει στο repeat το “Wait for me” του Moby.

Καιρό είχα να απομονωθώ τόσο πολύ.

Τελικά δεν ήταν τόσο κακό...:)


Υ.Γ Ξέρω πως είμαι τυχερή που έχω κόσμο που τους αγαπώ και με αγαπούν βαθιά.

15 comments:

  1. ...αλλά; ..τι;

    καλα να περάσεις στη λεμεσό τουλιπάκι :) και καλές βολτούλες αύριο στην παραλία :)))

    ReplyDelete
  2. Και στα δικά σου...χαζη! Ε, χαζή!

    ReplyDelete
  3. σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά...και μεις σ΄αγαπάμε, κι ας μη σε ξέρουμε από κοντά.

    ReplyDelete
  4. auto pou fovase esu, egw to palevw mia zoi. Den antexete i monaksia. Alla poios tin antexei?

    sigoura kaneis kapoia vimata pros to kalitero, omos auto den simeni pos tha figei teleios auto to sinesthima. Oloi to niothoun. Akoma kai oi poio kinonikoi anthropoi, akoma kai esu.

    ReplyDelete
  5. you can have 200 people you go out with, and still feel this way.

    you need something extra-ordinary to change your life.

    ReplyDelete
  6. Do you feel this way because you get jealous of other people that have that 'secure' company they can go clubbing with?
    What you must realize is that everyone feels as such, in a way or another. So it's just as good as not thinking about it

    ReplyDelete
  7. Ναι, είσαι τυχερή που έχεις κι αυτούς τους 5. Στο κάτω κάτω δε χρειάζονται πολλοί. Αλλά το ζήτημα είναι πως όσο καλή και να είναι η παρέα των φίλων θες την παρέα του ενός. Και νομίζω όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο σημαντικός γίνεται ο ένας όσο κι αν αγαπάμε τους πολλούς.
    Καλά να περάσεις :)

    ReplyDelete
  8. Τουλιπάκι μου και γω μια απο τα ίδια καλούς φίλους - μονάδες (σαν εμένα δηλαδή) έχω και πραγματικά νιώθω βάλσαμο την ανάσα τους κάθε φορά που βρισκόμαστε αλλά όπως λες και συ μια σταθερή παρεούλα να σε ψάχνει στο άσχετο και να σου τονώνει την διάθεση λησμονώ και γω!

    Ίσως όμως η έννοια της παρέας νάλλαξε Τουλιπάκι μου και μεις να μείναμε πίσω... δεν ξέρω, αλλά μόνο από τα μυνήματα που σ'άφησαν εδώ, μόνο που μας δίνετε η ευκαιρία να συζητάμε τα υπαρξιακά μας έστω και μέσω blog δεν είναι κάπως παρεϊστικο;

    Πάντως, επειδή είναι καιρό τώρα που διαβάζω το blog σου και γω σαν μια παλιά φιλενάδα σε νιώθω.

    ReplyDelete
  9. Mary μου, ήταν σούπερ οι βόλτες!
    Δεν έχει αλλά...κάλλος στον εγκέφαλο λέμε. Εσύ πως πέρασες το σ/κ;

    one, θα μου διοργανώσεις το γάμο; χε χε ( ναι το ξέρω πως οι συγκεκριμένες σκέψεις δεν έχουν βάση).

    marcella, α τέλεια αγκαλιά :) και γω σας αγαπώ! ( όπως έλεγε και η Αλιφέρη)

    ReplyDelete
  10. monaxikothta, είναι μια αίσθηση που δεν έχει να κάνει με το πόσους φίλους έχεις κλπ. Μάλλον ίσως με τη διαμόρφωση των αναγκών σου όσο περνάει ο καιρός. Αυτό που λέμε πως όσο περνάει ο καιρός θες να "ανήκεις" κάπου. Κάτι που στα 28 και πιο πριν δεν ένιωθα.


    unshaved, oh how you "get" me :)

    findthatinch, δεν ειναι ότι ζηλεύω. ρε παιδί μου επί της ουσίας αν είχα παρεά των 10 θα με έπιανε μια ασφυξία... Αλλά έχεις δίκιο!

    ReplyDelete
  11. drspock, οι φίλοι μου είναι λατρεμένοι αγαπημένοι και αληθινοί. αλλά τρέλλοί φυσικά. αυτό που λες για τον "ένα" χμ ναι μάλλον :) Καλά να περνάς και εσύ!

    Alice, ναι αλλάζουν τα πράματα ίσως. Ακούω διάφορα από πολλούς και όταν τα ακούω καταλαβαίνω ότι είμαι και λίγο drama queen. Ναι είμαστε και εδώ μια παρέα :)

    ReplyDelete
  12. Ωωωω! Όλοι τα περάσαμε Ούρμπαν-Τούλιπ μου, στον γάμο πήγες τελικά?

    Είναι φυσικό (και κάπως επώδυνο θα έλεγα) να βλέπεις την ζωή σου να αλλάζει: νέες ανάγκες, νέα πρόσωπα, νέα δεδομένα γενικότερα! Δεν θα είμαστε για πάντα 20, 22, 24, 28 (δατ σάουντετ μπαντ)

    Είναι καλό να απομονώνεσαι με τον εαυτό σου μια κάθε τόσο, είναι μαγκιά να το κάνεις και να καταφέρνεις να μην πάθεις ψυχοπλάκωμα. Το βασικό από όλα όσα είπες ήταν το Υστερόγραφο και νομίζω αυτό να κρατάς στο νου σου :)

    ReplyDelete
  13. ξέρεις, μπορεί να την είχες ανάγκη αυτή την ιδιότυπη απομόνωση. Όταν δε χτύπαγε το τηλέφωνο τα απογεύματα του Σαββάτου, έκανα κι εγώ τέτοιες σκέψεις. άραγε δεν είμαι δημοφιλής? μήπως οι φίλοι μου δε με θέλουν πια? κάποιες φορές έπαιρνα εγώ τηλέφωνα, άλλες όχι. άνοιγα την τιβι, διάβαζα κανένα βιβλίο, βολτάριζα στο μπαλκόνι, τέτοια πράγματα. Δεν είναι πάντα άσχημα. α, το τραγούδι με το ακορντεόν ήταν και δικό μου "κόλλημα" το καλοκαίρι που πέρασε :)

    ReplyDelete
  14. Ιθάκη man, η κάθε ηλικία λένε έχει τα καλά της. Πρέπει να βρω τα καλά της δικής μου. Η απομόνωση οφελεί όταν την κάνεις συνειδητά, συμφωνώ.


    pink, α τελικά το σκέφτονται κι άλλοι; Είναι μια ανακούφιση :).

    ReplyDelete
  15. ουλαλούμ11/03/2009 12:18 AM

    Καλησπέρα! Σε διαβάζω μέρες και μ'αρέσεις. Είσαι σπάνια για Κύπρια(να με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι)! Έχεις έντονες ανησυχίες, αμφιβολίες, ανασφάλειες και τις καταγράφεις σκιαγραφώντας πολλούς από εμάς. Χαίρομαι που υπάρχεις εκεί έξω... Καλή συνέχεια εύχομαι και πολλές εμπνεύσεις για το Υ.Γ. Στο επανιδείν.

    ReplyDelete