Χωρίς Άλλοθι

Απόγευμα Σαββάτου. Σερφάρω αφηρημένα στο ίντερνετ. Σε δύο ώρες θα ετοιμαστώ για γάμο στη Λεμεσό και ίσως μείνω και το βράδι για να πάω το πρωί θάλασσα με την κολλητή μου.

Σπίτι απόγευμα Σαββάτου. Χρησιμοποιώ ως άλλοθι το γάμο για να μείνω μέσα. Για να μην πάρω τα γνωστά τηλέφωνα για καφέδες και για bar μετά. Με πιάνουν ακόμα μια φορά τα γαμημένα τα υπαρξιακά μου. Ότι το τηλέφωνο δεν κτυπάει και άρα δεν είμαι μέρος της ζωής των φίλων μου.

Πότε άρχισε αυτό το παραμύθι ακριβώς δεν ξέρω. Προσπαθώ όμως να το λύσω χρησιμοποιώνταε την χειρότερη τακτική. Συζητώντας το με φίλους και με σένα εδώ. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και τα λέω, νιώθω ότι είμαι loser ή μάλλον ότι φαίνομαι στα μάτια τους και τα δικά σου έτσι.

Έτσι είναι;

Το γεγονός ότι έχω πέντε στενούς φίλους και έχω την άνεση να πω την μαλακία που με βασανίζει μάλλον το παραβλέπω. Συγκεντρώνομαι στο γεγονός ότι δεν έχω τον «κύκλο» των 10 ατόμων για να πηγαίνω club. Μα τι ηλιθιότητα...αφού δεν μ΄αρέσουν τα club. Μια σταθερή μεγάλη παρέα όμως, που να έχει την εννοια μου και απλά να πηγαίνω να τους βρίσκω θα την ήθελα.

Ξέρεις τι μου λείπει;

Σήμερα το πρωί άκουγα εκείνο το καλοκαιρινό χιτάκι στο ραδιόφωνο. Εκείνο με το ακκορντεόν με το οποίο είχε πάθει εμμονή ο κολλητός μου. Ολόκληρο το καλοκαίρι, όποτε το άκουγε, στο Γκάζι, στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το κλαμπ, έκανε την κίνηση του ακκορντεόν με τα χέρια του. Μου την έδινε αυτό το τραγούδι, αλλά όταν τον θυμάμαι να χορεύει, χαμογελάω.

Μου λείπει η αίσθηση ελευθερίας που νιώθω βαθιά μέσα μου όταν είμαι Αθήνα. Drugs και μαλακίες...

Πάω στην κουζίνα. Φτιάχνω εσπρέσο με χαρμάνι Αιθιοποίας.

Ανοίγω το μαύρο μπαούλο της προ προ γιαγιας, που το χρησιμοποιώ σαν αποθηκευτικό χώρο. Φυλλλομετράω κάποια παλιά τεύχη Υστερόγραφου. Βρήκα ένα του 2006. Μέσα έχει ένα κείμενό μου. Από εκείνα τα πρώτα. Περιέγραφα ένα βράδι στο σπίτι της φίλης μου – αυτής που μας «δένει» ένα βλέμμα-. Τότε πριν από τρία χρόνια η ζωή μου δεν ήταν καθόλου μα καθόλου συναρπαστική. Δουλειά, βαρεμάρα, στασιμότητα. Σε όλα. Ως και η φίλη μου τότε με λυπότανε που ένιωθα τόσο καταπιεσμένη. Ανησυχούσε πως θα δεν έβρισκα το δρόμο μου. Αυτό μου το πε χρόνια μετά. Τώρα είμαι καλύτερα. Γιατί όμως τότε ένιωθα πως είχα το μέλλον μπρος στα πόδια μου; Και ότι απλά εγώ κώλωνα να κάνω τα βήματα; Τώρα με έχει φάει η ρουτίνα.

Ξέρω τι φταίει. Θέλω να ξαναγαπήσω τον εαυτό μου και να μην φοβάμαι να μένω μόνη. Γαμώτο. Πόσο πολύ με πιάνει αυτή η ανασφάλεια. Ακόμα και ανάμεσα σε κόσμο, φίλους.

Δεν είναι οι φίλοι, δεν είναι η αίσθηση της «παρέας», δεν είναι οι ανασφάλειες, δεν είναι τίποτε από όλα αυτά που σου γράφω τόσο καιρό.

Μια μέρα θα βρω τον τρόπο να στο παραδεκτώ.

Ανάβω πουράκι Partagas. Στο itunes παίζει στο repeat το “Wait for me” του Moby.

Καιρό είχα να απομονωθώ τόσο πολύ.

Τελικά δεν ήταν τόσο κακό...:)

Υ.Γ Ξέρω πως είμαι τυχερή που έχω κόσμο που τους αγαπώ και με αγαπούν βαθιά.